زیردریایی Velikiye Luki به عنوان جدیدترین زیردریایی روسیه به ناوگان دریایی این کشور پیوست، نشانه ای که به نامتجانش بودن نیروهای دریایی این کشور اشاره دارد. سومین فروند از زیردریایی های کلاس Lada یک زیردریایی دیزلی-الکتریکی است که مراسم به آب انداختن آن اواخر ماه گذشته انجام شد. در نهایت دولت روسیه قرار است دستکم ۸ فروند از این زیردریایی ها را تولید کند. برخلاف اکثر کشورها که زیردریایی های هسته ای می سازند، روسیه به ساخت زیردریایی های معمول دیزلی-الکتریکی نیز ادامه می دهد.
روی هم رفته، زیردریایی هایی کلاس Lada که رونمایی از آن ها حدود ۱۲ سال از برنامه ریزی عقب بود، به نواقص این رویکرد نظامی روسیه اشاره دارد و اینکه روسیه به آرامی از تکنولوژی جنگ زیردریایی ها عقب می افتد. Velikiye Luki به نام یک نبرد حیاتی در جبهه شرقی جنگ جهانی دوم نامگذاری شده است، وقتی نیروهای در حال پیشروی شوروی گروهی از نیروهای آلمانی را که دور شهری به همین نام حلقه زده بودند، محاصره کردند. پاسگاه شهر Velikiye Luki پیش از تسلیم شدن، به مدت دو ماه در برابر نیروهای آلمانی مقاومت کرد و این نبرد به بخشی کلیدی از روایت جنگی شوروی-روسیه تبدیل شد.
پیش از Velikiye Luki، روسیه دو زیردریایی دیگر در کلاس Lada را به آب انداخته بود: St. Petersburg و Kronstadt. زیردریایی کلاس Lada در دهه ۱۹۹۰ و به عنوان جانشین کلاس بسیار موفق Project 877 که در میان کشورهای ناتو با نام کلاس Kilo شناخته می شود توسعه یافت. این زیردریایی ۲۳۶ فوت طول و ۲۳ فوت عرض داشته و ۳۵ خدمه دارد. این زیردریایی ها به شش لانچر اژدر ۵۳۳ میلیمتری مجهز هستند که هر کدام امکان شلیک اژدرهای هدایت شونده، موشک های ضد کشتی و موشک های کروز ضد خشکی را دارند.
موتورهای دیزلی-الکتریکی این زیردریایی ها می توانند آن را به سرعت ۲۱ گره دریایی در حالت شناور دارند اما زیردریای هایی کلاس Lada باید به صورت دوره ای به روی آب بیایند. ساخت زیردریایی St. Petersburg با مشکلات و مسائل مالی روبرو شد و بالاخره در سال ۲۰۱۰ وارد سرویس شد، حدود ۱۳ سال پس از آنکه ساخت آن آغاز شده بود. و مشکلات زیردریایی های کلاس Lada همچنان ادامه دارد: ساخت یک زیردریایی به طور معمول سه سال زمان می برد اما ساخت Velikiye Luki در سال ۲۰۱۵ آغاز شد و تنها سال جاری به پایان رسید.
این زیردریایی ها در ابتدا قرار بود یک سیستم پیشرانه مستقل از هوا داشته باشد که به آن امکان می داد هر بار برای هفته ها زیر آب باقی بماند اما این پروژه شکست خورد. در این اثنا، نیروی دریایی روسیه شروع به خرید زیردریایی های کلاس Project 636.3 کرد که نسخه روزآمد شده ۸۷۷ و نمونه های اولیه ۶۳۶ بوند که در میان کشورهای ناتو با عنوان Improved Kilo یا کیلو روزآمدشده شناخته می شدند.
چرا روس ها هنوز زیردریایی های غیرهسته ای می سازند؟
روسیه اکنون بیش از نیم قرن است که زیردریایی های هسته ای می سازد، پس چرا هنوز هم زیردریایی های غیر هسته ای می سازد؟ نیروهای دریایی که می توانند زیردریایی های هسته ای بسازند، مانند ایالات متحده، بریتانیا و فرانسه، تنها زیردریایی های هسته ای می سازند. تنها روسیه و هند است که هر دو نوع زیردریایی را خریداری می کنند. روسیه کشوری بسیار وسیع با ۱۲ منطقه زمانی است که با ۱۴ کشور مختلف همسایگی دارد.
برخلاف ایالات متحده که زیردریایی هایش باید هزاران مایل را طی کنند تا بتوانند از لحاظ عملیاتی کارآمد و موثر باشند، نیروی دریایی روسیه تنها باید مسافت کوتاهی را طی کند تا با نیروی دریایی ایالات متحده، دیگر کشورهای عضو ناتو، چین، ژاپن، کره شمالی و دیگر کشورها روبرو شود. در بسیاری از موارد، سیستم پیشرانه هسته ای یک نوع افراط است و زیردریایی های هسته ای بسیار گرانقیمت تر از نمونه های غیرهسته ای هستند. روسیه زیردریایی های هسته ای را برای رقابت با ناتو در آب های عمیق می سازد و نمونه های متعارف را برای گشت زنی در آب های نزدیک به سرزمین اصلی خود تولید می کند. زیردریایی کلاس Lada نمونه ای از اتفاق ناخوشایندی است که در دهه ۱۹۹۰ و همین حالا برای روسیه افتاده است.
بسیاری از کشتی های جنگی روسیه که در دهه ۱۹۹۰ ساخته شده بودند تنها در دهه ۲۰۰۰ به آب انداخته شدند، زمانی که مسکو در نهایت توانست توانایی مالی برای ساخت آن ها را پیدا کند. شکست در توسعه سیستم پیشرانه مستقل از هوا، قابلیتی که به طور فزاینده ای در میان زیردریایی های تولید شده توسط کشورهای رقیب روسیه دیده می شود، نمایانگر سقوط تکنولوژی زیردریایی روسیه است. حتی زیردریایی Velikiye Luki که ساخت آن از سال ۲۰۱۵ آغاز شد، بعد از هفت سال تکمیل گردید. در شرایطی که تحریم های غرب علیه روسیه بار دیگر توان این کشور برای تامین هزینه های نظامی اش را کاهش داده است، شاید بار دیگر شاهد بازگشت شرایط دهه ۱۹۹۰ در ارتش روسیه باشیم.
بدون نظر