تصاویر تازه منتشر شده نشان می دهد که شوروی همیشه مبتکر روزگاری رویای اضافه کردن تکنولوژی راکت به تانک هایش را در سر می پرورانده است، تکنولوژی که به تانک های این کشور امکان می داد به راحتی و با سرعت بیشتری از موانع دشوار زمینی عبور کنند. موتورهای راکتی قدرت پیشرانه بسیار قابل توجهی به تانک ها بخشیده و آن ها را که وزنی ۴۰ تنی و حتی بیشتر داشتند در میان گل و لای به پرواز در می آورد. اگر چه چنین ایده ای بسیار متهورانه به نظر می رسد اما در عمل بسیار خطرناک و در عمل پرهزینه بود.
این ویدیو سه خودرو متفاوت را نشان می دهد که برای استفاده از موتورهای راکتی و هواپیما انتخاب شده بودند. در اولین بخش این ویدیو، چیزی نشان داده می شود که ظاهراً راکت هایی است که روی پشت خودرویی زرهی که ظاهرا یک تانک T-55 است سوار شده اند، تانکی که اصلی ترین تانک شوروی در دهه ۱۹۵۰ به شمار می آمد. از دو طرف این تانک شعله های بزرگ آتش خارج شده و همزمان این تانک ۴۰ تنی به سرعت به پیش می رود. خودرو دوم یک خودرو جنگی پیاده نظام تغییر یافته BMP-1 است که شنی آن به دو قسمت متفاوت تقسیم شده و قسمت عقب آن که معمولاً برای حمل تعدادی پیاده نظام استفاده می شد به دو موتور جت مجهز شده و یک برجک دست ساز نیز روی آن قرار گرفته است. خودرو سوم دارای بدنه یک تانک سبک آبی خاکی PT-76 و دو موتور جت مسافربری تجاری Yak-40 است.
اما چرا یک تانک باید از راکت استفاده کند؟ تانک ها برای حرکت در خارج از جاده های هموار و در مناطق ناهموار به کار گرفته می شدند تا در حالت آفرودی به موقعیت های دشمن حمله کنند. بسته به زمان سال، زمینی که معمولاً سفت بود ممکن بود به یک باتلاق پر از گل چسبنده تبدیل شود، به ویژه در فصل پرباران بهار. تانک ها سعی داشتند به استفاده از شنی به جای چرخ این مانع را دور بزنند که فشار کلی آن ها در مقیاس سانتیمتر مربع بر زمین را کاهش می داد. با این وجود، گل و لای همچنان می توانست شرایط دشواری را برای تانک ها رقم زده و آن ها را در شرایط حمله زمینگیر سازد، همان چیزی که نیروهای زرهی آلمان در هنگام حمله به خاک شوروی در طول جنگ جهانی دوم با آن مواجه شدند.
تانک تی ۵۵
راکت می تواند نیروی پیشرانه قابل توجهی برای تانک ها ایجاد کند که به آن ها اجازه می دهد سخت ترین عوارض زمین را نیز مغلوب خود سازند. این تکنولوژی بسیار شبیه تکنولوژی به پرواز درآوردن جت به کمک یک نیروی پیش برنده است که Jet Assisted Take Off (JATO) نام داشته و از راکت برای افزایش ناگهانی و قابل توجه شتاب هواپیماها برای بلند شدن سریع از زمین یا متوقف کردن آن ها در کمترین زمان ممکن استفاده می کرد. در سال ۱۹۸۰، برنامه Credible Sport توسط ارتش ایالات متحده آغاز شد که به یک هواپیمای ترابری غول پیکر C-130 امکان می داد در یک استادیوم فوتبال فرود آید و از راکت برای متوقف کردن این هواپیمای عظیم الجثه باری استفاده می کرد.
با این وجود موتورهای راکتی برای خدمه تانک بسیار خطرناک بودند، به ویژه تانکی که در میدان نبرد حضور دارد. شلیک یک گلوله رسام از جانب دشمن می توانست وارد پوسته راکت شده و به یکباره همه آن ها را از کار بیندازد. همچنین تانک آزمایشی T-55 ظاهراَ توان کنترل سرعت یا مسیریابی درست را نداشت و سرنشینان تنها در یک زمین خالی در حال جولان و هدفگیری بودند. در یک زمین پر از صخره و درخت، استفاده از راکت ها بسیار خطرناک می بود. همچنین این تانک توانایی عبور از آب را نداشت. یک مشکل محتمل دیگر در مورد تانک های دارای موتورهای راکتی هزینه آن ها بود. ارتش سرخ زرادخانه ای متشکل از ده ها هزار تانک داشت و مجهز کردن ان ها به موتورهای راکتی می توانست به شکل بی سابقه ای پرهزینه باشد.
خودرو زرهی بی ام پی
همچنین موتور راکتی تنها در هنگام حمله کاربرد داشت و هنگام مخفی شدن تانک ها و انتظار آن ها برای حمله دشمن، هیچ کاربردی برایشان متصور نبود. خودروهای دوم و سومی که در این فایل ویدیویی به نمایش در می آیند از موتورهای توربینی به عنوان یک وسیله پیشرانه خودروهای زرهی استفاده می کنند و نظر مهندسان روسی این بوده که تانک های مجهز به موتورهای توربینی می توانست خیلی سریع تر از تانک های مجهز به موتورهای دیزلی شتاب خود را افزایش دهند. این ایده توسط تانک آمریکایی M1 Abrams تایید شد، اولین تانک مدرنی که ا موتور توربینی استفاده کرد. با این وجود تانک توربینی اتحاد جماهیر شوروی، T-80، از مشکلات عملیاتی رنج برده و روسیه امروزی نیز همچنان نگه داشتن آن ها در سرویس را مشکل می بیند.
بدون نظر