یک سیستم پرتاب جدید و بهبود یافته برای موشک جاولین می تواند غیر از پرتاب موشک های اکنون مشهور ضد تانک، کارهای دیگری نیز انجام دهد: این سیستم می تواند موشک های ضد هوایی استینگر نیز شلیک کند. لانچر جدید Lightweight Command Launch Unit حمل راحت تری داشته و می تواند حریم هوایی خودی را از تهدیدهای هوایی گسترده محافظت نماید. برای اولین بار، در هفته جاری و بر اساس ویدیویی که در توییتر منتشر شد، یک لانچر دوش پرتاب موشک زمین به هوای اوکراینی توانست یک موشک کروز روسی را ساقط کند، که طیف کاملی از اهدافی که یک واحد لانچر جدید می تواند ساقط کند را نشان می دهد، از تانک تا موشک کروز.
ویدیو منتشر شده از این ماجرا نشان می دهد که تیم دفاع هوایی اوکراین، مجهز به یک سیستم دفاع هوایی دوش پرتاب بی نام که یا سیستم دوران اتحاد جماهیر شوروی SA-18 Igla است یا سیستم آمریکایی FIM-92 Stinger و یا حتی سیستم ساخت لهستان Piorun با یک موشک کروز روسی درگیر می شود. یک موشک کروز روسی از تیم گفته شده عبور می کند و به وضوح می توان صدای موتور توربینی آن را شنید. سرباز اوکراینی موشک خود را پرتاب می کند و لحظاتی بعد انفجاری در دوردست نشان می دهد که عملیات موفقیت آمیز بوده است. جنگ هشت ماهه در اوکراین ایده های بسیاری در مورد جنگ مدرن را تقویت کرده است، از جمله این تفکر که سیستم های موشکی پیچیده و نسبتاً ارزان قیمت که تنها یک سرباز می تواند آن ها را به کار بگیرد می توانند پلتفرم های نظامی چند میلیون دلاری مانند تانک T-90، هلیکوپتر تهاجمی Ka-52 “Alligator” ، جنگنده Su-34 و اکنون موشک های کروز را ساقط کنند.
در حالی که این سلاح ها سال هاست در دسترس بوده اند، حمله روسیه به اوکراین بار دیگر این ایده را مطرح کرده است که موشکی که توسط یک سرباز پرتاب می شود می تواند سلاح هایی را نابود سازد که تعیین کننده و برتر تلقی می شدند. نیروهای اوکراینی بارها توانسته اند با سیستم های دوش پرتاب NLAW و Javelin دست به نابودی تانک ها و خودروهای زرهی روسی بزنند و از موشک های استینگر نیز برای ساقط کردن هواپیماها و پهپادهای روسی استفاده شده است. پهپادهای نظامی نیز در سال های اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته و در مناطقی مانند لیبی، نوگورنو-قره باغ، اوکراین و جاهای دیگر به کار گرفته شده اند. پهپادها که در ارتفاعات نسبتاً پایین پرواز می کنند برای عملیات های شناسایی، تجسس، هدفگیری و پرتاب مهمات های هدایت نشده به کار گرفته شده اند.
مدل هایی مانند شاهد ۱۳۶ ایرانی که گفته می شود توسط روسیه در اوکراین به کار گرفته شده اند توانایی حملات کامیکازه را دارا هستند. تاکنون در اوکراین، راه حل مقابله با تانک ها و خودروهای زرهی استفاده از موشک جاولین بوده و از موشک استینگر نیز برای مقابله با تهدیدهای هوایی استفاده می شود. جاولین ها در تعدادی بسیار بیشتر در ارتش ایالات متحده به کار گرفته می شوند و در هر دسته دو قبضه از آن ها وجود دارد که به معنای یک قبضه به ازای هر ۲۰ سرباز است. تهدید رو به افزایش از جانب پهپادها اما باعث می شود که این سیستم های دفاع هوایی نادیده گرفته شده در گذشته، بیش از هر زمان دیگری کارآمد و مورد توجه باشند. هم جاولین و هم استینگر به واحدهای فرماندهی پرتاب (CLU) نیاز دارند که معمولاً شامل سیستم دستگیره، سیستم دوربینی، دوربین دید در شب، کنترلگرها و نمایشگرها هستند. لوله پرتاب موشک نیز به این سیستم کلی اضافه می شود.
در ادامه CLU روی شانه قرار گرفته و روشن می شود و سربازی که آن را حمل می کند می تواند براحتی با اهداف چند میلیون دلاری درگیر شود. اکنون یک لانچر تنها می تواند دو نوع موشک پرتاب کند. کمپانی Raytheon که سازنده دو سیستم جاولین و استینگر است در هفته اخیر از یک واحد فرماندهی پرتاب سبک وزن جدید (LWCLU) در واشنگتن رونمایی کرده است. اگر چه این سیستم اولین بار در سال ۲۰۲۱ آزمایش شد اما جنگ اخیر اوکراین آن را بیش از هر زمان دیگری مناسب جنگ های امروزی کرده است. LWCLU از این ایده بیرون آمد که CLU جاولین متعلق به دهه ۱۹۹۰ می تواند کوچکتر و سبک تر ساخته شود که به لطف پیشرفت ها در زمینه الکترونیک مدرن و قدرت باتری امکان پذیر شده بود.
قبضه اورجینال CLU کمی بیش از ۱۴ پوند (۷ کیلوگرم) وزن داشت اما LWCLU جدید ۳۰ درصد کوچکتر و ۲۵ درصد سبک تر است. عمر باتری آن ۵۰ درصد افزایش یافته که به طور ویژه در مورد موشک جاولین مفید است، جایی که تصویرگر گرمایی آن به عنوان یک سیستم نظارت شبانه به کار گرفته می شود. همچنین برد سیستم پرتاب LWCLU نیز ۴,۰۰۰ متر اعلام شده است در حالی که این عدد برای CLU اورجینال ۲,۵۰۰ متر بود. کیت یکپارچه سازی سبک وزن استینگر نیز یک رابط کاربری مفید و دارای اطلاعات را به موشک استینگر اضافه کرده که اپراتور می تواند از آن نهایت استفاده را ببرد. پیش از این، اپراتوری خود باید تهدید هوایی را تشخیص داده و استینگر را به سمت هدف نشانه گیری می کرد و در ادامه یک صدای بلند قابل شنیدن به او اعلام می کرد که موشک روی هدف قفل شده است.
سیستم جدید LWCLU اما موقعیت و مسیر پرواز تهدید هوایی را به کمک یک شبکه نبردی دفاع هوایی ارتش فراهم می کند و به رنگ های سبز، زرد و قرمز برای تمایز قائل شدن بین قفل موشک خوب، نسبی یا شکست خورده روی نمایشگر، اپراتور را راهنمایی می کند. موشک های کروز در ارتفاع پایین و با سرعت های نسبتاً اندک پرواز می کنند تا از کشف توسط رادارها در امان باشند و این نتیجه استفاده از موتورهای توربینی پرمصرفشان است که برد را بر سرعت مقدم می دانند. این موضوع باعث می شود که موشک های کروز در برابر سیستم های ضد هوایی دوش پرتاب آسیب پذیر باشند، پرنده ای که شکار آن از هواپیماها و هلیکوپترها نیز آسان تر است زیرا نه خلبان داشته و نه توانایی انجام حرکات ناگهانی برای گول زدن موشک دشمن را دارند.
با این وجود سیستم LWCLU نمی تواند به طور کامل جایگزین سیستم های دفاع هوایی محدود مانند سیستم آمریکایی Patriot یا آلمانی IRIS-T شوند که به تازگی به ارتش اوکراین تحویل داده شده اند. سیستم های دوش پرتاب با برد کوتاه ۲ مایلی بدین معناست که مدافعان اوکراینی به چندین LWCLU برای دفاع از یک شهر بزرگ یا کوچک در برابر موشک های کروز روسی نیاز دارند. اپراتورهای جدا نیز باید با سلاح هایی بیش از ۳۰ پوند روی دوششان آماده واکنش باشند و خودشان موشک های کروزی که پرتاب شده اند را شناسایی کنند.
اینقدر بیسواد و هول هستین که هنوز فرق جاولین با استینگر رو نمیفهمین! البته انتظاری از شما نیست خداییش