آفریقا در بحبوحه یک انقلاب جمعیتی قرار دارد و جمعیت آن همچنان در حال افزایش است و با گسترش زیرساخت های آن، جمعیت آن نیز افزایش می یابد. آفریقا خانه ۱۷ درصد یا به عبارتی ۱.۴ میلیارد نفر از مردم جهان است. اما سازمان ملل پیش‌بینی می‌کند تا سال ۲۱۰۰ جمعیت آن تقریباً چهار برابر خواهد شد و به رقم خیره‌کننده ۴ میلیارد یعنی ۴۰ درصد از کل جمعیت جهان خواهد رسید. حالا قرار است اولین ابرشهر جهان به طول ۱,۰۰۰ کیلومتر که شامل ۵ کشور آفریقایی می شود و تا سال ۲۱۰۰ نیم میلیارد نفر را در خود جای دهد.
این منطقه گسترده تقریباً ۱,۰۰۰ کیلومتری در امتداد سواحل غربی آفریقا امتداد دارد که از آبیجان (Abidjan) شروع می شود و به لاگوس (Lagos) ختم می شود و در ساحل عاج از طریق کشورهای غنا، توگو و بنین امتداد پیدا می کند. این ابرشهر قرار است ظرف چند دهه نیم میلیارد نفر را در خود جای دهد.
برج‌های مرتفع، دفاتر اداری، مجتمع‌های خرید و هتل‌های بیشتری در امتداد خطوط ساحلی این پنج کشور ظاهر می‌شوند و مرزها را به طور فزاینده‌ای از بین می برند. حتی در آینده نزدیک، جمعیت این منطقه بزرگ تا سال ۲۰۳۵ به ۵۱ میلیون نفر افزایش خواهد یافت.
روسای بانک توسعه آفریقا قبلاً مبلغ ۱۲.۶ میلیارد پوند را برای ایجاد یک بزرگراه جدید در امتداد خلیج گینه از آبیجان تا لاگوس اختصاص داده اند.
این ابرشهر در حال تکامل، شاهد تبدیل شهرهای کوچک به شهرهای بزرگ با مهاجرت شهروندان شیفته مناطق ساحلی خواهد بود.
به گفته کارشناسان، این شهر می تواند گام بلندی برای رونق اقتصادی این قاره باشد. معماران این پروژه امیدوارند که شهر را به یک محفظه گردشگری در کلاس جهانی تبدیل کنند.
هاوارد فرنچ، کارشناس و نویسنده امور جهانی، معتقد است که این منطقه در مسیر تبدیل شدن به بزرگترین منطقه سکونت مداوم و متراکم روی زمین است.
اما با وجود این همه زرق و برق، کارشناسان می ترسند که عموم مردم از این پرژه بهره چندانی نبرند چراکه این پروژه ها خواسته های ثروتمندان را برآورده می کنند.
آلن برتو، محقق ارشد مؤسسه مارون در دانشگاه نیویورک، به آقای فرنچ گفت: «بهترین اتفاقی که می‌تواند برای غرب آفریقا بیفتد این است که کسی بتواند این کشورها را متقاعد کند که تجربه آسیا را جدی بگیرند. تراکم به خودی خود رفاه ایجاد نمی کند.»
او در ادامه گفت: «شما باید حمل و نقل بیشتری داشته باشید، از جمله خطوط راه آهن جدید، جاده های جدید که بزرگراه ساحلی را به مناطق داخلی و شهرهای کوچک، جایی که زمین ارزان تر است، متصل می کند.»
یعنی نابودی بیشتر طبیعت و تولید بیشتر آلودگی و گرمایش کره زمین