۱۰ جت نظامی قدیمی ارتش ایالات متحده که هنوز در سرویس هستند؛ از B-52H تا F-16

آیا تا به حال از خود پرسیده اید که چرا برخی از جت های نظامی بیشتر از سایرین دوام می آورند؟ دلیل اینکه برخی از این جنگجویان قدیمی هنوز در حال استفاده هستند، تصادفی نیست. این به دلیل ترکیبی از عوامل کلیدی است: آنها بسیار محکم و سرسخت ساخته شده اند، به طور منظم بروز می شوند، چندکاره هستند و هنوز هم نیازی استراتژیک را برآورده می کنند، حتی با وجود تغییر سریع فناوری در اطراف شان.

از مرتفع ترین مأموریت‌های شناسایی U-2S Dragon Lady گرفته تا سوخت‌گیری حیاتی هوایی ارائه شده توسط Stratotanker KC-135R/T، همه جت‌های نظامی آمریکایی در این فهرست داستان منحصر به فردی برای گفتن دارند. خواه آموزش نسل بعدی خلبانان در T-38A/C Talon باشد یا تحویل محموله های لازم با C-5M Super Galaxy، هر هواپیما میراثی از نوآوری، سازگاری و خدمات دارد. در این مطلب نگاهی دقیق‌تر به زندگی این جت‌های بادوام می‌اندازیم – نه تنها برای یافتن اطلاعات بیشتر در مورد گذشته افسانه‌ای آن‌ها، بلکه برای اینکه بفهمیم چگونه، تا به امروز، آنها همچنان در چشم‌انداز دفاعی همیشه در حال تکامل، باقی مانده اند. این داستان‌ها نشان می‌دهند که چگونه هر کدام از آن ها در طول زمان تکامل یافته‌ و برای سال‌های آینده آماده خدمت به هوانوردان آمریکایی هستند. در واقع می خواهیم شما را با ۱۰ مورد از قدیمی ترین جت های نظامی آمریکایی آشنا کنیم که هنوز هم در سرویس هستند.

۱- B-52H Stratofortress (1955)

B-52H Stratofortress که با لقب بامُسمای BUFF (Big Ugly Fat Fellow به معنای دوست چاق بزرگ زشت) شناخته می شود، یکی از بادوام ترین نمونه های هواپیماهای نظامی آمریکایی است. بوئینگ بمب افکن B-52 را در دهه ۱۹۵۰ برای حمل بمب اتمی تا آسمان اتحاد جماهیر شوروی در طول جنگ سرد توسعه داد. در حالی که در ابتدا یک بازدارنده استراتژیک بود، با گذشت زمان، B-52 برای انجام ماموریت های مختلف، از بمباران متعارف و استراتژیک گرفته تا پشتیبانی از نیروهای زمینی، سازگار شد. توانایی منحصر به فرد آن برای حمل تا ۲۰ موشک کروز هواپرتاب، آن را به یک هواپیمای بسیار همه کاره و توانا تبدیل کرده است.

از سال ۱۹۶۵، B-52D و Fها از گوام، اوکیناوا و تایلند برای بمباران سهمگین در ویتنام شمالی و جنوبی پرواز کردند. بمب افکن B-52G نیز که در بمباران ویتنام شمالی مشارکت کرد، ظرفیت سوخت بیشتری داشت و می توانست موشک های هوا به سطح و ضد کشتی را پرتاب کند. وقتی به امروز می رسیم، B-52H به عنوان بخشی از نیروی هوایی ایالات متحده (USAF) با پیشینه سازگاری باورنکردنی به دلیل ارتقاء و نوسازی مداوم، مرتبط و کارآمد باقی مانده است.

با نگاهی به سال های پیش رو، آینده B-52H به اندازه گذشته هیجان انگیز است. در سپتامبر ۲۰۲۱، نیروی هوایی ایالات متحده قراردادی ۲.۶ میلیارد دلاری برای جایگزینی موتورهای TF33 با ۶۰۸ دستگاه موتور جدید F-130 تحت برنامه تعویض موتور تجاری (CERP) به رولز رویس اعطا کرد. این قرارداد بخشی از تلاش برای اطمینان از این بود که B-52 تا دهه ۲۰۴۰ (یا دهه ۵۰) در خدمت باقی می ماند. نصب موتورها و سیستم های آویونیک مدرن و یکپارچه سازی سیستم های تسلیحاتی پیشرفته نشان دهنده تعهد به حفظ B-52H Stratofortress به عنوان یک دارایی موثر نیروی بمب افکن استراتژیک نیروی هوایی آمریکا برای نیازهای جنگ مدرن است.

۲- KC-135R/T Stratotanker (1957)

به همان اندازه که بمب افکن ها و جنگنده ها مهم هستند، هواپیماهای سوخت رسان نیز حیاتی هستند زیرا برد و دامنه عملیات آنها را گسترش می دهند. طرح KC-135R/T Stratotanker که توسط بوئینگ ساخته شد، در اصل برای یک هواپیمای تجاری جت طراحی شده بود. اما این طرح بعدها به یک تانکر سوخت‌گیری هوایی با قابلیت حمل بار تبدیل شد که انقلاب در برد نبرد هوایی را به جنگنده‌ها، بمب‌افکن‌ها و سایر هواپیماها گسترش داد و قابلیت سوخت‌گیری در هنگام پرواز را در هر کجای دنیا داشت.

در طول سال‌ها از دهه ۱۹۵۰، KC-135 نقشی کلیدی در بسیاری از عملیات‌های نظامی در طول جنگ ویتنام، عملیات طوفان صحرا و درگیری‌های متعاقب آن در عراق و افغانستان داشته است. این هواپیما همواره عملیات های گشت هوایی جامع و پشتیبانی طولانی مدت از عملیات رزمی را انجام داده است. اگرچه برخی ممکن است این هواپیما را فقط یک پمپ بنزین پرنده ببینند، ارزش استراتژیک آن به سختی قابل چشم پوشی است. توانایی سوخت رسانی به هواپیماها در هوا برای حفظ کنترل بر حریم هوایی منطقه بسیار مهم است. سال‌هاست که استراتوتانکر این مزیت را برای ارتش آمریکا به ارمغان آورده است.

نیروی هوایی ایالات متحده به طور مستمر ناوگان KC-135 را ارتقا می دهد تا این هواپیما را با سیستم های آویونیک، ارتباطی و ناوبری جدید بروز کند. این پیشرفت‌ها KC-135 را تا دهه ۲۰۴۰ در سرویس نیروی هوایی نگه خواهد داشت. در حالی که هواپیماهای سوخت رسان جدیدتری مانند KC-46A Pegasus در حال یافتن راه خود به نیروی هوایی آمریکا هستند، قابلیت اطمینان اثبات شده KC-135R/T تضمین می کند که ستون فقرات عملیات سوخت گیری ایالات متحده باقی خواهد ماند.

۳- U-2S Dragon Lady (1957)

U-2S Dragon Lady یک هواپیمای شناسایی نمادین در ارتفاع بالا است که در سرویس نیروی هوایی ایالات متحده قرار دارد. U-2 که در دهه ۱۹۵۰ توسط بخش Skunk Works کمپانی لاکهید ساخته شد، بیش از ۶۰ سال است که چشمی در آسمان برای ماموریت های امنیت ملی در ارتفاعات بالای ۷۰,۰۰۰ پا بوده است. نسخه U-2S از این هواپیما، با سیستم های آویونیک، موتورها و مجموعه ای از حسگرهای بهبود یافته دیگر، به عنوان قوی ترین سری ساخته شده برای نظارت و شناسایی شناخته می شود.

U-2 که در اصل برای پروازهای با ارتفاع بالا در دوران جنگ سرد بر فراز آسمان اتحاد جماهیر شوروی، کوبا و سایر مناطق متخاصم طراحی شده بود، تصاویر با وضوح بالا و اطلاعات سیگنالی را در مناطق با دسترسی دشوار جمع آوری می کرد. این امر آن را به یک دارایی ارزشمند برای نظارت جهانی و راستی‌آزمایی معاهدات در بسیاری از آشفته‌ترین موقعیت‌های سیاسی قرن بیستم تبدیل کرد. این هواپیما در درگیری‌های مختلف خدمت کرده است، از عملیات‌ها در بالکان، خاورمیانه و افغانستان پشتیبانی می‌کند و اطلاعات لحظه‌ای را برای نیروهای روی زمین فراهم می نماید.

علیرغم بحث در مورد بازنشستگی آن به نفع پلتفرم های بدون سرنشین مانند RQ-4 Global Hawk، ارتقاهای مداومی در سیستم های آویونیک، سنسورها و سیستم های ارتباطی آن انجام شده است. نیروی هوایی برای نوسازی کابین خلبان با مجموعه جدید آویونیک به منظور بهبود ایمنی و کارآیی ماموریت خلبانان هزینه های بسیاری کرده است. برنامه‌های بالقوه آینده نیز تقویت بیشتر قابلیت جمع‌آوری اطلاعات با استفاده از رادار تصویربرداری ASARS-2 و افزایش نقش آن در جنگ شبکه‌محور خواهد بود.

۴- T-38A/C Talon (1961)

T-38A/C Talon یک جت آموزشی دو موتوره، پرسرعت و مافوق صوت است که توسط نیروی هوایی ایالات متحده استفاده می شود. از اوایل دهه ۶۰ میلادی، T-38 به عنوان جت آموزشی پیشرفته اصلی برای نامزدهای خلبانی در حال انتقال به هواپیماهای نظامی با عملکرد بالا عمل می کرد. سرعت، چابکی و قابلیت اطمینان بودن آن، T-38A را به ابزار آموزشی ارزشمندی برای نسل‌ خلبان های در حال آماده‌ شدن برای سختی‌های پرواز مافوق صوت تبدیل کرده است. نوع C به منظور افزایش قابلیت آموزشی و ایمنی، سیستم های آویونیک و سیستم های اصلی را نسبت به مدل اصلی A ارتقا داده است.

زمانی که T-38A/C Talon در سال ۱۹۶۱ وارد خدمت شد، آموزش خلبانی را با ارائه تجربه واقعی با سرعت بالا و هندلینگ ظریف جت های جنگنده به کارآموزان متحول کرد. این هواپیما به سرعت به هواپیمای آموزشی اصلی نیروی هوایی ایالات متحده تبدیل شد و خلبانانی را برای پرواز با جت های جنگی واقعی مانند F-15E Strike Eagle، F-15C Eagle، F-16 Fighting Falcon، B-1B Lancer، A-10 Thunderbolt و F-22 Raptor آماده کرد. همچنین T-38 نقش دشمن را در طول ماموریت های آموزشی ایفا می کند و هواپیمای دشمن را در طول تمرینات انجام شده در پایگاه های بومی شبیه سازی می کند تا آموزش جنگ هوایی واقعی را برای خلبانان فعال ارائه دهد.

نیروی هوایی ایالات متحده برنامه T-X را برای جایگزینی T-38 با Boeing-Saab T-7A Red Hawk راه اندازی کرد. با این حال، T-38A/C برای پر کردن شکاف موجود، تا زمانی که پلتفرم T-7A به طور کامل عملیاتی شود، فعال خواهد ماند. در همین حال، T-38C به دریافت ارتقاء سیستم های آویونیک، بهبود ایمنی و تعمیرات اساسی خود ادامه خواهد داد تا اطمینان حاصل شود که یک پلتفرم آموزشی توانا و موثر باقی می ماند.

۵- F-5F/N Tiger II (1965)

F-5F/N Tiger II در اوایل دهه ۱۹۶۰ توسط کمپانی نورثروپ گرومن ساخته شد. Tiger II در آموزش رزمی هوا به هوا و شناسایی تاکتیکی خدمت می کرد. مقرون به صرفه بود و در هر دو نسخه F (آموزشی دو سرنشینه) و N (نسخه نیروی دریایی) ساخته شد. اگرچه Tiger II در طول جنگ سرد ساخته شد، اما سادگی، سهولت نگهداری و طراحی موثر، استفاده مداوم از آن را تا به امروز تضمین کرده است، از آموزش تهاجمی تا نقش های پشتیبانی در ارتش ایالات متحده.

F-5 که در ابتدا برای برنامه کمک نظامی (MAP) در نظر گرفته شده بود، به سرعت عملکرد عالی خود را در ماموریت های جنگی، شناسایی و حمله زمینی به اثبات رساند. توانایی های آن در میدان نبرد با اولین حضورش در جنگ ویتنام نشان داده شد، جایی که به شکل منحصربفردی در دستان خلبانان آمریکایی و ویتنام جنوبی خدمت کرد. طی سال‌ها، F-5 نیروهای هوایی بیش از ۳۰ کشور را تجهیز کرده و نقش هایی متفاوت، از دفاع هوایی گرفته تا آموزش تهاجمی را ایفا کرده است، جایی که در آن عملکرد F-5 دقیقاً همان چیزی بود که از یک جت برای مقابله با هواپیماهای دشمن انتظار می رفت.

برنامه هایی مانند پیکربندی مجدد آویونیک و ارتقای تاکتیکی/مدرن سازی برای استانداردسازی موجودی (ARTEMIS) به ارتقای ناوگان F-5F/N برای بهبود کارآیی آن ادامه می دهند. اینها شامل بروزرسانی‌های آویونیک، سیستم‌های راداری و قابلیت‌های ارتباطی است که در نهایت همگام ماندن این هواپیما با سناریو جنگ هوایی امروزی را تضمین می‌کند. اگر آموزش واقع بینانه و مقرون به صرفه تهاجمی مورد نیاز باشد، آنگاه F-5F/N Tiger II احتمالاً نقش مهمی در آماده سازی خلبانان آمریکایی برای سال های آینده ایفا خواهد کرد.

۶- C-5M Super Galaxy (1970)

C-5M Super Galaxy یک هواپیمای ترابری استراتژیک است که توسط لاکهید مارتین توسعه یافته و پیشرفته ترین مدل کنونی از C-5 Galaxy کلاسیک است که در اواخر دهه ۱۹۶۰ شروع به کار کرد. این غول آسمانی برای حمل محموله های بزرگ و ارائه کمک های بشردوستانه در سراسر جهان طراحی شده است. بروز رسانی های C-5M Super Galaxy شامل موتورهای مدرن و آویونیک با پیشرفت های چشمگیر در عملکرد و کارآیی نسبت به مدل های قبلی است.

از همان ابتدا، C-5 Galaxy همیشه یک اسب کاری برای ارتش ایالات متحده بوده است و از زمان جنگ ویتنام در هر درگیری بزرگ و ماموریت بشردوستانه ای شرکت می کند. کلاس C-5 Galaxy می تواند محموله های عظیمی از تانک ها، هلیکوپترها و تجهیزات پیچیده را حمل کرده و حداکثر سرعت ممکن را برای حمل و نقل هوایی استراتژیک فراهم می کند. C-5 نقش مهمی در عملیات های سپر صحرا/طوفان صحرا، آزادی عراق و آزادی پایدار با ارائه تجهیزات و تدارکات لازم برای ایالات متحده و نیروهای متحد آن ایفا کرده است.

C-5M Super Galaxy همچنان به عنوان یکی از ستون های فرماندهی تحرک هوایی ایالات متحده خدمت می کند. ظرفیت بار آن با هواپیماهای دیگر قابل مقایسه نیست که به آن اجازه می دهد تا ماموریت های منحصر به فردی مانند حمل تجهیزات نظامی بزرگ و سایر تجهیزات سنگین را انجام دهد. برنامه تقویت قابلیت اطمینان بودن و مهندسی مجدد (RERP)، هواپیمای C-5M را حفظ کرده و بروز نگه می دارد و به پشتیبانی از توانایی ترابری هوایی استراتژیک نیروی هوایی تا قرن بیست و یکم کمک می کند. این طرح‌ها شامل ارتقای تدریجی فناوری هایی مانند کنترل‌های کابین خلبان و نمایشگرهای جدید است که قابلیت همکاری با زیرساخت‌های حمل‌ونقل هوایی مدرن و آینده را تضمین می‌کند.

۷- E-3 Sentry (1977)

E-3 Sentry در اواسط دهه ۱۹۷۰ با هدف تولید هواپیمایی که بتواند نظارت، شناسایی هدف و مدیریت میدان نبرد را فراهم کند، طراحی شد. چنین هواپیمایی سیستم هشدار و کنترل هوابرد یا آواکس نامیده می شود. برای دستیابی به این هدف، بوئینگ از یک هواپیمای تجاری ۷۰۷ استفاده کرد و تغییرات زیادی در آن اعمال نمود. بارزترین این تغییرات گنبد راداری ۳۰ فوتی است که در بالای بدنه قرار دارد. این رادار همراه با سیستم پیچیده جمع آوری و پردازش داده ها، اطلاعات دقیقی را در اختیار فرماندهان میدانی قرار می دهد.

پس از استفاده در عملیات طوفان صحرا در اوایل دهه ۱۹۹۰، E-3 Sentry بیشتر به عنوان یک مرکز فرماندهی نبرد مورد استفاده قرار گرفت که دارایی های زمینی و هوایی را هدایت می کرد و در عین حال تصویر واضحی از میدان جنگ داشت. امروزه، نیروی هوایی ایالات متحده ناوگانی متشکل از ۳۲ هواپیمای Sentry دارد که برای ارائه قابلیت‌های هشدار زودهنگام هوایی و کنترل استراتژی‌های دفاع ملی و ناتو مستقر شده‌اند. آنها به طور معمول در مأموریت های حفظ صلح در سراسر جهان برای اجرای منطقه پرواز ممنوع و مأموریت های نظارتی، از جمله پشتیبانی ارتباطی، هم برای عملیات استراتژیک و هم برای مأموریت های بشردوستانه به کار گرفته می شوند.

نیروی هوایی ایالات متحده و شرکای آن مجموعه‌ای از برنامه های نوسازی را برای افزایش عمر عملیاتی و قابلیت‌های Sentry از طریق معرفی تجهیزات جنگ الکترونیک جدید، سیستم‌های راداری پیشرفته و پیوندهای ارتباطی بهتر آغاز کرده اند. با این حال، در سال ۲۰۲۳، نیروی هوایی این پروژه را متوقف کرد و بودجه آن را به سمت ساخت E-7A جدید هدایت کرد که دو نمونه اولیه از آن احتمالاً تا سال ۲۰۲۷ برای آزمایش آماده خواهند شد.

۸- F-16 Fighting Falcon (1978)

جت جنگنده F-16 در اوایل دهه ۱۹۷۰ به لطف تلاش های ائتلافی از مهندسان و کارشناسان دفاعی موسوم به مافیای جنگنده سبک متولد شد. این گروه قصد داشت F-16 را به عنوان جایگزینی برای جت‌های جنگنده ای بسازد که در حال حجیم‌تر شدن و کاهش چابکی بودند. برای دستیابی به این هدف، آنها تلاش کردند تا سیستم های اثبات شده را از سایر هواپیماهای توانمند مانند F-15 و F-111 با این پلتفرم جدید ترکیب کنند.

فایتینگ فالکون در سال ۱۹۷۹ وارد خدمت شد تا یک ابزار جنگ هوایی همه کاره را در اختیار نیروی هوایی آمریکا قرار دهد. قدرت مانور عالی آن، اف-۱۶ را به یک جنگنده هوا به هوای بسیار توانا تبدیل کرد، در حالی که برد استثنایی آن (بیش از ۸۰۰ کیلومتر) به آن اجازه می داد تا به عمق قلمرو دشمن، بسیار دور از پایگاه عملیاتی خود، نفوذ کند. این ویژگی‌ها آن را برای بکارگیری در نیروی هوایی ایالات متحده در طول عملیات طوفان صحرا در اوایل دهه ۱۹۹۰، که در آن بیشتر از هر هواپیمای دیگری پرواز انجام می‌داد، مناسب می کرد. در این ماموریت ها، اف-۱۶ برای ضربه زدن به اهداف زمینی مورد استفاده قرار گرفت و در عملیات نیروهای ائتلاف در اواخر دهه ۱۹۹۰ بر علیه تجهیزات هوایی دشمن بکار گرفته شد که نتایج فوق العاده ای داشت.

با بیش از ۱,۰۰۰ فروند که همچنان در خدمت نیروی هوایی ایالات متحده هستند، فالکون سرسخت بخش مهمی از ناوگان نیروی هوایی امروزی این کشور است. در واقع، کار لاکهید مارتین هنوز با برنامه F-16 تمام نشده است. در سال ۲۰۲۴، این شرکت عرضه نسخه بلاک ۷۰/۷۲ را آغاز کرد. تازه ترین ارتقاء، سیستم های آویونیک پیشرفته تری با محوریت نبرد را برای خلبانان فراهم می کند و امکان ادغام بیشتر تسلیحات را ممکن می سازد. لاکهید مارتین مطمئن است که F-16 فایتینگ فالکون پس از سال ۲۰۶۰ نیز در خدمت باقی خواهد ماند.

۹- F/A-18A Hornet (1985)

F/A-18 Hornet یک پلتفرم جت جنگنده همه کاره است که می تواند در ظرفیت های مختلف در هر شرایط آب و هوایی بکار گرفته شود. این جنگنده در ابتدا توسط شرکت منحله مک دانل داگلاس در دهه ۱۹۷۰ توسعه یافت، در سال ۱۹۸۳ توسط نیروهای تفنگداران دریایی ایالات متحده (USMC) برای اولین بار بکار گرفته شده و سال بعد وارد خدمت به نیروی دریایی ایالات متحده (USN) گردید.

مجموعه کاملی از قابلیت های F/A-18 هورنت در طی عملیات طوفان صحرا در آغاز دهه ۱۹۹۰ به نمایش گذاشته شد. در طول این عملیات پرتنش، هورنت باید مأموریت های بمباران مواضع دشمن را انجام می داد و در عین حال هواپیماهای دشمن را نیز ساقط می کرد. این قابلیت چندمنظوره بودن، به وضوح تأثیر زیادی بر فرماندهان نیروهای ارتش ایالات متحده گذاشت، به همین خاطر آنها به دنبال دریافت F/A-18 های بیشتری با ارتقاء بیشتر و اصلاحات ویژه مأموریت بودند. با وجود توسعه نسل بعدی جت های جنگنده چند قابلیتی، تقاضا برای کارآیی چند منظوره و با عملکرد بالای F/A-18 کاهش نیافته است. تفنگداران ویژه دریایی ایالات متحده، ناوگانی از F/A-18 را در تعدادی از تازه ترین نسخه های خود حفظ کرده است، نسخه ای که اکنون نام “Super Hornet” شناخته می شود. نسخه Block-II در حال حاضر در ناوهای هواپیمابر نیروی دریایی خدمت می کند و شهرت ترسناکی به عنوان یک جنگنده ضربتی بدست آورده است، جنگنده ای که ستون فقرات بال هوایی ناوهای هواپیمابر آمریکا محسوب می شود.

علیرغم اینکه ورود F-35 نسل پنجم فناوری هواپیمایی را تحت فشار قرار می دهد، F/A-18 همیشه قابل اعتماد، هنوز فضای زیادی برای عرض اندم دارد. با نسخه Block-III که در حال حاضر در حال آزمایش توسط تفنگداران ویژه دریایی است، می‌توان انتظار داشت که Super Hornet قدرتمند تا دهه ۲۰۳۰ در آسمان خدمت کند.

۱۰- E-6B Mercury (1989)

E-6B Mercury در واقع هواپیمای فرماندهی هوایی و مرکز رله اطلاعات نیروی دریایی ایالات متحده است. این هواپیما، در اصل، رئیس جمهور و پنتاگون را به دارایی های هسته ای نیروی دریایی ایالات متحده متصل می کند. این طراحی بر اساس جت تجاری معروف B707 بوئینگ است، اما با تغییر و ارتقاهای زیادی توسط مهندسان نورثروپ گرومن ارائه شده است. از این ارتقاها می توان به دو آنتن دنبال گر در عقب اشاره کرد که سیگنال های فرکانسی فوق العاده پایینی را ارسال می کنند که می تواند به زیردریایی های هسته ای مستقر در آن حوالی برسد. این توانایی در ارسال دستورات شلیک و حمله هسته‌ای، آن را به بخش مهمی از آخرین خط دفاعی در صورت وقوع یک جنگ هسته‌ای تمام عیار تبدیل می‌کند.

خدمه ۲۲ نفره این هواپیما چهار ماموریت اصلی دارند. تنها یکی از این موارد مدیریت شلیک و کنترل موشک های بالستیک قاره پیما است. ماموریت دوم بر آزمایش و حفظ توانایی های ارتباطی متمرکز است. این امر با انجام تمرین‌های شبیه‌سازی شلیک که شامل هر مرحله از توالی شلیک هسته‌ای و همچنین آزمایش روزانه تجهیزات رادیویی و ارتباطی است، به دست می‌آید. سوم، مدیریت اطلاعاتی است که به E-6 Mercury ارسال شده و سپس او نیز خود آن ها را به گیرنده ای دیگر منتقل می کند. در نهایت، یک تیم سوار بر هواپیما وظیفه برنامه ریزی و مدیریت هدفگیری را بر عهده دارد.

نیاز به یک پست فرماندهی هوابرد با قدرت بقای بالا و توانمند همچنان مثل همیشه حیاتی است. در سال ۲۰۲۲ قراردادی برای انجام تعمیرات و ارتقاء کل ناوگان E-6 Mercury به مبلغ ۱۱۱ میلیون دلار با کمپانی نورثروپ گرومن منعقد شد. می توان انتظار داشت که برای ماموریت های بسیار زیادی در آینده، E-6 همچنان در آسمان نقش هدایتگری و فرماندهی خواهد داشت.