ادی هال با دو ضربه فنی برادران دوقلوی نفاتی را شکست داد + ویدیو

در دنیای ورزش‌های رزمی، گاهی اوقات مسابقات عجیب و غریبی برگزار می‌شود که مرز بین واقعیت و طنز را کمرنگ می‌کند. یکی از این رویدادها، World Freak Fight بود که در آن، ادی هال، قهرمان قوی‌ترین مردان جهان، در برابر برادران دوقلوی نفاتی (Neffati) قرار گرفت. این مسابقه که در تالار کینگ جرج در بلکبرن انگلستان برگزار شد، به سرعت به یک نمایش یک‌طرفه و تا حدودی مضحک تبدیل شد.

ادی هال، با وزنی حدود ۱۵۰ کیلوگرم و قدی ۱۹۰ سانتی‌متری، در اولین حضورش در رقابت‌های هنرهای رزمی ترکیبی (MMA)، با دوقلوهای نفاتی روبرو شد. جمیل و جامل نفاتی، دوقلوهایی با قد حدود ۱۶۰ سانتی‌متر و وزنی در حدود ۶۵ کیلوگرم هستند که در تیک‌تاک محبوبیت زیادی دارند و بیش از ۱۹ میلیون دنبال‌کننده جذب کرده‌اند. این برادران اصالتاً اهل لهستان هستند و در بریتانیا زندگی می‌کنند.

اما در این مسابقه، تفاوت فیزیکی به قدری چشمگیر بود که تقریباً همه می‌دانستند نتیجه از پیش مشخص است. ادی هال به تنهایی سنگین‌تر از برادران نفاتی با هم بود، آن هم با اختلافی حدود ۲۰ کیلوگرم! این تفاوت در ابعاد و قدرت، مسابقه را به یک نمایش تبدیل کرد که بیشتر شبیه به صحنه‌های کمدی فیلم‌های اکشن بود تا یک رقابت جدی.

در طول مسابقه، هال با دوقلوها مثل کیسه‌های بوکس رفتار کرد. در یک لحظه باورنکردنی، او یکی از برادران را سر و ته روی زمین کوبید، در حالی که همزمان با ضربه‌ای از بالا، برادر دیگر را نقش بر زمین کرد. این ترکیب نادر از ضربات، منجر به پیروزی هال با دو ضربه فنی شد – اصطلاحی که تا به حال در دنیای ورزش‌های رزمی نشنیده بودیم!

واکنش‌ها در شبکه‌های اجتماعی ترکیبی از شگفتی، خنده و البته انتقاد بود. یکی از تماشاگران نوشت: «ادی هال یک آدم کوچک را سر و ته کرد و بعد او را ناک اوت کرد.» دیگری با خنده گفت: «خب، حداقل آنها تلاش کردند.» و نفر سوم با لحنی انتقادی نوشت: «این واقعاً وحشتناک بود. چطور می‌شود در یک مسابقه دو به یک، تاکتیک مبارزه نمایشی به کار برد؟»

این دومین حضور هال در ورزش‌های رزمی پس از دو سال بود. او قبلاً در یک مسابقه بوکس به هافثور پی یرشون، بازیگران سریال بازی تاج و تخت در نقش «کوه»، باخته بود. اما این بار، حریفانش بیشتر شبیه تپه‌های کوچک بودند تا کوه، و هال آنها را با تحقیر در هم کوبید.

این مسابقه، هرچند از نظر فنی و رقابتی زیر سؤال رفت، اما نکات جالبی را مطرح کرد. آیا برگزاری چنین رویدادهایی که بیشتر جنبه سرگرمی دارند تا ورزشی، اخلاقی است؟ آیا شهرت در شبکه‌های اجتماعی می‌تواند جایگزین مهارت واقعی در ورزش شود؟ و شاید مهم‌تر از همه، آیا چنین مسابقاتی به جای ترویج روحیه ورزشی، خطر تمسخر و تحقیر را افزایش نمی‌دهند؟