ایالات متحده، بریتانیا، آلمان و ژاپن همگی در مراحل اولیه برنامه ریزی برای جت های جنگنده موسوم به «نسل ششم» هستند. این جت های جنگنده نسل ششم تا دهه ۲۰۳۰ به پرواز درنخواهند آمد اما دولت های مذکور از همین الان به فکر طراحی و برنامه ریزی برای این هدف مهم افتاده اند. جنگنده های نسل پنجم از پیشینیان نسل چهارمی خود متفاوت بودند و برخلاف این جنگنده های قدیمی تر از ویژگی های پنهانکاری برخوردار بودند که باعث تولید هواپیماهای صیقلی تر شد؛ هواپیماهایی که سلاح های آن ها در داخل شکم آن ها قرار گرفته و بدین ترتیب ردپای راداری آن ها به شدت کاهش می یافت.
نقطه ضعف این هواپیماها اما این است که اگر چه جنگنده های نسل پنجم توانایی حمل سوخت و سلاح ها در روی بدنه خود را دارند اما چنین کاری ویژگی های پنهانکاری شان که با وسواس و جزییات بسیار در آن ها به کار رفته را بی اثر می سازد. از دیگر ویژگی های جنگنده های نسل پنجم می توان به رادارهای با خاصیت اسکن فعال و موتورهایی بسیار قدرتمند برای حرکت در سرعتی بالاتر از سرعت صوت بدون نیاز به پس سوزها اشاره کرد. هنوز در مورد ویژگی های ممتاز و متمایز کننده جنگنده نسل ششم اطلاعاتی در دست نیست اما برد و توان حمل سلاح های بیشتر و سنگین تر دو نیاز کلیدی این جنگنده ها به نظر می رسند.
هوش مصنوعی نیز نقش مهمی در این نسل از هواپیماهای جنگنده نسل ششم خواهد داشت که نقش دسته بندی و پردازش داده ها و البته تحلیل خطرات و تهدیدها برای کاهش بار کاری خلبان را بر عهده خواهد داشت. تامین نیروی انسانی انتخابی و توانایی پرواز به نقاط دوردست نیز از دیگر ویژگی های جنگنده های نسل ششم می تواند باشد. در مورد تامین نیروی انسانی انتخابی، جنگنده های دو سرنشینه وارد عرصه جدید و مدرن تری خواهند شد. در حالی که به طور سنتی سرنشین عقب برای کنترل رادارها به کار گرفته می شود، این خلبانان در جنگنده نسل ششم آینده نقش کنترل و هماهنگی تعداد زیادی هواپیمای کوچک بدون سرنشین را بر عهده خواهند داشت.
در ایالات متحده، نیروهای هوایی این کشور درخواست ۱۴۷ میلیون دلار بودجه اضافی برای سرمایه گذاری در زمینه توسعه اولیه جنگنده ضد نفوذ (Penetrating Counter Air Fighter (PCA)) درخواست کرده است. این برنامه به منظور ساخت جنگنده ای آغاز شده که در نهایت جای جنگنده قدرتمند F-22 Raptor.را خواهد گرفت. نیروی هوایی ایالات متحده تاکنون از انتظارات خود از این جنگنده جدید چیزی نگفته است اما بُرد و قدرت حمل سلاح ،و بار به طور کلی، به احتمال فراوان دو ویژگی مهم و کلیدی آن خواهند بود. دور بُرد بودن در خود- ماموری (self-deploy) در دوران بحرانی که به معنای متکی بودن به خود و تصمیمات فردی است و همراهی کردن با بمب افکن های B-21 Raider جدید در حملات به عمق خاک دشمن بسیار مفید خواهد بود. بوئینگ نمونه مفهومی اولیه از جنگنده نسل ششم مفهومی خود رونمایی کرده که در سال ۲۰۲۸ به پرواز درخواهد آمد.
بریتانیا و ژاپن نیز توافقی عجیب برای تحقیق در مورد ایده ساخت یک جنگنده جددی امضا کرده اند که در دهه ۲۰۳۰ پرواز خواهد کرد. بر اساس گزارش مجله aviationweek، این دو کشور اطلاعات و اهداف خود را در این زمینه با هم به اشتراک گذاشته و در مورد توانمندی هایشان به یکدیگر مشاوره خواهند داد. ژاپن قصد دارد که یک جنگنده دو موتوره بزرگ دو سرنشینه را جایگزین جنگنده Mitsubishi F-2 خود کند. جنگنده نسل ششمی مفهومی این کشور که اکنون از آن با نام «جنگنده آینده» (Future Fighter) یاد می شود یک جنگنده غول پیکر است که برای انجام عملیات های با مسافت طولانی علیه نیروهای چینی در دریای چین شرقی و شاید کره جنوبی ساخته می شود.
جنگنده های اف-۱۵ و اف-۲ فعلی ژاپن که در دریای شرقی چین ماموریت انجام می دهند در حال حاضر تنها می توانند از چندین پایگاه هوایی محلی معدود به پرواز درآیند اما جنگنده هایی با قدرت پرواز به مسافت های طولانی تر می توانند از پایگاه های هوایی بیشتر و دورتری برای انجام عملیات به پرواز درآیند.
سیستم نبرد هوایی آینده (Future Combat Air System (FCAS)) بریتانیا در سال ۲۰۴۰ جایگزین یوروفایتر تایفون خواهد شد. این سیستم پیشرفته و جدید می تواند یک پرنده بدون سرنشین باشد که بریتانیا از سال ۲۰۱۲ با نام پهپاد تهاجمی تارانیس در خفا روی آن کار می کند. برخلاف هواپیماهای بدون سرنشین و پهپادهای امروزی، تارانیس علاوه بر اهداف زمینی می تواند برای حمله به اهداف هوایی نیز کارآمدی بالایی داشته باشد. بدون سرنشین بودن یکی از گزینه های انتخابی برای این پروژه است اما وزارت دفاع بریتانیا گفته است که هنوز هم می توان انتظار داشت که این پروژه به ساخت یک جنگنده دارای سرنشین منتهی شود.
اگر چه به نظر می رسد که دو کشور خواستار نسخه هایی کاملاً متفاوت هستند اما می توان انتظار داشت که یک نمونه کلی در انتها بین دو کشور با ویژگی هایی منحصربفرد و اختصاصی برای هر کشود مورد استفاده قرار گیرد. با این وجود احتمال اینکه این دو کشور تنها به تبادل تکنولوژی پرداخته و در نهایت هر کدام نسخه جنگنده مورد نیاز خود را بسازند بسیار بیشتر است. این دو کشور قبلا نیز برای ساخت یک موشک هوا به هوا به صورت اشتراکی قرارداد همکاری امضا کرده اند. بریتانیا قبلاً بر روی ساخت یک موشک جدید دوربرد با بردی فراتر از ۴ ماخ با نام Meteor کار می کرد. این موشک که به موتور رمجت مجهز شده بسیار سریع است.
از طرف دیگر، ژاپن در زمینه ساخت موشک بسیار پیشتاز بوده و اولین موشک دارای رادار داخلی با قابلیت اسکن الکترونیکی فعال – راداری که اکنون در جنگنده های مدرنی مانند F-22 مورد استفاده قرار می گیرد- با نام AAM-4B را ساخته است. بدین ترتیب می توان انتظار داشت که همکاری دو کشور به ساخت یک موشک بسیار قدرتمند و مرگبار منتهی شود: یک موشک مجهز به موتور رمجت و تکنولوژی هدایت موشکی راداری اسکن الکترونیکی فعال که می تواند در مخزن داخلی جنگنده های F-35 که هر دو کشور دارند قرار گیرد.
در نهایت، آلمان نیز در حال توسعه یک جنگنده نسل ششمی تحت عنوان نام سیستم نبرد هوایی آینده است که جایگزین ناوگان قدیمی Tornado IDS strike aircraft شده و عملیات های مشترکی را با جنگنده های یوروفایتر تایفون انجام خواهد داد. به احتمال فراوان این جنگنده نسل ششم آلمانی، دو موتوره با دو خلبان خواهد بود که شباهت بسیاری با آن چه که ژاپن بدنبال آن است خواهد داشت و بین سال های ۲۰۳۰ تا ۲۰۴۰ وارد سرویس خواهد شد. البته این جنگنده می تواند به صورت بدون سرنشین نیز باشد که نمونه دارای سرنشین همراه با نمونه های بدون سرنشین به پرواز درآمده و کنترل آن ها را در دست خواهد داشت.
به نظر من اسلحه هاشون تغییر میکنه اسلحه ها کوچیکتر و دارای برد بیشتر و کشندگی بیشتر میشن
پیشرانه هام برقی میشن یا یک فرمول سوخت جدیدی کشف میکنن که بازدهی بیشتری داشته باشه مثلا تراست رو چندبرابر کنه
برقی کردن خود خودرو ها و ارزان سازی اونا حداقل ۱۵ سال کار می بره که همینم خیلی از خوروسازان بزرگ میگن خیلی زوده بعد چطوری هواپمایی با برد بالا اونم با برق که رسما باید ملخ بزارن تو هواپیما رو بسازن اونم تا ۱۵ سال دیگه
به نظر من اسلحه هاشون تغییر میکنه اسلحه ها کوچیکتر و دارای برد بیشتر و کشندگی بیشتر میشن
پیشرانه هام برقی میشن یا یک فرمول سوخت جدیدی کشف میکنن که بازدهی بیشتری داشته باشه مثلا تراست رو چندبرابر کنه
برقی کردن خود خودرو ها و ارزان سازی اونا حداقل ۱۵ سال کار می بره که همینم خیلی از خوروسازان بزرگ میگن خیلی زوده بعد چطوری هواپمایی با برد بالا اونم با برق که رسما باید ملخ بزارن تو هواپیما رو بسازن اونم تا ۱۵ سال دیگه