پیچیده مثل یک ربات واقعی

نگاهی به سریال «آقای ربات» که به تازگی پخش فصل دوم آن آغاز شده است

«آقای ربات» بعد از سریال «دادخواست/Suits» مهم ترین سریال تولید شده در شبکه «USA Network» است. سریال کم هزینه ای که به سرعت دل منتقدین را برد و فصل اول آن به یکی از مهم ترین سریال های سال ۲۰۱۵ تبدیل شد. این سریال که به تازگی فصل دوم آن آغاز شده داستان پیچیده و پر چالشی دارد که همین موضوع سبب شده موافقان و مخالفان سرسختی پیدا کند.

داستان این سریال در خصوص جوان نابغه ای در برنامه نویسی کامپیوتری است که در ظاهر کارمند یکی از شرکت های حفظ امنیت داده های کاپیوتری است. جوانی بی سر و صدا و گوشه گیر به نام الیوت آلدرسون. اما ظاهر الیوت سر کار هیچ شباهتی به زندگی واقعی او ندارد. او که به مصرف قرص های مخدر اعتیاد دارد، این اعتیاد او را دنیایی پرتوهم اسیر کرده است. دنیایی که انگار فقط خودش از آن سر در می آورد. از یک نوع اختلال و بیماری رنج می برد که او را تبدیل به آدمی ضد اجتماع کرده است. الیوت که لحظه لحظه زندگی اش پر از هراس و ترس های ریز و درشت است برای آن که بتواند با وجود این بیماری از پس زندگی پر هزینه اش در نیویورک برآید مجبور می شود حفظ ظاهر کند و برای موفقیت در زمینه خود را ملزم می کند هر چند وقت یکبار به سراغ یک دکتر روانشناس به نام کریستا گوردون برود. روانشناسی که ناخواسته وارد ذهن پیچ در پیچ الیوت می شود بی آن که خبر داشته باشد که این جوان چه ظرفیت ها و قدرت های ذهنی خطرناکی دارد.

اصل ماجرا این است که الیوت به دلیل هوش سرشاری که در زمینه کامپیوتر دارد پس از کار تبدیل به یک هکر خطرناک می شود. هکری که البته از این استعدادی که دارد سواستفاده نمی کند و از هک کردن اطلاعات آدم ها تنها برای محافظت از خودش و آدم هایی که در زندگی دوستشان دارد بهره می گیرد. او به راحتی می تواند تمام اطلاعات ریز و درشت ثبت شده در فضای اینترنت افراد و حتی شرکت ها را جمع کند، به همین دلیل هم از هر کسی که اراده کند پرونده ای قطور جمع کرده تا در مواقعی که خودش یا آن ها که دوستشان دارد به خطر می افتند و آزار می بینند قافیه را نبازد که البته همین کار هم خطرات زیادی برای این هکر ریز اندام و لاغر دارد.

زندگی الیوت از روزی که با هکرهای گروه «اف‌سوسایتی» آشنا می شود به هم می ریزد. گروهی متشکل از چند هکر جوان به سرپرستی «آقای ربات» که قصد دارند پته برخی از شرکت های جنایتکار را روی آب بریزند. اما ماجرا آن طور که مخاطب و حتی خود الیوت فکر می کنند نیست.

این سریال از هر جهت یک اثر متفاوت است، این تفاوت از نوع خاص پوشش و رفتار بازیگران گرفته تا نشان دادن تصویری متفاوت از شهر نیویورک، استفاده از مونولوگ های طولانی، کژتاب های تصویری و غافلگیری های داستانی در سریال وجود دارد. به همین دلیل هم «آقای ربات» سریالی است که کشش لازم را برای دنبال کردن داستانش توسط مخاطب ایجاد می کند. هر چند لایه های روانشناسی و تاکید بر محوریت شخصیت الیوت و نشان دادن جزئیات ریز و دقیق زندگی او می تواند مخاطبی که چندان با شخصیت اصلی ارتباط برقرار نمی کند را پس بزند. با این حال فضای تیره، پر حادثه و پر جنایتی که توسط خالق این سریال جلوی چشم مخاطب قرار داده می شود می تواند تاثیر عمده ای در نگه داشتن مخاطب پای سریال داشته باشد. روابط احساسی الیوت بسیار مغشوش و درهم و حتی غافلگیرکننده است موضوعی که باعث می شود هر چه داستان جلوتر می رود سوالات بیشتری ذهن مخاطب را درگیر کند. سوالاتی که در پایان فصل اول جواب تکان دهنده ای به آن ها داده می شود.

خالق این سریال سم اسمیل است. «آقای ربات» اولین تجربه او در زمینه سریال سازی است و با توجه به موفقیت سریال احتمالا آینده درخشانی در انتظار این نویسنده و کارگردان جوان خواهد بود.

همان طور که اشاره شد «آقای ربات» سریالی پیچیده و چند لایه است. بازی بی نقص رامی مالک در نقش الیوت در نمایش پیچیدگی های شخصیت الیوت تاثیر فوق العاده مهمی دارد، این بازیگر جوان با اینکه پیش از این سریال ها و فیلم هایی چون «۲۴»، «Need for Speed»،  «Night at the Museum» و «Oldboy» حضور داشته اما بدون شک اوج کارنامه کاری او حضور در نقش الیوت آندرسون است. البته بازی او در این سریال نتیجه حضور درخشان بازیگران نقش های مکمل سریال از جمله کریستین اسلیتر بازیگر نقش «آقای ربات» که جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مکمل سریال های تلویزیونی را برای همین سریال به دست آورد، کارلی چیکین، پورتیا دابلدی، مارتین والستروم و گریس گامر است. هر قسمت این سریال که امتیازات بسیار خوبی در بین مخاطبین و منتقدین به دست آورده به طور متوسط ۱.۵ میلیون مخاطب داشته و همین تعداد مخاطب کافی بود تا تولید سریال حداقل برای دو فصل دیگر هم تمدید شود. البته که کسب جایزه بهترین سریال درام در گلدن گلوب آن هم در حضور سریال هایی قدرتمندی چون «بازی تاج و تخت»، «نارکو» و «امپایر» به تنهایی می توانست ساخت ادامه سریال را تضمین کند.