خشن ترین و خونین ترین ورزش های رزمی مدرن؛ از «کشتی کچ» تا «موی تای»

مبارزه از آغاز حیات مقوله ای اجتناب ناپذیر بوده که موجودات زنده برای برتری و البته بقا به آن دست یازیده اند. جانوران همواره برای غذا و بقا جنگیده و انسان ها نیز از زمان پیدایششان به دلایل غیرقابل شمارشی علیه یکدیگر اعلان جنگ کرده اند. دلایل سیاسی، مذهبی، قلمرویی و بسیاری دیگر از دلایل برای یک جنگ خونین باعث شده که خشونت در خون ما انسان ها نفوذ کند. بدین ترتیب خشونت به چنان بخشی از وجودمان تبدیل شده که یک غریزه خلاقانه در مورد آن در ما توسعه یافته و بازی هایی را خلق کرده ایم تا عطش وحشیانه خود برای خونریزی که در طول دوران تکامل در ما شکل گرفته را فرو بنشانیم.

در ادامه مطلب به برخی از ابزارهایی که ما انسان ها با استفاده از آن کمی از اشتیاقمان برای درگیری با دیگران می کاهیم اشاره خواهیم کرد. برخی از این ورزش ها بسیار قدیمی بوده و برخی بسیار جدید هستند اما همگی آن ها در حال حاضر انجام می شوند. با خشن ترین و خونین ترین ورزش های رزمی مدرن آشنا شوید.

۱۰- کشتی کچ

کشتی کچ یا Catch Wrestling، در واقع یک ورزش بسیار شبیه کشتی معمولی است که شامل گرفتن حریف و اجرای تکنیک هایی است که در ورزش های کشتی، جودو و جوجیتسو دیده می شود. در این ورزش به کوبیدن حریف به زمین و همچنین سابمیشن (به کنترل کامل درآوردن حریف و امکان هرگونه تحرک را از او گرفتن) او امتیاز داده می شود و در حالی که تمرکز بیشتری روی قدرت کشتی گرفتن است کمتر به اصول فنی و تکنیکی ورزش هایی مانند جودو و جوجیتسو توجه می شود. بدین ترتیب در کشتی کچ که بسیار شبیه کشتی معمول است بیشتر به قدرت بها داده می شود تا اجرای تکنیک.

چیزی که این ورزش را از دیگر ورزش های شبه کشتی متمایز می سازد این است که برای برنده شدن باید سه بار حریف را در حالت سابمیشن قرار دهید و نه تنها یک بار. اگر چه در ورزش کشتی کچ خطراتی مانند ضربه مغزی و جراحت های بدنی کمتر وجود دارد اما کوبیدن های حریف به زمین و سابمیشن او نیز خطراتی را متوجه حریف می سازد. همچنین نیاز به اینکه سه بار حریف را در حالت خاک در کنترل کامل خود قرار داد نیز به این موضوع اضافه شده و باعث گردید که کشتی کچ در زمره یکی از خطرناک ترین ورزش های رزمی کنونی قرار داشته باشد.

۹- بوکس بدون دستکش

بوکس بدون دستکش ورزشی رزمی و خشن است که یک ورزش رینگی بوده و پس از سال ها بار دیگر مورد توجه مجدد قرار گرفته است. این ورزش همان ورزشی است که به خاطر خشونت بالایش در سال ۱۸۸۹ ممنوع اعلام شده بود. صدماتی که در ورزش بوکس به معنای عام به افراد وارد می شود کاملاً مشخص است؛ از جمله صدمه به جمجمه، چشم ها، دنده ها و دست ها. شکستن دست در هنگام حمله به حریف در ورزش های رزمی بسیار شایع است، خطری که در ورزش بوکس بدون دستکس یا با دست های لخت بسیار بیشتر است.

برخلاف بوکس حرفه ای که در آن از دستکش هایی بزرگ برای جلوگیری از صدمات شدید و کاهش خشونت ضربات استفاده می شود، در این نسخه از بوکس هیچ سپر دفاعی برای ضربه زننده و کسی که ضربه را دریافت می کند وجود ندارد. خطرناک ترین وجه این ورزش صدماتی است که در طول زمان به خاطر ضربات مکرر به جمجمه بوکسورها ایجاد می شود. این ضربات ممتد نه تنها به مغز بوکسورها آسیب وارد می کند و سندرم مشت خوردگی می شود بلکه خطر ابتلا به بیماری های مغزی مانند آلزایمر را در این دسته از ورزشکاران افزایش می دهد.

بیشتر بخوانید: ۱۰ ستاره با استعداد و نوظهور فیلم های رزمی که باید بشناسید

۸- سامبو

روسیه به عنوان یک مکان سرد، خشن و بسیار سفت و سخت مشهور بوده و ورزش های رزمی که از این کشور می آیند نیز از چنین قاعده ای مستثنی نیستند. سامبو (Sambo) نه تنها یک ورزش رزمی بلکه یک سیستم مبارزه ای و دفاعی موجود در ارتش نیز هست که سیستم های آموزش برای هر نسخه (نظامی، ورزشی، دفاع شخصی، سبک آزاد و تخصصی) در آن متفاوت است. سامبو واژه ای ترکیبی در زبان روسی به معنای «دفاع شخصی بدو استفاده از سلاح» است و سیستم مبارزه ای رسمی روسیه به شمار می آید. استفاده از این سیستم دفاعی رزمی در میان سربازان، نیروهای پلیس، شهروندان و به طور کلی همه افراد دیده می شود. ورزش سامبو در اوایل قرن بیستم توسط گروهی از ورزشکاران رزمی روسی از ترکیب عناصر موثر در بسیاری از سبک های رزمی شکل گرفت.

واسیلی اوشچپکوف- استاد کاراته و کشتی روسی که یکی از معدود غیرژاپنی های دارای کمربند سیاه (درجه دوم) دریافتی از جیگورو کانو (خالق ورزش جودو) بود- همراه با ویکتور اسپیریدونوف- استاد ورزش های رزمی گرفتنی که به دلیل آسیبی که به دست چپش وارد شده بود روی تکنیک و فنون ریز بیشتر از قدرت تمرکز داشت- نوع جدیدی از سیستم دفاع شخصی بدون سلاح را شکل دادند که در فنون آن از تجربیات و تکنیک های مبارزه ای و تمرینی خود بهره گرفته بودند. این دو بعدها این سیستم را با سیستم آموزش مبارزه تن به تن نظامی Vseobuch که در دوران ولادیمیر لنین در ارتش این کشور به کار گرفته می شد ترکیب کردند. در این شرایط بود که این دو مطالعات و ایده های خود را با آناتولی خارلامپیف و آی وی واسیلیف- شاگردان شناخته شده دنیای هنرهای رزمی و رهبران سبک Vseobuch- به اشتراک گذاشته و بدین ترتیب بود که سامبو به عنوان سبکی جدید در دفاع شخصی شکل گرفت. اگر چه استفاده از سربند و دستکش می تواند در مقابل صدمات مغزی ناشی از برخی ورزش های رزمی ضربه ای مانند بوکس بدون دستکش موثر باشد اما صدمات سریع وارده از ضربات پا، زانو، آرنج، تکنیک های جودو و سابمیشن باعث شد که سامبو جایگاه خاص خود در میان خشن ترین ورزش ها را داشته باشد.

۷- موی تای

موی تای (Muay Thai) نسخه ای بسیار خشن و تهاجمی از کیک بوکسینگ است که از تایلند نشأت گرفته است. این ورزش رزمی از یک سیستم رزمی قدیمی و نظامی به نام موی بوران (Muay Boran) گرفته شده است. در شرایطی که درگیری های نظامی با کشورهای همسایه رو به کاهش گذاشت، ماهیت نظامی این سبک رزمی نیز کاهش یافته و رفته رفته به سمت یک ورزش رزمی رفت و بدین ترتیب بود که موی تای شکل گرفت. موی تای همواره یک ورزش ملی مهم در تایلند بوده اما در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ در دیگر نقاط جهان نیز محبوبیت یافت، زمانی که مبارزان موی تای به خاطر شکست دادن سریع دیگر مبارزان ورزش های رزمی شهرت یافتند. ورزش موی تای که با عنوان «هنر هشت اندام» نیز شناخته می شود، این لقب ترسناک را به خاطر استفاده از آرنج ها و زانوها، علاوه بر ضربات معمول مشت و لگد که در دیگر سبک های کیک بوکسینگ رایج است دریافت کرده است.

در سبک های قدیمی تر موی تای حتی اجازه ضربه با سر نیز وجود داشت که امروزه در این ورزش ممنوع اعلام شده است. همچنین این ورزش رزمی و خشن دارای تکنیکی موسوم به «کلینچ تای» یا «کلینچ تایلندی» است که در آن دست ها پشت سر حریف قفل شده تا حرکات او را کاملاً در کنترل داشت و سپس با زدن ضرباتی سهمگین با زانو به صورت حریف که دفاع در مقابل آن ها غیرممکن یا دستکم دشوار است او را به روی زمین انداخته و به طور کلی شکست داد. ضربات آرنج و پا باعث شده که این سبک از کیک بوکسینگ جنوب شرق آسیا یکی از خشن ترین ورزش های رزمی باشد، حتی در مقایسه با دیگر سبک های خشن ورزش کیک بوکسینگ. در نقاط مختلف جهان نسخه های متفاوتی از کیک بوکسینگ با قوانین مشابه وجود دارد- مانند کان خمر و پرادال سری- که می توانستند در این فهرست قرار بگیرند اما به دلیل حفظ تنوع، ورزش موی تای که بهترین و شناخته شده ترین در این میان است به عنوان نماینده همه آن ها انتخاب شده است.

۶- هنرهای رزمی ترکیبی

هنرهای رزمی ترکیبی (MMA) درست مانند همان چیزی است که از نام آن بر می آید: ورزشی که در آن رقبا از سبک های مبارزه ای مختلفی علیه یکدیگر در یک چهارچوب مشترک و با رعایت محدودیت هایی خاص و اندک استفاده می کنند. قوانین این ورزش یا بهتر بگوییم نبود قوانینی خاص در هنرهای رزمی ترکیبی باعث شده که این ورزش یکی از خشن ترین و خونین ترین ورزش های روی کره زمین باشد. تعریف مناسب این ورزش می تواند ترکیبی از قوانین و ضربات مجاز موی تای همراه با کشتی کچ باشد و به همین دلیل ریسک ها و خطرات این دو ورزش را در خود دارد. اوضاع از این نیز بدتر می شود وقتی که بدانید در هنرهای رزمی ترکیبی هیچ خبری از به کنترل درآوردن رقیب موسوم به pinning نیست و هر نوع پیروزی در حالت گرفتن حریف تنها از طریق حرکت بسیار خطرناک سابمیشن و یا خطرناکتر از آن، تکنیک به زمین زدن و کوبیدن او ممکن خواهد بود.

این تکنیک شامل کوبیدن حریف به زمین و وارد کردن ضربات سنگین و ممتد مشت و آرنج به سر و صورت اوست که در اغلب موارد حریف زمین خورده را وادار به شکست و داور را مجبور به توقف مبارزه و اعلام برنده می سازد. چنین صحنه ای بسیار خشن و دردناک بوده و دفاع در مقابل آن تقریباً غیرممکن است. تنها ضرباتی که در این ورزش ممنوع اعلام شده اند، ضربات زانو و پا به سر حریف در حالتی که روی زمین باشد، ضربات به سمت پایین با آرنج، ضربات با کشاله ران و تکنیک های مبارزه کثیف مانند گاز گرفتن، انگشت در چشم کردن و غیره است. غیر از این محدودیت ها، مبارزان می توانند از هر ضربه ای برای شکست حریف استفاد کنند.

قسمت دوم این مطلب را از طریق این لینک مطالعه کنید.

بیشتر بخوانید: هر آن چه که در مورد بروس لی؛ رزمی کار، بازیگر، شاعر و فیلسوف دوست داشتنی نمی دانستید