اعترافات تکان‌دهنده ستاره NBA: مواد مخدر و الکل در ایران در دسترس بود!

کریس هرن یکی از مشهورترین خارجی‌های تاریخ بسکتبال ایران است. صحبت‌های این ستاره بازگشته از اعتیاد درباره وضعش در ایران تکان‌دهنده است. او که در اواسط دهه ۹۰ میلادی یکی از بازیکنان نسبتا خوب در NBA به شمار می‌رفت، به دلیل اعتیاد شدید به الکل، کوکائین و قرص‌های روانگردان مشهور شد. هرن سال ۲۰۰۱ به دلیل چندین بار مصرف مواد مخدر رختکن تیم بوستون سلتیکس از NBA اخراج و برای همیشه از حضور در رقابت‌های بسکتبال کشورش محروم شد. این بازیکن ۱۹۰ سانتی‌متری که در پست گارد راس بازی می‌کرد به دلیل اعتیاد شدید نتوانست در سطح اول بسکتبال دنیا بماند و بعد از بازی در لیگ‌های ترکیه و چین راهی ایران شد. هرن در فصل ۸۵-۸۴ برای تیم بسکتبال پیکان که حالا مدت‌هاست منحل شده، بازی کرد. او بعد از یک سال راهی لهستان شد و در سال ۲۰۰۶ از بسکتبال کنار رفت. هرن در سال ۲۰۰۸ با کمک کریس مالین (اسطوره تیم بسکتبال گلدن استیت و یکی از بهترین بازیکنان تاریخ NBA) موفق شد الکل و مواد مخدر را ترک کند. او یک سال بعد موسسه ترک اعتیادی به نام خودش تاسیس و فعالیت‌های گسترده‌ای را برای ریشه‌کن کردن مصرف مخدر و الکل آغاز کرد. او دو مستند مشهور “معتاد بسکتبال” و “بی‌دفاع” را درباره اعتیاد در ورزش ساخته. این فعال مدنی از سه سال پیش پروژه‌ای با عنوان “پروژه هرن” راه انداخته که در آن به معتادها و کسانی که درخطر ابتلا به اعتیاد قرار دارند کمک می‌کند.

کریس هرن که این روزها به یکی از نماد مبارزه با مواد مخدر ورزش آمریکا تبدیل‌شده، مهمان برنامه رادیو آنلاین پایگاه خبری یاهو بود و در این برنامه رادیویی، از خاطراتش گفت. بخش تکان‌دهنده این گفت‌وگوی مفصل، صحبت‌های هِرن درباره روزهای حضورش در ایران بود. مجری برنامه از او پرسید: تو بعد از بازی در ترکیه و چین به انتهای دنیا سفر کردی، جایی که پایان دوران هر بسکتبالیستی خواهد بود؛ ایران. با اعتیادی که تو داشتی چطور آنجا دوام آوردی؟ هرن پاسخ داد: اصلا سخت نبود فقط کافی بود تاکسی بگیرم. مواد مخدر یک‌زبان بین‌المللی است و لازم نیست به زبان مردم آنجا صحبت کنید تا بتوانید مواد پیدا کنید. می‌توانم درباره آن تجربه یک کتاب بنویسم. سوار یک تاکسی می‌شدم. راننده هم با من سوار می‌شد. بیشتر برنامه ما این بود: او حدود ساعت ۲ نیمه‌شب مواد را برای من می‌گرفت و به آپارتمان من می‌آمد. زنگ می‌زد، من می‌رفتم پشت پنجره او بسته را برای من پرت می‌کرد، سوار ماشینش می‌شد و می‌رفت. او حدفاصل ساعت دو تا ۴ صبح برای من انواع مختلفی مشروب می‌آورد. پیدا کردن این چیزها در ایران اصلا سخت نبود. شرایطی که در آن قرار داشتیم، جالب بود.