به نقل از افراد نزدیک به ژان لوک گدار، این کارگردان فرانسوی-سوئیسی سینما و اسطوره سینمای موج نو فرانسه در روز سه شنبه ۱۳ سپتامبر ۲۰۲۲ در سن ۹۱ سالگی درگذشت. گدار یکی از تحسین‌شده‌ترین کارگردانان جهان بود که به‌خاطر آثار کلاسیکی چون «از نفس افتاده» و «تحقیر» شناخته می‌شد. آثار او دهه‌ها پس از ساختشان در دهه ۱۹۶۰، مرزهای سینمایی را جابجا کرد و الهام‌بخش کارگردانان بزرگ شد.فیلم‌های او در دخه ۱۹۶۰ کلیشه های سینمای فرانسه را در هم شکست و به شروع راه جدیدی از فیلمسازی کمک کرد که با دوربین‌های دستی، جامپ‌کات و دیالوگ‌های بداهه کامل شد. ژان لوک گدار، با موهای مشکی ژولیده و عینک های لبه دارش، یک انقلابی واقعی بود که از فیلمسازان، هنرمند ساخت و آنها را در حد نقاشان چیره دست و اسطوره های ادبیات بالا برد.کوئنتین تارانتینو، کارگردان «داستان عامه‌پسند» و «سگ‌های انباری» در دهه ۱۹۹۰، اغلب به‌عنوان یکی از فیلمسازانی شناخته می شود که تحت تاثیر گدار و سبک فیلمسازی او قرار گرفته است.
بیوگرافی ژان لوک گودار
ژان لوک گدار در ۳ دسامبر ۱۹۳۰ در یک خانواده ثروتمند فرانسوی-سوئیسی در منطقه هفتم پاریس به دنیا آمد. پدرش پزشک بود و مادرش دختر یک مرد سوئیسی بود که بانک Paribas را تأسیس کرد که در آن زمان یک بانک سرمایه گذاری برجسته بود.گدار در ساحل دریاچه ژنو در سوئیس به مدرسه رفت.پس از بازگشت به پاریس بعد از اتمام مدرسه در سال ۱۹۴۹، پس از ملاقات با افرادی مانند آندره بازن منتقد و کارگردانان سینما، فرانسوا تروفو، کلود شابرول و ژاک ریوت، شروع به نوشتن برای مجلات فیلم از جمله کایه دو سینما (Cahiers du Cinema) کرد. همکاری با این منقدان و فیلمسازان، او را در مسیر تازه ای از فیلمسازی قرار داد تا با بر هم زدن ساختارهای پیش از خود، سبک تازه ای بیافریند و به عنوان اسطوره موج نو فرانسه شناخته شود.
از نفس افتاده
گدار که بیشتر به خاطر سبک فیلمبرداری نمادین و به ظاهر بداهه‌اش و همچنین رادیکالیسم سرسختش شناخته می‌شود، با مجموعه‌ای از فیلم‌هایی که به طور فزاینده‌ای سیاسی شده بود در دهه ۱۹۶۰ جایگاه خود را پیدا کرد. «از نفس افتاده»، مانیفست سبک فیلمسازی او بود.پیش از «از نفس افتاده»، گدار با مجموعه ای از فیلم های کوتاه، مانند «شارلوت و ورونیک» ( Charlotte and Véronique)، یا «تمام پسران را پاتریک صدا می‌زنند» ( All the Boys Are Named Patrick)، در سال ۱۹۵۷، راه خود را برای ساخت فیلمی با سبک فیلمسازی منحصر به فردش آسان کرد.ایده فیلم تروفو، در مورد یک خلافکار و نامزدش، کنار گذاشته شده بود، اما گدار فکر کرد که می تواند آن را به یک فیلم ویژه تبدیل کند و برای استفاده از آن ایده از تروفو اجازه خواست. در همین حال، تروفو با فیلم خود، «۴۰۰ ضربه»، موفقیت بزرگی به دست آورده بود و جایگاه او به گدار کمک کرد تا پروژه اش را به پایان برساند.«از نفس افتاده» که در سال ۱۹۵۹ در خیابان‌های پاریس فیلمبرداری شد، با استفاده خیلی کم از نور مصنوعی و فیلمنامه‌ای که روزانه نوشته می‌شد، در زمان اکران به یک پدیده فرهنگی تبدیل شد و ژان پل بلموندو، بازیگر نقش اصلی آن را به یک ستاره تبدیل کرد و گدار در جشنواره فیلم برلین بهترین کارگردانی را از آن خود کرد. آثار متاخر او نیز مورد توجه علاقه مندان سینما و جشنواره های سینمایی قرار گرفت. فیلم «خداحافظی با زبان» (Goodbye to Language) در سال ۲۰۱۴، باعث شد که او جایزه بزرگ فیلمسازی هیئت داوران جشنواره کن را به دست آورد. گدار یکبار دیگر توانست در سال ۲۰۱۸، با فیلم «کتاب مصور» (The Image Book) جایزه هیئت داوران جشنواره فیلم کن را به خود اختصاص دهد.
فیلم‌های او در دخه ۱۹۶۰ کلیشه های سینمای فرانسه را در هم شکست و به شروع راه جدیدی از فیلمسازی کمک کرد که با دوربین‌های دستی، جامپ‌کات و دیالوگ‌های بداهه کامل شد. ژان لوک گدار، با موهای مشکی ژولیده و عینک های لبه دارش، یک انقلابی واقعی بود که از فیلمسازان، هنرمند ساخت و آنها را در حد نقاشان چیره دست و اسطوره های ادبیات بالا برد.
کوئنتین تارانتینو، کارگردان «داستان عامه‌پسند» و «سگ‌های انباری» در دهه ۱۹۹۰، اغلب به‌عنوان یکی از فیلمسازانی شناخته می شود که تحت تاثیر گدار و سبک فیلمسازی او قرار گرفته است.
ژان لوک گدار در ۳ دسامبر ۱۹۳۰ در یک خانواده ثروتمند فرانسوی-سوئیسی در منطقه هفتم پاریس به دنیا آمد. پدرش پزشک بود و مادرش دختر یک مرد سوئیسی بود که بانک Paribas را تأسیس کرد که در آن زمان یک بانک سرمایه گذاری برجسته بود.گدار در ساحل دریاچه ژنو در سوئیس به مدرسه رفت.
پس از بازگشت به پاریس بعد از اتمام مدرسه در سال ۱۹۴۹، پس از ملاقات با افرادی مانند آندره بازن منتقد و کارگردانان سینما، فرانسوا تروفو، کلود شابرول و ژاک ریوت، شروع به نوشتن برای مجلات فیلم از جمله کایه دو سینما (Cahiers du Cinema) کرد. همکاری با این منقدان و فیلمسازان، او را در مسیر تازه ای از فیلمسازی قرار داد تا با بر هم زدن ساختارهای پیش از خود، سبک تازه ای بیافریند و به عنوان اسطوره موج نو فرانسه شناخته شود.
گدار که بیشتر به خاطر سبک فیلمبرداری نمادین و به ظاهر بداهه‌اش و همچنین رادیکالیسم سرسختش شناخته می‌شود، با مجموعه‌ای از فیلم‌هایی که به طور فزاینده‌ای سیاسی شده بود در دهه ۱۹۶۰ جایگاه خود را پیدا کرد. «از نفس افتاده»، مانیفست سبک فیلمسازی او بود.
پیش از «از نفس افتاده»، گدار با مجموعه ای از فیلم های کوتاه، مانند «شارلوت و ورونیک» ( Charlotte and Véronique)، یا «تمام پسران را پاتریک صدا می‌زنند» ( All the Boys Are Named Patrick)، در سال ۱۹۵۷، راه خود را برای ساخت فیلمی با سبک فیلمسازی منحصر به فردش آسان کرد.
ایده فیلم تروفو، در مورد یک خلافکار و نامزدش، کنار گذاشته شده بود، اما گدار فکر کرد که می تواند آن را به یک فیلم ویژه تبدیل کند و برای استفاده از آن ایده از تروفو اجازه خواست. در همین حال، تروفو با فیلم خود، «۴۰۰ ضربه»، موفقیت بزرگی به دست آورده بود و جایگاه او به گدار کمک کرد تا پروژه اش را به پایان برساند.
«از نفس افتاده» که در سال ۱۹۵۹ در خیابان‌های پاریس فیلمبرداری شد، با استفاده خیلی کم از نور مصنوعی و فیلمنامه‌ای که روزانه نوشته می‌شد، در زمان اکران به یک پدیده فرهنگی تبدیل شد و ژان پل بلموندو، بازیگر نقش اصلی آن را به یک ستاره تبدیل کرد و گدار در جشنواره فیلم برلین بهترین کارگردانی را از آن خود کرد. 
آثار متاخر او نیز مورد توجه علاقه مندان سینما و جشنواره های سینمایی قرار گرفت. فیلم «خداحافظی با زبان» (Goodbye to Language) در سال ۲۰۱۴، باعث شد که او جایزه بزرگ فیلمسازی هیئت داوران جشنواره کن را به دست آورد. گدار یکبار دیگر توانست در سال ۲۰۱۸، با فیلم «کتاب مصور» (The Image Book) جایزه هیئت داوران جشنواره فیلم کن را به خود اختصاص دهد.
بدون نظر