به گواه همگان، باب راس یک روح لطیف همراه با عشق به طبیعت و علاقه واقعی به آموزش کشیدن «درختان کوچک خوشحال» به آمریکایی ها از طریق برنامه تلویزیونی مشهور و طولانی «لذت نقاشی» (The Joy of Painting) بود. بینندگان همواره تُن آرام بخش صدای خوشایندش، موهای مجعد جذابش و لباس های جینش را می ستودند. این نقاش اهل فلوریدا از سال ۱۹۸۳ تا ۱۹۹۴ و مرگش در اثر سرطان غدد لنفاوی در سن ۵۲ سالگی، برنامه جذاب «لذت نقاشی» را اجرا می کرد. اما یک مستند جدید از سرویس نتفلیکس با عنوان Bob Ross: Happy Accidents, Betrayal & Greed ظاهراً می خواهد تمام این تصورات از نقاش دوست داشتنی بسیاری از ما را از بین ببرد، در حالی که در عنوان و تریلر خود جنبه ای متفاوت و پیچیده از زندگی باب راس را به تصویر می کشد.
در عصری که بینندگان تلویزیون و سینماروها از شخصیت های مثبتی مانند آقای راجرز، تام هنکس و تد لاسو سیر نمی شوند، و علیرغم اینکه همه انتظار سقوط بت هایمان را داریم، این نوع از تخریب شخصیت یک چهره محبوب می تواند ناخوشایند باشد. نام راس هنوز هم بعد از دو دهه یک سرمایه فرهنگی است، چیزی که در جمله مشهورش هویدا است: «ما اشتباه نمی کنیم، اتفاقات شاد کننده برایمان رخ می دهد». او حتی بعد از صحبت در انظار عمومی در مورد مرگ همسرش، جین، در یک برنامه تلویزیونی و حتی بعد از خبر ابتلایش به سرطان نیز همواره از خوش بینی و امید می گفت. جاشوا روفی کارگردان این مستند نتفلیکس درباره راس می گوید:«علیرغم اینکه گاهی اوقات شرایط بسیار دشوار می شود، او این توانایی باورنکردنی را داشت که با هر کسی که تماشا می کرد ارتباط برقرار کند». زمانی که باب راس در سال ۱۹۹۵ درگذشت، او بیش از ۳۰,۰۰۰ تابلو خلق کرده بود، چه در برنامه تلویزیونی اش و چه در کارگاه های سیارش که در آن ها به کشیدن جنگل ها و کوه ها در زیر آسمان آبی می پرداخت.
اما زیر این ظاهر خوش قلب از باب راس چه چیزی می تواند پنهان باشد؟ اینطور که مشخص شده، ظاهراً چیزی وجود ندارد که بتواند این هنرمند خوش قلب را از چشم ما بیندازد. اگر چه روفی در مستند خود نقبی عمیق به برخی از جنبه های زندگی خصوصی باب راس می زند- از جمله مشکلات خانوادگی و اتهامات مربوط به خشونت با همسر-، ذره بین اصلی در این مستند روی آنت و والتر کوالسکی است، شرکای تجاری قدیمی باب راس که همراه با او کمپانی Bob Ross Inc را تاسیس کردند، کسانی که یک دعوای حقوقی بزرگ را برای تصاحب املاک راس راه انداخته و بر سر حقوق تصاویر این هنرمند با خانواده او درگیر شدند. داستان این مستند از طریق صحبت های پسر باب راس، استیو، و افراد نزدیک به وی روایت می شود. اما روفی می گوید که در ابتدا نمی دانست داستان او در مورد باب راس به کدام سو می رود.
وی در این باره می گوید: «ما شروع به تماس برقرار کردن با افرادی شدیم که راس را می شناختند، افرادی که با او کار کرده بودند. و هر بار دو چیز رخ می داد. یکی اینکه آن ها همگی دوستش داشتند و دلشان برایش تنگ شده بود… اما همگی از صحبت کردن علنی در مورد باب بیم داشتند که به نحوی به انتقام حقوقی یا مجازات از عنصری باز می گشت که نامش را نمی بردند. واقعاً می خواستم بفهمم چرا چنین است. و می خواستم بفهمم در زندگی باب و خارج از مدت ۳۰ دقیقه ای برنامه اش که تماشای آن آنقدر آرامش بخش و خوشایند بود، چه می گذشت». این مستند به آغاز حرفه باب راس باز می گردد، زمانی که کوالسکی ها او را در حال به نمایش گذاشتن تکنیک های خالص نقاشی اش در مراکز خرید یافتند. آن ها خیلی زود با او شریک شدند تا تکنیک های نقاشی اش را به خانه های آمریکایی ها بیاورند. راس اولین نقاشی نبود که در تلویزیون نقاشی می کرد. او در واقع زیر نظر بیل الکساندر آموزش دیده بود کسی که برنامه تلویزیونی خاص خود با عنوان The Magic of Oil Painting را داشت.
الکساندر تکنیک تر-روی-تر نقاشی را به باب راس آموزش داد، تکنیکی که به او اجازه می داد یک نقاشی را در عرض یک اپیزود نیم ساعته تلویزیونی کامل کند. وقتی برنامه تلویزیونی «لذت نقاشی» در سال ۱۹۸۳ آغاز شد، اولین اپیزودها در خانه کوالسکی ها و با یک پس زمینه سیاه فیلمبرداری شد. راس روزی چند اپیزود را فیلمبرداری می کرد. در طول برنامه، او از مهمانان دعوت می کرد، از جمله پسرش، و عبارت مشهور «درختان کوچولوی شاد» را نیز ابداع کرد و به بینندگان می گفت که با ضربات قلم مو حال کرده و مدعی می شد که نقاش شدن نیازی به استعداد ذاتی ندارد. رافی اما می گوید: «او بی نقص نبود و بدون شک نقص هایی داشت. فکر می کنم در مورد این نجابتی که از او دریافت می کنید یک مسئله وجود دارد. و همه ما تشنه آن هستیم و به آن نیاز داریم. اطلاعاتی که آن بیرون در مورد باب وجود دارد، در بیشترین بخش، چیزی است که توسط کمپانی باب راس ایجاد شده است.
آن ها در واقع کنترل کنندگان نام و تصویر باب راس هستند. وقتی در نهایت افرادی را پیدا کردیم که به اندازه کافی شجاع و مشتاق گفتن روایت خود بودند، شروع به فهمیدن چیزهای بیشتری کردیم». کمپانی Bob Ross Inc. که اکنون تحت مدیریت جوآن، دختر کوالسکی ها، قرار دارد، مدعی شده ادعاهای صورت گرفته در مستند جدید تنها تلاشی برای باز کردن دعوای حقوقی جدیدی است که در سال ۲۰۱۷ در دادگاه حل شده است. وی همچنین مدعی شده است که اگر به خاطر این کمپانی نبود، قدرت هنری و فرهنگی راس دهه ها قبل با مرگ وی از بین می رفت. باید دید که در مستند جدید نتفلیکس در مورد باب راس چه چیزهایی افشا شده و آیا تصورمان از دوست داشتنی ترین نقاش دنیا تغییر خواهد کرد یا خیر.
یک عده نسبتا زیاد از آدمها هستند که چون خودشون توی زندگیشون هیچی نیستند دوست دارند ثابت کنند همه آدمها حتی افراد موفق هم مثل خودشون بدبخت و بازنده هستند. خوراک اینطور افراد مقالات، مستندها و فیلمهایی هست که به زندگی خصوصی افراد موفق سرک میکشه و سعی میکنه تمام مسائل شخصی فرد رو که طبیعتا مثل هر انسان دیگه ای دارای نواقصی هست بزرگ کنه و با طرح سوالات و گاهی چاشنی دروغ، تصویر اون فرد رو خدشه دار کنه. البته از یک لحاظ بد نیست و باعث جلوگیری از بت سازی میشه ولی هدف اصلی سازندگان و مصرف کنندگان این مقالات و مسندها همون راضی کردن خودشون هست که دیگران هم مثل خودشون بازنده اند.
هیچ وقت برای شروع یک حرفه جدید دیر نیست. مادر بزرگ موسی یا مادربزرگ موزس، یک هنرمند مشهور آمریکایی بود. او نقاشی را به طور جدی در سن ۷۸ سالگی آغاز کرد و نمونه بارز یک حرفه هنری تازه موفق در سنین بالا است.
یک عده نسبتا زیاد از آدمها هستند که چون خودشون توی زندگیشون هیچی نیستند دوست دارند ثابت کنند همه آدمها حتی افراد موفق هم مثل خودشون بدبخت و بازنده هستند. خوراک اینطور افراد مقالات، مستندها و فیلمهایی هست که به زندگی خصوصی افراد موفق سرک میکشه و سعی میکنه تمام مسائل شخصی فرد رو که طبیعتا مثل هر انسان دیگه ای دارای نواقصی هست بزرگ کنه و با طرح سوالات و گاهی چاشنی دروغ، تصویر اون فرد رو خدشه دار کنه. البته از یک لحاظ بد نیست و باعث جلوگیری از بت سازی میشه ولی هدف اصلی سازندگان و مصرف کنندگان این مقالات و مسندها همون راضی کردن خودشون هست که دیگران هم مثل خودشون بازنده اند.
??
هیچ وقت برای شروع یک حرفه جدید دیر نیست. مادر بزرگ موسی یا مادربزرگ موزس، یک هنرمند مشهور آمریکایی بود. او نقاشی را به طور جدی در سن ۷۸ سالگی آغاز کرد و نمونه بارز یک حرفه هنری تازه موفق در سنین بالا است.