چرا روسیه و چین نمی توانند با جدیدترین بمب افکن پنهانکار ایالات متحده رقابت کنند؟

مدت کوتاهی پس از حمله روسیه به اوکراین در اوایل سال ۲۰۲۲، مجموعه ای از ویدیوهای کوتاه در شبکه های اجتماعی منتشر شد: دوربین از دور گروهی از پهپادهای تجاری را نشا می دهد که با دقت، گلوله های خمپاره را به درون دریچه های باز تانک های روسی می انداختند، با نتایج ویرانگر و موثر. این تاکتیک هم نشان دهنده عصر جدیدی از بمباران دقیق و هم عصر جدیدی از رساندن سرهم بندی شده مواد انفجاری به هدف. به عبارت دیگر، برای کسانی که در زمینه نوآوری بمباران دشمن فعالیت داشتند، همه چیز مثل گذشته بوده و چیز زیادی تغییر نکرده بود.

البته که ارتش های سراسر جهان انواع مختلفی از روش ها برای شلیک کردن مواد منفجره به سمت یکدیگر ابداع کرده اند، از روش های ابتدایی مانند نارنجک دستی تا روش های هوشمندانه مانند استفاده اوکراینی ها از پهپادهای تجاری، تا هواپیمای چند میلیارد دلاری که ماموریت هایی به طول یک روز دارد و برای رادارهای دشمن نامرئی است، در حالی که مواد منفجره با هدایت جی پی اس را درست به درون پنهانگاه ها و استحکامات زیرزمینی دشمن می اندازند. بمب افکن های دوربرد، با پرواز در ارتفاع بالا و نظارت بر پهنه گسترده میدان نبرد، می توانند باعث ایجاد حیرت و ترس شوند. و سیستم های هدایت بسیار دقیقی که به مهمات آن ها متصل است، باعث شده نیاز به بمباران فرشی و یکپارچه تمام یک شهر دیگر وجود نداشته باشد، برخلاف گذشته که بمب افکن ها تمام یک شهر را شخم می زدند.

در حالی که تقریباً هر هواپیمایی را می توان به بمب های پرتابی مجهز کرد، هواپیماهایی که به طور خاص برای این ماموریت طراحی شده اند قابلیت ها و تکنولوژی بسیار خیره کننده ای دارند. بسیار دور از غول هایی دست و پا چلفتی و سنگین، این بمب افکن ها با جهش هایی در عملکرد و توانایی همراه بوده و برخی از آن ها پیشرفته ترین نوآوری های آیرودینامیک و پنهانکاری را دارند که آن ها را بسیار کارآمد و موثر ساخته است.

پیتر سینگر، تحلیل گر نظامی و پژوهشگر گروه تحقیقاتی نیو آمریکا می گوید که مردم – «از جمله بسیاری در داخل ارتش»- گاهی اوقات در درک ارزش بمب افکن ها فراتر از نقش سنتی بمب انداز آن ها، دچار اشتباه می شوند. سینگر می گوید که سیستم های تسلیحاتی با بالاترین قدرت بقا آن هایی هستند که بتوانند با تغییر اولویت ها سازگار باشند، مانند اولویت پنهانکاری بر سرعت، و البته با استراتژی های تاکتیکی جدید. وی معتقد است که «این برد و ظرفیت حمل و توانایی شان در بر عهده گرفتن نقش های جدید و اضافی که از نبرد الکترونیکی تا مدیریت گروهی از پهپادهای کوچک تا حتی پتانسیل عملیات های هوا به هواست که آ ها را متمایز می کند».

همچنین این بمب افکن ها بزرگ و پرسروصدا بوده و اگر شخصاً شاهد بلند شدن یکی از آن ها باشید، وحشت را تا ستون فقراتتان حس خواهید کرد.

البته تاکتیک های جایگزینی برای این سیستم ها وجود دارد- موشک های بالستیک قاره پیما که می توانند کلاهک های هسته ای را به سمت اهدافی در فاصله هزاران کیلومتری حمل کنند، و راکت های کوچکتری که می توانند سریع تر از مهمات های جنبشی باشند که برای انجام کار به جاذبه زمین متکی هستند. اما محدودیت هایی برای این سیستم های پرسرعت وجود دارد، از جمله هزینه، برد، ظرفیت بار و چالش های متعددی که بمب افکن ها با توانایی شان در پرسه زدن و شلیک مهمات با دقتی خارق العاده، به کمترین حد ممکن برسانند.

سینگر در این باره می گوید: «در حالی که تکنولوژی تغییر می کند، جغرافیا بدون تغییر است. باید توانایی انجام عملیات در فواصل طولانی را داشته باشید، به ویژه در اقیانوس آرام. و در سناریوهای مختلف در برابر چین و روسیه، ایالات متحده به گزینه های بیشتری نیاز دارد».

منظور او از این بخش صحبت هایش توانایی در عبور و دور زدن سیستم های دفاع هوایی پیچیده تر و پیشرفته تر است. نامرئی بودن بمب افکن پنهانکار B-2 در برابر رادار بسیار افسانه ای و مشهور است. و B-52 Stratofortress می تواند در چنان ارتفاع بالایی پرواز کند که سیستم های دفاع هوایی توانایی شناسایی آن را ندارند. همچنین بمب افکن ها می توانند از سلاح های خود در یک جنگ متعارف علیه دشمنان کمتر پیشرفته استفاده کنند، جایی که موشک ها و راکت ها برای دور زدن سیستم های دفاعی لازم نیستند و بمب های بیشتر و بزرگ تری را نسبت به سیستم های دیگر به اهدافشان شلیک کنند.

بمب افکن ها می توانند تسلیحات بازدارنده بسیار موثری نیز باشند، که در بحبوحه افزایش تنش ها، اغلب به اندازه ناوگروه های تهاجمی موثر هستند. البته بمب افکن ها می توانند حساسیت زا و تنش زا هم باشند و بارها پتانسیل دردسرسازی و افزایش تنش ها را داشته اند. در اواخر اکتبر ۲۰۲۳، یک جت جنگنده J-11 چینی بیش از حد به یک بمب افکن بی-۵۲ آمریکایی نزدیک شد، بمب افکنی که به ادعای وزارت دفاع ایالات متحده در حال انجام ماموریت های معمول در آب های بین المللی در دریای چین جنوبی بود. این حرکت جنگنده چینی متخاصمانه بود، اتفاقی که در چنین رویارویی هایی رخ می دهد، پیش از اینکه بمب افکن آمریکایی را به حال خود گذاشته و از آن دور شود.

پس یک ناوگان بمب افکن فعال و توانمند، بسیار بیشتر از اینکه دردسرساز و آشوب زا باشد، برای ارتش های امروزی به شدت لازم و بنیادین است. به همین دلیل است که B-52 به هفتادمین سالگرد خدمت فعال خود نزدیک می شود که بسیار قابل توجه است. همچنین این موضوع توضیح می دهد که چرا چندین نمونه از بمب افکن ها در ارتش ایالات متحده وجود دارد و چرا گزینه جدید این نیرو، بمب افکن تازه رونمایی شده B-21 Raider ساخت کمپانی نورثروپ گرومن، باعث حیرت همگان شده است.

در بحث توانمندی های بمب افکنی دشمنان ایالات متحده، بمب افکن های این کشورها نمی توانند با قدرت تکنولوژیکی ناوگان بمب افکن های آمریکایی رقابت کنند اما این بدان معنا نیست که نمی توانند موثر و کارآمد باشند. تنها مسئله این است که تعداد بمب افکن های جدید در جهان بسیار کم بوده و فاصله بین توسعه آن ها طولانی است و البته چالش های خاص خودشان نیز آن ها را دچار دردسر کرده است.

ریچارد ابوالعفیه، مدیر شرکت مشاوره ای AeroDynamic Advisory و تحلیلگر حوزه هواپیما می گوید: «هر صحبتی در مورد بمب افکن جدید روسیه، به خاطر تحریم ها و تلفات در میدان نبرد با تردید همراه بوده است. اگر صحبتی از چیزی برای جایگزینی Xian H-6K چینی به عنوان یک بمب افکن منطقه ای وجود داشته باشد، چیز قطعی نبوده است. چینی ها فاصله زیادی برای داشتن چیزی شبیه چیزی که در آینده خواهیم داشت دارند».

اما در شرایطی که چیز جدیدی در آینده نزدیک، از طرف دشمنان آمریکا توان مقابله با بمب افکن های این کشور را ندارد، این بدان معنا نیست که توانمندی های کنونی این کشورها هنوز ترسناک نیست و جستجوی روش های جدید برای انتقال مواد منفجره، حتی با میراث هواپیماها در دو طرف منازعه، به تکامل ادامه نخواهد داد. در هر صورت، اولین بمب افکن در میان ترسناک ترین بمب افکن های جهان، سهم خاص خود از تکامل را داشته است، حتی در شرایطی که طراحی مرکزی آن در طی هفت دهه تغییر زیادی نداشته است. این هواپیما همچنان یک بمب افکن ترسناک و حیرت انگیز است.

بمب افکن Boeing B-52 Stratofortress

همه بحث ها در مورد بمب افکن ها باید با این گانگستر قدیمی شروع شود، بمب افکن افسانه ای B-52 Stratofortress ساخت بوئینگ. این بمب افکن غول پیکر در سال ۱۹۵۵ وارد سرویس شد و بعد از آن در طی نزدیک به هفت دهه تولید مداوم، ۷۴۲ فروند از آن ساخته شده است، در حالی که تنها ۷۲ فروند از آن ها در سرویس باقی مانده اند. این مدل به طور مداوم روزآمد شده و برای تمامی درگیری های با حضور ایالات متحده از اوایل دوران جنگ سرد سازگار شده است.

دیرپایی و عمر دراز B-52 را می توان به طراحی اورجینال بسیار قوی و فضای داخلی سازگار با روزآمدسازی نسبت داد که جایگزینی کامل سیستم ها را امکان پذیر می سازد. در طی سال ها، این پرنده بیش از ۴۸.۷ متری با طول بال های بیش از ۵۶.۳ متر، که با لقب BUFF- Big Ugly Fat Fella به معنای رفیق زشت چاق بزرگ- شناخته می شود، سلاح های جدیدی دریافت کرده است، از جمله موشک های کروز و موشک های هسته ای که وارد محفظه سلاح های آن شده اند و هنگامی که موشک های هایپرسونیک وارد خدمت شوند، آن ها را نیز دریافت خواهد کرد. آویونیک، سیستم ارتباطات و شبکه های آن نیز به طور مرتب روزآمد شده و این هواپیما قرار است کابین خلبان دیجیتال جدید خود را از ۵ سال آینده دریافت خواهد کرد. در سال جاری، نیروی هوایی ایالات متحده نصب سیستم آرایه اسکن الکترونیکی فعال- که توسط جت های جنگنده مدرنی مانند اف-۲۲ برای رهگیری بسیار دقیق و چند هدف همزمان استفاده می شود- برای جایگزینی رادار متعلق به دهه ۱۹۶۰ که اکنون روی ناوگان بمب افکن های بی-۵۲ نصب است را آغاز خواهد کرد.

اما با فاصله ای زیاد، اصلی ترین و مهم ترین روزآمدسازی که روی این بمب افکن اعمال شده، برنامه تغییر موتور نیروی هوایی ارتش ایالات متخده برای هشت موتور B-52 خواهد بود. ایده مدرن سازی این موتورها به خاطر هزینه هایی که دارد و این ایده که B-52 ها در آینده ای نه چندان دور بازنشسته خواهند شد، بحث برانگیز شده است. اما نیروی هوایی ایالات متحده در سال ۲۰۲۱ تایید کرد که موتورهای اورجینال توربوفن Pratt & Whitney TF33-P-3/103 این بمب افکن را با موتورهای بزرگ تر، کم صداتر و کارآمدتر Rolls-Royce F130 جایگزین خواهد کرد. بمب افکن B-52 در ظاهر شبیه یک هواپیمای باری نیست و بدنه آن بسیار باریک و فشرده به نظر می رسد، اگر چه بال های بلندش این موضوع را جبران کرده اند. اما این موتورهای جدید، ظاهر کلی B-52 را برجسته تر خواهند کرد و ترسناکی آن را به مرحله جدیدی خواهند برد.

بمب افکن Tupolev Tu-95

با سابقه ای در خدمت که با رقیب آمریکایی اش B-52 Stratofortress هماوردی می کند، بمب افکن روسی Tupolev Tu-95 “Bear” یک بمب افکن عجیب و ترسناک دیگر است. این بمب افکن که در اواسط دهه ۱۹۵۰ معرفی شد و همچنان با قدرت به کار ادامه می دهد، از موتورهای توربوپراپ با تیغه های ناهمسوگرد به جای موتورهای جت استفاده می کند. نوک پره ها در شتاب های سوپرسونیک می چرخند که باعث می شود این هواپیما پرسروصداترین هواپیمای نظامی جهان باشد. همچنین این بمب افکن روسی یکی از معدود بمب افکن های دارای مسلسل برای دفاع از خود است، و تنها هواپیمای پروانه دار که بال های آن به سمت عقب شیب دارند، طراحی که معمولاً در جت های جنگنده پرسرعت به کار می رود.

اما تصمیمات طراحان این بمب افکن در مورد موتورهایش در دوران شوروی باعث شد که Tu-95 یکی از ترسناک ترین بسته های هوایی روی کره زمین باشد. موتورهای توربوپراپ که از لحاظ سوخت مقرون به صرفه هستند، باعث می شود که این بمب افکن بردی ۱۴,۸۸۰ کیلومتری بدون نیاز به سوخت گیری مجدد داشته باشد. این عدد ۸۰۰ کیلومتر بیش از برد بمب افکن آمریکایی B-52 است که بیشتر از زمان پرسه زنی مضاعف به جای مسافت بیشتر سود می برد. و البته کارآیی فوق العاده آن در ارتفاعات پایین. اگر چه این بمب افکن نمی تواند اکثر سیستم های دفاعی را شکست دهد، اما در عدم حضور این سیستم ها، بسیار ویرانگر خواهد بود. ماموریت اصلی این بمب افکن روسی شامل حمل کلاهک های هسته ای است و در اتفاقی مشهور، بزرگ ترین بمب هسته ای که تاکنون ساخته شده را رها کرده است، بمب ۵۸ مگاتنی Tsar Bomba که در سال ۱۹۶۱ تست شد. اما سلاح های کنونی آن شامل بمب ها و موشک های متعارف است.

بمب افکن Tu-95 در طی سال ها با سیستم های آویونیک و ارتباطی جدید روزآمدسازی شده است، بدون اینکه پیشرفت های تکنولوژیکی مشابهی مانند آنچه در B-52 دیده شده است را تجربه نماید. این بمب افکن به طور روتین برای عملیات های دریایی سطح پایین، از جمله انداختن سیستم های سونار و مستقر کردن دیگر سیستم های جاسوسی الکترونیک دیگر به کار گرفته شده است. اما در حالی که انتظار می رود این هواپیما تا دهه ۲۰۴۰ در سرویس بماند، هنوز جایگزینی برای آن ها وجود ندارد. ابوالعفیه می گوید که به خاطر «تحریم ها و تلفات در میدان نبرد» مرتبط با جنگ اوکراین «هر صحبتی در مورد بمب افکن جدید روسیه با شک و تردید همراه است».

بمب افکن Rockwell B-1 Lancer

بمب افکن Rockwell B-1 Lancer یک پرنده بسیار نادر است. نیروی هوایی ایالات متحده ترکیبی منحصربفرد از توانایی ها را به این بمب افکن داده و تنها ۱۰۰ فروند از آن تولید کرده است. این هواپیما دوران تکامل پرتنش و طولانی را تجربه کرد که با کنسل شدن قاطع برنامه توسع در سال ۱۹۷۷ و از سرگیری غیرمنتظره آن در سال ۱۹۸۱ همراه بود و چندین تغییر در طراحی اولیه و محصول نهایی نیز اعمال شد.

نتیجه نهایی یک بمب افکن سنگین برد بلند بود که می توانست با سرعت حداکثر ۱.۲۵ ماخ پرواز کند، تا ۱۰,۴۰۰ کیلومتر برد داشت و می توانست تا بیش از ۳۴ تن بمب های متعارف، سلاح های هسته ای یا راکت ها و موشک ها، از جمله موشک های بالدار پنهانکار AGM-158 JASSM با کلاهک نفوذ در زره را حمل کند.

این هواگیما دارای طراحی کشیده و شیب دار است که شکمی پهن تر و کابینی شیب دار برای خلبانان دارد و بال های با قابلیت تغییر شیب دارد که در عرصه مهندسی هوافضا بسیار نادر و بحث برانگیز بود اما به آن امکان می دهد تا بین بمباران با سرعت و ارتفاع پایین و پرواز سوپرسونیک در ارتفاع بالا در حال تغییر باشند.

ابوالعفیه می گوید: «B-1 واقعاً عجیب است. این بمب افکن محصول دهه ۶۰ است، در دهه ۸۰ ساخته شده، بسیار گرانقیمت است، پیش از دوران پنهانکاری است و یک نمونه از آن آخرین تلاش ها در میان نوآوری های ترسناک اتفاق افتاده در قلب جنگ سرد است». اما علیرغم عجیب بودنش، این بمب افکن قابلیت های خاص زیادی دارد. ابوالعفیه در این باره نیز تصریح می کند: «این تنها هواپیمایی است که تا جایی که من می دانم توانسته به نحوی برد، محموله و سرعت را با هم ترکیب کند». به همین دلیل، این بمب افکن در ماموریت های متعددی ایفای نقش کرده است، از جمله اخیراً که صدها پرواز بر فراز افغانستان و سوریه داشته است. به لطف یک سری روزآمدسازی ها در آویونیک، سیستم های هدفگیری و توانمندی های حمل محموله، نیروی هوایی ایالات متحده قصد دارد B-1 را تا دستکم سال ۲۰۳۶ در خدمت نگه دارد، وقتی که به طور کامل با B-21 جایگزین شود.

بمب افکن Tupolev Tu-160 Blackjack

بمب افکن Tupolev Tu-160 Blackjack که کپی تصویری کاملی از B-1 Lancer آمریکایی است، ایده یک بمب افکن سوپرسونیک، برد بلند با بال های شیب دار را گرفته و همه چیز را به اوج ممکن می رساند. این بمب افکن سریع تر از بمب افکن B-1 بوده، توانایی رسیدن به سرعت ماخ ۲.۰۵ را دارد، در مقایسه با سرعت ۱.۲ ماخ بمب افکن B-1، که تنها آن را در رتبه دوم سرعت، بعد از هواپیمای آزمایشی آمریکایی XB-70 Valkyrie قرار می دهد که سرعت آن به ماخ ۳ می رسید. این بمب افکن می تواند بدون نیاز به سوختگیری دوباره مسافتی به طول ۱۲,۳۲۰ کیلومتر را طی کند، و در این زمینه نیز از B-1 بیش از ۱,۶۰۰ کیلومتر برد بیشتری دارد. این بمب افکن روسی حتی طراحی شیک و مدرن B-1 را نیز تقلید کرده است که شامل بال های ترکیبی و طراحی بدنه ای مشابه همتای آمریکایی اش است.

اما شباهت ها در طراحی همیشه به معنای یکسان بودن در جاهای دیگر نیست. علیرغم اینکه بودجه ای کمتر در مقایسه با Tu-160 دارد، مهندسان طراح B-1 درک وسیع تری از دانش و تکنولوژی داشتند که برای ساخت هواپیمایی با این عملکرد و البته کارآیی و قابل اطمینان بودن، حیاتی بود. همچنین Tu-160 با مشکلاتی در زمینه آمادگی عملیات و محدودیت های عملکردی مواجه شده است: یک مشکل کوچک در زمانبندی موتور بدین معناست که این بمب افکن تنها برای مدت کوتاهی می تواند با سرعت حداکثری خود پرواز کند.

این بمب افکن برد بلند درسال ۱۹۸۷ وارد سرویس شد و از آن زمان تاکنون یک سری روزآمدسازی ها را دریافت کرده است. جدید ترین نسخه این بمب افکن به نام Tu-160M در حال حاضر در مرحله تست نسخه اولیه قرار دارد که ۸۰ درصد سیستم ها و تجهیزات نسخه قبلی را روزآمد کرده است. همچنین این نسخه دارای موتورهای جدیدی بوده و جدیدترین سلاح های روسیه را حمل خواهد کرد، از جمله موشک هایپرسونیک جدید روسیه، در صورتی که فرآیند توسعه آن موفقیت آمیز باشد. روسیه امیدوار است که ۱۰ فروند Tu-160 جدید را تا سال ۲۰۲۷ تولید کند، در مقایسه با جدیدترین نسخه بمب افکن آمریکایی B-1 که قرار نیست هیچ فروند جدیدی از آن در آینده تولید شود.

بمب افکن Northrop Grumman B-2 Spirit

وقتی در سال ۱۹۹۷ بعد از ۱۶ سال توسعه و تست وارد سرویس شد، بمب افکن B-2 Spirit ساخته نورثروپ گرومن که لقب بمب افکن پنهانکار را یدک می کشد، به خاطر نامرئی بودن تقریباً کامل برای رادارهای دشمن و همچنین ساختار بال پرنده اش، یک پیشرفت نظامی بزرگ به شمار می رفت. قابلیت اول نتیجه دهه ها تحقیقات و توسعه یک تکنولوژی «کمتر قابل دیده شدن» بود و دومی از طریق کنترل های پرواز دیجیتال پیچیده ممکن می شد که به صورت اتوماتیک ثبات هواپیما را در حال پرواز حفظ می کرد.

به دلیل تولید دشوار و هزینه های عملیات، اما نیروی هوایی ایالات متحده تعداد فروندهایی که از این بمب افکن خواهد خرید را از ۱۳۰ فروند به تنها ۲۱ فروند کاهش خواهد داد (یک فروند در جریان یک سانحه از بین رفت و ۲۰ فروند دیگر در سرویس هستند). اما B-2 خود را در طی ۲۵ سال سرویس ثابت کرده است، و در کمپین های بمباران در کوزوو، جنگ خلیج فارس در سال ۱۹۹۱، عملیات آزادی پیادار در افغانستان، جنگ عراق و نبرد علیه داعش و بسیاری دیگر حتی یک بار هم به سمت آن شلیک نشد که نشان از پنهانکاری بالای آن است. این بمب افکن معمولاً برای عملیات ها مستقیماً از پایگاه هوایی وایتمن در میزوری به پرواز درآمده و به سمت هدفش می رود و به مدت بیش از ۳۰ ساعت، حدود ۲۴,۰۰۰ کیلومتر را طی می کند، و در این مدت چند بار در آسمان سوختگیری مجدد انجام می دهد (این بمب افکن از پایگاه های دیگری نیز بلند شده است، از جمله نقاطی نزدیک تر به میدان نبرد در درگیری های مختلف). این بمب افکن بیش از ۱۸.۱ تن بمب های متعارف و کلاهک های هسته ای را در دو محفظه داخلی خود جای می دهد.

اگر چه بر اساس برنامه ریزی ها، B-2 به طور تدریجی از سال ۲۰۲۷ با B-21 Raider جایگزین خواهد شد، نیروی هوایی ایالات متحده تعهد درازمدتی به بی-۲ دارد و میلیاردها دلار را صرف روزآمدسازی ناوگان این بمب افکن خواهد کرد و این بمب افکن دستکم تا سال ۲۰۳۲ این روزآمدسازی ها را دریافت خواهد کرد. در نهایت، این بمب افکن به خاطر تغییر اولویت های نیروی هوایی آمریکا به یاد آورده خواهد شد. ابوالعفیه در این باره گفته است: «B-1 می توانست پروازهای سوپرسونیک با سرعت بالا را با برد و قدرت حمل بار بالایی انجام دهد، اما در مورد B-2 گفتیم که این سه چیز را نمی خواهیم. ما اکنون به دنبال برد، حمل بار و پنهانکاری بودیم، نه سرعت. و البته B-21 پارامترهای مشابهی خواهد داشت».

بمب افکن Xian H-6

در حالی که اغلب ارتش های جهان، برخلاف ایالات متحده، نسبت به اولویت بمب افکن ها بی اعتنا هستند، چین یک استثنای مهم است. بمب افکن دو موتوره Xian H-6 آن یک تهدید جدی است. این بمب افکن چینی که توسط شرکت صنایع هوایی ژیان از بمب افکن Tupolev Tu-16 ساخت شوروی الهام گرفته شده است، نه تنها توانایی سوختگیری هوایی برای افزایش برد را دارد بلکه توانایی شلیک موشک های کروز و حمل سلاح های هسته ای را داراست، و با سیستم آویونیک و سیستم های راداری مدرن مجهز شده است.

نسخه ای از این بمب افکن با نام H-6K یک بمب افکن متعارف است و نسخه جدیدتر H-6N نیز یک نسخه با قدرت حمل سلاح هسته ای است که می تواند موشک های بالستیک ضد کشتی نیز شلیک کند. این بمب افکن اغلب برای نشان دادن قدرت ارتش چین استفاده می شود، به ویژه وقتی چین می خواهد ادعای خود بر تایوان را نشان دهد. دسامبر گذشته، چین ۱۸ فروند بمب افکن H-6 را طی ۲۴ ساعت به حریم هوایی تایوان فرستاد. همچنین این بمب افکن برای تکنولوژی های نسل جدید مانند اعزام گروهی پهپادها و توانمندی های جنگ الکترونیک آماده شده است.

تحلیلگران بر این باورند که چین در حال کار بر روی جایگزینی برای H-6 است، یک بمب افکن بال پرنده شبیه B-21 که H-20 نام دارد. علیرغم شباهت ها، این هواپیما احتمالاً عملکردی در حد تازه ترین بمب افکن نیروی هوایی ایالات متحده نخواهد داشت زیرا دانش چین در زمینه مواد پنهانکار و تکنولوژی تولید هنوز بسیار عقب تر از ایالات متحده است.

بمب افکن Northrop Grumman B-21 Raider

در حالی که ناوگان متنوع و رنگارنگ بمب افکن های ایالات متحده با هر معیاری بهترین در جهان است و رقیبی ندارد، هنوز هم شکاف هایی بین این بمب افکن ها وجود دارد. اول از همه و مهم ترین آن ها هزینه هاست: یک هواپیما باید بتواند به عمق خاک دشمن نفوذ کند بدون اینکه با هر ساعت پرواز، هزینه ای کمرشکن داشته یا نیاز به ساعت های بی پایانی تعمیر و نگهداری بین ماموریت ها داشته باشد. وقتی B-21 Raider برای اولین بار در نوامبر ۲۰۲۳ به طور رسمی به پرواز درآمد، نسل جدیدی از عملکرد و تکنولوژی پنهانکاری را به زرادخانه بمب افکن های آمریکا معرفی کرد. این هواپیما در زمینه مقرون به صرفه بودن، به دلیل عملکرد بسیار خوب در زمینه مصرف سوخت، بسیار بهتر از بمب افکن B-2 Spirit است و وزارت دفاع ایالات متحده امیدوار است، کارآیی بسیار بهتری نیز داشته باشد.

به لطف هزینه های تعمیر و نگهداری و ساختار ذاتاً ناکارآمد موتوری، هزینه عملیات بمب افکن قدیمی B-2 Spirit برای هر ساعت ۱۵۰,۰۰۰ دلار است، زیرا طراحی موتور طوری است که هواپیما پنهانکارتر باشد و به همین خاطر طراحان ۴ موتور قدرتمند آن را در داخل بدنه قرار داده اند تا دیسک های فن و ردپای گرمایی آن ها مخفی بماند. B-21 اما این مشکل را حل کرده است. ابوالعفیه در این باره گفته است: «در زمینه نوآوری های جدید هنوز هیچ چیزی در عمل تایید نشده است اما یک چالش استفاده از موتورهای توربوفن با عملکرد بای پس بالا استکه می تواند در زمینه مصرف سوخت و بنابراین برد عملکرد بهتری داشته باشد. تا به امروز نمی توانستید این موضوع را با قابلیت پنهانکاری سازگار کنید. در مورد B-2، ورودی های هوای بسیار بزرگتری دارد و ظاهراً راهی برای خلق ورودی و داکت پنهانکار پیدا کرده اند که امکان نصب یک موتور بای پس بزرگ تر را در داخل هواپیما میسر کرده است».

ابوالعفیه می گوید که این بمب افکن نوآوری های مهم دیگری نیز دارد، از جمله پیشرفت ها در زمینه مواد و فرآیندهای تولید، الکترونیک های داخلی، عایق های پنهانکار و بسیاری چیزهای دیگر. همچنین این بمب افکن می تواند موشک های هایپرسونیک را حمل و شلیک کرده و با هدف گیری پهپادی و پهپادهای جاسوسی و نظارتی هماهنگ شود.

نیروی هوایی ایالات متحده انتظار دارد تا بیش از ۱۰۰ فروند بمب افکن B-21 را خریداری کند که در زمینه چالش های تعداد فروندهای خریداری شده ای که باعث بالا رفتن هزینه عملیات B-2 شد (زیرا تنها ۲۱ فروند از آن ها ساخته شد) نیز بسیار مفید خواهد بود. طول عمر مورد انتظار بمب افکن B-21 هنوز فاش نشده است اما آنطور که مسائل پیش می رود، ممکن است این بمب افکن جدید پیش از مرخص شدن B-52 بازنشسته شود.