Graf Zeppelin؛ ماجرای ناو هواپیمابر غول پیکر و ترسناک آلمان نازی که هرگز تکمیل نشد

بسیاری بر این باورند که نازی ها برخی از پیشرفته ترین فناوری های جنگ جهانی دوم را داشتند. Messerschmitt Me-163 Komet احتمالاً سریع‌ترین هواپیمای آسمان در آن زمان بود، حتی در شرایطی نه ایمن بود و نه از لحاظ مصرف سوخت مقرون به صرفه، و نازی‌ها همچنین قصد داشتند نیویورک را با استفاده از هواپیمایی که به عنوان یک شاتل فضایی دو برابر می‌شد، بمباران کنند. ایده اخیر ممکن است توضیح دهد که چرا ایالات متحده پس از جنگ، بسیاری از دانشمندان نازی سابق را از طریق عملیات Paperclip برای کار در زمینه های مفیدتر استخدام کرد. اما به ازای هر شگفتی تکنولوژیکی که نازی ها تولید کردند، حداقل پنج مورد از تلاش های مکانیکی آن ها شکست خورد.

مورخان جنگ جهانی دوم به خوبی می دانند که نازی‌ها چگونه خطوط کشتیرانی را با زیردریایی ها (معروف به یوبوت) ویران کردند و مواضع مستحکم را با مانورهای رعدآسای خود تصرف نمودند. با این حال، تاکتیک‌های نظامی نازی‌ها یک حفره آشکار داشت: نازی‌ها هرگز ناوهای هواپیمابر را وارد میدان نکردند. بیشتر مردم می‌دانند که این باندهای شناور در طول کارزارهای نظامی متعدد چقدر مؤثر بودند – حمله بدنام به پرل هاربر توسط ناوهای هواپیمابر ژاپنی آکاگی، کاگا، سوریو، هیریو، شوکاکو و زویکاکو انجام شد.

در حالی که سایر قدرت های محور اغلب از ناوها استفاده می کردند، نازی ها هرگز این کار را نکردند، اما نه به دلیل عدم تلاش. حتی قبل از شروع جنگ جهانی دوم، آدولف هیتلر طرحی را برای ساخت چندین ناو، که با Graf Zeppelin شروع می شد، تصویب کرد. اما، از قضا، تلاش‌های جنگی نازی‌ها (و سنت دیرینه نازی‌ها در زدن خنجر از پشت به همه) گراف زپلین و همه ناوهای هواپیمابر بعدی نازی را ناکام گذاشت.

Graf Zeppelin چه بود؟

در سال ۱۹۲۸، کمپانی Luftschiffbau Zeppelin یک زپلین به نام LZ 127 Graf Zeppelin را معرفی کرد. این بالون هوایی مسافربری تا سال ۱۹۳۷ پرواز می کرد و اولین کشتی هوایی مسافربری تجاری بین اقیانوس اطلس در جهان بود. LZ 127 Graf Zeppelin همان Graf Zeppelin مورد تایید هیتلر برای اعزام جنگنده ها و بمب افکن ها به میدان های نبرد نبود، اما از آنجایی که اولین نتیجه ای است که در جستجوهای گوگل به دست می آید، ما مجبور شدیم تمایز قائل شویم.

هدف این مقاله، گراف زپلین “واقعی” یک کلاس کشتی بود که در ابتدا توسط دریاسالار بزرگ اریش ریدر در اواسط تا اواخر دهه ۱۹۳۰ به خدمت گرفته شد. او و تیمش می خواستند یک کشتی تولید کنند که بتواند به ناوگان های آلمانی آینده در رقابت با کشتی ها و تاکتیک های کشورهای رقیب کمک کند. برای این منظور، ریدر از ناوهای خارجی، از جمله آکاگی ژاپنی الهام گرفت. ریدر پس از تکمیل تحقیقات خود، “Plan Z” را طراحی کرد، پیشنهادی برای ساخت مجموعا چهار ناو هواپیمابر. اولین مورد از این کشتی ها “Flugzeugträger A” نام داشت که به “ناو هواپیمابر A” یا فقط “ناو A” ترجمه می شود. هیتلر در نهایت این کشتی را به نام بنیانگذار زپلین، کنت فردیناند فون زپلین، گراف زپلین نامگذاری کرد – “گراف” در آلمانی به معنای “کنت” است.

از آنجایی که گراف زپلین اولین ناو هواپیمابر آلمان بود، مهندسان و معماران آن به طور قابل پیش بینی با مشکلات زیادی مواجه شدند. به عنوان مثال، این کشتی با آتشبارهای توپخانه زیادش، وزن بسیار بیشتری نسبت به ناوهای هواپیمابر معاصر داشت و مهندسان مجبور بودند از بزرگی طرح اولیه خود بکاهند، مانند تعداد هواپیماهایی که گراف زپلین در خود جای می‌داد. ساخت دومین کشتی کلاس گراف زپلین به نام Flugzeugträger B عقب انداخته شد تا مهندسان آن بتوانند از اشتباهات در ساخت اولین Graf Zeppelin جلوگیری کنند. اما ناو دوم در نهایت مدت کوتاهی پس از شروع ساختش، اوراق شد. در مورد دو کشتی پیشنهادی دیگر، آنها حتی قبل از دریافت اسم رمزشان لغو شدند.

موانع در مسیر ساخت Graf Zeppelin

بازیافت بخش بزرگی از تلاش های نظامی در طول جنگ جهانی دوم بود. چرا وقتی می‌توانید تابه‌های آشپزخانه اهدایی را ذوب کنید و از آن‌ها برای ساخت قطعات استفاده کنید، فلز جدید تولید کنید؟ وقتی می‌توانید کشتی‌های موجود را برای خدمت به هدف جدیدی تبدیل کنید، چرا ناوهای هواپیمابر جدید بسازید؟ آلمان یکی از معدود کشورهایی بود که سعی کرد از ابتدا یک ناو هواپیمابر بسازد، که با توجه به اندازه آن، کار بزرگی بود.

ساخت گراف زپلین رسماً در ۲۸ دسامبر ۱۹۳۶ در کارخانه کشتی سازی در کیل آلمان آغاز شد. با این حال، کارگران باید منتظر می ماندند تا کشتی جنگی Gneisenau کامل شود، زیرا این کشتی فضای اسکله را اشغال می کرد. زمانی که Graf Zeppelin در ۸ دسامبر ۱۹۳۸ رونمایی شد، عرشه پرواز آن ۲۴۰.۸ متر طول داشت، اما به نظر می‌رسد در مورد این اعداد اختلاف نظر وجود دارد، زیرا برخی از مورخان فکر می‌کنند عرشه پرواز گراف زپلین ۲۱۶.۱ متر طول داشته است. طول واقعی این کشتی هر چه که باشد، بسیاری توافق دارند که گراف زپلین دارای یک موتور با قدرت ۲۰۰,۰۰۰ اسب بخاری بود که به آن برد ۱۱,۱۱۲ کیلومتر، حداکثر سرعت حدود ۶۵ کیلومتر بر ساعت (که هیتلر فکر می کرد بسیار کند است) و خدمه ای متشکل از حدود ۱,۷۶۰ افسر را می داد.

وقتی صحبت از تسلیحات و جنگ افزارهای می شود، گراف زپلین از سلاح هایی مانند ۲۲ توپ ۳۷ میلی متری ضد هوایی سود می برد. با این حال، این کشتی اساساً برای تکیه بر هواپیماهای خود طراحی شده بود. این ناو دارای فضای کافی برای حداکثر ۴۲ هواپیما بود که شامل ۱۲ بمب افکن Ju-87 “Stuka” Junkers اصلاح شده، ۱۰ جنگنده Messerschmitt BF-109T و ۲۰ بمب افکن اژدر انداز Fieseler Fi-162 بود که همگی از طریق سیستم منجنیقی به هوا پرتاب می شدند. با این حال، برخی از مورخان ادعا می کنند که گراف زپلین ۱۳ بمب افکن Ju-87 را حمل می کرد.

جنگ جهانی دوم Graf Zeppelin را کشت؟

نازی ها در زمینه رهبری مشکل داشتند. نه تنها رهبران شاخه های مختلف ارتش علیه یکدیگر دسیسه می چیدند، بلکه همه آنها مستقیماً به پیشوا پاسخ می دادند که طبق برخی گزارش ها، احتمالاً مبتلا به اسکیزوفرنی بود. این رهبری ناکارآمد بسیاری از پروژه ها، از جمله گراف زپلین را ناکام گذاشت، اما هیچ چیزی به اندازه معماری خود گراف زپلین به آن آسیب نرساند.

گراف زپلین در سال ۱۹۳۸ به آب انداخته شد، اما در آن زمان تنها ۸۵ درصد از بدنه آن کامل بود. کار پس از آن به دلیل کمبود سازندگان و مصالح که خود ناشی از شروع جنگ جهانی دوم بود، متوقف شد. کارخانه‌های کشتی‌سازی مجبور بودند بر ساخت زیردریایی های U-boat تمرکز کنند، بنابراین تمام پروژه‌های دیگر در مرحله اهمیت بعدی قرار گرفتند. با این حال، اولین ناقوس مرگ واقعی گراف زپلین پس از فتح نروژ توسط آلمان در سال ۱۹۴۰ اتفاق افتاد. برای دفاع از قلمرو تازه اشغال شده خود، اریش ریدر به کریگزمارین (ناوگان نیروی دریایی آلمان نازی) دستور داد تا توپ های ۱۵ سانتی متری گراف زپلین را برداشته و از آنها به عنوان آتشبار در ساحل استفاده کنند زیرا این کشتی قبل از سال ۱۹۴۱ آماده نمی شد.

برای مدتی گراف زپلین انگار فراموش شده بود، اما در آوریل ۱۹۴۲، ریدر از هیتلر خواست تا این پروژه را احیا کند. ریدر دیده بود که ناوهای هواپیمابر بریتانیا با بیسمارک و تیرپیتز چه کردند و شاهد قدرت ویرانگر ناوهای ژاپنی در پرل هاربر بود. ریدر هیتلر را متقاعد کرد که ساخت و ساز گراف زپلین را از سر بگیرد، اما از آنجایی که فناوری برنامه ریزی شده آن دیگر منسوخ شده بود، ریدر خواستار جنگنده های جدیدتر، منجنیق های مدرن و توپ های AA پیشرفته تر شد.

نه تنها رئیس لوفت وافه (نیروی هوایی آلمان نازی)، هرمان گورینگ، از ساخت هواپیماهای جدید امتناع کرد، بلکه در ژانویه ۱۹۴۳، هیتلر در یکی از عصبانیت های کلاسیک خود، کارل دنیتز، فرمانده زیردریایی های کریگزمارین را جایگزین ریدر کرد و خواستار اسقاط تمام کشتی های بزرگ شد. در حالی که گراف زپلین از این سرنوشت مستثنی شد، اما تمام کارهای اصلی همچنان لغو شد.

همه چیز غیر از میدان نبرد

مانند بسیاری از کشتی‌های نازی، گراف زپلین کمتر برای نابودی اهداف نظامی و بیشتر برای حمله به کاروان‌های کشتیرانی غیرنظامی، به‌ویژه کشتی‌های بریتانیایی بود. برای انجام این کار، گراف زپلین باید به آب‌های اقیانوسی می‌رفت، اما این کشتی هرگز از محدوده دریای بالتیک خارج نشد. از آنجایی که گراف زپلین در زمان به آب انداخته شدن تنها ۸۵ درصد کامل بود، در موقعیتی نبود که نقش رزمی برنامه ریزی شده خود را ایفا کند. در حالی که مهندسان توپ های ۳.۷ سانتی متری موقت را روی کشتی سوار می کردند، گراف زپلین همچنان یک هدف بزرگ باقی می ماند، بنابراین این ناو به گوتنهافن، لهستان، جایی که نازی ها از آشیانه بزرگ آن به عنوان انبار چوبی مجلل استفاده می کردند، برده شد. پس از آن، نازی‌ها کشتی Graf Zeppelin را برای نگهداری ایمن به استتین، لهستان، یدک کش کردن و بعداً در سال ۱۹۴۲ به کیل بازگرداندند تا کشتی تکمیل شود.

اما این اتفاق هرگز رخ نداد. به جای اینکه کارگران ساخت گراف زپلین را به پایان برسانند، متوجه شدند که کشتی در واقع مانع ساخت زیردریایی های بیشتر شده است، بنابراین باید از آنجا می رفت. نازی ها خدمه ای متشکل از غیرنظامیان را استخدام کردند – برخلاف افسران واجد شرایط کریگزمارین – تا این کشتی را به سمت شاخه فرعی رودخانه موِن ببرند، جایی که این کشتی از هر چیزی شبیه به میدان جنگ دور شد. یک سروان نازی به نام هادلر ایده استفاده از گراف زپلین به عنوان یک پادگان موقت را مطرح کرد، اما این پیشنهاد هرگز عملی نشد.

در نهایت، گراف زپلین زمانی که بار دیگر در استتین لنگر انداخت به پایان راه خود رسید. با نزدیک شدن نیروهای روسی، کارل دنیتز، فرمانده وقت کریگزمارین، دستور داد بدنه کشتی سوراخ شده و در آب غرق شود. از آنجایی که وینستون چرچیل اطلاعات کمی در مورد گراف زپلین داشت، در اتفاقی طنزآمیز، فکر کرد که تمام تغییر موقعیت های گراف زپلین به این معنی بوده که این کشتی تهدیدی بزرگ برای منافع بریتانیا بوده است.

تغییر مداوم جنگ افزارها

اریش ریدر امید زیادی به گراف زپلین داشت. او در ابتدا می‌خواست این ناو بین ۵۰ تا ۶۰ هواپیمای شناسایی را در خود جای دهد و به ۸ توپ ۸ اینچی مجهز باشد. در نهایت، واقعیت همه چیز را تغییر داد و او مجبور شد برنامه های خود را تغییر دهد.

همانطور که قبلا گفته شد، طرح نهایی ریدر برای Graf Zeppelin فضای کافی برای قرار دادن ۴۲ یا ۴۳ هواپیما را شامل می شد که شامل جنگنده های Messerschmitt ME-109T، بمب افکن های Junkers Ju-87 و هواپیماهای Fieseler Fi-167 می شد. با این حال، بسیاری از این هواپیماها باید برای استفاده در Graf Zeppelin سازگار می شدند، و کریگزمارین این تغییرات را “نامناسب” می دانست.

علاوه بر این، در ۱۹۳۷/۳۸، نقش این ناو از شناسایی به حمله همه جانبه تغییر کرد و برنامه‌های جدید باعث شد که Fieselerها به نفع ۳۰ مسرشمیت و ۱۲ یونکر کنار گذاشته شوند. با این حال، برخی از مورخان ادعا می کنند که گراف زپلین دارای ۳۳ هواپیما بود که شامل ۱۰ مسرشمیت و ۲۳ یونکر بود. البته، نسبت واقعی بمب‌افکن به جنگنده از زمان توقف ساخت تا سال ۱۹۴۲ مورد بحث است.

زمانی که کار بر روی Graf Zeppelin از سر گرفته شد، بسیاری از محموله های جنگ افزاری آن به طرز وحشتناکی قدیمی شده بود. ریدلر خواستار هواپیمای جدیدی بود که به طور خاص برای پرتاب از طریق منجنیق ناو طراحی شده بود، مسرشمیت ME-155، اما زمانی که پروژه گراف زپلین متوقف شد، ME-155های آن نیز به سرنوشت مشابهی دچار شدند. علاوه بر این، هیتلر چندین روزآمدسازی از جمله منجنیق قوی تر، سیستم رادیویی بهتر و توپ های بیشتر را تایید کرد. برای افزایش شعاع حرکتی کشتی و برای شناور نگه داشتن آن با این وزن جدید، Graf Zeppelin باید به محفظه های پر از روغن مجهز می شد. با این حال، به لطف این اضافات جدید، گراف زپلین تا زمستان ۱۹۴۳/۴۴ آماده نمی شد. به لطف عصبانیت هیتلر، این پروژه حتی تا ژانویه ۱۹۴۳ هم دوام نیاورد.

Graf Zeppelin از دست اتحاد جماهیر شوروی می گریزد

هنگامی که گراف زپلین سوراخ و غرق شد، هدف این بود که این کشتی از دست نیروهای روس دور نگه داشته شود. فقط یک مشکل وجود داشت: آب به اندازه کافی عمیق نبود. نیروهای شوروی موفق شدند کشتی را بالا بیاورند، اما آنچه با آن انجام دادند برای کسی مشخص نیست. حداقل تا زمانی که اتحاد جماهیر شوروی سقوط کرد.

قبل از اینکه مورخان به اسناد سری شوروی دسترسی پیدا کنند، حدس و گمان های زیادی انجام دادند. برای مثال، کلارک رینولدز معتقد بود که یک تیم نجات روسی، Graf Zeppelin را به سمت سواین موند، لهستان برده، آن را با غنایم جنگی مانند تعدادی یوبوت پر کردند و سپس شروع به کشیدن آن به سمت بندر لنینگراد کردند. با این حال، کشتی در شمال دانزیگ با مین برخورد کرد و هرگز به مقصد نرسید. اما به گفته نورمن پولمار، تحلیلگر نیروی دریایی، اسناد اتحاد جماهیر شوروی نشان می دهد که گراف زپلین در جایی دور از سوینموند لنگر انداخته بود و به عنوان هدفی تمرینی برای آزمایش نحوه غرق کردن ناوهای هواپیمابر بزرگ استفاده می شد. اگرچه این کشتی هرگز میدان نبرد یا تکمیل شدن را ندید، اما به طرز شگفت‌آوری انعطاف‌پذیر بود و ظاهراً قبل از غرق شدن، در برابر شش انفجار بمب و دو حمله اژدر ۲۱ اینچی مقاومت کرده بود.

در حالی که اسناد گزاره های متفاوتی را نشان می دهند، هیچ کس هیچ مدرک ملموسی از سرنوشت گراف زپلین پیدا نکرد تا اینکه در سال ۲۰۰۶، زمانی که شرکت نفت لهستانی پتروبالتیک یک لاشه ۲۵۰ متری در شمال ولادیسلاوو، لهستان کشف کرد. کشتی غرق شده در عمق ۸۰.۵ متری زیر سطح آب پیدا شد و کارشناسان نیروی دریایی از زیردریایی های بدون سرنشین استفاده کردند تا تأیید کنند که این لاشه واقعاً متعلق به گراف زپلین است. در حالی که کشتی نسبتا سالم بود، سخنگوی نیروی دریایی لهستان، بارتوش زایدا، گفت: «از نظر فنی، بیرون کشیدن آن از آب غیرممکن است».

نه ناو هواپیمابر و نه هواپیمایی برای قرار دادن روی آن

از آنجایی که گراف زپلین یک ناو هواپیمابر بود، کریگزمارین و لوفت‌وافه منافع خاصی در این کشتی داشتند زیرا این دو به ترتیب مسئولیت فعالیت‌های دریایی و هوایی آلمان نازی را بر عهده داشتند. اما می دانید که در مورد قرار دادن همه تخم مرغ هایتان در یک سبد چه می گویند، به خصوص زمانی که آن تخم مرغ ها از همکاری امتناع می کنند.

مدت کوتاهی پس از شروع ساخت Graf Zeppelin، نیروی هوایی آلمان نازی آموزش پرسنل در مورد نحوه استفاده از عرشه پرواز ناو را آغاز کرد. برای این منظور، آنها یک باند تمرینی در نزدیکی تراوموند، آلمان ایجاد کردند که شبیه گراف زپلین بود. با این حال، به محض ارسال توپ های گراف زپلین به نروژ، لوفت‌وافه تمام عملیات‌های تمرینی مربوط به ناوهای هواپیمابر را متوقف کرد و به این باور رسید که دیگر خبری از این کشتی نخواهد شد.

برای بدتر شدن اوضاع برای گراف زپلین، بال تولید آلمان نازی ضعیف و نازک شد. نه تنها کارخانجات صنعتی تولید زیردریایی های یوبوت را به گراف زپلین ترجیح دادند، بلکه حتی پس از از سرگیری ساخت کشتی در سال ۱۹۴۲، هرمان گورینگ ادعا کرد که کارخانه های تولیدی تحت فشار قرار گرفته اند و نمی توانند هواپیماهایی را که اریش ریدر می خواست را بسازند.

گورینگ پیشنهاد کرد که جنگنده های موجود باید با ناو هواپیمابر جدید منطبق شوند. در همین حال، هیتلر بر این باور بود که اگر کارگران بتوانند کشتی‌های موجود را به ناوهای هواپیمابر بیشتری تبدیل کنند، کمبود تولید هواپیما از بین می‌رود. نیازی به گفتن نیست که هیچ یک از این برنامه ها هیچ ثمری نداشت. خنجر زدن از پشت مداوم کریگزمارین و لوفت وافه به یکدیگر احتمالاً کمکی به این موضوع نکرده است.