ایالات متحده در طول جنگ جهانی دوم چند هواپیما ساخت و چه تعداد را از دست داد؟

این موضوع به خوبی شناخته شده است که ایالات متحده در جنگ جهانی دوم یک غول صنعتی بی رقیب بود. تعداد هواپیما و سایر تجهیزات نظامی که ایالات متحده در طول این جنگ تولید کرد شگفت انگیز و باورنکردنی بود. نه تنها ایالات متحده بیش از هر کشور دیگری تجهیزات نظامی تولید کرد، بلکه به متفقین و متحدانش در این نبرد نیز کمک کرده و هواپیماهای بهتر و گران‌تری (مانند B-29 Superfortress و P-51 Mustang) تولید کرد.

ایالات متحده به متفقین این امکان را داد که در جنگ جهانی دوم جایگاه تکنولوژیکی و عددی برتری نسبت به قدرت های محور داشته باشند. با این حال، جنگنده Ilyushin Il-2 شوروی پرتولیدترین هواپیمای نظامی دوران جنگ جهانی دوم بود (پس از آن جنگنده های Messerschmitt Bf 106 آلمانی و Supermarine Spitfire بریتانیایی).

تولید هواپیما در طول جنگ جهانی دوم توسط ایالات متحده

قبل از شروع جنگ جهانی دوم (قبل از سال ۱۹۳۹)، ایالات متحده ارتش کوچکی داشت و نیروی هوایی به هیچ وجه نیروی ترسناکی نبود. در آغاز جنگ، نیروی هوایی ارتش ایالات متحده (US AAF) تنها چند صد هواپیما در اختیار داشت، اما در پایان جنگ، این نیرو بزرگترین نیروی هوایی جهان بود که تا آن زمان شکل گرفته بود. طبق گزارش بخش پشتیبانی تاریخی نیروی هوایی، این نیرو تقریباً ۸۰,۰۰۰ فروند هواپیما (به علاوه بازوی هوانوردی نیروی دریایی) در اختیار داشت. نیروی هوایی ایالات متحده پس از پایان جنگ جهانی دوم، در سال ۱۹۴۷ از ارتش (نیروی زمینی) جدا شد.

در سال ۱۹۳۹، ایالات متحده کمتر از ۳,۰۰۰ هواپیمای نظامی تولید کرد. پس از ورود آمریکا به جنگ، این کشور به اقتصاد جنگی کامل روی آورد. تولید و فروش خودروهای غیرنظامی ممنوع شد – تمام صنایع موجود به کارزارهای جنگی اختصاص یافت. در مجموع، ایالات متحده حدود ۳۰۰,۰۰۰ فروند هواپیما از همه نوع (از جمله آموزشی) تولید کرد. از این تعداد، بیش از ۶۵,۱۶۰ فروند در حین آموزش، حمل و نقل، جنگ و به دلایل دیگر از دست رفتند.

اما صنعت ایالات متحده نه تنها نیازهای نیروهای خود را تأمین می کرد، بلکه تسلیحات زیادی را برای متحدان خود نیز تأمین می کرد. بریتانیایی ها هواپیماهای زیادی را از آمریکا دریافت کردند، در حالی که ایالات متحده ۱۴,۰۰۰ هواپیما با ویژگی های مختلف به شوروی اهدا کرد (و بریتانیا نیز هزاران هواپیمای دیگر را به شوروی داد تا این کشور بتواند با آلمان نازی مقابله کند). ایالات متحده همچنین بسیاری از مواد خام مورد نیاز برای ساخت هواپیما را به همراه مقدار زیادی از سوخت هوانوردی و هزاران موتور در اختیار شوروی قرار داد.

هنگامی که صلح بار دیگر به جهان بازگشت، ایالات متحده حدود ۱۵۰,۰۰۰ هواپیمای مازاد داشت. بسیاری از هواپیماهایی که قبلاً در خارج از کشور مستقر شده بودند، هرگز به ایالات متحده بازنگشتند. ایالات متحده بسیاری از آنها را در دفن، نابود یا در دریا غرق کرده است (اگرچه بسیاری از آنها برای ذخیره سازی و اسقاط بازگشتند).

جنگنده ها

بیشترین تعداد هواپیماهای تولید شده ایالات متحده در طول جنگ جهانی دوم از نوع جنگنده بودند. تولید جنگنده ها بسیار ساده تر از همتایان بزرگتر باری و بمب افکن شان بود. پی-۴۷ «صاعقه» یکی از برجسته ترین جنگنده های آمریکا در طول جنگ به حساب می آمد و توسط متحدان آمریکایی (از جمله انگلیسی ها، فرانسوی ها و روس ها) نیز استفاده می شد. آنها به ویژه به دلیل توانایی شان برای جان سالم به در بردن از آسیب های جنگی سنگین مورد توجه قرار گرفتند.

یکی دیگر از جنگنده های محبوب آمریکایی پی-۵۱ «موستانگ» بود. موستانگ یک جنگنده دوربرد بود که برای اسکورت بمب افکن های سنگین استفاده می شد و برترین جنگنده هوا به هوای ارتش ایالات متحده آمریکا در این جنگ بود.

در سال ۱۹۱۹، نیروی دریایی ایالات متحده تقریباً شاخه هوانوردی خود را لغو کرده بود. در دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰، نیروی دریایی بالن های هوایی و ناوهای هواپیمابر عظیم الجثه خود را آزمایش کرد (اگرچه بیشتر آنها به فاجعه ختم شدند). در طول دوره بین دو جنگ جهانی، نیروی دریایی ایالات متحده ناوهای هواپیمابر (مستقر در دریا) را توسعه داد و در زمان ورود به جنگ جهانی دوم، نیروی دریایی دارای یک بال هوایی بزرگ تر و قوی تر از نیروی دریایی ژاپن بود. همانند بال هوایی نیروی زمینی، بازوی هوانوردی نیروی دریایی به شدت رشد کرد و دشمن ژاپنی خود را شکست داد.

جنگنده های نیروی دریایی آمریکا تحرک نیروی دریایی امپراتوری ژاپن را در سراسر اقیانوس آرام متوقف کردند. بمب افکن شیرجه زن Douglas SBD Dauntless شاید نمادین ترین هواپیمای ناونشین جنگ جهانی دوم (حداقل در اوایل جنگ اقیانوس آرام) بود و مسئول غرق کردن شش ناو هواپیمابر ژاپنی (از جمله چهار ناو هواپیمابر در نبرد میدوی) به شمار می رفت.

بمب افکن ها

در حالی که شوروی هواپیماهای زیادی تولید می کرد، این هواپیماها عمدتاً جنگنده های کوچک بودند. بمب افکن ها بسیار گران تر و تولید آنها دشوار بود. تولید بمب افکن تحت سلطه بریتانیایی ها و آمریکایی ها بود (آلمانی ها نیز تعداد معقولی بمب افکن ساختند). ستون فقرات بمب‌افکنی نیروی هوایی ایالات متحده شامل AAF B-17 “Flying Fortress”، B-24 “Liberator”، B-26 “Marauder” و B-29 بودند (B-25 “Mitchell” یکی دیگر از بمب‌افکن‌های متوسط ​​قابل توجه بود). B-29 Superfortress گران ترین پروژه نظامی این جنگ (برای هر کشور) بود. این بمب افکن در اواخر جنگ وارد خدمت شد و به خاطر بمباران ژاپن و پرتاب بمب های هسته ای روی هیروشیما و ناکازاکی معروف (یا بدنام) است.

باری و ترابری

بریتانیایی‌ها و آمریکایی‌ها مجبور بودند جنگ‌هایی را در یک دنیا دورتر از خاک اصلی خود در پهنه اقیانوس آرام و هنوز هم درآن سوی آب ها برای بریتانیایی‌ها در اروپا بجنگند. آنها باید برای فرود آبی خاکی آماده می شدند و عملیات نظامی پیچیده ای را انجام می دادند. برای این کار، ایالات متحده مقادیر زیادی هواپیمای ترابری تولید کرد (همان کاری که بریتانیایی ها انجام دادند – از جمله بسیاری گلایدرهای ارزان قیمت).

یکی از نمادین ترین هواپیماهای ترابری آمریکایی C-47 “Skytrain” بود. این هواپیما از هواپیماهای DC-3 تکامل یافته و می توانست ۲۵ چترباز یا حداکثر ۴,۵۰۰ کیلوگرم بار را حمل کند. ایالات متحده از C-47 در همه عملیات های نیروی هوایی در طول جنگ استفاده کرد و آیزنهاور از آن به عنوان یکی از ابزارهای اصلی پیروزی متفقین نام برد.