بسیار دورتر از جنگ های خیابانی خونین و جنازه های بر دار شده ای که در خیابان های ونزوئلا دیده می شوند، گروهی از سارقان در زمینی که یک استادیوم بیسبال است و کاملاً نورپردازی شده خوشگذرانی می کنند. بر اساس گزارش ها، در مجموعه وسیع پشت آن ها یک سالن رقص و یک استخر قرار دارد. اما این یک باشگاه برای جنایتکاران ارشد کشور نیست بلکه تمام این امکانات در داخل دیوارهای زندان آراگوا ساخته شده است. تصاویر این استادیوم که گفته می شود بسیار بهتر از زیرساخت های ورزشی ونزوئلا ساخته شده است، قدرت بی مانند و مطلق دار و دسته های خلافکار در این کشور را نشان می دهد.
در حالی که بقیه کشور در فقر شدید فرو رفته و با شیوه ویروس کرونا دست به گریبانند، کارتل ها از موقعیت استفاده کرده و با سبدی غذا، نوجوانان را به عضویت خود در می آورند. این دارو دسته ها که برای قلمرو مبارزه کرده و سیاست مشت آهنین را در قبال یکدیگر و مردم در پیش گرفته اند، عملیات های خود را در زمینه قاچاق مواد مخدر، اخاذی و آدم ربایی افزایش داده اند در حالی که ویدیوهایی هولناک از جنایات آن ها منتشر شده که در آن یک پسربچه ۱۳ ساله با ساتور اعدام می شود. با توجه به نام این گروه که بر دیوارهای استادیوم بیسبال زندان آراگوا نقش بسته است، حتی زندانی شدن نیز مانعی برای رشد خشونت و جنایت در ونزوئلا نیست.
سیستم بسیار شلوغ زندان ها در ونزوئلا به فضایی برای شکل گیری و قدرت گرفتن بیش از پیش دار و دسته های خلافکار تبدیل شده است، دار و دسته هایی که اعضای آن می توانند از یک زندگی مجلل لذت ببرند، زندگی که میلیون ها نفر از شهروندان فقیر و گرسنه این کشور از آن محرومند. این زندگی مجلل در حالی است که زندان آراگوا در انتهای شمالی این کشور، یکی از بدنام ترین زندان های ونزوئلا به شمار می آید. این زندان در ابتدا تنها برای ۷۵۰ زندانی ساخته شده اما گفته می شود که اکنون ۷,۰۰۰ زندانی را در خود جای داده است. سیستم ناکارآمد قضایی در این کشور، این امکان را فراهم کرده که زندان ها مانند شهرهای کوچک اداره شوند در شرایطی که گفته می شود یکی از زندان های این کشور دارای سلول هایی است که سیستم تهویه مطبوع و ماهواره دارند.
در واقع این زندان ها به مراکز فرماندهی کارتل های جنایتکار تبدیل شده و رهبران این گروه ها، عملیات های خود را از درون زندان فرماندهی می کنند. لوییس کدنیو که جامعه شناس و مدیر موسسه غیردولتی Paz Activa است، در این باره می گوید: «بسیاری از رهبران دار و دسته های جنایتکار، مورد اعتمادترین مردانشان را در زندان دیدار می کنند. بعد از آزادی، آن ها همین سیستم را به کار می گیرند در حالی که همان رهبر فرماندهی عملیات را بر عهده داشته و گروهی از معاونان که با نام ستاره درخشان یا قماربازان شناخته می شوند نقش نگهبان را دارند. در واقع بسیاری از این دار و دسته ها از داخل زندان ها مدیریت می شوند». ماه گذشته شورش در زندان لیانوس به کشته شدن ۴۰ زندانی و زخمی شدن ۵۰ نفر دیگر منتهی شد که در جریان آن یکی از نگهبانان در اثر حمله با نارنجک دستی، به شدت زخمی شد. برخی زندانیان مدعی شده اند که در زندان غذایی یافت نشده و آن ها مجبورند از حیوانات سرگردان مانند سگ به عنوان غذا استفاده کنند.
در این شرایط، ونزوئلا یکی از بدترین آمار جهان در زمینه خشونت را داشته و در سال ۲۰۲۰، نرخ قتل در این کشور ۴۵.۶ نفر به ازای هر ۱۰۰,۰۰۰ گزارش شده است. به لطف ناکارآمدی پلیس در یک دهه اخیر، گروه های جنایتکار توانسته اند سلاح های بسیار پیشرفته را به سرقت برده و بدین ترتیب قدرتشان از نیروهای پلیس بسیار بیشتر شده است. درگیری بین پلیس و دار و دسته های خلافکار امری عادی است و در ماه ژانویه در یک درگیری بین دو طرف بیش از ۲۳ نفر کشته شدند. اما تکان دهنده ترین جنایات مربوط به انتقام جویی کارتل ها از یکدیگر است. در سال ۲۰۱۸ ویدیویی از یک پسربچه ۱۳ ساله منتشر شد که با دست و دهان بسته انتظار اعدام را می کشید. بعد از بریده شدن گوش هایش، این نوجوان در کمال قساوت با ساتور کشته شد.
ربایش و قتل هولناک این نوجوان به شکل آنلاین منتشر شد، اقدامی که هشداری به گروه های رقیب قلمداد شده است. در تصاویری که بسیاری را به یاد درگیری های کارتل های مواد مخدر در مکزیک می اندازد، در خیابان های ونزوئلا نیز مردم این کشور شاهد آویخته شدن جنازه ها از پل ها، مثله کردن آن ها و حتی گردن زدن اعضای گروه های دیگر هستند. رهبر یکی از این گروه ها می گوید که اعضای گروهش ممکن است روزها یک قربانی را تعقیب کرده و پس از ربودنش، برای آزادی او در عرض ۲۴ ساعت بیش از ۱۰,۰۰۰ دلار طلب می کنند. او مدعی شده که در عرض یک سال حدود ۱۰ نفر از ربوده شدگان را به قتل رسانده زیرا خانواده هایشان نتوانسته اند مبلغ درخواستی برای آزادیشان را بپردازند.
برخی از این کارتل ها با مقامات رسمی کشور نیز ارتباط داشته و از آن ها برای سرکوب کردن اعتراضات یا تنبیه کسانی که قوانین قرنطینه را نادیده می گیرند استفاده می شود. در یک مورد در تصاویر منتشر شده دیده می شود که دو مرد در کاراکاس کنار یک دیوار قرار گرفته و به دلیل نپوشیدن ماسک، توسط اعضای یک گروه خلافکار با چوب بیسبال کتک می خورند.
انگار همه جا استفاده از اراذل و اوباش برای ایجاد رعب و وحشت در مردم باب شده و فقط اینجا اینطور نیست، اینطوری دیگه لازم نیست دولت ها نگران و پاسخگو باشن
انگار همه جا استفاده از اراذل و اوباش برای ایجاد رعب و وحشت در مردم باب شده و فقط اینجا اینطور نیست، اینطوری دیگه لازم نیست دولت ها نگران و پاسخگو باشن