در طول سالیان متمادی، هوانوردان و مهندسانِ پرواز ایده های گوناگونی را به مرحله اجرا در آورده اند. آنها با بهره گیری از اصول آیرودینامیک و رانش، تعریف جدیدی از پرواز ارائه داده اند. نباید فراموش کرد که پشت اکثر این ایده های آزمایشی اهداف نظامی نهفته است.
برخی از این ایده های آزمایشی جالب از کار در آمده اند و برخی دیگر بسیار ابلهانه. با در نظر گرفتن هدف اصلی، یعنی پرواز، ظاهر عجیب هواپیماهای آزمایشی تا حدود زیاد قابل توجیه است. بسیاری از این هواپیماهای آزمایشی به مرحله تولید انبوه نیز رسیده اند، اما مواردی که ما در اینجا برای شما آورده ایم عمدتاً در همان مرحله آزمایش باقی ماندند. تنها یکی از موارد مطرح شده در این مطلب، کماکان قابلیت پرواز دارد.
استیپا-کاپرونی (۱۹۳۲)
با برخورداری از بدنه ای بشکه ای شکل، این نمونه ایتالیایی فشار هوا را به سمت مرکز بدنه خود هدایت می کرد. محل استقرار خلبان و مسافران در بالای این تونل هوایی تعبیه شده بود. هدف اصلی طرح، بهره گیری بهینه موتور از سوخت بود که این هدف حاصل شد. به خاطر ثبات وضعیت بیش از حد در حالت پرواز، خلبان با وجود سرعت کم هواپیما، دشواری زیادی در تغییر مسیر متحمل می شد.
وُت V-173 (۱۹۴۲)
این مدل که توسط ناوگان ایالات متحده ساخته شده به V-173 یا «پَنکِیک پرنده» موسوم است. این طرح حاصل یکی تلاش های مکرری است که در جهت ساخت هواپیماهای دایره ای شکل صورت گرفته. نخستین بار، خلبان معروف «چارلز لیندبرگ» در کابین این هواپیما نشست و آن را هدایت کرد. در هنگام آزمایش این هواپیما، گزارشات متعددی از سوی مردم ایالت کانکتیکات مبنی بر مشاهده بشقاب پرنده دریافت شد.
مایلز M.39B لایبِلولا (۱۹۵۴)
هدف از ساخت این هواپیمای آزمایشیِ متعلق به زمان جنگ جهانی دوم، فراهم نمودن دید کافی برای خلبان در هنگام فرود بر روی ناوهای هواپیمابر بود. مدل M.39 مدتی پس از ارائه مدل M.35 معرفی شد و نقطه تمایز آن، بهره گیری از یک موتور دوقلو بود. M.39B نمونه تکمیل شده تر مدلی بود که بریتانیایی ها آن را تولید کرده بودند اما کمی بعد از تولید آن منصرف شدند. به خاطر مواجهه با دو سانحه هوایی، پروژه تولید این هواپیمای آزمایشی به طور کل لغو شد.
نورثراپ XB-35 (۱۹۴۶)
XB-35 و مدل متعاقب آن YB-35، توسط ارتش آمریکا برای بمباران سنگین مواضع ساخته شدند. این دو مدل شباهت خاصی به نمونه های امروزی هواپیماهای جاسوسی- بمب افکن دارند. در سال ۱۹۴۶، تنها نمونه های آزمایشیِ این هواپیماها ساخته شدند ولی اکنون همه ما می دانیم که ایده اصلی طراحی این دو مدل، به نسل های بعدی هواپیماها منتقل گردیده است.
مک دانل XF-85 (۱۹۴۸)
یک هواپیمای دیگر از دوره جنگ جهانی دوم. XF-85 یکی دیگر از تولیدات آمریکایی ها بود. این هواپیما قرار بود به مانند یک بمب از محفظه تعبیه شده در هواپیمای بمب افکن B-36 خارج شود. البته این شِبه بمب، یک خلبان نیز در خود نهفته داشت. هدف، کمک به رهگیری هواپیماهای بمب افکن و افزایش سرعت در یافتن گرا بود. دست آخر، این مدل مجالِ این را نیافت که در یک نبرد واقعی با هواپیماهای دشمن مواجه شود.
داگلاس X3 استیلِتو (۱۹۵۳)
باز هم طرح خارق العاده ای دیگر از ارتش آمریکا. طرح جالب این هواپیما به مانند یک سوزن پرنده است. هدف اصلی، استفاده از این هواپیما در عملیات شناسایی بود. با ساخت این مدل، طراحان می خواستند دریابند یک هواپیما در سرعت های فراصوت چه عملکردی دارد. سرعت تخمینی مورد انتظار برای این هواپیما؟ سرعتی معادل با ۳۲۲۰ کیلومتر در ساعت. البته، علی رغم امیدواری ها، سرعت نهایی این هواپیما بسیار کمتر از حد انتظار بود. X3 حتی نتوانست به سرعت یک ماخ دست یابد (یک ماخ معادل با ۱۲۲۴ کیلومتر بر ساعت است).
لاکهید XFV (۱۹۵۳)
در تاریخ معاصر، هواپیمایی را سراغ نداریم که بتواند بر روی بخش دُم خود فرود آید. این هواپیما، ملقب به «سالمون» یا «ماهی آزاد»، توسط مهندسان شرکت «لاکهید» ساخته شد. این شرکت با ساخت XFV ایده بهره گیری از هواپیماهای عمود پرواز در عملیات های شناسایی را دنبال می کرد. هواپیمای نشان داده شده در تصویر، قابلیت عمودپروازی خود را به اثبات رساند اما به خاطر واکنش های کُند خود، برای میدان نبرد مناسب دیده نشد.
SNECMA کولیوپتِر (۱۹۵۸)
واژه «کولیوپتِر» در زبان فرانسوی به معنای راسته ای از سوسک ها موسوم به «بیتِل» است. فرانسوی ها هواپیمای مدل کولیوپتر را به عنوان راهکاری برای بهره گیری از هواپیماهایِ عمودپروازِ بدونِ بال ارائه دادند. تنها نمونه آزمایشی این هواپیما در نهمین تست پرواز سقوط کرد و منهدم شد. خوشبختانه، خلبان از این سانحه جان سالم به در برد اما به شدت مجروح گشت.
آورو کانادا VZ-9 (۱۹۵۹)
نمونه ای عجیب که هم شبیه به بشقاب پرنده است و هم پرواز می کند. این مدل آمریکایی بیشتر خصوصیات یک بالگرد را دارد تا یک هواپیمای جت؛ یعنی می تواند با تک پروانه خود به صورت عمودی از زمین برخیزد. هدف از ساخت، تولید هواپیمایی فوق سریع با قابلیت مانوردهی بالا بود که بتواند هواپیماهای جت را منهدم گرداند. نیروی هوایی آمریکا، پس از دستکاری و اعمال تغییر فراوان در طرح اصلی، این نمونه را پدید آورد که علی رغم برخورداری از ظاهری زیبا، بسیار کُند بود. از آنجایی که هواپیمایی با این مشخصات چندان کارآمد نبود، ارتش آمریکا تمام تلاش خود را برای توسعه و بهسازی آن به کار برد اما دست آخر باز هم حاصل کار چندان اطمینان بخش از آب در نیامد.
اِسکِیلد کامپوزیتس پروتوس (۱۹۹۸)
این هواپیمای ساخته شده توسط شرکت «نورثراپ گرومن» شاید در نگاه اول شبیه هواپیماهای تخیلی و تبلیغاتی به نظر رسد اما در عمل، هواپیمایی است با کاربرد مخابراتی و قابلیت پرواز در ارتفاع بالا. ایده اصلی بسیار جالب بود. هواپیمایی با قابلیت پرواز در ارتفاع ۶۰ هزار پایی که بتواند به مدت ۱۸ ساعت، بدون سوخت رسانی پرواز کند. از بین کل نمونه های معرفی شده در این بخش، تنها همین مدل است که کماکان قابلیت پرواز و بهره برداری دارد.
بدون نظر