در سال ۱۹۰۸ و تنها ۵ سال بعد از این که برادران رایت اولین پرواز انسان را در کیتی هاک انجام دادند، اسم ستوان توماس اثولن سلفریج از ارتش ایالات متحده به عنوان اولین قربانی سرشناس سقوط هواپیما ثبت شد. در واقع روزهای اولیه ی پرواز انسان با حوادث متعددی همراه بود. هفته ی گذشته دو برادر ساکن واشنگتن اعلام کردند که یک وسیله ی نقلیه ی هوایی ساخته اند که آن را پاسخی به آرزوی دیرینه ی انسان برای پروازی صد در صد مطمئن می دانند. برای این وسیله ی نقلیه ی محکم با بدنه ای بالدار که در زیر یک بالن بزرگ پر از گاز هلیوم قرار دارد و به دلیل ترکیب شدن تکنولوژی ساخت بالن هوایی (blimp) و هواپیما در آن، اسم «پلیمپ» (Plimp) انتخاب شده است.
شرکت ایگان ایرشیپس که توسط دو برادر به نام های جیمز و جوئل ایگان تاسیس شده در نمایشگاه اینتر درون (InterDrone) در اوایل ماه سپتامبر از اختراع خود رونمایی کرد. اولین مدل این بالن-هواپیما بدون راننده بوده که آن را به یک هواپیما-بالن بدون خلبان تبدیل می کند که بر اساس استانداردها و محدودیت های اداره ی هوانوردی فدرال ایالات متحده ساخته شده است. از آن جایی که نیمی از وزن این وسیله را بادکنک هلیومی روی آن تشکیل می دهد، اندازه ی ان از یک هواپیمای بدون سرنشین معمولی بزرگ تر است: بیش از ۸.۵ متر طول و ۲.۱ قطر. برادران ایگان از سال ۱۹۹۹ به صورت جدی بر روی ساخت چنین وسیله ای تمرکز کردند اما نمونه های اولیه ی آن ها به دلیل سنگین بودن مواد تشکیل دهنده قادر به پرواز موثر نبود.
در سال ۲۰۱۲، آن ها در ایده ی اولیه ی خود بازنگری انجام دادند و با بدنه ای ساخته شده از کامپوزیت کربن که سبک و قوی بود و می توانست یک ساختار نقلیه ی هوایی جدید را شکل دهد ایده ی اولیه ی خود را به تحقق رساندند. اما ایده ی ساخت «پلیمپ» به سال ها قبل باز می گشت. جیمز ایگان در این باره می گوید:” ما در دوران کودکی با آزمایش کردن بالن های هلیومی و گلایدرهای ساخته شده از چوب در گاراژ پدرمان به این ایده رسیدیم”. پدر این دو یکی از مهندسان شرکت هواپیماسازی بوئینگ بود اما جیمز و جوئل شغل های در خارج از حوزه ی هوانوردی را برای خود برگزیدند.
وقتی که این دو تصمیم گرفتند که روی پروژه ی «پلیمپ» کار کنند تماس هایی را با یک متخصص در حوزه ی دینالیفتر برقرار کردند و به کمک او یک نمونه ی اولیه را ساختند که با استفاده از بال های کوچک برای بلند شدن و پروانه های الکتریکی برای تامین قدرت پیشران می توانست به صورت عمودی از زمین بلند شده و به زمین بنشیند در حالی که توانایی مانور و چالاکی آن در هوا نسبت به یک بالن معمولی بسیار بیشتر بود. این وسیله ی هوایی در حال حاضر تنها کمتر از ۴.۵ کیلوگرم بار را می تواند حمل کند که البته با توجه به وزن و قدرت باتری عدد قابل قبولی است. پلیمپ با باری در حدود دو کیلوگرم، مثلاً یک دوربین که در زیر بدنه ی آن نصب شده است، می تواند حدود یک ساعت را با سرعت حدود ۵۰ کیلومتر بر ساعت پرواز کند.
این وسیله هنوز در محدوده ی هواپیماهای بدون سرنشین تجاری قرار داشته و تنها در میدان دید کنترل کننده از راه دور اجازه ی پرواز دارد. اما از ان جایی که اندازه ی آن برای یک هواپیمای بدون سرنشین (پهپاد) بسیار بزرگ است میدان دید آن تا حدود ۵ کیلومتر نیز می رسد. از همه جالب تر این که سازندگان آن ادعا می کنند این وسیله مهم ترین نگرانی صنعت هوایی یعنی امنیت سرنشینان را صد در صد تضمین کرده و هیچگاه سقوط نخواهد کرد. آن ها می گویند که بالن بادکنکی این وسیله چنان محکم است که حتی با فشار دادن چاقو یا هر وسیله ی نوک تیز دیگر یا شلیک گلوله نیز پاره یا سوراخ نخواهد شد.
با سالم بودن بالن و در حالت فرود بدون روشن بودن موتور، سرعت پلیمپ در هنگام فرود در بیشترین حالت به ۱۵ کیلومتر در ساعت خواهد رسید که برای سرنشینان قابل تحمل بوده و باعث صدمه دیدن آن ها نخواهد شد. این موضوع برای ساخت پلیمپ های بزرگ تر با قابلیت حمل مسافران زیاد در آینده بسیار حیاتی به نظر می رسد. همچنین امنیت پروازی آن برای ساخت مدل های بدون سرنشین و پهپادی نیز مهم خواهد بود زیرا سقوط ناپذیر بودن چنین بالنی بدین معناست که هر تجهیزات گرانقیمتی که به این پهپادها متصل باشد در نتیجه ی برخورد احتمالی سالم خواهند ماند.
نمونه ی بدون سرنشین و اولیه ی این وسیله برای مشتریان زیادی از قبلی مزرعه داران تا نگهبانان ساحلی و شرکت های امنیتی داخلی مفید خواهد بود. همچنین کسانی که در حوزه ی تبلیغات فعالیت داشته و می خواهند تبلیغات هوایی را به شیوه ی جدیدی به مشتریان بالقوه ی خود معرفی کنند نیز می توانند با صرف هزینه ای معقول از این نمونه استفاده نمایند. نمونه ی اولیه ی کنونی تنها آغاز رویاپردازی شرکت برادران ایگان است و در حال حاضر بر روی ساخت نوعی بزرگتر با قابلیت حمل بار بیشتر متمرکز شده اند و هدف آن ها ساخت یک بالن شبیه هواپیمای مطمئن و کاملاً ایمن است که بتوان در حمل و نقل هوایی (مسافری و باری) از آن بهره برد.
این دو ادعا کرده اند که یک پلیمپ ۴۶ متری خواهد توانست ۱۲ سرنشین را در مدت ۶ دقیقه حدود ۲۶ کیلومتر جابجا نماید. همچنین می توان از چنین وسیله ای برای انتقال سریع دارو در مناطق پرتراکمی مانند آمازون که حرکت در آن جا برای قایق و ماشین بسیار مشکل است استفاده کرد زیرا پلیمپ به دلیل نشست و برخاست کاملاً عمودی به فضای بسیار کمی برای برخاستن و فرود آمدن نیاز دارد. بدین ترتیب شاید در آینده ی نزدیک شاهد ساخت وسیله ای هیبریدی در صنعت حمل ونقل هوایی باشیم که با ترکیب ویژگی های بالن و هواپیما بتوانند رویای سفرهای هوایی با اطمینان و امنیت صد در صد را تضمین نماید.
روحت شاد هیتلر جان
بین حطور زیپلین و تازه بهش رسیدند !!
واقعا ایده ها اون موقع فوق العاده خفن بود