دو معمار خلاق با استفاده از یک ابزار تولید تصویر هوش مصنوعی، طرح پیشنهادی یک کلان شهر در اعماق اقیانوس آرام را برای انسان های آینده پیشنهاد داده‌اند.
این پروژه که پلیمروپلیس (Polimeropolis) نام دارد، یک شهر شناور خودمختار را پیشنهاد می‌کند که به عنوان راه حلی جایگزین برای جابه‌جایی زندگی انسان به فضا عمل می‌کند.
قرار است این شهر ترکیبی از یک اکو شهر و یک شهر هوشمند در میان زباله‌دان، مجموعه‌ای از پسماند‌ها/ زباله‌های دریایی در اقیانوس آرام شمالی باشد.
این مدل با دنباله‌ای از مجموعه های شهری به شکل حلقه ها تعریف می‌شود که یک تالاب اقیانوسی بزرگ را در بر می‌گیرد. برخی از ویژگی های این طرح به عنوان راه حلی برای مشکل زباله‌های اقیانوسی در نظر گرفته می‌شوند.
طراحی پیچیده، میکروپلاستیک‌ها را از عبور از مرزهای آن باز می‌دارد، آب را تصفیه می‌کند و با مسدود کردن زباله‌ها، به محیطی سالم برای زندگی انسان و دریا دست می‌یابد.
پسماندهای پلاستیکی نیز برای ساخت شهرها مورد استفاده قرار خواهند گرفت و صرفاً با تکیه بر حرکت جزر و مد و خاصیت نفوذ و حلول معکوس و کشت گیاهان و جانوران محلی برای تولید برق، آب و غذا، پایدار خواهند بود.
این مفهوم توسط یک شرکت معماری مستقر در آرژانتین، استودیو فیکاچیو پریتو (Estudio Ficaccio Prieto) که برنده جایزه شده است، توسعه داده شده است، که نگران بالا رفتن سطح آب و جزیره عظیم زباله های پلاستیکی است که هر دقیقه در حال انباشته شدن است.
خوان مانوئل پریتو، یکی از معمارانی که پلیمروپولیس را ایده‌پردازی کرده است، می‌گوید: «اخیراً متوجه شدیم که برخی از مسائل زیستگاهی وجود دارد که مورد توجه قرار نمی‌گیرند؛ مثل این مورد خاص که آلودگی اقیانوس هاست. پلیمروپلیس به دور از هر شهر و مدل‌های تولیدی موجود، به‌جای آلوده کردن اقیانوس به دنبال پاکسازی آن است.
این اصطلاح تلفیقی از پلیمرها (polymers)، اجسامی که اقیانوس ها را آلوده می‌کنند و (metropolis) به معنی کلان شهر است.
هنرمند هوش مصنوعی، ماکسی آرایا (Maxi Araya) بخش فنی این طراحی را رهبری کرده است. این شرکت قصد دارد این طرح را اجرا کند و با توسعه پروژه، یک تیم بین رشته‌ای از متخصصان را گرد هم خواهد آورد.
بدون نظر