AARGM-ER؛ جدیدترین موشک ضد رادار ایالات متحده با سرعت ۴,۸۰۰ کیلومتر بر ساعت

یک موشک ضد رادار جدید که قرار است به نیروهای هوایی ایالات متحده کمک کند تا حفره ای را در شبکه های پدافند هوایی دشمن ایجاد کنند، در حال حاضر در حال آزمایش است و باید اواخر امسال تست های آن به پایان برسد.

این پروژه به نام موشک هدایت شونده پیشرفته ضد تشعشع- برد گسترش یافته یا AARGM – ER به سمت سیستم های دفاع هوایی زمین پایه دشمن رفته و به اپراتورهای آن ها حق انتخاب بین ادامه فعالیت یا نابود شدن را می دهد.

تهدید موشکی

در دهه ۱۹۶۰، فناوری عصر فضا منجر به توسعه موشک زمین به هوای زمین پایه شد. برای دهه ها، پدافند هوایی زمین پایه به توپ هایی مانند توپ ضدهوایی ۸۸ میلی متری German “۸۸” برای سرنگون کردن هواپیماهای دشمن متکی بود. توپ ها می توانستند به سرعت شلیک کنند و به مسافت قابل توجهی برسند – “۸۸” سقف موثر ۲۵,۰۰۰ پا داشت – اما گلوله های آن ها هدایت نشده بود، و مدافعان به پر کردن آسمان با تکه های ترکش، معروف به “flak”، برای آسیب رساندن و نابود کردن هواپیماها متکی بودند.

همه این ها با ترکیب موتورهای موشک با سیستم های هدایت راداری توسط مهندسان نظامی تغییر کرد. موشک هایی مانند Nike Hercules آمریکایی، Thunderbird بریتانیایی و S-75 Dvina شوروی (که در ناتو با نام SA-2 Guideline نیز شناخته می شود) می توانند در تمام شرایط آب و هوایی با احتمال اصابت تک گلوله نسبتاً قابل قبول، هواپیماهای با ارتفاع پروازی بالا را رهگیری کنند. یک چیدمان معمول این سیستم ها شامل یک رادار جستجو برای شناسایی هواپیما، یک رادار کنترل آتش جداگانه برای هدایت موشک به سمت هدف، و مجموعه ای از چندین پرتابگر موشک سطح به هوا بود.

HARM به AARGM

موشک های رادار محور به تهدیدی بزرگ برای امواج هواپیماهای تهاجمی تبدیل شدند. در اواسط دهه ۱۹۶۰، در جریان جنگ هوایی در آسمان ویتنام، نیروی هوایی آمریکا تیم های شکارچی – قاتل بمب افکن های جنگنده را تشکیل داد که هدف آن ها مکان یابی، شناسایی و سرکوب پدافند هوایی دشمن پیش از یک حمله هوایی بزرگ بود. این هواپیماها که با نام “راسوهای وحشی” شناخته می شدند، موشک های جدیدی را حمل می کردند که برای حرکت به سمت تشعشعات الکترومغناطیسی ساطع شده از سیستم های راداری موشکی طراحی شده بودند. این موشک های ضد تشعشع (ARMها) پس از پرتاب، مدافعان را با یک بحران مواجه می کردند: ادامه پخش امواج راداری و خطر برخورد موشک از بالا یا خاموش کردن رادارهای خود.

در دهه ۱۹۸۰ موشک جدیدی به نام موشک ضد تشعشع پرسرعت (HARM) وارد خدمت ارتش آمریکا شد. همانطور که از نام آن پیداست، HARM به گونه ای طراحی شده بود که به سرعت فاصله خود را با رادار پدافند هوایی دشمن کم کند و آن را زودتر از هوا حذف کند. اما یک کامیون یا تریلر راداری هنوز هم می توانست خود را خاموش کند، به یک مکان جدید برود و سپس دوباره شروع به پخش امواج راداری کند. در این شرایط دستاورد اغلب مدت زمانی بود که رادار خاموش می شد، اما ماموریت های مکرر در آن حوالی به این معنی بود که باید بارها و بارها با رادارهای بازمانده برخورد می شد.

در دهه ۲۰۱۰، HARM جای خود را به AARGM داد که بخش دم HARM از جمله موتور موشک را در خود داشت و آن را با یک بخش جلویی جدید جفت کرد. AARGM پر است از تجهیزات الکترونیکی جدید از جمله GPS؛ توانایی انتقال تصاویر هدف از طریق ماهواره در لحظات قبل از برخورد؛ و یک رادار موج میلی متری که نه تنها می تواند یک سیستم راداری را حتی در حالت خاموش بودن رادارش شناسایی کند، بلکه می تواند یک سیستم راداری را در حال حرکت به سمت مکانی ایمن شناسایی کند. AARGM توسط جنگنده های تهاجمی سوپر هورنت F / A – ۱۸ E / F نیروی دریایی، جنگنده های جنگ الکترونیک EA – ۱۸ G Growler، جنگنده های F – ۳۵ C و جنگنده های تهاجمی Tornado نیروی هوایی آلمان حمل می شود.

موشک تیسیوس

در اساطیر یونانی، پادشاه تیسیوس برای مدتی چنان طولانی صاحب یک کشتی بود که سال ها تعمیر و تعویض قطعاتش این سوال را مطرح می کرد که آیا کشتی واقعا همان کشتی بود یا چیز جدیدی شده بود؟

در اواخر دهه ۲۰۱۰، نیروی دریایی ایالات متحده بودجه توسعه نسخه جدیدی از AARGM، موشک هدایت شونده ضد تشعشع پیشرفته- برد گسترش یافته (AARGM – ER) را تامین کرد. به نظر می رسد که AARGM – ER از انتهای جلویی AARGM که جایگزین انتهای جلویی HARM شده بود، با یک کلاهک جدید و موتور موشک در انتهای دم استفاده می کند.AARGM – ER نه تنها بردی دو برابر، یعنی چیزی در حدود ۱۹۰ کیلومتر دارد، بلکه ظاهراً دو برابر سریع تر است و آن را جایی در محدوده ماخ ۴ قرار می دهد. علاوه بر نیروی دریایی، نیروی هوایی نیز AARGM – ER را به کار خواهد گرفت و موشک ها به در محفظه داخلی جنگنده های F – ۳۵ A حمل خواهند شد.

کشتی تیسیوس یک آزمایش فکری فلسفی به شمار می رود, اما پیشرفت مداوم دودمان HARM این آزمایش را به واقعیت تبدیل می کند. در طول سه نسل, نیروی دریایی به طور کامل تمام اجزای تشکیل دهنده HARM اصلی را جایگزین کرده است که منجر به خلق یک موشک کاملاً جدید شده است. این موشک جدید اکنون پایه و اساس موشک دیگری به نام Stand-in Attack Weapon (SiAW) را تشکیل می دهد که جایگزین موشک هایی مانند AGM – 65 Maverick قدیمی برای حملات کوتاه برد خواهد شد.

در طول چهار دهه گذشته, پنتاگون در مورد تخصیص اسامی سلاح ها تنبل شده است. اف -۳۵ می بایست Lightning II باشد و AGM-65 می بایست Maverick باشد, اما نه AGM-88 HARM و نه AARGM هیچ گاه نام مناسبی پیدا نکردند. با این اوصاف, به نظر می رسد که AARGM – ER هم نام مناسبی نخواهد داشت, اما احتمالاً Arrghem تلفظ خواهد شد.

حرف آخر

استیو جابز یکی از بنیانگذاران اپل زمانی گفته بود : “دزد دریایی بودن بهتر از بودن در نیروی دریایی است». Arrghem اثبات این موضوع است که یک نفر می تواند همزمان هر دوی این ها باشد. خلبانانی که ماموریت های سرکوب پدافند هوایی را انجام می دهند اغلب در معرض خطر شدید با پنجره زمانی باریکی برای از بین بردن دشمنان خود بر روی زمین قرار می گیرند. AARGM – ER که با سرعت بیش از ۴,۸۰۰ کیلومتر در ساعت حرکت می کند, بهترین دوست خلبان است زیرا فضای هوایی محلی را کمی قابل بقاتر می کند.