حسین زمان در سن ۶۳ سالگی درگذشت؛ مروری بر بیوگرافی و ماجرای ممنوع الکاری طولانی وی

حسین زمان خواننده مشهور که اخیراً به بیماری سرطان پیشرفته کبدی مبتلا شده بود، در سن ۶۳ سالگی درگذشت. ابوذر زمان پسر حسین زمان در توییتی مرگ پدرش را تایید کرد و نوشت: «بابام رفت، بابا برای همیشه رفت…». درحالی که شب گذشته بهمن بابازاده خبرنگار حوزه موسیقی خبر از وخامت حال حسین زمان داده بود صبح امروز گروهی از رسانه ها به نقل از فرزندش خبر از فوت این مهندس پلی تکنیک خوانده و استاد دانشگاه دادند که سال ها قبل موسیقی را بالاتر از رشته مهندسی و فعالیت های سیاسی اش برگزید و به شهرت رسید.

بیوگرافی حسین زمان

حسین زمان متولد ۱۳۳۸ است. وی پس از پایان تحصیلات متوسطه در تهران و اخذ دیپلم ریاضی از دبیرستان خوارزمی در سال ۱۳۵۶ به دانشکاه راه یافت و در رشته مهندسی الکترونیک دانشگاه صنعتی اصفهان به تحصیل پرداخت. او پیش از انقلاب به دلیل فعالیت های انقلابی توسط ساواک بازداشت شد. این مهندس مخابرات پس از آن به آمریکا رفت و ادامه تحصیل داد. بعد از انقلاب به کشور برگشت و به جبهه رفت.

حسین زمان در سال ۱۳۷۸ رسما وارد موسیقی شد و به دلیل فعالیت های سیاسی اصلاح طلبانه اش به عنوان سیاسی ترین خواننده پاپ شهرت یافت. او پس از ۱۷ سال ممنوعیت از فعالیت های هنری در سال ۱۳۹۸ دو بار در برج میلاد کنسرت داشت. حسین زمان شب گذشته پس از طی یک دوره طولانی مبارزه با سرطان درگذشت.

«شب دلتنگی – ۱۳۷۶»، «فصل آشنایی – ۱۳۷۷ (مشترک با قاسم افشار، خشایار اعتمادی و علیرضا عصار)»، «گلایه»، «قصه شب – ۱۳۷۸»، «شاپرک – ۱۳۷۹»، «مشق عشق- ۱۳۸۰»، «قصه نگفته – ۱۳۸۵»، «قرار عاشقی – ۱۳۸۸» از جمله آلبوم هایی است که از این خواننده در بازار موسیقی منتشر شده اند.

علت ممنوع الکاری حسین زمان چه بود؟

حسین زمان بعد از اینکه در سال ۱۳۹۸ بعد از ۱۷ سال توانست کنسرت اجرا کند گفت: ««اینکه چرا من نتوانستم ۱۷ سال فعالیت داشته باشم هنوز برایم دلیل دقیق و واضحی ندارد. گرچه من همیشه پیگیر این ماجرا بوده‌ام اما همواره مسئولان ارشاد به من می‌گفتند که به آن‌ها دستور داده شده که بنده فعالیتی نداشته باشم. اما از آنجا که من در ردیف هنرمندانی بودیم که به نوعی موسیقی پاپ در کشور بعد از انقلاب را زنده کردیم همواره پیگیر فعالیت‌هایم بودم تا به من مجوز بدهند. خوشبختانه تقریباً یک سال و نیم پیش، علی ترابی (مدیر کل سابق دفتر موسیقی وزارت ارشاد) از من دعوت و درخواست کرد تا دوباره در عرصه موسیقی فعالیت کنم. البته برای برگزاری کنسرت حرف و حدیث‌هایی تکرار شد اما من ساکت نشستم تا اینکه در زمان مسئولیت آقای الهیاری به من اعلام شد که می‌توانم کنسرت برگزار کنم. خوشبختانه من تا امروز مجوزهای قانونی را در رابطه با کنسرت دریافت کرده‌ام و امیدوارم تا روز برگزاری کنسرت مشکلی وجود نداشته باشد… در سازمان صداوسیما از همان گذشته این انگیزه وجود داشت که کارهای من را پخش نکند، اما الان به فرض محال هم اگر بخواهند که در شبکه‌های مختلف صداوسیما حضور پیدا کنم این کار را نخواهم کرد. من همیشه مبتنی بر اندیشه‌هایی که داشتم مواضعی گرفتم. هر هنرمندی به واسطه اظهارنظر اجتماعی خود مواضعی نشان می‌دهد که سیاسی نیست. من هیچ وقت نخواستم وابستگی سیاسی داشته باشم. البته نه اینکه تفکرات سیاسی نداشته باشم اما اهل سیاسی کاری نیستم و اگر بودم قطعاً می‌توانستم بهترین بهره‌برداری‌ها از موقعیت خودم داشته باشم».

این خواننده فقید درباره ارتباط بین حضورش در کنسرت سوم مرداد ۱۳۹۸ و انتخابات اسفند مجلس شورای اسلامی تهران توضیح داد: «قطعاً اگر از اسم من برای کارهای انتخاباتی استفاده شود، قطعاً واکنش نشان می‌دهم. شما بدانید هیچ‌کدام از احزاب سیاسی از سال ۷۶ به این طرف هیچ گام مثبتی برای من انجام ندادند. من وام‌دار هیچکس نیستم و شما مطمئن باشید اگر بخواهند از اسم من استفاده کنند واکنش نشان می‌دهم.ن اوایل سال ۵۷ از ایران رفتم و در آمریکا هم خیلی اوضاع خوبی در کالج محل تحصیلم داشتم اما جنگ که شد به ایران برگشتم و در این دوران همواره در جبهه‌ها حضور داشتم. اما هیچ جا وطن نمی‌شود. من هیچ وقت حاضر نیستم ایران را ترک کنم کما اینکه در این مدتی که فعالیتی نداشتم، پیشنهادات بسیار خوبی برای مهاجرت داشتم اما عشق به ایران در خون است و علیرغم اینکه موقعیت این را نداشتم هیچ گاه دست به چنین کاری نزدم».

حسین زمان در مصاحبه ای در تیر ماه ۱۴۰۰ به موضوع حضورش در عرصه سیاست و ممنوع الکاری پرداخت و گفت: ««باور من این است که وظیفه هنرمند، بیان زیبای واقعیت‌های زندگی است. من، خودم با این هدف وارد عرصه هنر شدم. من برای بیان واقعیت‌هایی چون دوستی، رفاه، بی‌عدالتی، فقر و فساد، وارد موسیقی شدم. حالا هر کسی در هر عرصه‌ هنری، جایگاهی به دست آورده، به اعتبار مردم و حمایت آن‌ها بوده است. برای همین، هنرمند باید در کنار مردم باشد و نباید آن‌ها را فراموش کند. حضورم در انتخابات از سال ۷۶ آغاز شد، چون مردم به خاتمی روی آوردند، من وارد این عرصه شدم. نه دنبال چهره شدن بودم و نه دنبال خودنمایی. من برای همین تلاش کردم هر وقت لازم بود، کنار مردم باشم. البته از همین مواضعی که گرفتم، ضربه خوردم. شاید ندانید سال ۸۱ در همان دولت آقای خاتمی، ممنوع‌الفعالیت شدم. چند سال قبل از آن، صدا و سیما من را حذف کرد. من ۱۷ سال نتوانستم روی صحنه بروم. حتی حق تدریس در دانشگاه را هم از من گرفتند. من برای دفاع از حقوق مردم چیزی را کسب نکردم و خیلی چیزها را هم از دست دادم».