یکی از ترسناک ترین سلاح هایی که در حال حاضر در آسمان جهان وجود دارد، وسایل نقلیه هوایی بدون سرنشین (پهپاد) است که بیشتر به عنوان هواپیماهای بدون سرنشین تهاجمی شناخته می شوند. این سلاح های هدایت از راه دور ماشین های مرگباری هستند و می توانند حتی در یک روز کاملاً روشن، به تمامی برای افراد روی زمین نامرئی باشند.
قابل توجه ترین پهپادی که توسط نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا مورد استفاده قرار می گیرد، احتمالا MQ-1 Predator است؛ سلاحی مرگبار که در جنگ های خاورمیانه کاربرد داشته است. پردیتور علی رغم سابقه عملیاتی قابل توجه، در حال پیر شدن بود، زیرا در اواسط دهه ۱۹۹۰ معرفی شده بود.
به این ترتیب، جنرال اتمیکس به عنوان یکی از اصلی ترین پیمانکاران نظامی وزارت دفاع ایالات متحده در زمینه پهپادی تصمیم به ساخت یک پهپاد مرگبارتر به نام MQ-9 Reaper گرفت که در سال ۲۰۰۷ به خدمت گرفته شد. در این مقاله، نگاهی به ۵ ویژگی شاخص این ماشین جنگی قدرتمند و توانمند خواهیم داشت.
MQ-9 Reaper یک هواپیمای هدایت از راه دور مسلح، چند ماموریتی، ارتفاع متوسط و استقامتی است که در درجه اول علیه اهداف اجرایی پویا و در درجه دوم به عنوان یک دارایی جمع آوری اطلاعات به کار گرفته می شود. این پهپاد با توجه به زمان پرسه زدن قابل توجه، سنسورهای دوربرد، مجموعه ارتباطات چند حالته و سلاح های دقیق، قابلیت منحصر به فردی برای انجام حمله، هماهنگی و شناسایی علیه اهداف با ارزش، زودگذر و حساس به زمان را فراهم می کند.
Reaper بخشی از یک سیستم هواپیمایی هدایت از راه دور است. یک سیستم کاملا عملیاتی شامل هواپیمایی مجهز به سنسور و سلاح، ایستگاه کنترل زمینی، لینک ماهواره اولیه پردیتور و تجهیزات یدکی به همراه خدمه عملیات و نگهداری برای ماموریت های ۲۴ ساعته مستقر است.
سیستم پایه ریپر دارای سیستم هدف گیری چند طیفی است که مجموعه ای قوی از سنسورهای بصری برای هدف گیری دارد. MTS – B یک سنسور مادون قرمز، رنگی، دوربین تلویزیونی نور روز تک رنگ، دوربین مادون قرمز موج کوتاه، طراحی کننده لیزر و نورافکن لیزری را ذر ادغام می کند. ویدیوی تمام متحرک از هر یک از سنسورهای تصویربرداری را می توان به صورت استریم ویدیویی جداگانه یا ادغام شده مشاهده کرد.
این واحد همچنین از یک طیف سنج / طراحی کننده لیزری استفاده می کند که به طور دقیق اهداف را برای استفاده از مهمات هدایت لیزری تعیین می کند، مانند واحد بمب هدایت شونده Unit-12 Paveway II. همچنین این پهپاد مجهز به یک رادار دیافراگم مصنوعی است. MQ-9 همچنین می تواند تا هشت موشک هدایت لیزری، موشک هوا به زمین ۱۱۴ Hellfire را به کار بگیرد که دارای قابلیت های درگیری بسیار دقیق و با آسیب جانبی اندک، ضد زره و ضد نفر است.
MQ-9همچنین از طریق افزودن مخازن سوخت خارجی با قابلیت نگهداری ۶۰۰ کیلوگرم سوخت، برای عملیات های برد بلند بهینه سازی شده است.این کار باعث می شود که زمان استقرار بیشتر و برد بیشتری داشته باشد.این بهینه سازی همچنین یک تیغه اضافی به پیشرانه و یک سیستم تزریق آب – الکل برای بهبود عملکرد پیشرانه اضافه می کند.
ویژگی های پهپاد MQ-9 Reaper
ماموریت عمده: جمع آوری اطلاعات در حمایت از عملیات های تهاجمی، هماهنگی و شناسایی
سازنده: کمپانی جنرال اتمیکس
موتور: موتور توربوپراپ Honeywell TPE331-10GD
قدرت پیشرانه: ۹۰۰ اسب بخار
طول بال ها: ۲۰.۱ متر
طول: ۱۱ متر
ارتفاع: ۳.۸ متر
وزن: ۲,۲۲۳ کیلوگرم در حالت خالی
حداکثر وزن در هنگام بلند شدن: ۴,۷۶۰ کیلوگرم
ظرفیت سوخت: ۳,۴۱۸ لیتر
وزن محموله: ۱,۷۰۱ کیلوگرم
حداکثر سرعت: ۴۸۰ کیلومتر بر ساعت
برد: ۲,۵۹۳ کیلومتر
سقف پروازی: بیش از ۵۰,۰۰۰ پا (۱۴,۲۴۰ متر)
سلاح ها: ترکیبی از موشک های AGM-114 Hellfire missiles, GBU-12 Paveway II، مهمات های تهاجمی تماس مشترک GBU-38، GBU-49 Enhanced Paveway II و مهمات های تهاجمی تماس مشترک لیزری GBU-54
خدمه (از راه دور): دو نفر (خلبان و اپراتور سنسور)
هزینه هر واحد: ۵۶.۵ میلیون دلار در سال ۲۰۱۱ (شامل ۴ هواپیما با سنسور، ایستگاه کنترل زمینی و لینک ماهواره ای پرایمری پردیتور)
اولین پرواز عملیاتی: اکتبر ۲۰۰۷
تعداد در سرویس نیروی هوایی ایالات متحده: حدود ۵۰ فروند
۱- پهپاد MQ-9 بسیار قوی است
این پهپاد می تواند با سرعتی سه برابر سلف خود پرواز کند
موتور: ۱ موتور Honeywell TPE 331
خروجی: ۹۰۰ اسب بخار
سرعت کروز: ۳۱۰ کیلومتر بر ساعت
حداکثر سرعت عملیاتی: ۴۸۰ کیلومتر بر ساعت
یکی از بهبودهای کلیدی MQ-9 نسبت به نسل قبلی خود، سرعت عملیاتی چشمگیر آن است که نزدیک به ۳۲۰ کیلومتر در ساعت است. در شرایط جنگی خاص، این پهپاد حتی می تواند موتور خود را تا سرعت ۴۸۰ کیلومتر در ساعت برساند که آن را به یکی از سریع ترین پهپادهای توربوپراپی که تاکنون به تولید انبوه رسیده است تبدیل می کند.
به گفته نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا، این پهپاد در درجه اول هدف شناسایی را دنبال می کند و بنابراین با سرعتی بسیار پایین تر از حداکثر سرعت معمول خود پرواز می کند. به طور معمول، نیروی هوایی ایالات متحده از این هواپیما برای اهداف پایشی استفاده می کند، به دلیل زمان پرسه زدن چشمگیر ارائه شده توسط هواپیما، که می تواند تا ۲۰ ساعت بدون تسلیحات در آسمان باقی بماند.
۲- سلاح های قابل توجه
این پهپاد می تواند مهماتی ۹ برابر MQ-1 Predator را حمل کند
بمب ها: دو بمب ۲۲۰ کیلوگرمی هدایت لیزری GBU-12
موشک ها: ۴ موشک AGM-114 Hellfire
Reaper یکی از مجهزترین هواپیماهای بدون سرنشینی است که تاکنون وارد آسمان شده و می تواند به انبوهی از بمب ها و موشک ها مجهز شود. این هواپیما بر خلاف نسل قبلی خود قادر است در یک پرواز شش هدف با تراکم بالا را مورد اصابت قرار دهد که آن را به یک سلاح قدرتمند تبدیل می کند.
قابلیت های ماموریتی این هواپیما انقلابی بوده و نقش پهپادها را در جنگ های هوایی از شناسایی اولیه به هدف شکارچی – قاتل واقعی تغییر می دهد.
در سال ۲۰۰۶، رئیس ستاد نیروی هوایی، ژنرال تی. مایکل موزلی دقیقاً این دیدگاه را بیان کرد و تصریح کرد که اولین جنگی که ریپر در آن به عنوان یک سلاح مرگبار شروع به فعالیت کرد، عملیات حمله به عراق در دوران صدام بود. برخی از هواپیماهای بدون سرنشین در دست توسعه، مانند MQ-28 Ghost Bat ساخت بوئینگ، قابلیت های چند ماموریتی مشابهی را ارائه خواهند داد.
۳- عملیات های بین المللی
پهپاد ریپر هم در ایالات متحده و هم در متحدانش وارد سرویس شده است
تعداد کل فروندهای ساخته شده: بیش از ۳۰۰ فروند
تعداد دارندگان پهپاد ریپر: ۱۰ کشور
اگرچه ایالات متحده به طور غیرقابل انکاری شناخته شده ترین اپراتور MQ-9 Reaper است، اما تعدادی از متحدان ایالات متحده نیز دارنده این پهپاد هستند. اکثر این کشورها در اروپا هستند، از جمله نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا، نیروی هوایی و فضایی فرانسه، نیروی هوایی ایتالیا و نیروی هوایی لهستان.
تعدادی اپراتور مختلف از این هواپیمای توربوپراپ در آسیا وجود دارد، از جمله نیروی دریایی هند که از سال ۲۰۲۰ دو فروند اجاره کرده و گارد ساحلی ژاپن که سه فروند از این پهپاد را در اختیار دارد. به گفته شرکت سازنده، گارد ساحلی ژاپن نسخه اصلاح شده ای از MQ-9 Reaper به نام GA-ASI SeaGuardian را در اختیار دارد.
در ایالات متحده، نیروی هوایی تنها سازمانی نیست که از این پهپاد استفاده می کند، چرا که اداره گمرک و حفاظت مرزی آمریکا نیز این پهپاد را از پایگاه های آریزونا، داکوتای شمالی، فلوریدا و تگزاس به پرواز در می آورند.
۴- دو خدمه مجزا
هم خدمه عملیاتی و هم خدمه زمینی با هم کار می کنند تا ماموریت های ریپر را مدیریت نمایند
اعضای خدمه عملیاتی:
خلبان
هماهنگ کننده هوش عملیاتی
اپراتور سنسور
عملیاتی کردن MQ-9 Reaper کار آسانی نیست و نیازمند همکاری تعدادی از طرف های مختلف است. به گفته نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا، یک خدمه از راه دور مسئولیت عملیات های هوایی از جمله برخاستن، فرود، ناوبری و درگیری های ماموریتی این پهپاد را بر عهده می گیرد. جالب اینجاست که یک هواپیمای بدون سرنشین به خدمه ای سه برابر یک جت جنگنده سنتی مانند F – ۳۵ لایتنینگ ۲ نیاز دارد.
بر روی زمین، خدمه مکانیک و دیگر کارکنان پشتیبانی عملیاتی اطمینان حاصل خواهند کرد که پهپاد ریپر به طور مناسبی در یک منطقه جنگی عملیاتی شده و پس از اتمام ماموریت به این پرنده نظامی رسیدگی خواهند کرد. سایر پهپادها مانند هواپیمای سوخت رسان بدون سرنشین بوئینگ M Q – ۲۵ Stingray نیز به همین ترتیب عمل می کنند.
۵- ریپر سال ۲۰۲۳ سختی داشت
ریپر در سال ۲۰۲۳ بارها در سراسر جهان مورد مزاحمت قرار گرفت و دچار صدمه شد
MQ-9 بدون شک سال نسبتا سختی را پشت سر گذاشته و حوادث متعددی شهرت این هواپیما را لکه دار کرده است. براساس گزارش بیزنس اینسایدر، حادثه ای که سال گذشته میلادی رخ داد و منجر به از دست رفتن یک ریپر بر فراز دریای سیاه شد، برجسته ترین مورد از این اتفاقات بود.
پس از دردسرسازی ها و مزاحمت های مکرر، یک جت جنگنده سوخو ۲۷ روسی، یکی از سریع ترین هواپیماهای جنگی جهان، یک MQ-9 را مجبور به سقوط کرد و روابط تیره بین دو کشور را بدتر نمود. حوادث دیگری مرتبط با ریپر نیز در سوریه و سراسر خاورمیانه رخ داد که هیچ کدام از آن ها باعث اعتماد به این عضو مهم در ناوگان پهپادهای نیروی هوایی ایالات متحده نمی شود.
ایران و یمن هم دوتا از این هویج شاهکار رو با موشک کتلت کردند