مدال برنز حسن رحیمی زیبایی های خاص خودش را داشت. کشتی گیر شماره ۱ سبک وزن کشتی آزاد در چند سال اخیر، سرانجام به قول خودش کمترین حق خود یعنی مدال المپیک را گرفت اما همه دیدند که حق او بیش از اینها بود و المپیک به پسر مظلوم کشتی ایران، یک طلا بدهکارشد.
گفتیم مدال رحیمی زیبایی های خاصی داشت و حسن یکی از مظلوم ترین های کاروان امام رضا بود. اما چرا؟ چرا ادعا می کنیم او مظلوم است و مدالش ارزش های بیشتری از یک مدال برنز داشت؟ حسن، بچه تهران بود ولی کسی در پایتخت برایش دور یک میدان یا در یک پارک جمع نشد. حسن، مظلوم بود. آرام آمد. آرام حریفانش را یک به یک و با قدرت شکست داد. آرام و بی سر و صدا و در اوج ناباوری به هیگوچی ژاپنی باخت. سرش را پایین انداخت و رفت. دوباره برگشت. آرام و بی سر و صدا برنزش را گرفت.
به جای خوشحالی، بعد از در هم پیچیدن نسخه حریف کوبایی اش در کمترین زمان ممکن، گریست. گریه ای مظلومانه از جنس حسن رحیمی. خودش را جمع کرد. حریف کوبایی را در آغوش گرفت. سرش را بوسید. دلداری اش داد. در حالی که خودش یکی را می خواست تا در آغوشش بگیرد. حسن سنگ صبور رقبا هم بود.
رحیمی شاید دیگر سنش به المپیک قد ندهد. شاید برای همین هم گریه کرد. برای ندیدن المپیک شاید دلش تنگ شد و اشکش از روی گونه ها لغزید.حسن گریه کرد برای همه نخوابیدن هایش. برای سختی هایی که کشید. برای کمبود امکاناتی که داشت و …
ولی او قهرمان این مردم است. نه تنها تهرانی ها بلکه کل این مردم او را دوست دارند. او جویباری نبود اما نشان داد کشتی در رگ و پیش موج میزند. مثل مجتبی عابدینی، بهداد سلیمی و … مدال حسن رحیمی برای ما طلاست. برنزی به رنگ طلا.
بدون نظر