جمعیت جهان در عصر کنونی بیش از هر زمان دیگری در تاریخ است و انتظار می رود که افزایش جمعیت در آینده به نحوی باشد که منابع زمین برای برآورده کردن نیازهای این جمعیت کافی نباشد. در نتیجه، برخی در چین برای ساخت نمونه های جایگزین سبز از دنیای باستان الهام بگیرند، ایده ای که با عنوان یائو دونگ یا «غار تنوری» که شناخته می شود؛ نوعی از اقامتگاه های جمعی زیرزمینی که اکنون دولت شی جین پینگ نیز یکی از آن ها را در اختیار دارد. تصاویر هوایی نگاهی بی سابقه به یک روستای چینی رازآلود را فراهم ساخته است، روستایی که ساکنان آن برای بیش از ۴,۰۰۰ سال در گودال هایی زیرزمینی زندگی می کردند.
این شهر زیرزمینی در استان مرکزی هنان در چین، در گذشته نزدیک به ۱۰,۰۰۰ خانه داشته و گفته می شود که اکنون ۳,۰۰۰ نفر در آن ها زندگی می کنند. ایده زندگی در زیر زمین در چین به مدت ها قبل باز می گردد اما اقامت در شهر زیرزمینی در دوران سلسله مینگ و خینگ به شدت رایج شد. در حالی که بخش زیادی از تمدن بشری به فکر ساختن سازه های بلند و به سوی آسمان بودند، مردمی که در برخی از نقاط مرکزی چین در عصر برنز زندگی می کردند ایده حفر کردن زمین و ساختن خانه در زیر زمین را دنبال کردند. این خانه های زیرزمینی به ساکنان امکان می داد که در تابستان های گرم و زمستان های سرد خانه های خود را به ترتیب خنک و گرم نگه دارند در حالی که گفته می شد این خانه ها در مقابل زلزله ایمن بوده و عایق صوتی نیز هستند.
همچنین این خانه به دلیل داشتن چاه های بزرگ می توانستند از خطر سیل در امان باشند. این خانه های زیرزمینی در سال ۲۰۱۱ توسط دولت چین به عنوان یک شکل از میراث فرهنگی غیرملموس به رسمیت شناخته شده و اکنون بحث در مورد ساخت نمونه های مدرن آن ها در جریان است. این غارهای زیرزمینی عمدتاً در اطراف شهر سان‌من‌ژیا دیده شده و در گذشته با عنوان «مرموزترین روستای چین» شناخته می شدند. امروزه، این غارها مدرن سازی شده و بسیاری از آن ها به برق و دیگر امکانات بروز مجهز شده اند. دولت محلی هنان اعلام کرده است که از این غارهای زیرزمینی محافظت کرده و قصد دارد آن ها را در آینده به جاذبه های گردشگری تبدیل نماید.
با این وجود یک دنیای رازآلود دیگر در زیر پایتخت چین قرار دارد. این شهر زیرزمینی که با نام دیژیا چنگ به معنای «سیاهچال» شناخته می شود شهری تونلی است که ابعاد آن جزو اسرار دولتی به شمار آمده اما گمان می رود که مساحتی بیش از ۳۱ مایل مربع داشته و ساختمان های دولتی اصلی شهر را به هم متصل نماید. تنش های بین چین و اتحاد جماهیر شوروی در دوران جنگ سرد در سال ۱۹۶۹ و به خاطر درگیری های مرزی به اوج خود رسید. یکی از تنش ها به درگیری مرزی کشیده شد که پتانسیل جنگی بزرگ تر بین طرفین را نشان می داد.
رابطه بین دو کشور همچنان تعادلی شکننده داشت تا اینکه این تنش با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱ به پایان رسید. با این وجود چین برای احتمال یک جنگ تمام عیار در آمادگی کامل قرار داشت و شهر زیرزمینی پکن به عنوان مکانی برای پناه گرفتن در صورت حمله اتمی ساخته شد، مکانی که عمدتاً توسط مردم عادی و با بیل و وسایل اولیه در دل زمین حفر شد. مائو زدونگ، رهبر و رییس جمهور سابق جمهوری خلق چین، به شهروندان خود دستور داد تونل های عمیق کنده، غذا ذخیره کرده و برای جنگ آماده شوند و بدین ترتیب بود که بیش از ۳۰۰,۰۰۰ غیرنظامی برای ساخت شهر زیرزمینی به کار گرفته شدند.
ساکنان شهر پکن تحت رهبری مهندسان نظامی یک شبکه تونلی بزرگ متشکل از ۱۰,۰۰۰ پناهگاه اتمی همراه با رستوران ها، سالن های نمایش، انبارها، کارخانجات، مزارع، مکان های ورزشی و هر چیزی که یک اجتماع انسانی ممکن است نیاز داشته باشند ساختند که این افراد را از حمله اتمی محافظت می کرد. گفته می شود که حتی سیستم تهویه نیز می توانست ارتباطش را با دنیای بیرون قطع کند و دولت وقت ادعا می کرد که می تواند تمام ۶ میلیون جمعیت شهر پکن در سال ۱۹۶۹ را در این پناهگاه های زیرزمینی جای دهد. دیژیا چنگ هیچگاه اما برای این هدف مورد استفاده قرار نگرفت و در دهه هشتاد تعدادی از این پناهگاه ها به مقامات همسایه سپرده شد تا از آن ها به عنوان دفتر کار و فروشگاه استفاده کنند.
عکس سوی از پایین کابلای rg-45 با عایقای کوالیکسه. حتی چین تا اونجا اینترنت برده بعد اینترنت ما هی قطع میشه از دیروز و امروز.