نیویورک سیتی یکی از گران ترین شهرهای جهان است اما تا ماه مارس امسال زنی بسیار خوش شانس در این شهر زندگی می کرد که یک آپارتمان دو خوابه در محله گرینویچ ویلج که یکی از گران ترین و محبوب ترین محله های این شهر است را تنها با اجاره باورنکردنی ۲۸.۴ دلار در ماه در تصرف خود داشت. بله درست خوانده اید! ۲۸ دلار و این عدد اشتباه چاپی نیست!
پاتریشیا اوگریدی در سال ۱۹۵۵ و در رویای وارد شدن به دنیای بازیگری به شهر نیویورک آمد. او و ۳ دختر دیگر یک آپارتمان سطح متوسط دو خوابه را در بالاترین طبقه یک ساختمان تجاری ۴ طبقه ای اجاره کردند. این معامله برای آن ها بسیار شیرین و مقرون به صرفه بود زیرا این ۴ دختر علاوه بر تمیز کردن راهروها و تمیز نگه داشتن ساختمان تنها ماهی ۱۶ دلار به صاحبخانه می پرداختند. سال ها گذشت و هم خانه های او از این خانه رفتند اما اوگریدی ماند و ماند و چرا نماند؟!
در طی ۶۰ سال آینده، اجاره خانه او در سطحی بسیار نازل باقی ماند. در ماه مارس گذشته اوگریدی در حال قدم زدن در نزدیکی های خانه خود بود که در تصادف با یک خودرو کشته شد. وی در آن زمان ۸۴ سال سن داشت و با مرگ او بود که داستان زندگی ۶۰ ساله اش در این آپارتمان با مبلغ اجاره ای ناچیز بر سر زبان ها افتاد. جالب این که مبلغ اجاره ساختمانی مشابه این خانه در دوران کنونی بین ۵.۰۰۰ تا ۷.۰۰۰ دلار متفاوت است. صاحبخانه کنونی اوگریدی مردی به نام آدام پومرانتز است که در مصاحبه با سی ان ان گفته که این ساختمان را در سال ۲۰۰۲ خریده و وقتی از مبلغ پایین اجاره مستاجر خود مطلع شده بسیار شگفت زده شده است.
پاتریشیا اوگریدی
مالک قبلی چندین سال قبل از دنیا رفته و مشاور املاک نیز به پومرناتز گفته بود که مالک قبلی در طی این سال ها هیچگاه اجاره خانم اوگریدی را افزایش نداده زیرا این دو بسیار با هم دوست بوده و علاقه شدیدی به هم داشته اند. وقتی که پومرانتز این ملک را خریداری کرد، اوگریدی ماهیانه ۲۶.۴۵ دلار اجاره می پرداخت. وی از وکیل خود در مورد قانونی بودن این میزان اجاره سوال کرد و وکیلش به او اعلام کرد که به دلیل قوانین مربوط به ثبات اجاره ها وی نمی تواند اجاره خانم اوگریدی را به مقدار قابل توجهی افزایش دهد و تنها می تواند ماهی ۱.۹۸ دلار به اجاره مستاجر خود اضافه نماید. وی از اوگریدی پرسید که آیا می خواهد از این خانه برود و خانم اوگریدی جواب منفی داد و از او خواست که دیگر این سوال را از او نپرسد و او نیز چنین کرد.
پومرانتز نیز چاره ای جز افزایش ۱.۹۸ دلاری خانم اوگریدی نداشت و می توانست هر سال تنها این مبلغ را به اجاره خانه اش اضافه کند اما تصمیم گرفت این کار را نکرده و بدین ترتیب با مستاجر خود دوست شد.پومرانتز در این باره چنین گفته است:” او زن بسیار مهربانی بود. او یکی از مشتریان مغازه من بود. روی هم رفته او مستاجر فوق العاده ای بود”. بر اساس آگهی وفات او که در روزنامه نیویورک تایمز چاپ شده است، خانم اوگریدی بیش از ۵۰ سال در تئاتر فعالیت داشت و در این مدت در نقش های کوچک خارج از برادوی حضور می یافت. او بازیگری را زیر نظر استاد افسانه ای دنیای بازیگری، اوتا هاگن، گذرانده و در سریال های خانوادگی تلویزیونی متعددی بازی کرده و نقش های کوچکی نیز در فیلم های «توقف بعدی گرینویچ ویلج» (Next Stop Greenwich Village)، «راننده تاکسی» (Taxi Driver) و چند فیلم دیگر داشت.
او درآمد زیادی از قِبل بازی در تئاتر دریافت نمی کرد و البته نیازی نیز به آن نداشت. بعد از فوت او وقتی آقای پومرانتز به خانه اش رفت متوجه شد که آپارتمان قدیمی به نوسازی های گسترده ای نیاز دارد. بعد از خرید ملک، پومرانتز بارها خواسته بود وارد این آپارتمان شده و به آن نگاهی بیندازد اما خانم اوگریدی هر بار با نهایت ادب مانع از این کار شده بود. وی برای اولین بار در سال ۲۰۰۵ موفق به دیدن این آپارتمان شد. در آن زمان یکی از لوله های آب شکسته و آب به خانه یکی از همسایه ها نشت کرده بود و اوگریدی چاره ای جز اجازه دادن به پومرانتز برای تعمیر آن و ورود به خانه خود نداشت.
همان موقع بود که پومرانتز فهمید در خانه خانم اوگریدی هیچ گونه سیستم گرمایشی یا آب گرمی یافت نمی شود و از او خواست که اجازه دهد یک آب گرم کن در آپارتمان او نصب کند که با مخالفت اوگریدی مواجه شد. پومرانتز می گوید:” او [اوگریدی] می گفت که من ارزش این همه تعمیرات و بازسازی ها را ندارم. من آن قدر اجاره نمی دهم که این هزینه ها تامین شود. من مشکلی با این خانه همانطور که هست ندارم”. با وجود مخالفت های خانم اوگریدی اما صاحبخانه یک آبگرمکن ۱۲.۰۰۰ دلاری را در این آپارتمان نصب کرد که با مجموع اجاره ۳۵ سال او برابری می کرد و اوگریدی نیز هیچگاه از آن استفاده نکرد. هنوز هم خانه اوگریدی پر است از کتاب ها و نمایشنامه هایی که وی در آن ها بازی کرده است و عکس های او و خواهرش نیز روی دیوار قرار دارد.
هیچ حمام یا وانی در این آپارتمان وجود ندارد و به گفته صاحبخانه، خانم اوگریدی هر روز برای حمام کردن به یک حمام عمومی محلی می رفت. پومرانتز قصد دارد در ماه های پیشرو تغییرات و تعمیراتی را در این خانه انجام داده و آن را برای اجاره آماده کند. البته این بار دیگر اجاره یک ماه این آپارتمان از ۵.۰۰۰ دلار بیشتر خواهد بود هر چند پومرانتز اعلام کرده که برای اجاره دادن خانه خود عجله ای ندارد. وی در این باره نیز چنین گفته است:” من چنان به این اجاره ۲۸.۴۳ دلاری در ماه در ۱۶ سال اخیر عادت کرده ام که هیچ عجله ای [برای افزایش اجاره این آپارتمان] ندارم”.
خیلی چیزایی که در مورد غرب تو رسانه های داخلی گفته میشه توجه نکنین
تقریبا تو تمام کشورای غربی اتحادیه ی مستاجرین قرار داده که دادگاه اداری خودشونو دارن
فقط کافیه یه مستاجر از صاحبخونه ناراضی باشه و یا صاحبخونه بر خلاف قرارداد عمل کنه راحت میره شکایت میکنه و خسارت میگیره
اگه امریکا و غرب اینقدر که میگن بده چرا پسرا و تمام خاندان مسئولین میان اینجا زندگی میکنن؟
اگه غرب بده چرا بیست هزار اعضای خانواده ی مسئولین کنونی کشور ساکن اینجان؟ تازه مسئولین قبلی رو نمیگم و این بیست هزار اعضای خانواده ی مسئولین فعلی هستن.
تو همین امریکا حداقل سه میلیون ایرانی یک تابعیه یا ایرانی و تا هفت میلیون ایرانی دوتابعیته که بهشون ایرانی امریکایی میگیم زندگی میکنه. با تخمینی که میتونم بزنم حداقل هفت میلیون ایرانی زاده که یک تابعیته یعنی امریکایی هستن هم تو امریکا زندگی میکنن
اگه امریکا بد بود این افراد نمیومدن اینجا زندگی کنن. یک عمره میگن برا درس خوندن اومدن ولی اینو بگم کسی که میاد اینجا درس بخونه بهش یه ویزای مخصوص تحصیلی میده که با کد f1 دسته بندی میشه
ولی این ۲۰ هزار اعضای خانواده مسئولین اقامت دارن. یعنی درخواست زندگی دادن نه اینکه درخواست تحصیلی بدن.
اگه بد بود بعد تحصیل برمیگشتن. یا اصلا نمیومدن امریکا. کشورهای اروپایی تو تحصیل حتی بهتر از امریکان و خیلی از دانشجوهای امریکایی برای تحصیل راهی کشورهای اروپایی میشن
اگه غرب بد بود نمیومدن و یا نمیموندن.
خیلی چیزایی که در مورد غرب تو رسانه های داخلی گفته میشه توجه نکنین
تقریبا تو تمام کشورای غربی اتحادیه ی مستاجرین قرار داده که دادگاه اداری خودشونو دارن
فقط کافیه یه مستاجر از صاحبخونه ناراضی باشه و یا صاحبخونه بر خلاف قرارداد عمل کنه راحت میره شکایت میکنه و خسارت میگیره
اگه امریکا و غرب اینقدر که میگن بده چرا پسرا و تمام خاندان مسئولین میان اینجا زندگی میکنن؟
اگه غرب بده چرا بیست هزار اعضای خانواده ی مسئولین کنونی کشور ساکن اینجان؟ تازه مسئولین قبلی رو نمیگم و این بیست هزار اعضای خانواده ی مسئولین فعلی هستن.
تو همین امریکا حداقل سه میلیون ایرانی یک تابعیه یا ایرانی و تا هفت میلیون ایرانی دوتابعیته که بهشون ایرانی امریکایی میگیم زندگی میکنه. با تخمینی که میتونم بزنم حداقل هفت میلیون ایرانی زاده که یک تابعیته یعنی امریکایی هستن هم تو امریکا زندگی میکنن
اگه امریکا بد بود این افراد نمیومدن اینجا زندگی کنن. یک عمره میگن برا درس خوندن اومدن ولی اینو بگم کسی که میاد اینجا درس بخونه بهش یه ویزای مخصوص تحصیلی میده که با کد f1 دسته بندی میشه
ولی این ۲۰ هزار اعضای خانواده مسئولین اقامت دارن. یعنی درخواست زندگی دادن نه اینکه درخواست تحصیلی بدن.
اگه بد بود بعد تحصیل برمیگشتن. یا اصلا نمیومدن امریکا. کشورهای اروپایی تو تحصیل حتی بهتر از امریکان و خیلی از دانشجوهای امریکایی برای تحصیل راهی کشورهای اروپایی میشن
اگه غرب بد بود نمیومدن و یا نمیموندن.
سلام
حرف هاتون کاملا درسته