کشتی مهمات بر؛ کره جنوبی در حال ساخت کشتی جنگی که ایالات متحده هرگز نساخت

کره جنوبی در حال ساخت یک کشتی غیرمعمول است که ریشه در طرح های نیروی دریایی ایالات متحده دارد. کشتی موسوم به Joint Firepower Ship برای حمل مقادیر زیادی موشک های بالستیک طراحی شده است که در صورت حمله اتمی کره شمالی، علیه دولت این کشور و سلاح های هسته ایش مورد استفاده قرار خواهد گرفت. این کشتی مفهومی ریشه در طرح «کشتی انبار مهمات» یا «کشتی مهمات بر» دارد، یک طرح کشتی جنگی آمریکایی که مملو از موشک است و هرگز ساخته نشد. دولت کره جنوبی کمپانی کشتی سازی بومی DSME را برای طراحی این کشتی انتخاب کرده که هدف آن ساخت سه کشتی تا پایان دهه اخیر است. ماموریت اصلی این کشتی حمل تا ۸۰ موشک بالستیک جدید را حمل کند، موشک های بالستیکی که در حال توسعه بوده و هر کدام به کلاهک های متداول مجهز شده اند.

کشتی  Joint Firepower Ship، بخش دریایی سیستم موسوم به «زنجیره نابودی» کره شمالی خواهد بود که شبکه ای از سنسورها، جاسوس ها، نیروهای ویژه و تیراندازان است که برای از بین بردن کیم جونگ اون رهبر کره شمالی در شرایط بحرانی و انجام عملیات پیشدستانه علیه او و سلاح های هسته ایش طراحی شده است. دیگر بخش های این زنجیره نابودی شامل موشک بالستیک کوتاه برد Hyunmoo-2A و موشک کروز  Hyunmoo-3در کنترل ارتش کره جنوبی و همچنین موشک کروز ضد کشتی سوئدی آلمانی Taurus است که از جت های جنگنده  F-15K Slam Eagle نیروی هوایی این کشور شلیک خواهند شد. با هم، این موشک ها یک سه گانه هوایی، زمینی و دریایی در زمینه سلاح های نقطه زن را تشکیل می دهند. در شرایطی که پایگاه های هوایی و موشکی کره جنوبی جایگاه ثابتی دارند و ممکن است با راکت ها و موشک های دوربرد کره شمالی هدف قرار گیرند، موقعیت یابی و نابود کردن یک کشتی مهمات بر در دریا می تواند هدفی بسیار سخت تر برای نیروهای کره شمالی باشد.

این کشتی در حال ساخت کره جنوبی ریشه در طرح کشتی آمریکایی مشابهی دارد که در سال ۱۹۹۰ در حال توسعه بود. پایان جنگ سرد با کاهش شدید بودجه دفاعی ایالات متحده همراه بود و نیروی دریایی این کشور نیز تعداد کشتی های جنگی خود را از ۵۹۲ فروند در سال ۱۹۸۹ به ۳۱۸ فروند در سال ۲۰۰۰ کاهش داد. این سرویس در شرایطی که دیگر هیچ رقیب قابل توجهی در دریاها نداشت، دیگر نیازی به بودجه های سنگین نداشت. در این شرایط، یکی از مطالعات مربوط به کشتی های آینده به ایده کشتی مهمات بر رسید که قرار بود یک کشتی جنگی بزرگ با خدمه ای کمتر از ۵۰ ملوان و ۵۰۰ سیلو با موشک های آماده شلیک باشد. هر سیلو می توانست ترکیبی از موشک های ضد هوایی، ضد زیردریایی و موشک های کروز ضد اهداف زمینی را در خود جای دهد اما نداشتن دشمن هوایی و دریایی قابل توجه بدین معنا بود که این کشتی به طور معمول تعداد زیادی موشک های کروز ضد اهداف زمینی  Tomahawkحمل می کرد. اسناد متعلق به نیروی دریایی ایالات متحده در سال ۱۹۹۷ نشان می دهد که از این کشتی با نام «خشاب متحرک» یاد شده است.

طراحی های این کشتی مهمات بر نشان می دهد که این کشتی در صورت ساخته شدن به یکی از زشت ترین کشتی های نیروی دریایی ایالات متحده تبدیل می شد. نسخه مفهومی این کشتی بیشتر شبیه نفتکش هاست با پلی کوچک که روی یک بخش بزرگ و صاف از سیلوهای موشکی قرار دارد. این کشتی ها اغلب دارای محل فرود هلیکوپتر بوده اما فاقد ابرسازه ها، توپ ها و آشیانه هلیکوپتر بودند. نداشتن چیزهایی که در دیگر کشتی های جنگی کاملاً حیاتی و معمول بود، باعث می شد که بتوان یک کشتی با مقطع راداری اندک را به سادگی طراحی کرد و این بدان معنا بود که Arsenal Ship می توانست اولین کشتی پنهانکار ایالات متحده باشد. این کشتی مفهومی از آن کشتی هایی بود که حسابداران پنتاگون از آن خوششان می آمد. یک ناوشکن کلاس  Arleigh Burke معمولاً بین ۹۰ تا ۹۶ سیلوی موشکی دارد که هر کدام یک موشک آماده شلیک دارند، در حالی که رزمناوهای کلاس Ticonderoga به ۱۲۲ سیلوی موشکی مجهز هستند.

هر ناوشکن یا رزمناو بین ۳۲۰ تا ۳۳۰ خدمه دارد و قرار دادن ۵۰۰ سیلوی موشکی در دریا به دستگم ۱۳۲۰ و حداکثر ۱۶۰۰ خدمه نیاز داشت. کشتی انبار مهمات به لطف اتوماسیون قابل توجهش تنها به حدود ۵۰ خدمه نیاز دارد. همچنین این کشتی فاقد سنسورهای گرانقیمت شناسایی و رهگیری مانند سونار و رادار است و و داده های هدفگیری موشکی نیز توسط ناوشکن ها و رزمناوهای مجاور در اختیار آن قرار می گیرد. نتیجه نهایی یک کشتی پر از موشک است که استفاده از آن بسیار کم هزینه تر از کشتی های جنگی معمول خواهد بود. این طرح در حالی که در ابتدا بسیار آینده دار به نظر می رسید اما هیچگاه به تولید یک کشتی واقعی منجر نشد. علیرغم ارزش واضح و سرسخت بودنشان، این کشتی ها ارزش محدودی داشتند: یک کشتی مهمات بر تنها می توانست با یک ناوگان دریایی حرکت کند و آن ناوگان، بدون این کشتی مهمات بر نیز هزاران سیلوی موشکی داشت که می توانست از موشک های تاماهاک پر کند. کشتی مهمات بر توانایی شناسایی تهدیدها یا دفاع از خود را نداشت و نمی توانست در مناطق مورد منازعه، پرچم خود را نشان دهد.

این کشتی می توانست تنها عملیات ساده ای مانند مقابله با دزدان دریایی مجهز به سلاح های سبک، جستجو و متوقف کردن کشتی های قاچاق بر یا تامین آذوقه و تجهیزات در صورت بروز فجایع طبیعی را فراهم سازد. البته در نهایت یک نسخه اولیه از Arsenal Ship ساخته شد: یک زیردریایی با قابلیت حمل موشک های هدایت شونده. اما بر اساس معاهده نیو استارت، ایالات متحده و روسیه باید تعداد کلاهک های هسته ای موجود در دریا و سیستم های شلیک هسته ای خود را کاهش می دادند. بدین ترتیب برای متعهد ماندن به مفاد این معاهده، نیروی دریایی ایالات متحده مجبور شد چهار فروند زیردریایی با قابلیت حمل موشک های بالستیک از کلاس Ohio و کلاهک های گرما هسته ای آن ها را از سرویس خارج کند. به جای بازنشسته کردن این زیردریایی ها، تمام لانچرهای موشک های بالستیک این چهار فروند زیردریایی های کلاس اوهایو برداشته شده و با لانچرهای موشک های تاماهاک جایگزین شد. نتیجه این موضوع، خلق زیردریایی بود که می توانست ۱۵۴ موشک کروز حمل کند که آن را با مجهزترین کشتی جنگی نیروی دریایی ایالات متحده از لحاظ تسلیحات نظامی، بعد از ناوهای هواپیمابر تبدیل می کرد.