نشریه چلچراغ در ویژه نامه ی نوروزی خود که شنبه ی این هفته منتشر شد گفتگویی اختصاصی با بهروز وثوقی بازیگر قدیمی سینمای ایران داشته است.
بهروز وثوقی که چند روز قبل ۸۳ ساله شد، در بخش هایی از این مصاحبه از آرزوی خود برای بازگشت به ایران گفته است:
«وقتی که آقای خسرو شکیبایی آمد سانفرانسیسکو من بردمش به آلکاتراز. برای اینکه در حقیقت من هم در زندانم حالا در زندان وسیع‌تر. وقتی که آدم در مملکت خودش نیست و آن چیزی که خودش دلش می‌خواهد داشته باشد، آن کاری که دوست دارد انجام بدهد و در مملکت خودش نیست، می‌شود زندان دیگر. حالا ممکن است این زندانی، آزادی عمل بیشتری داشته باشد ولی به هر حال زندانی است.
من اگر بتوانم ایران بیایم و عمرم اینقدر باشد که بتوانم برگردم آنجا، اول می‌روم سر قبر مادرم. برای اینکه مادرم را خیلی دوست داشتم و متاسفانه وقتی من نبودم فوت کردند. بعد هم خانه آخری که من ازش آمدم بیرون در امیرآباد و در خیابان داوری است. اگر فرصتی باشد دلم می‌خواهد بروم آنجا و خاطرات گذشته خودم را زنده کنم.»
«خیلی سخت است آدم از ملتش از ملتی که عاشقانه دوستش داشتند. ملتی که همیشه بهش احترام گذاشتند دور باشد و آن کاری که دوست دارد در مملکت خودش می‌توانسته انجام دهد نتواند پیش ببرد. این برای من از زندان هم بدتر است. یعنی اینطوری فکر کنید که خیلی خیلی به من سخت می‌گذرد ولی چاره‌ایی ندارم. همیشه به امید اینکه حالا یک روزی احتمالا اگر عمرم اجازه بدهد و برگردم به وطن، می‌روم و تمام آن‌جاهایی که بودم سر می‌زنم. برای من همین کافی است و در آرزوی آن هستم همیشه.
من آرزو دارم به هرحال برگردم به وطن. حتی اگر شده در آخرین لحظات زندگی‌ام که من برگردم و آن مملکت را دوباره ببینم و آن مردم را دوباره لمس کنم. این بزرگ‌ترین آرزوی من است. بعد از آن دیگر راحت سرم را می‌گذارم زمین و می‌روم.»
«من عاشق وطنم هستم. عاشقم مردم وطنم هستم. آرزویم این است که قبل از اینکه عمرم تمام شود حالا نمی‌دانم چقدر دیگر مانده ولی این باقیمانده را در مملکتم باشم و مردم را لمس کنم و ببینم‌شان و باهاشان صحبت کنم. از گذشته بگویم و از آینده بگویم از هر چیزی که اتفاق می‌افتد و می‌تواند اتفاق بیفتد باهاشان صحبت کنم . این تنها آرزویی است که دارم. فکر می‌کنم آرزوی خیلی بزرگی است. غیر ممکن هست ولی ممکن هم هست که بشود و اتفاق بیفتد. من بهش فکر می‌کنم که ممکن شود.»
(متن کامل این مصاحبه را از طریق این لینک در وبسایت چلچراغ می توانید مطالعه کنید.)
به دنبال انتشار این مصاحبه سید عطاالله مهاجرانی در توییتر خود خواستار ایجاد زمینه برای بازگشت این بازیگر مشهور شد.
مهاجرانی در توییتی نوشت: «به نظرم خردمندى و انصاف و مصلحت ایجاب مى کند که زمینه بازگشت محترمانه بهروز وثوقى به ایران فراهم شود!»
نشریه ی چلچراغ سال گذشته نیز در یکی از شماره های خود مصاحبه ی مفصلی با بهروز وثوقی انجام داده و طرح جلد خود را به تصویری از وی اختصاص داده بود. متن کامل این مصاحبه را از طریق این لینک در وبسایت چلچراغ می توانید مطالعه کنید.
انتشار این مصاحبه با انتقاد وبسایت اصولگرای بولتن نیوز مواجه شد و این رسانه این اقدام نشریه چلچراغ را جاده صاف کنی برای تفاله های رژیم پهلوی خواند.
بهروز وثوقی متولد ۲۰ اسفند ۱۳۱۶ در خوی از بازیگران سینمای پیش از انقلاب است. او تجربه ی همکاری با کارگردانان مشهوری همچون ناصر تقوایی، مسعود کیمیایی، علی حاتمی، امیر نادری، شیرین نشاط و بهمن قبادی را داشته است. قیصر، گوزن ها، تنگسیر، سوته دلان، داش آکل، طوقی و همسفر از جمله آثار درخشان کارنامه وثوقی هستند.
بهروز وثوقی در سال ۵۷ برای بازی در فیلم گربه در قفس به کارگردانی بهمن زرین دست به آمریکا رفته بود که این سفر با انقلاب اسلامی ایران مصادف شد. پس از این اتفاق او دیگر هرگز به ایران بازنگشت و در کالیفرنیا مقیم شد. بهروز وثوقی از آن زمان دیگر فعالیت چشمگیری در عرصه ی بازیگری نداشته است.
در سال ۹۷ و چند روز پس از مرگ ناصر ملک مطیعی، جمعی از چهره های هنری داخل کشور در نامه‌ای به رئیس جمهور حسن روحانی، خواستار بازگشت بهروز وثوقی به کشور شدند. این نامه با واکنش تند محمدجعفر منتظری، دادستان کل کشور همراه شد. وی درباره کمپین هنرمندان برای بازگشت وثوقی به ایران گفت: «این اقدام حساب‌شده‌ای است که ما از پشت پرده آن مطلع هستیم. اینکه امروز عده‌ای از هنرمندان کمپینی به راه می‌اندازند و از فردی که فسادش در سینمای ایران علنی بود و پس از پیروزی انقلاب به دامان آمریکا فرار کرد، حمایت می‌کنند و قصد برگرداندن او به کشور را دارند، اقدام حساب‌شده‌ای است که از عوامل پنهان اطلاع آن داریم. هر ایرانی‌ای حق دارد به کشور خود بازگردد و هیچ مقامی نمی‌تواند مانع او شود اما اگر کسی کارهای خلاف و جرم مرتکب شده، باید بر اساس قانون با او برخورد کرد و این‌طور نیست که هرکس بخواهد به ایران بازگردد، برای او فرش قرمز پهن کنند.»
لعنت بهتون که ایران رو از مردمش جدا کردین