داوود فرجی پور ملقب به عمو داوود که اولین و قدیمی ترین پیتزا فروشی تهران را داشت روز پنج شنبه درگذشته و مراسم تشییع او روز جمعه برگزار شد. پیتزا فروشی عمو داوود در خیابان نوفل لوشاتو ، کوچه لولاگر واقع شده و از نظر بسیاری اولین پیتزا فروشی تهران بود که در سال ۱۳۴۰ تاسیس شد. عمو داوود در ۶۰ سالی که پیتزا فروشی معروف و پرطرفدارش را اداره می کرد، قوانین خاصی برای مشتریانش داشت. هیچ کارتخوانی در مغازه اش وجود نداشته و از ظروف مخصوص پیتزا فروشی ها استفاده نمی کرد و در صورتی که مشتری می خواست پیتزا را با خودش ببرد، عمو داوود آن را داخل فویل پیچیده و به او می داد.
پیتزا فروشی عمو داوود چنان معروف بود که حتی سفارت فرانسه که در همان حوالی بود نیز به مرگ او واکنش نشان داد. در صفحه اینستاگرام سفارت فرانسه در ایران درباره مرگ عمو داوود چنین نوشته شده است: «متاسفانه مطلع شدیم داوود فرجی پور، موسس یکی از قدیمی ترین پیتزا فروشی های تهران که در کنار سفارت فرانسه است، درگذشته است. یادش گرامی!». گفته می شود که داوود فرجی متولد دهه ۲۰ تهران بوده و در سال ۱۳۴۰ با کمک برخی از دوستانش پیتزا فروشی داود را راه اندازی کرد. پیتزا فروشی عمو داوود بسیار ساده بوده و یکی از ارزان ترین ها در نوع خود به شمار می رفت در روزگاری که پیتزا یکی از گرانقیمت ترین غذاهای فست فودی ایران به شمار می آید. گفته می شود در این مغازه ۷ نوع پیتزا سرو می شده و عمو داوود آنقدر با مشتریان خود آشنا بوده که آن ها را با اسم کوچک صدا می زده است.
گفته می شود یکی از عادات جالب عمو داوود این بود که به مشتریانش اجازه نمی داد لاف بزنند و هر وقت حس می کرد یکی از مشتریانش در حال لاف زدن و خالی بندی است، زنگ معروف زورخانه ایش را به صدا در آورده و می گفت: «خالی نبند» و همین موضوع به یکی از جاذبه های پیتزا فروشی عمو داوود تبدیل شده بود. فوت عمو داوود واکنش های بسیاری را در شبکه های اجتماعی و به ویژه توییتر در پی داشته است که در ادامه به برخی از آن ها اشاره می کنیم.
«پیتزا داود، اول اسم کوچیکتو می‌پرسید بعد همین حجم کالباس می‌ذاشت جلوت تا پیتزا آماده بشه بیشترم بخوای بود، بعد به اسمت می‌گفت فلانی پیتزات حاضره».
«پرطرفدارترین پیتزای بدمزه جهان».
«ای بابا عمو داود! کالباس‌خمیری و سس و آویشن پیش‌غذا. خودش تشخیص می‌داد چقدر کافی است. دفعه اول با دوستم رفتم توی کوچه که اسمش یادم نیست. دو تا پیتزا سفارش دادیم. گفت یکی کافی است. حتی یاد مدیا کاشیگر هم می‌افتم که دفتری در همان حوالی داشت. دلگیر شدم».
«آقا داود دیروز رفت. سران، سلاطین، وزرا، وکلا این نام نیک است که می‌ماند حتی در انتهای بن‌بستی ساکت و خلوت در نقطه‌ای کم‌رفت‌وآمد از یک شهر شلوغ؛ بن‌بست لولاگر ابتدای نوفل‌لوشاتو، وقتی به مردم احترام بگذاری. خیلی‌ها یادشان است: آقاداود مهمون سفارشی داریم!».
«خدا بیامرزت آقا داود، چه خاطراتی برامون ساختی».
«صاحب پیتزا داود درگذشت این یعنی درگذشت صاحب یکی از خاطرات تهران».
«اولین باری که رفتم پیتزا داود یادم نیست کی بود در این حد یادمه که خیلی وقت پیش بود با پسر خالم لاتی رفتیم تو گفتیم ۲ تا پیتزا بده گفت مطمئنی ۲ تا میخوای؟ گفتم آره دیگه دو نفریم پیتزاهام که یک نفره است. گفت حالا یه دونه سفارش بده سیر نشدی یکی دیگه می‌زنم واست گفتم اوکی یه دونه سفارش دادم، داشتم می‌رفتم گفت وایسا ۴ تا مشت ازون کالباس مارتادلاش ریخت رو یه فویل سس بهش زد، گفت ببرید، بخورید تا پیتزاتون آماده بشه تموم شد بیا دوباره بدم نشون به اون نشون که ما همون یدونه پیتزا رو هم به بدبختی تونستیم بخوریم کامل».
«یک لیست در حال آپدیت همیشگی درست کردم از کارهایی که وقتی برگشتم ایران میخوام انجام بدم؛ امروز پیتزا داود رو باید پاک کنم آخرش هم، آرزو به دلِ کل لیست می‌مونم احتمالا».
بدون نظر