شهرهای آسیایی همواره با چالش افزایش جمعیت و تراکم فزاینده روبرو بوده و هر ساله بر تعداد مهاجران از روستاها و شهرهای کوچک به شهرهای بزرگ تر افزوده می شود. این در حالی است که توسعه ی فضای شهری با توجه به وقوع سیل های مخرب در این مناطق به یک معضل بزرگ تبدیل شده و بر وخامت اوضاع می افزاید. سیلاب اخیر رخ داده در بمبئی به دلیل افزایش غیرقابل کنترل باتلاق ها و زمین های مرطوب برای کشاورزی رخ داد که در سال های اخیر ساکنان بسیاری از شهرهای هند، نپال و بنگلادش را آزار داده است.
این اتفاق ناخوشایند تنها در میان کشورهای در حال توسعه دیده نمی شود و سیلاب های اخیر در هیوستون ایالات متحده بار دیگر نشان داده که توسعه ی شهرها به سمت مناطق حساس و سست باید بیش از پیش مورد بازنگری قرار گیرد.در سال ۲۰۱۲، سیل ویرانگار خسارات جبران ناپذیری با به سیستم حمل و نقل عمومی شهر پکن وارد کرد و در سال ۲۰۱۶ نیز سیل سیستم زهکشی در ووهان، نانجینگ و تیانجین را از کار انداخت.
استخراج بی رویه آب های زیرزمینی، فرسایش مسیرهای آبی و سیل های شدید در شهرهای بزرگ این کشور باعث شده که چین برای حل مشکل سیل دست به یک استراتژی غیرمعمول و خطرناک بزند. توسعه ی فزاینده ی شهرها در همه ی جهات و استفاده از مواد غیرقابل نفوذ برای آب باعث می شود که خاک این مناطق نتواند آب باران را جذب کند که این موضوع به نوبه ی خود به افزایش سرمایه گذاری در بخش زیرساخت منتهی شده که عموماً باعث جلوگیری از طی شدن سیکل طبیعی گردش آب و افزایش تاثیرات مخرب سیل شده است.
استراتژی موسوم به «ابتکار شهرهای اسفنجی» در چین قصد دارد با استفاده از سطوح قابل نفوذ و زیرساخت های گیاهی این سیکل طبیعی را کنترل نماید. اما این استراتژی نیز با دو چالش عمده روبرو شده است: تجربه نداشتن مقامات محلی برای همکاری و مشارکت موثر در پروژه ای با این پیچیدگی و محدودیت های مالی. راهکارهای مهندسی در واقع روش های دخالتی رایجی هستند که از خسارات سیل در این مناطق تا اندازه ای کاسته اند اما شهرها به همین راحتی نمی توانند خطرات سیل را کاهش داده و آب فراوان جاری شده در اثر سیل را خیلی ساده به بیرون از خود پمپاژ نمایند. به همین دلیل هدف پروژه ی شهر اسفنجی به شدت جاه طلبانه تعیین شده است: تا سال ۲۰۲۰، ۸۰ درصد از مناطق شهری باید دستکم ۷۰ درصد از آب باران را جذب کرده و دوباره مورد استفاده قرار دهند.
بخش هایی از سرزمین های این کشور به صورت طبیعی همواره در معرض سیل های ویرانگر قرار داشته اند و هر ساله باران های سیل آسا خسارات جانی و مالی زیادی را به ساکنان این مناطق تحمیل می کند. پیاده سازی ابتکار شهرهای اسفنجی که از سال ۲۰۱۵ در ۱۶ شهر چین آغاز شده قصد دارد با افزایش تعداد و پخش کردن ظرفیت های جذب آب به صورت مساوی در مناطق مورد نظر از شدت جریان سیل بکاهد. بدین ترتیب بار دیگر منابع آب زیرزمینی پر شده و برای استفاده ی بهینه مورد استفاده قرار خواهد گرفت. این روش نه تنها خطرات سیل را کاهش می دهد بلکه امنیت ذخیره ی آبی را نیز به میزان زیادی افزایش خواهد داد.
در واقع این روش با کاشت گیاهان در سقف خانه ها، مهیا کردن زمین های مرطوب برای ذخیره ی آب و سنگفرش های قابل نفوذ انجام خواهد شد. این ابتکار به طور گسترده در شهر لینگانگ و به سرمایه گذاری به مبلغ ۱۱۹ میلیون دلار مورد استفاده قرار گرفته است که بعدها برای شهرهای دیگر کشور مورد استفاده قرار می گیرد.
بدون نظر