تصویری که در بالا مشاهده می کنید، عکس فندکی است که به تازگی در پی عملیات حفاری در نزدیکی ساحل مدیترانه در حد فاصل تل آویو و اورشیلم کشف شده است.
باستان شناسان بیان داشته اند که این تخته سنگ نسبتا بزرگ در حدود ۹ هزار سال پیش به عنوان آتش زنه استفاده می شده و عملکرد آن مشابه فندک های زیپوی امروزی است.
انسان های اولیه در دوران نوسنگی از این وسیله برای افروختن آتش استفاده می کرده اند. آن ها درون سنگ، دو حفره ایجاد کرده و بین آن ها یک شیاری می تراشیده اند که دو سوراخ به همدیگر راه داشته باشند. سپس با چرخاندن شاخه های چوبی با سرعت زیاد درون این حفره ها، جرقه تولید می کرده اند.
انرژی چرخشی در نتیجه حرکت سریع شاخه های چوبی به گرما و جرقه تبدیل می شده و اگر شئی قابل احتراق در کنار آن قرار داشته، بلافاصله مشتعل شده و آتش می گرفته است.
بد نیست اشاره کنیم که شواهد موجود در رابطه با برافروختن آتش به صورت خاکستر و زغال در این منطقه به عصر حجر یعنی حدود ۸۰۰ هزار سال پیش باز می گردد. اما اهمیت استفاده از آتش به حدود ۱۰ هزار سال پیش یعنی دوران نوسنگی مربوط می شود که پس از آن، فناوری های مربوط به آن نیز توسعه یافته است.
بدون نظر