آمریکا برای یک جنگ متعارف یا هسته ای به چند بمب افکن نیاز دارد؟

بمب افکن B – ۲۱ Raider که از سال ۲۰۱۶ بسیار سری نگه داشته شده است، اولین پرواز خود را در تاریخ ۱۰ نوامبر سال ۲۰۲۳ انجام داد. حال که این بمب افکن پنهانکار واقعاً در حال پرواز است، باید پرسید: ایالات متحده در عمل به چند بمب افکن پنهانکار نیاز دارد؟

در حالی که چین، روسیه، اوکراین، ایران و کره شمالی همگی به دلایل مختلف در رأس اخبار روز قرار داشتند، ۸۰ تا ۱۰۰ فروند بمب افکنی که نیروی هوایی آمریکا در ابتدا می خواست بسازد، اکنون تنها یک نقطه شروع به نظر می رسند.

تفاوتی که ۷ سال می تواند ایجاد کند

بمب افکن B – ۲۱ Raider در سال ۲۰۱۶ با هیاهوی زیادی معرفی شد و قرار بود جایگزین بمب افکن B – ۱ B Lancer و بمب افکن B – ۲ A Spirit شود. تا سال ۲۰۲۳، میانگین سن ناوگان بمب افکن B – ۱ B برابر با ۳۴.۵ سال و میانگین سن ناوگان B – ۲ A برابر با ۲۷.۳۵ سال است. هر دو بمب افکن مدت ها است که از خط تولید خارج شده اند و B-1B به طور خاص از مشکلات مرتبط با تعمیر و نگهداری رنج می برد، زیرا پیمانکارانی که در اصل قطعات یدکی آن را تامین می کردند، دیگر در این حوزه حضور ندارند. همچنین این مشکل وجود دارد که این هواپیماها از فناوری قدیمی رنج می برند که باعث می شود آن ها توانایی کمتری برای نفوذ به حریم هوایی دشمن داشته باشند: بمباران هدف، و سپس فرار.

بمب افکن B-21 در کنار B-52J، نسخه به روز شده بمب افکن B-52 Stratofortress که ۷۶ فروند از آن هنوز در حال پرواز هستند، خدمت خواهد کرد. B-21 در اصل به عنوان بمب افکن نفوذی تصور می شد، در حالی که B-52J بمب افکنی غیر نفوذی بود که می توانست اهداف را در محیطی آسان و بدون چالشی عمده بمباران کند (برای مثال افغانستان یا عراق)، یا موشک های متعارف یا هسته ای دوربرد را از فراتر از برد راداری و موشکی دشمن پرتاب کند.

از سال ۲۰۱۶، رقابت بین چین و ایالات متحده شدیدتر شده و چین تعداد سلاح های هسته ای مستقر خود را دو برابر کرده است. آمریکا همچنین در جنگ نیابتی با روسیه گرفتار شده و در نتیجه حمله به اوکراین، تحریم های شدیدی را علیه مسکو اعمال کرده است. در این شرایط، جنگ سرد جدید با روسیه‌ی پوتین اجتناب ناپذیر به نظر می رسد. در عین حال، کره شمالی اکنون موشک های بالستیک بین قاره ای دارد که می توانند به آمریکا برسند، و قدرت پهپادی ایران نیز برای آمریکا دردسرساز شده است.

در سراسر اروپا، آسیا و خاورمیانه، چشم انداز صلح بلندمدت از سال ۲۰۱۶ بهبود نیافته است – بلکه به طور قابل توجهی بدتر نیز شده است. با فرض اینکه همه این ها محاسبات استراتژیک را تغییر دهند و ایالات متحده به بمب افکن های بیشتری نیاز داشته باشد، سوال این خواهد بود که این کشور دقیقاً به چند بمب افکن نیاز دارد؟

چند بمب افکن برای جنگ هسته ای؟

بیایید ابتدا ماموریت هسته ای را بررسی کنیم. بسیاری از بمب افکن های نیروی هوایی آمریکا هم نقش متعارف و هم نقش هسته ای دارند. به عنوان مثال یک بمب افکن B – ۲ می تواند یک روز موشک های کروز JASSM – ER با کلاهک های متعارف را به سمت اهداف خود پرتاب کند و روز بعد بمب های جاذبه ای گرماهسته ای B۸۳ را به سمت اهداف رها سازد. با این حال، تنها کسری از نیروی بمب افکن سنگین نیروی هوایی نقش هسته ای دارد: در حالی که همه ۲۰ بمب افکن از ۲۰ بمب افکن B – ۲ توانایی هسته ای دارند، هیچ یک از ۴۵ بمب افکن باقی مانده B – ۱ B لنسر و تنها ۴۰ بمب افکن از ۷۶ بمب افکن B – ۵۲ H می توانند سلاح هسته ای حمل کنند. به این ترتیب از ۱۴۱ بمب افکن ۶۰ بمب افکن برای ماموریت های هسته ای باقی می ماند.

اگر آمریکا به جنگ با روسیه یا چین یا روسیه و چین برود، باید تعدادی از بمب افکن ها را عقب نگه دارد و آن ها را در حالت آماده باش ۲۴ ساعته قرار دهد، مسلح به سلاح های هسته ای و آماده پرواز. یک جنگ متعارف بین قدرت های هسته ای می تواند به سرعت به یک جنگ هسته ای تبدیل شود، و بمب افکن ها در ماموریت های جنگی متعارف احتمالاً قادر به بازگشت به موقع برای تجدید قوا با سلاح های هسته ای نخواهند بود. زمانی که آن ها به قاره آمریکا بازگردند، ممکن است هیچ پایگاهی برای بازگشت شان باقی نمانده باشد.

تا سال ۲۰۲۳، روسیه ۱,۶۷۴ سلاح هسته ای در حالت آماده باش دارد، در حالی که چین حدود ۴۱۰ و کره شمالی بین ۳۵ تا ۶۵ سلاح هسته ای مستقر کرده اند. در حال حاضر چین در حال تقویت تسلیحات هسته ای است، به طوری که پنتاگون معتقد است تا سال ۲۰۳۵ تعداد کل سلاح های هسته ای مستقر را به ۱,۵۰۰ عدد خواهد رساند. کره شمالی نیز احتمالاً زرادخانه هسته ای خود را گسترش می دهد، اگر چه به عنوان یک کشور فقیر، در نهایت محدودیتی برای تعداد سلاح هایی که می تواند در هر زمان آماده شلیک کند، وجود خواهد داشت.

۶۰ بمب افکن هسته ای احتمالا کمترین تعدادی است که نیروی هوایی فکر می کند برای مقابله با سناریوهای جنگ هسته ای با مشارکت روسیه، چین و کره شمالی نیاز دارد. نیروی هوایی ایالات متحده همچنین باید این احتمال را در نظر بگیرد که در برخی موارد ممکن است مجبور به مبارزه همزمان با روسیه و چین شود. اگر زرادخانه چینی ها ۶۶ درصد افزایش یابد، ممکن است ایالات متحده نیز به افزایش مشابهی در حداقل تعداد بمب افکن ها، به علاوه تعدادی بمب افکن اضافی نیاز داشته باشد. در نتیجه، ممکن است ایالات متحده تعداد بمب افکن های با قابلیت هسته ای را از ۶۰ به ۹۰ افزایش دهد، در حالی که تمام ۴۰ فروند B-52J و ۵۰ فروند B-21 برای نبردی هسته ای در حالت آماده باش قرار دارند.

چند بمب افکن برای جنگ متعارف؟

در یک جنگ متعارف، بمب افکن های نیروی هوایی ایالات متحده به عنوان کامیون های موشکی استفاده می شوند و موشک ها را از فاصله ای دور به سمت اهداف دشمن پرتاب می کنند. تمام بمب افکن های موجود نیروی هوایی – در مجموع ۱۴۱ فروند B – ۱، B – ۲ و B – ۵۲ – می توانند ماموریت های جنگی متعارف را انجام دهند. بیشتر بمب افکن های امروزی، مانند B – ۵۲ H و B – ۱ B، در زمینه پرتاب موشک های کروز به سمت اهداف دشمن بهترین کارکرد را دارند، در حالی که B – ۲ هنوز هم می تواند به حریم هوایی دشمن نفوذ کند.

اگر فرض کنیم نیروی هوایی بمب افکن های B-1 را با بمب افکن های B-21 با نرخ یک به یک جایگزین کند، نیروی هوایی ایالات متحده به ۴۵ فروند B-21 نیاز خواهد داشت. باز هم ممکن است ایالات متحده مجبور شود در یک جنگ متعارف علیه روسیه و چین به طور همزمان بجنگد، یا حداقل، با یکی از آن ها بجنگد در حالی که دیگری را از درگیری دور کند. در این شرایط آمریکا باید ۵۰ درصد از B-21 را برای عملیات های متعارف در نظر بگیرد که عدد کلی ۶۷ فروند B-21 را مشخص می سازد.

این عدد از لحاظ منطقی چندان بالا نیست, اما موضوع این است که نیروی هوایی اعلام کرده است که B – 21 با در نظر گرفتن ماموریت های دیگری از جمله ماموریت های جاسوسی, نظارتی و شناسایی و حمله الکترونیکی ساخته شده است. برخی مطالعات آن را با نقش حمله دریایی در آسیا – اقیانوسیه, مین گذاری در سرزمین های نزدیک به خاک اصلی چین و شکار کشتی های جنگی نیروی دریایی چین پیش بینی می کنند. بدین ترتیب باید ۱۰ بمب افکن دیگر را نیز به ازای هر ماموریت اضافه کنیم که به ۹۷ فروند B-21 برای ماموریت های متعارف می رسد.

در مجموع محاسبات پشت پرده نشان می دهد که آمریکا باید حدود ۱۴۷ بمب افکن B – 21 Raider به علاوه ۷۶ بمب افکن B – 52 J و در مجموع ۲۲۳ بمب افکن سنگین خریداری کند. این رقم به طور قابل توجهی بیشتر از ۸۰ تا ۱۰۰ بمب افکن B – 21 است که در هنگام معرفی این بمب افکن اعلام شد, اما کم تر از ۲۹۰ بمب افکنی است که نیروی هوایی می توانست در پایان جنگ سرد آن ها را به ماموریت فرا بخواند.

نکته آخر

دنیای ۲۰۲۳ خطرناک تر از دنیای ۲۰۱۶ است .دنیای سال ۲۰۲۹, درست در زمانی که اولین B – 21 ها وارد خدمت شوند, ممکن است حتی خطرناک تر هم باشد. ماموریت اول بمب افکن ها باید بازدارندگی از جنگ باشد; ماموریت دوم باید این باشد که اگر بازدارندگی شکست خورد, بجنگند. بمب افکن های کم تر در زمان صلح منطقی به نظر می رسند, اما بمب افکن های بیشتر در زمان های پرتنش برای بازدارندگی علیه رقبا و کمتر کردن احتمال رخ دادن جنگ نیز منطقی به نظر می رسد.