سوپر ماریو را هیچکس نمی خواهد

با درخشش در اینتر در سال ۲۰۰۷ به دنیای فوتبال معرفی شد. نشانه های از یک مهاجم ۶ دانگ می داد که هر کاری از او در زمین بر می آید. با رقمی بالا پس از ۳ سال راهی من سیتی شد و پس از آن به تیم ملی کشورش راه یافت. در یورو ۲۰۱۲ فوق العاده بود. حتما شوت وحشتناکش به مانوئل نویر که طاق دروازه مانوئل نویر را پایین آورد به یاد دارید و آن شادی بعد از گل به یاد ماندنی. ماریو پس از آن گل دیگر بازیکن همیشگی نشد.

پس از یورو روند نزولی سوپر ماریو فوتبال ایتالیا آغاز شد. بالوتلی دیگر آن بازیکنی نشد که در اینتر و اوایل حضور در من سیتی بود. او دیگر به متن اصلی فوتبال کاری نداشت و بیشتر در حاشیه حرکت می کرد. اتفاقی که قادر است هر بازیکنی؛ حتی ماریو بالوتلی درخشان ۴ سال پیش را به مرور به بازیکنی تبدیل کند که دیگر هیچ تیمی او را نخواهد.

مدتی در میلان بازی کرد و ۲۶ گل در ۴۳ دیدار به ثمر رساند. یک فصل بعد در سال ۲۰۱۴ راهی لیورپول شد تا شاید با حضور مربی بازیکن سازی مثل براندن راجرز بتواند دوران اوج خود در روسونری را تکرار کند اما در ۱۶ بازی فقط یک گل زد تا نشان دهد که سوپر ماریو دیگر حتی لیتل ماریو هم نیست. تصمیم به بازگشت قرضی از آنفیلد به ایتالیا و بازهم میلان گرفت اما میهایلوویچ هم به او بازی نداد.

دیگر کسی او را نمی خواهد؛ آری، این حقیقتی است که برای مرد سیه چرده سرزمین چکمه اتفاق افتاد. در برنامه های سرمربی آلمانی لیورپول جایی ندارد. شنول گونش، سرمربی بشیکتاش نیز اعلام کرد که علاقه ای به ماریو ندارد. سرانجام نوبت ساسولو رسید. همه گفتند که خوب احتمالا بالو به این تیم خواهد رفت و می تواند به دوران اوج خود بازگردد. اما اوزه‌بیو دی فرانچسکو، سرمربی این تیم از عدم نیاز به حضور مهاجم ۲۶ ساله در جمع سبزها خبر داد.

عاقبت حاشیه پردازی های بالوتلی چیزی شد که خواندید. دیگر کسی او را نمی خواهد و سوپر ماریو کم کم از یادها خواهد رفت.