چرا «رئیس بزرگ» بهترین و ناب‌ترین فیلم بروس لی است؟

اولین فیلم هنرهای رزمی بروس لی، رئیس بزرگ (The Big Boss)، خیلی زود او را به یک ستاره فیلم‌های هنگ کنگی تبدیل کرد. اما دلیل محبوبیت این فیلم چیست؟

این فیلم که در آخرین روز اکتبر سال ۱۹۷۱ اکران شد، در طول نمایش ۱۹ روزه خود موفق به کسب ۳.۲ میلیون دلار هنگ کنگ در گیشه‌ها شد و به جای فیلم اشک‌ها و لبخندها (The Sound of Music) به پردرآمددترین فیلم این شهر تبدیل شد. حتی نشریه پست که در آن زمان به خاطر پوشش فیلم‌های محلی در آن زمان شناخته‌شده نبود، تحت تاثیر قرار گرفت و جک مور روزنامه‌نگار، بروس لی را یک بازیگر خوب و جدیدترین سوپراستار دنیای فیلم‌های چینی‌زبان نامید.

رئیس بزرگ در دهکده‌ای کوچک در تایلند فیلمبرداری شد و لی در آن نقش یک کارگر در کارخانه یخ‌سازی را بازی کرد که در نهایت رئیس فاسد و قاتل خود را می‌کشد. این فیلم در روز اکران با استقبال بسیار خوب منتقدین و تماشاگران مواجه شد. مل توبیاس، نویسنده و منتقد محلی درباره این فیلم نوشت: «این فیلم سبک کونگ‌فوی لی را مورد توجه کشورهای آسیای جنوب شرقی قرار داد و با نگاهی به گذشته هنوز می‌توان آن را بهترین و ناب‌ترین فیلم در میان فیلم‌های بروس لی دانست، زیرا به دور از هیاهوی سوپراستارهای بزرگ و معاملات پیچیده پخش معروف شد.»

اگرچه فیلم بوکسور چینی (The Chinese Boxer) محصول ۱۹۷۰ آغازگر ترند جدیدی به دور از فیلم‌های ژانر ووشیا و با محوریت کونگ فو بود، اما موفقیت رئیس بزرگ باعث شد فیلم‌هایی با مبارزات غیرمسلحانه به روندی غیرقابل توقف در این شهر تبدیل شوند.

استفان تئو در کتاب خود، سینمای هنرهای رزمی چین، اشاره می‌کند که رئیس بزرگ به شدت به ووشیا پرداخت و لی این را می‌دانست. او می‌نویسد: «بروس لی سبک حرکات موزون در چرخه جدید ووشیا را به کار گرفت و می‌دانست که مخاطبان به تماشای این نوع خشونت عادت خواهند کرد. او به‌وسیله ترامپولین شیرین‌کاری‌های معروف خود را به نمایش می‌گذاشت و به هوا می‌جهید. استراتژی او این‌گونه بود که واقعیت تکنیک‌های کونگ فو را با قراردادهای تصویری ووشیا ترکیب و تقویت کند.»

ترکیبی از سبک‌های آکروباتیک کونگ فوی شمالی و جیت کان دو که توسط خود بروس لی پایه‌‌گذاری شد، به یکی از برجسته‌ترین حرکات او در این فیلم انجامید: پرش با سه ضربه. لی ابتدا با این حرکت مخالفت کرد و آن را غیرواقع‌بینانه دانست، اما در نهایت وقتی در صفحه نمایش آن را دید، حاضر به انجامش شد. حرکتی که در بسیاری از فیلم‌های کونگ فوی بعدی از آن کپی شد و لقب «لی سانجیو» یا «سه لگد لی» را به دست آورد.