انتقال بی سیم انرژی از طریق هوا رویایی است که دستکم به یک قرن قبل باز می گردد و اکنون پنتاگون می خواهد اولینی باشد که این رویای بزرگ را به حقیقت بدل می کند. دارپا یا آژانس پروژه های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی وزارت دفاع ایالات متحده که روی پروژه های متنوعی، از اینترنت گرفته تا واکسن های کووید ۱۹ فعالیت کرده است، می خواهد از تکنولوژی لیزری برای پرتوافکنی جریان الکتریسیته به پایگاه های دوردست ایالات متحده استفاده کند. حملات آمریکا پس از وقایع یازده سپتامبر الهام بخش دارپا برای توسعه این تکنولوژی بوده است و همچنین نیاز به انرژی بدون وقفه در پایگاه های عملیاتی دوردست این کشور.
دوران انرژی بی سیم
نیکلا تسلا اولین کسی بود که ایده انتقال انرژی بی سیم را در دهه ۱۸۹۰ مطرح کرد؛ او بر این باور بود که این تکنیک به استانداردی برای انتقال انرژی از نقطه الف به ب خواهد شد. بیش از یکصد سال بعدتر، بشر هنوز هم برای محقق کردن این ایده تلاش می کند. در حال حاضر، انرژی از طریق سیم ها و در قالب جریان الکتریسیته منتقل می شود، یا انرژی دیزلی می تواند ژنراتورهای برق را به کار بیندازد که سوخت را به برق تبدیل می کنند. در مناطق جنگی، جایی که نیروهای دشمن اغلب به شکلی استراتژیک چنین کابل های انتقال برق یا خطوط تامین انرژی را قطع می کنند، سوخت دیزلی از طریق هوا روی پایگاه های دوردست رها شده یا در تانکرهای سوخت در جاده های خطرناک به این پایگاه ها منتقل می شود.
سرهنگ پل کالهون یکی از این خلبانان بود که محفظه های حامل سوخت را با رها کردن در نقاط خاص به دست نیروهای ویژه در نقاط دوردست می رساند. اکنون در دارپا، او مدیر برنامه ای موسوم به Project POWER (“Persistent Optical Wireless Energy Relay”) است. کالهون می گوید که به باور او دلایل متعددی وجود دارد برای اینکه چرا زمان مناسب برای انتقال انرژی بی سیم فرا رسیده است و چرا او باور دارد که شاهد محقق شدن کامل این تکنولوژی در ۴ سال آینده خواهیم بود. وی در این باره می گوید: «اول از همه، محیط زیست تغییر کرده است و نیاز به روش های انعطاف پذیرتر انتقال انرژی برای عملیات های نظامی در درجه اول اهمیت قرار دارد».
او می گوید که نیروهای آمریکایی به کمک هواپیماهای ترابری مانند C-17 به نیروهای ویژه ای که در نقاط مختلف جهان فعالیت می کنند سوخت رسانی می کند. بسیاری از این نیروهای از رادارها، سلاح های مایکروویو یا لیزری ضد پهپادها یا دیگر تجهیزات نیازمند انرژی استفاده می کنند بدون اینکه راه ساده ی برای رساندن این انرژی به دست آن ها وجود داشته باشد و هر سال این مشکل شدیدتر و بدتر می شود.
پروژه POWER چیست؟
تکنولوژی کلیدی پروژه POWER استفاده از لیزرهای پرقدرت است. کالهون می گوید: «POWER یک برنامه پرتوافکنی انرژی اپتیکی است. روش های بالقوه پرتوافکنی انرژی دیگری نیز مانند مایکروویو وجود دارد که در برنامه های آینده توسعه خواهد یافت. در مورد POWER، انتشار امواج توسط لیزر صورتی می گیرد که توانمندی دوربرد با خروجی بسیار بالا دارد، وقتی ک در ارتفاعات بالا انجام شود. این پرتاب انرژی ها انرژی لیزری را بدون اینکه تبدیلی صورت گیرد هدایت می کنند و سپس مصرف کننده نهایی انرژی لیزری را بار دیگر به انرژی برق تبدیل می کند». یک تکنولوژی کلیدی دیگر در پروژه POWER استفاده از انتشار دهنده هاست.
پهپادها یکی از این انتشار دهنده های انرژی هستند. پهپادهای دوربرد، در مسافت های خاصی در ارتفاعات بالا پرسه زده و می توانند انرژی لیزری را به یکدیگر منتقل کنند تا مسافتی طولانی پوشش داده شده و در نهایت این انرژی به پایگاه نظامی ایالات متحده برسد. ماهواره ها نیز انتشار دهنده های دیگری هستند که همین ماموریت را در فضا انجام می دهند. کالهون در این باره می گوید: «پروژه POWER در حال توسعه پلتفرم های استراتوسفری است که دارای دهانه هایی هایی با برد نزدیک به ۱۰۰ کیلومتر بین نقاط ارسال است. با دهانه هایی بزرگ تر و محیط خوشایند تری مانند فضا، فاصله بین این نقاط ارسال تا ۱,۰۰۰ کیلومتر نیز منطقی است» و بدین ترتیب امکان ایجاد یک شبکه انتشار انرژی در مقیاس جهانی وجود دارد.
برخلاف هواپیماهای ترابری که ممکن است ساقط شوند یا تانکرهای سوخت رسان که می توانند با بمب های کنار جاده ای هدف قرار گیرند، سیستم POWER دارای آسیب پذیری های اندکی است که دشمن بتواند از آن ها استفاده کند. جمینگ نقش مهمی در حمله روسیه به اوکراین داشته است اما در مورد لیزر کارآیی ندارد. دارپا امیدوار است که سیستم POWER تا چهار سال آینده آماده شود و کالهون بر این باور است که در ۲۰ ماه آینده این پروژه عملیاتی شده و تست های با قدرت پایین هوایی آن در سال ۲۰۲۵ انجام خواهد شد اما تست قدرت کامل در سال ۲۰۲۷ انجام می شود.
بدون نظر