پیش از آغاز رقابت های المپیک ریو ۲۰۱۶، خیلی ها تکواندو را پرامیدترین رشته کاروان امام رضا می دانستند. فرزان عاشورزاده و مهدی خدابخشی که لقب سونامی و نابودگر از فدراسیون جهانی گرفته بودند؛ با رنک یک پا به ریو گذاشته بودند.
سجاد مردانی هم در یک سال اخیر، بی شکست بود و با رنک سه و به عنوان بزرگتر تیم بنا داشت به روی شیاپ چانگ بیاید. کیمیا علیزاده هم جایگاه خودش را داشت. دختر ۱۸ ساله ای که علی رغم بی تجربگی، به دنبال پدیده شدن بود ولی او نسبت به بقیه از شانس کمتری برای رفتن روی سکو بهره می برد. پیش بینی ها از کسب سه مدال که دو تای آن از نوع خوشرنگش بودند خبر می دادند. بیژن مقانلو و مهدی بی باک تیم خوبی را روانه ریو کرده بودند.
عاشورزاده در جدال اول وزن نخست به دیدار نماینده ناشناخته ای از مراکش رفت. تا یک ثانیه مانده به پایان با نتیجه ۳-۱ پیشی داشت تا اینکه یک سه امتیازی عجیب و غریب را واگذار کرد، آنهم در حالیکه نگاهش به تابلوی زمان بود؛ حریف نتیجه را ۴-۳ کرد و تمام. همه در بهت بودند. سونامی قبل از اوج گیری، فرو نشست. طبیعی بود که حریف او کسی نبود که بتواند راهی فینال بشود. در مرحله بعد مقابل نماینده چین ۱۲ تایی شد و امید طلای تکواندو از گردونه رقابت ها کنار رفت.
مهدی خدابخشی در منفی ۸۰ کیلوگرم نفر بعدی بود. او هم عادت به باخت نداشت. دیدار اول را هم به راحتی با نتیجه ۱۳-۱ پشت سر گذاشت اما در مرحله بعد در جدال با مزدوران دوست داشتنی، یعنی رضا مهماندوست و میلاد بیگی، به بدترین شکل ممکن باخت. در حالی که توانسته بود میلاد را در ایران پشت سر خودش نگه دارد اما به کوچ قوی مهماندوست و آنالیز ضعیف کادرفنی خودمان باخت. بیگی هم نتوانست فینالیست شود تا دیگر امید طلای کاروان ایران هم در رشته تکواندو حذف گردد.
سجاد مردانی هم استارت خوبی داشت اما در دور دوم در دیداری سراسر احتیاط، مقابل تکواندوکار بریتانیا در راند طلایی شکست خورد و با شکست این تکواندوکار، دستش به مدال برنز هم نرسید تا یکی از شانس های مدال ما هم از گردونه رقابت ها کنار برود.
نفر بعدی کیمیا علیزاده بود. کمترین شانس را برای کیمیای تکواندوی ایران قائل بودند اما او کاری کرد کارستان. بعد از پیروزی در دیدار نخست مقابل نماینده کرواسی، در برابر قهرمان جهان با یک امتیاز شکست خورد و به جدول بازنده ها رفت. در آنجا با غیرت فراوانش دو دیدار را برد و مدال خوشرنگ برنز را از آن خود نمود تا اولین مدال تاریخ بانوان ایران در المپیک را بدست بیاورد و کمی از فاجعه پسران تکواندوکار کم کند و تاریخ ساز شود.
تکواندو در دو سه سال اخیر در گرندپری ها، مسابقات جهانی، بازی های آسیایی اینچئون و جام جهانی نتایج فوق العاده ای گرفت اما در المپیک، هیچ یک المپیکی نبودند. نه تکواندوکاران مان که هیچ شوق پیرزوی درشان دیده نشد و با کمترین خلاقیت باختند. نه کادر فنی که آنالیز درست و حسابی نداشتند. نه کوچ فنی خوبی دادند و نه از لحاظ روحی کمک حال بچه ها بودند و نه رئیس فدراسیون که به جای پاسخگویی بابت این فاجعه، انگشت اتهام را به سمت دو ایرانی می برد و آنها را مزدور می خواند در حالی که همه همان انگشت را به سمت خود او نشانه رفتند و گول نخوردند.
تکواندو در المپیک روند نزولی بدی را در پیش گرفته. یک نقره لندن به یک برنز در ریو کاهش یافته و با این روند این ترس وجود دارد که در توکیو، این برنز هم به هیچ تبدیل شود. شاید نوبت به این رسیده باشد تا این رشته هم در همه ابعاد به خود خانه تکانی ببیند یا دوستان بازنگری دقیقی در این نتیجه فوق العاده ضعیف داشته باشند و کاری کنند که سونامی ها و نابودگرها، گل به خودی نزنند.
بدون نظر