پای مصنوعی که سرعت راه رفتن افراد قطع عضو شده را ۴۱ درصد افزایش می‌دهد + ویدیو

در پیشرفتی قابل توجه در حوزه فناوری پزشکی، محققان دانشگاه MIT موفق به طراحی پای مصنوعی پیشرفته‌ای شده‌اند که می‌تواند سرعت راه رفتن افراد قطع عضو شده را تا ۴۱ درصد افزایش دهد. این پروتز جدید که توسط دکتر هیو هِر، محقق برجسته MIT طراحی شده، از یک رابط عصبی-پروتزی پیشرفته بهره می‌برد که به این افراد امکان می‌دهد با استفاده از سیگنال‌های عصبی باقیمانده در عضلات پای خود، پروتز را کنترل کنند.

دکتر هِر که خود در سال ۱۹۸۲ در یک حادثه کوهنوردی هر دو پای خود را از دست داده است، این پروتز را معجزه‌آسا توصیف کرده و قصد دارد در آینده نزدیک از آن برای هر دو پای خود استفاده کند. این پروتز که در زیر زانو نصب می‌شود، حرکتی مشابه پای طبیعی دارد و راه رفتن را سریع‌تر و آسان‌تر می‌کند.

مطالعه‌ای که در مجله Nature Medicine منتشر شده، نشان می‌دهد بیمارانی که از این پروتز استفاده کرده‌اند، توانسته‌اند با سرعتی معادل افراد عادی راه بروند. علاوه بر این، تکنیک راه رفتن آنها در سطوح شیب‌دار، پله‌ها و عبور از موانع به طور قابل توجهی بهبود یافته است.

یکی از ویژگی‌های منحصر به فرد این پروتز، توانایی آن در سازگاری با مغز است. دکتر هِر توضیح می‌دهد: «مغز به قدری انطباق‌پذیر و هوشمند است که می‌تواند با مقدار کمی اطلاعات، نحوه کنترل یک پروتز بسیار پیچیده را یاد بگیرد. وقتی شرکت‌کنندگان فکر می‌کنند، این دستور در عضلات ثبت شده و در حرکات پروتز منعکس می‌شود. سپس وقتی پروتز حرکت می‌کند، افراد این حرکت را به عنوان یک حس طبیعی احساس می‌کنند.»

در این مطالعه، ۱۴ فرد قطع عضو بررسی شدند. نیمی از آنها تحت عمل جراحی قرار گرفتند تا عضلات پایشان به گونه‌ای متصل شود که سیگنال‌های عصبی را به الکترودهای خاصی در پای مصنوعی منتقل کند. حسگرهای پیشرفته به آنها کمک کرد تا موقعیت دقیق پا را کنترل کنند و آگاهی فضایی خود را بهبود بخشند.

دکتر هِر تأکید می‌کند که این روش هم برای افرادی که به تازگی پای خود را از دست داده‌اند یا حتی آنها که سال هاست قطع عضو شده اند، جواب می دهد. او همچنین اشاره کرد که این مطالعه نشان داده است بیماران درد کمتری را تجربه کرده و کنترل بهتری بر پای خود داشته‌اند.

این پیشرفت چشمگیر در فناوری پروتزها، امید تازه‌ای را برای بهبود کیفیت زندگی افراد قطع عضو به ارمغان آورده و می‌تواند گامی بزرگ در جهت بازگرداندن توانایی حرکتی طبیعی به این افراد باشد.