دختر ناپالمی ۵۰ سال بعد؛ دختر ۹ ساله ویتنامی که عکس مشهور او مسیر تاریخ را تغییر داد

پنجاه سال پیش در چنین روزی، دختری نه ساله با خوشحالی همراه با خواهر و برادرزاده هایش در حیاط معبدی در ویتنام مشغول بازی بود که هواپیماهایی با بمب هایی پر از یک ماده شیمیایی مرگبار بالای سرشان ظاهر شدند. کیم فوک کوچولو اصلاً نمی دانست که لحظاتی بعد در سراسر جهان شناخته خواهد شد، و به عنوان چهره تراژیک جنگ ویتنام در تاریخ ماندگار خواهد شد وقتی عریان به سمت عکاس دوید و فریاد می زد: «دارم می سوزم، خیلی داغه» بعد از اینکه بدنش با ماده ناپالم در منطقه ترانگ بانگ در جنوب این کشور جنگ زده آن دوران آغشته شده بود.

این تصویر تکان دهنده و فراموش نشدنی توسط نیک اوت، آسوشیتدپرس گرفته شد، زمانی که ۲۱ سال داشت، و تمام کسانی که آن را دیدند در شوک فرو برد، غیر از ریچارد نیکسون رییس جمهور وقت ایالات متحده که باور داشت این عکس طوری طراحی شده تا دیدگاه عمومی را نسبت به کمپین نظامی او در ویتنام بدبین نماید. این عکس تکان دهنده سیاه و سفید روز بعد روی صفحه اول روزنامه نیویورک تایمز منتشر شد، در شرایطی که اوت توانسته بود کیم ۹ ساله را به بیمارستان منتقل کند، دختر بچه ای که به خاطر سوختگی درجه سه بدنش انتظار نمی رفت زنده بماند.

پنج دهه بعد از آن عکس تاریخ ساز مربوط به قرن بیستم، کیم هنوز هم زنده است و در شهر تورنتو، یک مادربزرگ متأهل خوشحال است که یک بنگاه خیریه برای کمک به کودکان مناطق جنگ زده را مدیریت می کند. اما این زن ۵۹ ساله اکنون مدعی است که «دیگر قربانی جنگ نیستم» علیرغم اینکه هنوز زخم های بمب های ناپالم روی تن او خودنمایی می کنند و هنوز احساس درد می کند. پش از نقل مکان به غرب، کیم می خواست دکتر شود و در دانشگاه ویتنام در رشته پزشکی تحصیل کرده بود. او «نماد ملی جنگ» کشورش بوده و همیشه تحت مراقبت قرار داشت، در فیلم های تبلیغاتی مورد استفاده قرار می گرفت و دائماً به عنوان نمادی بربریت غرب و ایدئولوژی ضد کمونیستی باید مصاحبه می کرد. در نهایت دولت کمونیستی ویتنام تصمیم گرفت او را در یک برنامه تبلیغاتی ایدئولوژیک به سفری بین المللی بفرستد، از  هاوانا تا مسکو.

در جریان توقفی کوتاه در کانادا، او و شوهرش بوی هوی توان، یک دانشجوی ویتنامی که در کوبا با او آشنا شده بود، تصمیم گرفتند درخواست پناهندگی کرده و در نهایت شهروندی کانادا را بدست آوردند. این دو بعدها در همین شهر صاحب دو فرزند نیز شدند. او همچنین دوستی خود با اوت را نیز حفظ کرد، کسی که به باور کیم زندگی اش را نجات داده و هر هفته تلفنی با او صحبت می کند. کیم او را «عمو اوت» می نامد و اوت نیز او را دختر خود می داند. کیم در روزنامه نیویورک تایمز نوشته است: «با این وجود هنوز هم به یاد اوقاتی می افتم که از او متنفر بودم. در دوران نوجوانی از این عکس متنفر بودم. با خودم می گفتم من یک دختر کوچولو هستم، لخت هستم. چرا این عکس را گرفت؟ چرا والدینم از من مراقبت نکردند؟ چرا این عکس را منتشر کرد؟ چرا من تنها کودک لخت بودم در حالی که برادران و برادرزاده ها و خواهرزاده هایم در عکس لباس به تن دارند؟ احساس شرمندگی و زشت بودن می کردم».

بمب ناپالمی که این بلا را بر سر کیم آورد از هواپیمایی متعلق به نیروهای ویتنام جنوبی تحت حمایت ایالات متحده پراب شده بود که به شکل تصادفی روی نیروهای خودی و مردم غیرنظامی فرود آمد و باعث از بین رفتن لباس های کیم شده بود، در حالی که در کمال درماندگی برای کمک گرفتن می دوید و فریاد می زد: «خیلی داغه، دارم می سوزم». انفجار ناشی از این بمب ناپالم دو تن از برادرزاده های کیم و دو نفر دیگر در روستای آن ها را کشت و او را نیز ۱۴ ماه در بیمارستان بستری کرد که با ۱۷ عمل جراحی از جمله پیوندهای پوستی متعدد همراه بود. اوت می گوید که مجبور شده به پزشکان و پرستاران بیمارستان التماس کند تا کیم را بپذیرند زیرا بیمارستان کاملاً پر بوده و جایی نداشته است. وی می گوید که به آن ها گفته است عکس این دختر فردا روی روزنامه های سراسر جهان خواهد بود و اگر او را در بیمارستان نپذیرند، عکس آن ها را نیز منتشر خواهد کرد.

زخم های ناشی از بمب ناپالم یک سوم بدن کیم را پوشانده و باعث درد مزمن شده اند و خود نیز می گوید که از «تغییر شکل» بدنش احساس بدی دارد. کیم می گوید که دائماً سعی می کند زخم هایش را زیر لباس های پنهان کند و دچار افسردگی و اضطراب شده است. وی در این باره می گوید: «بچه ها در مدرسه از من دوری می کردند. برای همسایگان نماد ترحم بودم و تا حدودی برای والدینم. وقتی بزرگتر شدم، از این می ترسیدم که هیچ کس مرا دوست نداشته باشد». نماد ویرانگری جنگ ویتنام می گوید که تنها بعد از پناهنده شدن به کانادا و پذیرفتن دین مسیحیت بوده که توانسته آرامش را بازیابد و فکر می کرده می تواند به چیزی بیشتر از نماد صرف جنگ تبدیل شود. او اکنون به اقصی نقاط جهان سفر می کند و کمک های پزشکی و روانشناختی در اختیار کودکان قربانی جنگ ارائه می دهد.

بنیاد KIM Foundation یک بنیاد غیرانتفاعی است که به «التیام زخم هایی که کودکان بیگناه متحمل شده اند» کمک کرده و به دنبال «بازگرداندن امید و شادی به زندگی هایشان» است. عکسی که اوت گرفت برنده جایزه پولیتزر شد و زمانی منتشر شد که دیدگاه عمومی مخالف جنگ ایالات متحده در ویتنام در قدرتمندترین شرایط خود وجود داشت. شش ماه بعد عهدنامه صلح پاریس امضا شد که باعث بازگشت تمامی نیروهای آمریکایی از ویتنام شد. اوت در مورد عکسی که گرفت و جهان را تکان داد می گوید: «این عکس نماد جنگ است و من به آن افتخار زیادی می کنم. ان عکسی که من از کیم فوک گرفتم به معنای واقعی کلمه شرایط جنگ و نگاه مردم به جنگ در ویتنام را تغییر داد». ویدیو مربوط به دیدار کیم فوک با نیک اوت و دیگر عکس هایی که از او در ماجرای حمله ناپالم به روستایی در جنوب ویتنام گرفت را در این لینک مشاهده کنید.

بیشتر بخوانید:

۱۰ فیلم جنگی برتر تاریخ سینما با موضوع جنگ ویتنام ؛ از The Deer Hunter تا Platoon

جنگ ویتنام؛ لشکرکشی نافرجام دولت ایالات متحده برای جلوگیری از گسترش کمونیسم