سخت است کارگردان زنده ای را تصور کرد که سبک و استایل کاریش مانند وس اندرسون به سرعت قابل تشخیص باشد، ویژگی خاصی که گاهی اوقات به ضررش تمام شده است. فیلم The French Dispatch نیز در همین مسیر گام بر می دارد، تازه ترین اثر وس اندرسون که به دلیل شیوع کرونا، ساخت و اکران آن با تاخیر صورت گرفت. درست است که فیلم های اندرسون پروازهای بی محدودیت توهم و خیال با زیبایی خاص خود هستند اما این فیلم ها همزمان یک کنجکاوی زیرکانه در مورد ماهیت عجیب روابط انسانی را نیز مورد بررسی قرار می دهند. شخصیت هایی که در بطن داستان فیلم The French Dispatch قرار دارند نیز همین کار را می کنند.
در فیلم The French Dispatch روزنامه نگاران قهرمان داستان هستند، به همین خاطر باید انتظار داشت که منتقدان سینما در استقبالشان از فیلم جدید وس اندرسون کمی جانبدارانه عمل کرده باشند. فیلم اندرسون به تحسین حوزه روزنامه نگاری می پردازد اما نه به سبک فیلم های برنده اسکاری مانند All the President’s Men یا Spotlight. اندرسون بیشتر یک مینیاتوریست است، از نوعی که دیدگاهش بسیار همه جانبه، وسیع و تاثیرگذار است و این موضوع در تمام آثار او دیده می شود. داستان فیلم The French Dispatch در شهر خیالی انوی-سر-بلاس در نزدیکی پاریس رخ می دهد و دیدگاه خارجی هایی که در فرانسه شاغل هستند را به تصویر می کشد، فیلمی که می توان آن را ادای احترامی جذاب به داستان سرایی به عنوان راهی برای درک جهان هستی دانست.
به عنوان ادای احترام آزادانه و سه قسمتی اندرسون به روزنامه نگاری سنتی در کلیت آن و به طور ویژه در روزنامه نیویورکر، این فیلم خیلی خوب داستان خود را آغاز کرده و انسجام روایی را با مقادیر کوچک اما بامزه و جذاب از شوخی و حیرت در مورد افراد و مکان های عجیب و غریب معاوضه می کند. نتیجه یک انفجار آزاد و جذاب از زیبایی شناختی اندرسونی است که همیشه در قالب یک بسته راضی کننده انسجام نمی یابد اما هرگز به اندازه کافی سرعتش کم نمی شود که جذابیت همه جانبه اش را از دست بدهد و همواره نیز هدف خود را حفظ می کند. فیلم The French Dispatch که بیشتر به موج نو سینمای فرانسه نزدیک است تا داستان هایی کنترل شده با شخصیت های فراوان که در رزومه کاری اندرسون دیده می شود، مخاطبان را به آزمایشگاه اندرسون دعوت می کند در حالی که او در حال ساخت طلاست و نتیجه را با هنرمندی خاص خود ترکیب می کند.
این فیلم اگر چه داستانی در یک شهر خیالی دارد اما به وضوح ادای احترامی به نویسندگان برجسته کتاب های تاریخ نیویورکر است، کسانی که آثارشان داستان هایی عجیب و غریب اما الهام بخش در متن خود دارند. با ترکیب عناصری از آثار این نویسندگان با آهنگ کمدی استاندارد خود، اندرسون به موضوعاتی مانند نقاشی محبوس شده که دنیای هنر را پوچ می بیند، دانشجویان انقلابی در دهه شصت و یک نقشه آدم ربایی پیچیده می پردازد. روایت فیلم شبیه ورق زدن چند صفحه از انتشارات نیویورکر است که جزییات بسیار پیچیده ای در آن ها ذکر شده است. فیلم اندرسون نوعی داستان کوتاه آنتالوژی گونه است که در آن شخصیت های روزنامه نگار نیویورکر در دوران اوج اعتبارش علیرغم ادعای بی طرفی، در اتفاقات اطرافشان دخیل هستند. در این فیلم بیل ماری نقش آرتور هویتزر جونیور را بازی می کند، مالک و سردبیر نیویورکر که شخصیتی مهربان اما مقتدر داشته و تا حدود زیادی بر اساس شخصیت واقعی هارولد راس نوشته شده است، شاید هم با الهام از شخصیت رابرت بی سیلورز از بخش نقد کتاب های نیویورکر.
تیلدا سوینتون نیز نقش یک منتقد هنری به نام جی کی ال برنسن را بر عهده دارد که داستان قاتل محکوم موزس روزنتالر (بنیسیو دل تورو) را روایت می کند که نگهبان زندان، سیمونه، (لیا سیدو) نقش سرگرمی جنسی را بازی می کند. فرانسس مک دورمند نیز لوسیندا کرمنتز است، نویسنده ای که تحقیقی عمیق در مورد دنیای دانشجویان انقلابی شهر انجام می دهد و رابطه ای عاشقانه با رهبر جوان چگواراگونه این جنبش به نام زفیرلی (تیموتی شالامه) دارد. جفری رایت نیز یک بازی برجسته در نقش روباک رایت که یک نویسنده غذایی است انجام می دهد، شخصیتی که بسیار شبیه جیمز بالدوین در دنیای واقعی است مردی سیاهپوست و همجنسگرا. روباک رایت در فیلم اندرسون تلاش خود برای مصاحبه با رییس پلیس شهر، نسکافیر (استفن پارک)، در یک مصاحبه تلویزیونی روایت می کند. وی در ادامه شاهد ربودن پسر کمیسر شهر (متیو آلماریک) می شود. البته نام های بزرگ دیگری در این فیلم در نقش های بسیار کوتاه نیز دیده می شود، مانند آدرین برودی ، ادوارد نورتون، اوون ویلسون، سیرشا رونان، الیزابت ماس و کریستوف والتز.
جذابیت اصلی فیلم The French Dispatch در هنگام تماشا این است که هر بار خود را بازاختراع می کند. هر فصل از فیلم به یک روزنامه نگار دیگر شانسی می دهد تا هدایت داستان را در دست بگیرد . گاهی اوقات چگالی بالای شخصیت های آشنا و شرایط آن ها بیشتر شبیه یک بدلکاری حیرت انگیز است اما این چیزی نیست جز توانایی اندرسون در استفاده از گروهی بزرگ از ستارگان سینما برای ایفای نقش در بازی خاص او. غیر از ارنست لوبیش و ژاک تاتی، سخت است کارگردان دیگری را تصور کرد که به اندازه اندرسون چنین مقداری از تلاش را برای ایجاد یک کمدی صرف کرده باشد، جایی که انتخاب هر لباس و گریمی، هر انتخاب بازیگر و دکوری با حسی احترام انگیز از پوچ گرایی صورت گرفته است.
اندرسون در این فیلم تمجیدگر نسلی است که ایده ما در مورد داستان پردازی را وسعت بخشیدند و چیزی فراتر از روزنامه نگاری را خلق کردند: آن ها در خیابان ها شعر و قهرمانانی را یافتند که در آستانه از مسیر خارج شدن قرار داشتند، آن ها شرایط حاضر را به چالش کشیده و تصویری تازه، مبهم و موثرتر از سینمای زمان خود ارائه کردند. امروزه با تعقیب ترافیک وب و ترندهای محبوب، حوزه روزنامه نگاری و ژورنالیسم به وضوح به بیراهه می رود که بیش از پیش این ادای احترام به آس و پاس های پوشیده از جوهری را توجیه می کند که روزگاری به دنبال غرایز و علایق روزنامه نگاری ناب خود رفتند.
بدون نظر