تانک مدرن یک سلاح جنگی ترسناک است – یک قطعه سخت افزار نظامی بسیار پیچیده مجهز به طیف وسیعی از تجهیزات پیشرفته مربوط به سیستم های تسلیحاتی، حفاظتی و پیشرانه، که بسیاری از جزئیات آن طبقه بندی شده و محرمانه است. با وجود پیشرفت مداوم سیستم های تسلیحاتی دیگر و ظهور پیکربندی های جدید سلاح ها، تانک ها همچنان یک نیروی دفاعی قدرتمند باقی مانده اند. حتی با ظهور هواپیماهای بدون سرنشین و هوش مصنوعی در عرصه نظامی، تانک هنوز هم بخش مهمی از تجهیزات دفاعی سرزمینی است.
تانک های پیشرفته ای که در حال حاضر توسط ارتش های سراسر جهان مورد استفاده قرار می گیرند، پیشینه ای طولانی دارند که قدمت آن ها به جنگ جهانی اول باز می گردد؛ زمانی که انگلیسی ها برای اولین بار یک ماشین زره پوش را معرفی کردند که هدف از آن غلبه بر سنگرهای دشمن در میدان های نبرد شرق فرانسه و بلژیک بود. با استانداردهای امروزی، اولین تانک ها به شدت خام، زمخت و ابتدایی بودند، اما به متفقین در رسیدن به پیروزی کمک کرده و به سرعت توسط ارتش های دیگر کشورها به کار گرفته شدند. تانک ها از آن زمان در درگیری ها، جنگ ها و حملات تمام عیار در عملیات های نظامی که در ده ها کشور جهان اتفاق افتاده، شرکت داشته اند و تنش های ژئوپلیتیک آینده، نقش تانک را برای حضور نامحدود در میدان نبرد پیش بینی می کند. پس از گذشت بیش از یک قرن از توسعه اولین تانک، این ۱۲ تانک تاثیرگذارترین تانک ها در طول تاریخ جنگ ها بوده اند.
۱۲- MK IV (بریتانیا)
زمانی که جنگ جهانی اول در اوج خود قرار داشت، ماهیت جنگ به شدت نسبت به دهه های قبل تغییر کرده بود. اختراع موتور احتراق داخلی و خودروها منجر به جنگ مکانیزه شد که خود توسعه سلاح های، به طور فزاینده، کشنده را در پی داشت. از آنجا که ایجاد سنگر در خطوط مقدم جنگ، بن بستی فرسایشی را به همراه داشت، فرماندهان نظامی به دنبال راه هایی برای شکستن این خطوط دفاعی برای غلبه بر دشمن بودند. این انگلیسی ها بودند که برای اولین بار چنین دستگاهی را مهندسی کرده و توسعه دادند و اولین تانکی که به تولید انبوه رسیده و مورد استفاده قرار گرفت، MK IV نام داشت.
اضافه کردن زره به خودروهای غیرنظامی، مهندسان را بر آن داشت تا خودروهایی توسعه دهند که بتوانند از سنگرها عبور کرده و قدرت های مرکزی را به عقب برانند. بدین ترتیب MK IV به تعداد قابل توجهی تولید شده و در میدان نبرد جنگ جهانی اول به کار گرفته شد. این “کشتی های زمینی” جدید، تانک (به معنای تانکر) نامیده می شدند تا به نظر برسد که ارتش در حال انتقال تانکر های آب به جبهه است. این خودرو به چهار مسلسل و دو توپ دارای شش کوبنده در داخل یک پوسته زرهی با شنی های بلند در هر دو لبه خودرو مسلح بود. شنی های بلند و مرتفع، عبور از یک گودال با عرض وسیع را برای این تانک ممکن می ساخت. اما MK IV بسیار کند و تنگ بود، میدان و کیفیت دید ضعیفی داشت و موتور آن که در وسط تانک قرار گرفته بود، اغلب فضای داخلی اش را پر از مونوکسید کربن می کرد، که باعث می شد بودن در داخل تانک گاهی کشنده تر از بیرون بودن باشد. با این حال، این تانک به متفقین کمک کرد تا بر دشمن غلبه کنند و جنگ را پایان دهند.
۱۱- K2 Black Panther (کره جنوبی)
از زمان امضای آتش بس ۱۹۵۳ که به درگیری های جنگ کره پایان داد، این شبه جزیره به دو کشور تقسیم شده است که اساساً هنوز در جنگ هستند. پس از جنگ، ارتش کره جنوبی تجهیزات آمریکایی را وارد واحدهای نظامی خود کرد اما به دنبال طراحی و تولید تجهیزات خاص خود بود تا خود را از دردسر و معضلات خرید و استفاده از تسلیحات خارجی رها کند.
توسعه اولین تانک کره ای در اواخر دهه ۷۰ آغاز شد و مدل تولیدی حاصل به شدت به آمریکا و دیگر بخش های غربی متکی بود. دولت کره که از این موضوع ناراضی بود، در اواخر دهه ۹۰ تصمیم به ساخت یک مدل ۱۰۰ درصد کره ای گرفت. بخش عمده ای از این کار توسط کمپانی هیوندای و با استفاده از تجهیزاتی که پیش از این از شرکای غربی به دست آمده بود، انجام شد تا قطعات این تانک که قرار بود تنها با استفاده از تکنولوژی کره ای تولید شوند، مهندسی معکوس شود. مدل تولیدی نهایی در سال ۲۰۱۴ با نام K۲ Black Panther وارد بازار شد. این تانک یکی از قدرتمندترین و ترسناک ترین تانک های تولید شده توسط هر کشوری است که قابلیت های زیادی دارد و به طور خاص برای عملیات در عوارض زمین منحصر به فرد کره طراحی شده است که شامل یک سیستم تعلیق هیدروپنوماتیک پیچیده است. این تانک همچنین می تواند از رودخانه ای با عمق تا ۴ متر نیز عبور کند و تانکرهای خود را پر از آب کند تا اطمینان حاصل شود که غوطه ور باقی می ماند، و خدمه می توانند با استفاده از لوله های تنفسی به کار خود در محفظه های ضد آب تانک ادامه دهند. تانک K۲ با قیمت ۸.۵ میلیون دلار برای هر واحد، گران ترین مدل تانک ساخته شده امروزی است. با این حال، کره جنوبی به قدری در ساخت این تانک خوب عمل کرده است که کشورهای عضو ناتو مانند لهستان اخیراً سفارش هایی را برای مدل های صادراتی K۲ ثبت کرده اند.
۱۰- M4 Sherman (ایالات متحده)
تانک شرمن که به احترام یک ژنرال ارشد نیروهای اتحاد در دوران جنگ داخلی آمریکا نامگذاری شده بود، به پیروزی متفقین در جنگ جهانی دوم کمک کرد. هنگامی که این جنگ در سال ۱۹۳۹ آغاز شد، آمریکایی ها تمایل چندانی به جنگ دیگری در اروپا نداشتند و تولیدات نظامی به طور کامل برای چنین رویدادی تجهیز نشده بود. از آنجا که بریتانیا تانک M۳ موجود آمریکایی را به عنوان بخشی از قانون اجاره-لیزینگ در دست تولید داشت، M۴ طراحی و آزمایش شد و تولید آن در سال ۱۹۴۲ پس از ورود آمریکا به جنگ آغاز شد.
شرمن تانک متوسطی است که تنها ۳۰ تن وزن دارد و مجهز به یک هویتزر ۱۰۵ میلی متری و ۳ مسلسل دیگر است. این تانک پنج خدمه دارد که با یک صفحه فولادی ۹۱ میلی متری فولادی محافظت می شوند. اولین مدل های تولیدی با موتور شعاعی بنزینی کانتیننتال کار می کردند که به کارایی شرمن کمک می کرد. در ادامه مشخص شد که موتورهای هواخنکی این تانک فوق العاده قابل اعتماد بوده و همچنین آنقدر ساده بودند که تعمیر آن ها اغلب توسط خود خدمه انجام می شد.
در طول جنگ جهانی دوم، ایالات متحده در نهایت ۵۰،۰۰۰ دستگاه تانک شرمن برای خدمت در اروپا، شمال آفریقا و اقیانوس آرام تولید کرد. با طول ۳ متر، این تانک ها نسبتاً کوچک بوده و حمل و نقل آن ها آسان بود. علاوه بر این، آن ها بسیار ارزان تر از تانک های پیشرفته آلمانی بودند. می توان گفت که تانک های آلمانی خودروهای زرهی برتری بودند، اما توانایی آمریکایی ها در ساخت این تعداد تانک به این معنی بود که آلمانی ها نمی توانستند با توانایی جنگی نیروهای متفقین مقابله کنند.
۹- Leopard 2 (آلمان)
لئوپارد ۲ مشتقی از تانکی بود که آلمان غربی در ابتدا برای مقابله با نیروهایی که در آن سوی مرز، در جبهه شرق جمع شده اند، ساخته شده بود. با علم به اینکه کشورهای پیمان ورشو از نظر تعداد تانک برتری دارند، آلمان غربی تصمیم گرفت در زمینه تکنولوژی برتری داشته باشد. در حالی که طرح اولیه این تانک در دهه ۵۰ به تولید رسید، اما در سال ۱۹۷۹ بود که لئوپارد ۲ به ثمر نشست و امروز تانک اصلی ارتش آلمان است.
لئوپارد ۲ توسط یک گروه چهار نفره اداره شده و از موتور ۱۲ سیلندر مرسدس بنز با قدرت ۱,۵۰۰ اسب بخار نیرو می گیرد. با این موتور، لئوپارد می تواند تا بیش از ۶۷ کیلومتر بر ساعت سرعت داشته باشد. توپ اصلی آن از نوع ۱۲۰ میلی متری است که با دو مسلسل ۷.۶۲ میلی متری تقویت شده است. در کنار قدرت آتش سخاوتمندانه ای که توپ اصلی تانک ارائه می دهد، یک سیستم کنترل آتش بسیار پیشرفته با یک برد یاب لیزری، کامپیوتر بالستیک و سیستم دید در شب حرارتی نیز در این تانک آلمانی دیده می شود که این تانک را تقریباً در هر محیطی، روز یا شب، فعال و کارآمد نگه می دارد. همچنین دارای یک سیستم تثبیت کننده است که به اپراتورهایش اجازه می دهد تا در حال حرکت، با توپ هدفگیری کرده و شلیک کنند، بدون اینکه نیازی به توقف برای شلیک دقیق باشد.
لئوپارد ۲ یکی از توانمندترین تانک های ناتو است و توسط چندین عضو این ائتلاف مورد استفاده قرار می گیرد، اما به کشورهایی مانند قطر، سنگاپور و اندونزی نیز صادر شده است. در سال های ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳، چندین کشور عضو ناتو در اروپا قول اهدای ده ها فروند از این تانک های مدرن را برای تقویت دفاع اوکراین دادند و مدتی بعد چند ده دستگاه از آن ها به اوکراین اعزام شد.
۸- T-34 (شوروی)
در حالی که تانک شرمن در شکست نازی ها در فرانسه نقش داشت، پیروزی اروپا بدون کمک شوروی و تانک T – ۳۴ در شرق ممکن نبود. تولید این تانک از سال ۱۹۴۰ آغاز شد و تا زمان ورود آلمانی ها به خاک اتحاد جماهیر شوروی، حتی ۱,۰۰۰ دستگاه از آن ها وارد سرویس نشده بود. با این حال، آن ها تانک های خوش ساختی بودند که دشمن سرسختی برای تانک های آلمانی به شمار می آمدند. علیرغم اینکه ماشین های جنگی قدرتمندی بودند، بزرگ ترین ضعف این تانک ها در ابتدا، سبک مدیریت و استفاده شوروی بود. صرف نظر از اینکه چه تعداد از آن ها از کارخانه ها بیرون می آمدند، پاکسازی های استالینی بسیاری از افسران زبده را از رده خارج کرد و سربازان وظیفه ای که به ارتش شوروی می پیوستند، آموزش ضعیفی می دیدند و حتی تجهیزات اندکی دریافت می کردند. آن ها با وجود این نقطه ضعف ها، آلمان را شکست دادند.
تی-۳۴ زره زاویه دار با ضخامت بیش از دو اینچ را معرفی کرد. در حالی که این زره به اندازه ای ضخیم بوده که بتواند یک گلوله شلیک شده توسط دشمن را دفع کند، زاویه شدید فولاد به طور موثری ضخامت آن را در برابر گلوله های نفوذ کننده بهبود بخشیده و محافظت بیشتری ایجاد می کرد. این خودرو از یک موتور دیزلی با قدرت ۵۰۰ اسب بخار نیرو می گرفت که آن را به سرعت ۵۰ کیلومتر بر ساعت می رساند که برای روز کافی و سریع تر از برخی از تانک های سنگین تولید شده در آن دوران بود. اما در میان تانک های جنگ جهانی دوم، امکانات رفاهی خدمه در T- ۳۴ یکی از بدترین ها در میدان نبرد بود. با این حال، شوروی در این جنگ پیروز بود، اما چشمگیرترین موضوع این واقعیت است که برخی از این تانک های دوران دهه ۱۹۴۰ تا به امروز در خدمت برخی ارتش های کوچک باقی مانده اند.
۷- Challenger 2 (بریتانیا)
شاید بریتانیایی ها اولین کسانی بودند که تانک ساختند اما آنجا متوقف نمانده و توسعه تانک های این کشور تا امروز ادامه داشته است. صنعت دفاعی بریتانیا قدرتمند است و برخی از پیچیده ترین و مرگبارترین سخت افزارهای نظامی را در جهان تولید می کند. این موضوع شامل جدیدترین تانک اصلی بریتانیا یعنی چلنجر ۲ نیز می شود.
چلنجر ۲ که به عنوان ماشینی برای از بین بردن تانک های دیگر ساخته شده بود، در دهه ۹۰ میلادی وارد سرویس شد و با پیشرفت فناوری و استفاده از آن در سخت افزارهای نظامی، ارتقا آن همچنان ادامه دارد. این تانک از یک موتور V۱۲ با قدرت ۱,۲۰۰ اسب بخار نیرو می گیرد و علیرغم وزن ۷۵ تنی اش، می تواند این تانک را به سرعت ۶۰ کیلومتر بر ساعت برساند. زره این تانک کامپوزیتی سبک و پیشرفته است که چلنجر را به یکی از بهترین تانک های محافظت شده در جهان تبدیل می کند، تانکی که با یک توپ اصلی ۱۲۰ میلی متری و مسلسل های ۷.۶۲ میلی متری دیگر قدرت آتش فوق العاده ای دارد. توپ اصلی بردی بیش از ۳,۰۰۰ متر دارد و طولانی ترین شلیک موفق را برای یک تانک به ثبت رسانده است، زمانی که در طول جنگ خلیج فارس یک تانک عراقی را از فاصله ۴ کیلومتری هدف قرار داده و نابود کرد. چلنجر ۲ در حال حاضر تنها در ارتش های بریتانیا و عمان استفاده می شود، اما حداقل ۱۴ دستگاه از آن در اوایل سال ۲۰۲۳ به اوکراین داده شد.
۶- Tiger I (آلمان)
در طول جنگ جهانی دوم، توانمندترین و پیشرفته ترین تانک سنگین در میدان نبرد، احتمالاً Panzerkampfwagen VI یا تایگر ۱ بود. زمانی که آلمان به لهستان حمله کرد این تانک در حال توسعه قرار داشته و تا سال ۱۹۴۲ پس از اینکه جنگ به یک درگیری جهانی تبدیل شده بود، وارد خدمت نشد.
تایگر ۱ از یک موتور V۱۲ دیزلی میباخ نیرو می گرفت که تا ۷۰۰ اسب بخار قدرت تولید می کرد و سرعت این تانک تقریباً ۶۰ تنی را به حداکثر ۴۵ کیلومتر بر ساعت می رساند. تایگر با زرهی به ضخامت ۱۲۰ میلی متر، توپ اصلی ۸۸ میلی متری و سه مسلسل همراه، در میدان نبرد تهدیدی واقعی برای نیروهای دشمن بود چرا که قدرتمندترین و پیشرفته ترین تانک آلمان در زمان خود به شمار می رفت. در آن زمان، این تانک در اکثر مشخصات از تانک متفقین بهتر عمل می کرد و تانک های دشمن با احتیاط و دقت بسیاری با آن مواجه می شدند. مهم ترین مزیت های تایگر در نهایت معایب آن نیز بود. در حالی که آمریکایی ها و شوروی هزاران تانک شرمن و T – ۳۴ ارزان قیمت تولید می کردند، ساخت تایگر ۱ به عنوان تانکی پیچیده، بسیار دشوار و البته پرهزینه بود. تمایل آلمانی ها برای داشتن بهترین تجهیزات باعث شد که آن ها تنها حدود ۱,۳۰۰ تانک تایگر ۱ داشته باشند. علاوه بر این، پیچیدگی اجزایی مانند جعبه دنده باعث می شد که این تانک ها از کار بیفتند و تعمیرات در حین حرکت امکانپذیر نباشد و همین امر باعث می شد که یک تایگر زمینگیر شده به یک اردک نشسته آماده شکار شدن توسط تیپ های تانک متفقین تبدیل شود.
۵- T-54 (شوروی)
در حالی که تی -۳۴ به اتحاد جماهیر شوروی کمک کرد تا فاشیسم را شکست دهد، در سال های اولیه جنگ سرد به وضوح بسیار قدیمی و منسوخ شده بود. با سازماندهی مجدد سیاسی در عرصه بین المللی، تهدیدهای نظامی جدیدی به وجود آمد و توسعه تانک ها بخش مهمی از برنامه های دفاع ملی در هر کشور بود.
تانک جدید T – ۵۴ فضای خدمه را نسبت به T-34 بیشتر کرد و یک توپ اصلی ۱۰۰ میلی متری قوی تر به آن اضافه نمود. زره ضخیم اضافی نیز در اولویت قرار داشت چرا که احتمال جنگ هسته ای در نظر گرفته شده بود و فرماندهان ارشد شوروی، تانکی را می خواستند که در صورت حمله هسته ای بتواند به کار خود ادامه دهد. دیگر ملاحظات طراحی این تانک از تجربه جنگ جهانی دوم ناشی می شد، مانند شنی های عریض و وزن نسبتاً سبک زیر ۳۰ تن که هر دو به ادامه عملیات در زمین گل آلود کمک می کردند، معضلی که با پیشروی آلمان ها به سمت مسکو، تانک ها آنان را زمین گیر کرد. تانک بدست آمده یک ماشین سرسخت و بادوام با قابلیت تطبیق پذیری بالا بود که نسخه های بسیاری از آن تولید شد.
تی -۵۴ که در کارخانه های تانک سازی اتحاد جماهیر شوروی تولید می شد، سپس در بین ارتش های کشورهای کمونیستی و متحد شوروی در سراسر جهان توزیع شد. مجموع تعداد تولید شده این تانک با احتساب دستگاه های در اختیار چک و لهستانی، در مجموع ۱۰۰ هزار دستگاه بود که آن را به پر تولیدترین تانکی تبدیل می کند که تاکنون ساخته شده است.
۴- Merkava IV (اسرائیل)
نیازهای دفاعی اسرائیل از همان ابتدا منحصر به فرد بوده و با نیازهای متحدان غربی اش بسیار متفاوت است. اسرائیل به عنوان یک قلمرو منزوی از لحاظ سیاسی که اغلب قریب به اتفاق همسایگانش دشمن آن به شمار می آیند، دفاع خود را بسیار جدی می گیرد و یکی از قوی ترین صنایع تسلیحاتی در جهان را توسعه داده است که با توجه به مجموع مساحت زمین اش مساوی با ایالت نیوجرسی، بسیار قابل توجه است. همچنین، اصلی ترین دشمنان اسرائیل عموماً تانک های قدیمی تر ساخت شوروی را با تجهیزات پایین تر به کار می گیرند و به راحتی در سطحی پایین تر از تانک های اسرائیلی قرار می گیرند.
مرکاوا ۴ در سال ۲۰۰۴ وارد خدمت ارتش اسرائیل شد و قرار نیست صادر شود، اگر چه برخی از سیستم های آن برای خرید خارجی موجود هستند. مرکاوا به عنوان یک سلاح دفاعی خط مقدم که برای نبرد در محیط های نزدیک طراحی شده، دارای قابلیت های منحصر به فردی است. اسلحه اصلی آن یک توپ ۱۲۰ میلی متری شبیه به دیگر تانک های غربی است، اما به خمپاره انداز و مسلسل های با قابلیت کنترل از راه دور و همچنین موشک انداز ضدهوایی نیز مجهز شده است. برنامه مرکاوای اسرائیل امنیت خدمه را در اولویت اول قرار می دهد و به همین خاطر، این تانک از امن ترین مکان ها برای حضور در یک میدان نبرد مدرن است. همچنین مرکاوا دارای سیستم تعلیقی است که به طور خاص برای حرکت کردن بی مشکل در زمین های صخره ای بلندی های جولان طراحی شده که احتمال درگیری در آن بسیار زیاد است. همچنین یکی از ویژگی های منحصربفرد تانک مرکاوا ۴، توانایی استفاده از محفظه مهمات آن برای انتقال حداکثر چهار سرباز در شرایط اضطراری مانند تخلیه است.
۳- M48 Patton (ایالات متحده)
وزارت دفاع ایالات متحده طرح هایی را برای ارتقای ناوگان تانک های خود بلافاصله پس از جنگ جهانی دوم با دستور ساخت تجهیزات برای مقابله با تهدیدات اتحاد جماهیر شوروی و سیاست های جنگ سرد فراهم کرد. M48 Patton که در سال ۱۹۵۱ معرفی شد، به طور گسترده ای در طول جنگ های کره و ویتنام توسط ایالات متحده و دیگر کشورهای جهان مورد استفاده قرار گرفت.
نسخه های اولیه با یک موتور بنزینی خنک شونده با هوا کار می کردند، اما به شدت مستعد آتش سوزی بوده و در نهایت با یک موتور دیزلی V۱۲ جایگزین شد، که بسیار کارآمدتر بود و برد تانک را گسترش داد. این تانک ها به یک توپ ۱۰۵ میلی متری مجهز بودند که از یک سیستم کنترل آتش دقیق استفاده می کرد، سیستمی که در آن زمان بسیار پیشرفته بود. این سیستم از یک کامپیوتر بالستیک برای قفل کردن روی اهداف استفاده می کرد، اما تمام عملگرهای آن مکانیکی بود و از لنزها، آینه ها و مجموعه ای از چرخ دنده ها و بادامک ها برای محاسبه مسیر آتش استفاده می کرد. در حالی که در مقایسه با سیستم های مدرن، ابتدایی بود، توپچی ها در آن زمان توانستند در تمرینات خود به دقت ۹۰ درصدی شلیک دست پیدا کنند.
ام ۴۸ پاتون به طور گسترده توسط نیروهای آمریکایی مورد استفاده قرار گرفت و به کشورهایی مانند یونان، تایلند، ترکیه و مراکش نیز صادر شد. این تانک تا دهه ۱۹۸۰ در نیروهای آمریکایی خدمت می کرد و امروزه چندین کشور همچنان واحدهای ارتقا یافته آن را در خدمت فعال نگه داشته اند.
۲- Renault FT-17 (فرانسه)
در حالی که انگلیسی ها اولین کسانی بودند که یک تانک را وارد میدان جنگ کردند، این تانک بزرگ و سنگین بود و کارایی واقعی آن اغلب کمتر از آن چیزی بود که به نظر می رسید. مدت کوتاهی پس از معرفی MK IV در میدان نبرد، رنو FT – ۱۷ بسیار کوچک تر و سبک تر معرفی شد.
بر خلاف MK IV غول پیکر و چند توپه با خدمه ۸ نفره خود، FT – ۱۷ زرهی سبک داشت و از سرعت و چابکی اش به سود خود استفاده می کرد. این هواپیما که کمی بیش از ۷ تن وزن داشت، توسط دو سرباز هدایت می شد و توسط یک موتور ۴ سیلندر ۳۹ اسب بخاری به حرکت در می آمد. این تانک اولین تانکی بود که دارای برجک بود و به یک توپ ۳۷ میلی متری کوتاه یا یک مسلسل ۷.۹۲ میلی متری Hotchkiss مسلح می شد. فضای داخلی تانک بسیار تنگ و زره آن نسبتاً نازک بود، اما زمانی که در یک گروه بزرگ مورد استفاده قرار می گرفت، FT – ۱۷ ثابت کرد که یک سلاح موثر است و هنگامی که با تیپ های تانک فعال MK IV همراه شد، کمک زیادی به غلبه بر آلمانی ها کرد.
آمریکایی ها پس از پیوستن به جنگ، FT – ۱۷ را به عنوان اولین تانک مورد استفاده ارتش آمریکا برگزیدند و سفارش زیادی به رنو دادند و البته مجوز ساخت تعداد بیشتری را در داخل کشور دریافت کردند. تا زمانی که آتش بس امضا شد، نزدیک به ۳,۰۰۰ دستگاه از این تانک ساخته شد. FT – ۱۷ به عنوان اولین تانک مدرن شناخته می شود. برجک گردان و شنی های مستقل آن، تا عصر مدرن، الگویی برای تانک های با قابلیت نبرد باقی ماند. رنو پس از جنگ جهانی اول به تولید این تانک ادامه داد و تعداد زیادی از آن را به سراسر اروپا صادر کرد.
۱- M1A2 Abrams (ایالات متحده)
تانک اصلی کنونی ارتش آمریکا به عنوان تاثیرگذارترین تانک ساخته شده امروز شناخته می شود. تولید M۱ آبرامز در سال ۱۹۷۸ با تولید نوع M۱A۲ در اواخر دهه ۸۰ میلادی آغاز شد. M۱A۲ در دهه ۹۰ در عراق و دوباره از سال ۲۰۰۳ و همچنین در افغانستان مورد آزمایش قرار گرفت و در معرض ارتقا مداوم با سیستم های الکترونیک پیشرفته قرار گرفته است.
قدرت آتش آبرامز از همان تفنگ ۱۲۰ میلی متری شبیه به دیگر تانک های ناتو تامین می شود که امکان استفاده از گلوله استاندارد تانک های دیگر را ممکن می کند، که برای دو مسلسل M۲۴۰ ۷.۶۲ میلی متری و مسلسل کالیبر ۵۰ نیز به کار می روند. برخلاف دیگر تانک های مدرنی که از موتورهای دیزلی غول پیکر استفاده می کنند، نیروی پیشرانه آبرامز از یک موتور گازی با قدرت ۱,۵۰۰ اسب بخار تامین می شود و می تواند بنزین، سوخت جت، دیزل یا دیزل دریایی را بسوزاند. این موتور، آبرامز ۷۰ تنی را به سرعت بیش از ۶۷ کیلومتر بر ساعت می رساند. اشکال موتور توربینی، مصرف سوخت بالاست که برد آن را به ۴۲۴ کیلومتر محدود می سازد.
مهم ترین ویژگی این تانک، توانایی های هدف گیری آن است. همه چیز دیجیتالی شده است و فرمانده قادر به ردیابی هر هدفی از طریق یک سیستم دید حرارتی مستقل و اطلاعات بین خودرویی داخلی است که به وسایل نقلیه دیگر متصل می شود تا اطلاعات مربوط به بروز رسانی های هدف را در لحظه منتقل کند. آبرامز پیچیده ترین تانک جنگی اصلی حال حاضر کره زمین است. با برنامه ریزی ها برای آپدیت های بیشتر، به نظر می رسد آبرامز تا سال ها در خدمت خواهد بود.
تانک های جنگ جهانی دوم واقعا در سرنوشت جنگ تاثیر گذار بودند،ولی الان تانک های هم نسل تقریباً مشابه هم شدند و تفاوت چشمگیری در آنها مشاهده نمی‌شود.
پس تانک ژاپنی کو؟
حتی بهتر از امریکاییه. ولی چون صادراتش ممنوعه نمیفروشن