انسان ها در طول تاریخ و به طور پیوسته در تلاش برای کشف معجون زندگی بوده و هستند؛ خوردن مغز میمون، نوشیدن خون یا مصرف رادیوم از جمله بارزترین راهکارهایی است که بشر برای افزایش عمر و حفظ جوانی خود در طول تاریخ به کار گرفته است.
اینکه آیا این موارد صحت دارند و می توانند به طول عمر بیشتر انسان ها کمک کنند، معلوم نیست اما بر اساس شواهد تاریخی می توان این گونه گمانه زنی کرد که چندان واقعی نیستند زیرا اگر این موارد صحت داشتند، دانشمندان و فیلسوفانی که نظریه های این چنینی ارائه کرده بودند، باید بیش از یکصد سال عمر می داشتند که این طور نبوده.
اما با این وجود، آگاهی از تلاش های مستمر انسان ها در طول تاریخ برای حفظ جوانی بسیار جالب و خواندنی است. از این رو از شما دعوت می کنیم تا انتهای این مطلب با ما همراه باشید.
۱۶۰۰ سال پیش از میلاد مسیح
دستور تهیه معجونی برای بازگرداندن جوانی به افراد پیر در پاپیروس های باقی مانده از ۱۶۰۰ سال پیش از میلاد مسیح یافت شده است. این معجون از ترکیب آب و ماده ای به نام میوه «هامایت» به دست می آید که جوشانده و سپس خشک می شود.
قرن ۶ پیش از میلاد مسیح
با استناد به کتاب «سوشروتا سمهیتا» (یکی از بزرگ ترین کتب طبی در منابع مکتوب سانسکریت)، به افرادی که دوست داشتند عمر طولانی داشته باشند، پیشنهاد می شد تا مخلوطی از پودر ریشه، طلا، عسل و کره را پس از استحمام صبحگاهی مصرف کنند.
۱۳۳ سال پیش از میلاد مسیح
کیمیاگری موسوم به «شائو چان» به پادشاه هان پیشنهاد داده بود غذاهای خود را در ظروف و با قاشق های ساخته شده از طلای تغییر کرده به سولفور سیماب میل کند که ما امروز به عنوان ماده سمی جیوه آن را می شناسیم.
قرن یک پیش از میلاد مسیح
گفته می شود کلئوپاترا (ملکه مصر)، در وان مملو از شیر الاغ حمام می کرده و همین امر موجب دوام جوانی و زیبایی وی بوده است. شیر الاغ برای درمان مشکلات پوستی مفید است.
قرن یک میلادی
پلینی بزرگ، فیلسوف علوم طبیعی و مولف «دانشنامه تاریخ طبیعی»، در کتاب خود نوشته رومی های باستان برای درمان بیماری ها و کسالت های خود خون گلادیاتورها را می نوشیده اند، زیرا اعتقاد داشتند این خون به آن ها قدرت و انرژی فراوانی می دهد. (البته پلینی این باور را نادرست می دانست)
حدود سال ۳۰۰ میلادی
رژیم غذایی مرسوم در میان تائوئیست های باستان، شامل ادویه، سبزیجات، لاک پشت، تخم مرغ ماهیخوار و دیگر مواد غذایی که عمر طولانی دارند، بوده است. انجام تمرینات تنفسی نیز از دیگر کارهایی بوده که برای طول خود انجام می داده اند.
قرن چهارم میلادی
کیمیاگری موسوم به «جی هنگ»، دارویی از مغز نوعی میمون خاص و ترکیب آن با سبزیجات ساخته بود و باور داشت که حدود ۵۰۰ سال به عمر انسان می افزاید.
قرن ۱۳ میلادی
فیلسوف، کشیش و مدرس انگلیسی به نام «راجر بیکن» برای افزایش عمر انسان ها نوشیدن شراب و مصرف پودرهای تهیه شده از طلا، مروارید، مرجان و استخوان را پیشنهاد کرده است. همچنین بیان داشته که خوردن افعی نیز می تواند به طول عمر بیشتر انسان ها بیفزاید.
۱۴۸۹ میلادی
فیلسوفی به نام «مارسیلیو فیچینو» به افراد مسن پیشنهاد می کرد برای دوباره جوان شدن، خون مردان جوان را بنوشند. چند سال بعد، ظاهرا پاپ اینوسنت هشتم این روش را امتحان کرد و در زمان کوتاهی پس از آن درگذشت.
۱۵۵۸ میلادی
لوئیجی کورنارو یکی از رازهای طول عمر انسان ها را میانه روی و تعادل در همه مسایل زندگی بیان داشته و این نظر وی مورد استقبال زیاد قرار گرفته و به زبان های مختلف ترجمه شد.
قرن ۱۶ میلادی
دایان د پویتیه، ندیمه هنری دوم فرانسه، برای جوان ماندن و طول عمر بیشتر مخلوطی از کلراید طلا و دی اتیل اتر می نوشیده است.
۱۶۲۳
سر فرانسیس بیکن، فیلسوف و دانشمند انگلیسی، اعتقاد داشت آنهایی که می خواهند عمر طولانی داشته باشند باید روح خود را صیقل داده و دردها را در سریع ترین زمان از بین ببرند. به همین خاطر پیشنهاد وی استفاده از افیون و حمام کردن بود.
۱۶۳۸
توبایس ویتاکر، آخرین پزشک چارلز دوم، پادشاه انگلستان ادعا می کرد نوشیدن شراب می تواند به افزایش طول عمر انسان ها کمک کند. اما خودش در دهه ۶۰ سالگی درگذشت.
۱۶۶۷
یک پزشک فرانسوی به نام ژان باپتیسته دنیس، برای نخستین بار در تاریخ، عمل انتقال خون حیوان به انسان را انجام داد. بیمار پس از این جراحی زنده مانده و به حیات خود ادامه داد.
۱۷۴۰
جرج چاین، یکی از پزشکان پیشگام در زمان خود که گیاهخوار نیز بوده، اعتقاد داشت نوشیدن (فقط) آب از دوران کودکی می تواند عمر انسان را تا یکصد سال نیز افزایش دهد.
۱۸۹۷
پزشک سوئیسی موسوم به ماکسیمیلیان بیرچر بنر بیان داشته که غذاهای خام که به غذاهای نور خورشید مشهور هستند، می توانند به طول عمر بیشتر انسان ها کمک کنند. وی مخترع صبحانه ی متشکل از جودوسر، سیب و کشمش به شمار می رود.
حدود سال ۱۹۰۱
ایلیا ایلیچ مچنیکو، زیست شناس روسی برنده جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی در سال ۱۹۰۸اعتقاد داشت روند پیری را می توان احتمالا با رعایت رژیم مملو از اسید لاکتیک متوقف کرد که شامل مصرف شیر ترش به منظور تکثیر باکتری های مفید می شود.
۱۹۲۰
سرگی ورونف، اعتقاد داشت با پیونده زدن غده های هورمونی میون و شامپانزه به انسان می توان تا حد زیادی جوانی را به آن ها بازگرداند. وی در زمان حیات خود هزاران عمل پیوند انجام داده بود.
۱۹۲۱
دکتر چارلز جی دیویس، رادیوم را یک داروی شگفت انگیز برای جوان سازی بدن و حیات بخشی دوباره به سلول های مرده می دانست.
دهه ۱۹۲۰ میلادی
جان برینکلی اعتقاد داشت با پیوند زدن غدد بیضوی بزها به انسان می توان به طول عمر بیشتر وی افزود.
۱۹۳۰
روزنامه های انگلیسی گزارش کرده بودند که مردی به نام «جیوکوندو پروتی» موفق شده با انتقال خون مردان جوان به بدن افراد مسن، آن ها را دوباره جوان کند.
بدون نظر