تجهیز کشتی های جنگی نیروی دریایی روسیه به سیستم امواج نوری تهوع آور و توهم زا

نورهایی غیرکشنده که باعث سرگیجه، توهم و حالت تهوع در نیروهای دشمن می شوند

نیروی دریایی روسیه در حال نصب کردن یک سلاح غیرکشنده اما گیج کننده و تهوع آور بر روی چند فروند از ناوشکن های جدید خود است. این سلاح ها با عنوان سلاح های «تداخل بصری نوری» (visual optical interference) برای دور کردن نیروهای دشمن که در برابر این سلاح ها قرار دارند طراحی شده و باعث توهم، تهوع و گیجی در فرد می شوند. همچنین این سلاح ها طوری طراحی شده اند که باعث اختلاف در تجهیزات هدف گیری و برخی سلاح ها می شوند. این تکنولوژی اگر چه بسیار هوشمندانه است اما به دوران جنگ جهانی دوم باز می گردد و نمی توان به عنوان یک سلاح بسیار موثر به آن تکیه کرد. بر اساس گزارش رسانه های دولتی روسیه، نیروی دریایی این کشور ایستگاه های تداخل تصویری-نوری Ruselectronics 5P-42 Filin را روی ناوشکن های کلاس آدمیرال گورشکوف و ناوشکن های کلاس Project 22350 که اکنون در حال ساخت و توسعه هستند نصب کرده است.

سلاح تهوع آور Filin  طوری طراحی شده که در گرگ و میش و شب هنگام عمل کرده و با ایجاد پالس های بسیار سریعی از نورهای بسیار درخشان باعث گیج شدن و ایجاد مشکل مسیر یابی در افرادی شود که به سمت آن خیره شده اند. این نورهای چشمک زن نه تنها باعث ایجاد و اکنش های منفی و ناتوان کننده فیزیکی می شوند بلکه در ۲۰ درصد از افراد نیز باعث خواهد شد که افراد توپ های روشنی را به شکل توهم ببینند. خبرگزاری دولتی RIA Novosti در این باره می گوید: «داوطلبانی که تاثیر Filin را تجربه کرده اند گفته اند که امکان هدف گیری با استفاده از سلاح های سبک به سمت اهداف پنهان شده در فاصله دو کیلومتری از جایگاه شلیک کننده غیرممکن است که از نبود دید نسبت به هدف ناشی می شود.

همزمان، از هر ۵ داوطلب یکی تاثیرات توهم آوری تجربه کرده اند و حدود نیمی از داوطلبان نیز به علائمی از عدم توانایی در مسیر یابی، تهوع و گیج شدگی اشاره کرده اند». همچنین رسانه های روسی ادعا کرده اند که سیستم تداخلی Filin تا مسافت بیش از ۵ کیلومتری نیز باعث ایجاد اختلال در سیستم های الکترونیکی دشمن می شود که در طیف نوری کار می کنند، از جمله مسافت یاب های لیزری مادون قرمز، دوربین های دید در شب و لانچرهای موشکی ضد تانک. تکنولوژی پشت این سیستم اصلاً جدید نیست. در سال های اولیه جنگ جهانی دوم، ارتش های بریتانیا و ایالات متحده چندین گردان از تانک های فوق سری به نام CDL که شکل اختصاری عبارت «تانک های نوری دفاع کانالی» (Canal Defence Light tanks) بود تشکیل داده بودند.

این تانک ها در واقع تانک های قدیمی و کهنه ای بودند که به نورافکن هایی قوی مجهز شده بودند و ثانیه ای ۶ بار نوری بسیار قوی و چشمک زن تولید می کردند. این نورهای پالسی باعث احساس گیجی، از دست دادن تعادل و یک حالت تهوع ناخوشایند در نیروهای دشمن می شد و هدف قرار دادن تانک هایی که چنین سیستمی را روی خود داشتند بسیار دشوار و تقریباً غیرممکن بود. تانک های نوری دفاع کانالی ایالات متحده در بخش زیادی از سال های جنگ جهانی دوم بلااستفاده بوده و تنها در عملیات های کوچکی در ماه می ۱۹۴۵ مورد استفاده قرار گرفتند. اگر چه رسانه های دولتی روسیه معمولاً در مورد سلاح های جدید این کشور اغراق می کنند اما به نظر می رسد که این مورد واقعی بوده و روسیه در این زمینه پیشرفت هایی داشته است. با این وجود قابل درک نیست که روسیه روی چنین سیستمی و عملکرد و کارآیی آن حساب باز کرده باشد.

برای نبرد کشتی با کشتی، سیستم Filin چندان کارآمد به نظر نمی رسد، اگر چه برای دور کردن هلی کوپترها و خدمه قایق های جنگی کوچک مناسب است و شاید هم حملات پهپادی. ناوشکن روسی که در نزدیکی ساحل در حال حرکت باشد می تواند با یک موشک ضد تانک مورد اصابت قرار بگیرد، هر چند سیستم روسی مذکور تنها می تواند در مقابل نمونه های ضد تانک قدیمی آمریکایی مانند موشک های ضد تانک TOW-II موثر واقع شود. در این سیستم موشکی، خدمه سلاح باید هدفگیری را از طریق دوربین یا صفحه نمایشگر انجام دهد که همین موضوع آن را در برابر سیستم تداخلی Filin ناکارآمد می سازد.