دو پیمانکار نظامی، یکی از ایالات متحده و دیگری از اروپا، برای تولید یک گلوله هوویتزر جدید با هم همکاری خواهند کرد که می تواند توپخانه را به سلاح برتر و حاکم نبردهای زمینی تبدیل خواهد نمود. گلوله توپخانه ای Ramjet 155 نه تنها می تواند برد توپخانه را به بیش از ۴۴ مایل (۷۰.۵ کیلومتر) افزایش دهد بلکه توانایی قفل کردن روی هدف و نابود کردن اهداف متحرک را نیز دارد. این گلوله که هنوز در مرحله آزمایش است، به ارتش های ایالات متحده و ناتو امکان خواهد داد تا اهدافی در فاصله دور نابود کنند در حالی که خود در فاصله ای ایمن از توپخانه روسیه و چین قرار داشته باشند. تازه ترین تست Ramjet 155 که توسط بویینگ و Nammo در هفته اخیر اعلام شده، در ۲۸ ژوئن در مرکز آزمایش های نظامی آندویا در نروژ انجام شده است.
موتور رمجت این گلوله توپخانه ای با موفقیت روشن شده و ثبات پروازی را با فرآیند احتراق موتوری به خوبی کنترل شده نشان داده است. برای بیش از دو دهه، تکنولوژی توپخانه ای برای ارتش ایالات متحده اولویت کمی داشته است. تاکید پس از حوادث یازده سپتامبر بر جنگ های نامنظم و مبارزه علیه دشمنانی با قابلیت های نظامی کمتر مانند داعش و طالبان، نیاز به توپخانه های قدرتمند و دوربرد را کاهش داد. ارتش و نیروهای ویژه دریایی ایالات متحده، بدون مواجهه با یک تهدید توپخانه ای قابل توجه از سوی دشمنان، توانسته اند با مصونیت کامل عمل کرده و محل های استقرار حفاظت شده توپخانه ای را بدون نگرانی زیاد از آتش توپخانه دشمن ایجاد کنند، در حالی که حملات هوایی توانسته خلاء موجود برای هدف قرار دادن اهداف بسیار دوردست را پر کنند.
اما بازگشت به نبردهای بزرگ با کشورهای قدرتمند این رویه را تغییر داده است. نیروهای زمینی ایالات متحده باید بار دیگر با ارتش های بزرگ مبارزه کنند که سلاح های بسیار بزرگ تر و پیشرفته تری دارند. استفاده از نیروی هوایی برای هدف دادن اهداف دوردست با خطر ساقط شدن جنگنده ها و بمب افکن ها همراه است که از دست دادن خلبان و یک هواپیمای ۱۰۰ میلیون دلاری را در پی دارد. جنگ توپخانه ای بین اوکراین و روسیه که هر دو روزانه از صدها هوویتزر و سیستم پرتاب راکت چندگانه استفاده می کنند، یک یادآوری تلخ و واقعی از قدرت توپخانه و اتفاقی است که برای بازندگان در دوئل توپخانه ای رخ می دهد.
یکی از درس های بزرگی که جنگ توپخانه ای اوکراین به کشورهای متحد و دشمن داده این است که هر طرفی که بتواند گلوله های توپخانه ای دوربردتری شلیک کند بر میدان نبر حاکمیت خواهد داشت. هوویترزهای خودکششی ۱۵۲ میلیمتری -۲S19 Msta-S روسیه دارای برد ۲۴.۷ کیلومتری هستند. توپ خودکششی جدید روسیه به نام ۲S35 Koalitsiya دارای برد استاندارد ۴۰ کیلومتری است. این توپ ها توانسته اند هوویتزرهای خودکششی اوکراینی ۲S3 را در زمینه برد شکست دهند زیرا نمونه اوکراین تنها حدود ۲۰ کیلومتر برد دارند. در نتیجه نیروهای توپخانه ای اوکراین باید دائماً در برد توپ های روسی از توپخانه خود استفاده کنند که آن ها را در خطر مداوم شناسایی محل استقرار و نابودی قرار می دهد. در مقابل، توپچی های روسی می توانند با برنامه ریزی دقیق از برد توپخانه اوکراین دور مانده و به عملیات خود ادامه دهند.
بیشتر گلوله های توپخانه با منفجر کردن یک خرج پیشرانه در جانِ لوله توپ به سمت هدف پرتاب می شوند. این خرج انفجاری نوعی فشار را پشت گلوله ایجاد می کند که در ادامه گلوله را از لوله بیرون انداخته و به سمت هدف پرتاب می کند. هر چه مقدار و حجم این خرج انفجاری پیشران بیشتر باشد برد بیشتر خواهد بود اما این حجم نیز محدودیتی دارد و بعد از عبور از آن مقدار خاص، خطرناک خواهد شد. در مقابل، برخی از گلوله ها گازی را در جریان پرواز تزریق می کنند که اصطکاک با هوا را کاهش می دهد، روشی که با نام «base bleed» شناخته می شود. دیگر گلوله ها، که «گلوله های کمک راکتی» نامیده می شوند، از موتورهای راکتی واقعی برای طی مسافت های طولانی تر استفاده می کنند. گلوله های جدید Ramjet 155 که توسط بویینگ و کمپانی نظامی نروژی Nammo ساخته شده، اولین گلوله توپخانه ای است که از رمجت برای پیشرانه استفاده می کند.
این گلوله از سال ۲۰۱۹ در حال توسعه بوده است، زمانی که ارتش ایالات متحده آن را بخشی از برنامه توسعه برد گلوله توپخانه ای XM1155 دانسته و در آن سرمایه گذاری کرد. رمجت ها موتورهایی هواتنفسی هستند که با سرعت های بالا هوا را به درون خود کشیده و سپس آن را با گازهای تولید شده از احتراق سوخت ترکیب می کنند. در ادامه، هوا و بخار تحت فشار از طریق نازل های عقبی به بیرون هدایت شده که باعث ایجاد پیشرانه می شوند. گلوله رمجتی دارای برتری هایی بر تکنولوژی های base bleed و کمک راکتی است. یکی از آن ها این است که گلوله ها از اکسیژن موجود در هوا به عنوان پیشرانه استفاده می کنند و اکسیژن کافی در اتمسفر وجود دارد. این تکنولوژی میزان سوختی که گلوله باید در خود داشته باشد را کاهش می دهد. دوم اینکه برخلاف دیگر سیستم های پیشرانه گلوله های توپخانه، گلوله رمجتی می تواند در مسیر طولانی تری شتاب بگیرد که تا لحظه برخورد به هدف، سرعت بیشتری را برای آن ممکن می سازد.
البته گلوله رمجت نقاط ضعف خاص خودش را نیز دارد. یک مورد اضافه کردن موتور رمجت است که باعث می شود گلوله بسیار گران تر از گلوله های معمول توپخانه باشد. دوم اینکه گلوله باید دارای یک بسته هدایتی، باله های هدایت کننده و خود موتور رمجت باشد که قدرت حمل بار انفجاری گلوله را کاهش می دهد. اما مقایسه نقاط ضعف و قوت گلوله های رمجتی نشان می دهد که ارزشش را دارد. سیستم های قدیمی توپخانه ای بدون هدایت دقیق و قابلیت نقطه زنی، توانایی رها کردن گلوله، به شکلی دقیق و مستقیم روی هدف را ندارند و به جای آن، هدف را با رها کردن چندین گلوله روی حوالی هدف نابود می کنند. سیستم هدایت دقیق Ramjet 155 ظاهراً آنقدر دقیق است که بتواند یک گلوله را روی سر هدف بیندازد. بدین ترتیب نیازی به هدر دادن گلوله های بیشتر نبوده و مقدار مورد نیاز مواد منفجره در هر گلوله را نیز کاهش می دهد.
واحدهای توپخانه ای همچنین خواهند توانست از نیروهای زمینی که قبلاً مورد پشتیبانی نیروی هوایی قرار داشتند، پشتیبانی نماید. علاوه بر همه این ها، توانایی هدف قرار دادن اهداف متحرک نیز باعث می شود که تانک های دشمن نیز در خطر نابودی توسط این گلوله های رمجتی قرار داشته باشند. ارتش ایالات متحده اخیراً از یک هوویتزر جدید با برد ۴۳ مایل (۷۰ کیلومتر) به نام (ERCA) Extended Range Cannon Artillery رونمایی کرده است. اما آیا گلوله Ramjet 155 باعث بی استفاده شدن این سیستم توپخانه ای جدید می شود؟ نه اینطور نیست. Ramjet 155 می تواند در هوویتزرهای غیرخودکششی M777 ، هوویتزر خودکششی M109A7 و خود ERCA استفاده شود. بدون شک می توان از ترکیبی از گلوله های معمول و گلوله های رمجتی در این سیستم های توپخانه ای موجود استفاده کرد و پرسنل توپخانه از عرضه این گلوله جدید به خاطر کاهش دردسر، خطر و حجم کاری آن ها استقبال خواهند کرد.
Ramjet 155 به خودی خود یک سلاح تغییر دهنده معادلات در میدان نبرد است، جایی که توپچی ها نمی توانند نیروهای دشمن را در فاصله چند ده کیلومتری مشاهد کنند. این گلوله جدید زمانی که روی یک سیستم شناسایی-تهاجمی به کار گرفته شود بیش از پیش قواعد نبرد را تغییر خواهد داد، زمانی که پهپادها و دیگر سیستم های جمع آوری اطلاعات با سیستم توپخانه ای دوبرد هماهنگ شوند. بدین ترتیب واحدهای توپخانه ای می توانند اهدافی در عمق بیشتر خاک دشمن را هدف قرار داده و گلوله های بیشتری را بدون نیاز به تغییر مکان برای فرار از آتش پدافندی دشمن پرتاب کنند.
بدون نظر