بدون هیچ گونه تردیدی یکی از نوستالژی های به یادماندنی دهه شصتی های عاشق فوتبال، مرد سیه چرده ای بود که نماد خیلی چیزها بود. مردی که از جایی ستاره شد که هیچ کس تصورش را نمی کرد روزی بتوانند سری بین سرها پیدا کنند.
به او می گفتند روژه میلا اما اسم کاملش آلبرت روجر موه میلر بود. متولد ۲۰ می ۱۹۵۲. ۱۳ ساله بود که به خاطر شغل پدرش، پایتخت را ترک کرد. ۱۸ ساله بود که اولین جام دوران بازیگریش را دشت کرد. در لئوپاردس دوالا. خیلی زود به فرانسه ترانسفر شد. مثل خیلی از بازیکنان آفریقایی که چشمه ای از استعداد را نشان می دهند.
سال های اول اصلا خوب پیش نرفت. مصدومیت، عدم تطبیق با شرایط جدید و البته بدشانسی باعث شد در والنسینه، موناکو و باستیا اتفاق دندان گیری برایش رخ ندهد اما سنت اتین جایی بود که توانست ۴ سال بازی کند و انقدر خوب بود که حتی دوران مربیگریش را هم با عضویت در کادر فنی این تیم آغاز کرد.
برسیم به اصل داستان.
اصولا یک سری از بازیکنان هستند که درخشش آنها در رده ملی بیشتر از باشگاهی است. تعداد این اشخاص کم است اما قطعا روژه یکی از سردمداران آن هاست. او در مجموع ۶۳ بار پیراهن سبز کامرون را بر تن کرد و ۳۷ گل زد. ۱۹۷۳ با بازی مقابل زئیر استارت ماموریت ۲۱ ساله اش در تیم ملی بود. در جام جهانی ۸۲، اولین جام جهانی اش را تجربه کرد. یک گل به پرو زد اما مورد قبول واقع نشد. سال ۱۹۸۷، در ۳۵ سالگی با کسب دو، سه جام داخل قاره ای از بازی های ملی خداحافظی کرد تا سه سال بعد.
وقتی تیم ملی کامرون خودش را برای جام جهانی آماده می کرد، با آمدن مربی زمخت و منضبطی مثل والری نپومنیاچی اهل شوروی شرایط تیم چندان مساعد نبود. یک اتفاق تاریخی رخ داد. پل بیا، رئیس جمهور کشور، طی یک تماس تلفنی از روژه خواست به اردوی تیم اضافه شود. میلا سر از پا نمی شناخت. وقتی با مادرش موضوع را در میان گذاشت؛ پاسخ عجیبی شنید. مادرش به او گفت: ساکت را جمع کن و حتی با خانواده ات هم خدافظی نکن. سریعا خودت را به اردوی تیم برسان. برو و تاریخ ساز شو.
روژه رفت و تاریخ ساز شد. معادلات را به تمسخر گرفت. کاری کرد فراتر از فوتبال. او نشان داد سیاه ها هم می توانند. تفاوتی بین آن ها و بقیه وجود ندارد. برگردیم به سرزمین چکمه ها. جایی که کامرون همه را انگشت به دهان کرد و نفر اول آن تیم، میلا بود.
۴ گل زد. دو گل به رومانی. یک گل به کلمبیا و یک گل به انگلستان. با آن خوشحالی معروفش. آن دنس خنده دار و دلبرانه اش که برای خودش در تاریخ جام جهانی تبدیل به نماد شد. اولین صعود یک تیم آفریقایی به یک چهارم نهایی جام جهانی. شکست ۳-۲ مقابل انگلیسی های مغرور در وقت های اضافه.
روژه برای دومین بار، بازیکن سال قاره آفریقا شد. اما این پایان کار او نبود. در ۴۲ سالگی و در جام جهانی آمریکا هم با تیمش همراه بود. تازه مزه شهرت را زیر زبانش مزه مزه کرده بود. درست است که در دور گروهی حذف شدند اما میلا با گلی که به روسیه زد؛ مسنترین گلزن تاریخ جام جهانی لقب گرفت و تا همین ۲سال پیش رکورد، پیرترین بازیکن جام جهانی را هم از آن خود کرده بود تا اینکه فرید موندراگون کلمبیایی با ۴۳ سال این رکورد را شکست.
بازی با آفریقای جنوبی در سال ۱۹۹۴، آخرین بازی ملی میلا بود. او دو سال در لیگ اندونزی بازی کرد و در سن ۴۴ سالگی کفش هایش را آویخت. سال ۲۰۰۴ و به مناسبت ۱۰۰ ساله شدن فیفا، پله ۱۲۵ بازیکن برتر تاریخ را معرفی کرد که میلا هم یکی از آن ها بود. سال ۲۰۰۷، بهترین بازیکن قاره آفریقا در ۵۰ سال اخیر شد و کلکسیون افتخاراتش زینت خاصی پیدا کرد. شد سفیرقاره آفریقا. شد مربی تیم سنت اتین. شد تبلیغ کننده کوکا کولا در جام جهانی ۲۰۱۰. بازهم در ابتدای راه پسا بازیگری مانند دوران بازیگریش ریپ می زند اما شاید دوباره او می خواهد در سنین پایانی عمرش کار شاق دیگری رو کند. از روژه و پشتکار مثال زدنی اش هیچ بعید نیست. پس منتظر می مانیم قهرمان…
بدون نظر