در حالی که ایالات متحده ناوگان بسیار بزرگتری از ناوهای هواپیمابر را در طول حیات مدرن خود حفظ کرده است، اتحاد جماهیر شوروی (و بعداً فدراسیون روسیه که جانشین آن شد) هرگز نتوانسته قدرت ناوگان ناوهای هواپیمابر خود را حفظ کند. برای شروع، نیروی دریایی ایالات متحده بیش از ۱۰ ناو هواپیمابر در اختیار دارد، که هدف مهمی را برای عملیات به عنوان سکوهای پرتاب متحرک برای جت های جنگنده و سایر هواپیماهای پشتیبانی محقق می کنند.
نیروی دریایی اتحاد جماهیر شوروی برای چندین دهه با ناوهای هواپیمابر آزمایش کرد، اما هرگز واقعاً ناوگان عظیمی خلق نکرد، در حالی که تنها چند فروند را می توانست در یک دوره خاص وارد سرویس کند. امروز، فدراسیون روسیه تنها یک ناو هواپیمابر در اختیار دارد و تنها ناو هواپیمابر شوروی دیگر در سال های پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، توسط اوکراین به چین فروخته شد.
در ایالات متحده، ناوهای هواپیمابر توسط ناوگانی متشکل از ده‌ها هواپیما پشتیبانی می‌شوند و از زمان جنگ جهانی دوم، برنامه‌های توسعه جنگنده‌های با قابلیت ناونشینی بسیاری از جمله Grumman F-14 Tomcat افسانه ای، McDonnell Douglas F/A-18 Hornet و Lockheed Martin F-35C Lightning II، اولین جنگنده ناونشین پنهانکار جهان، را دنبال کرده است. با این حال، در روسیه، برنامه‌های توسعه هواپیماهای ناونشین بسیار محدودتر بوده و تنها یک جت جنگنده قابل توجه با قابلیت ناونشینی در حال خدمت است.
تنها ناو هواپیمابر در حال خدمت فعال امروز در نیروی دریایی روسیه، ناو Admiral Kuznetsov است، کشتی که امروزه به عنوان پرچمدار این سازمان به خدمت خود ادامه می دهد. در حال حاضر، این کشتی تحت بازسازی گسترده قرار دارد. با این وجود، بیایید نگاهی عمیق‌تر به عملیات‌های مدرن مبتنی بر ناوهای روسی بیندازیم و داستان سوخوی Su-33 را بررسی کنیم، جنگنده‌ای با قابلیت ناونشینی که در دهه اول وجود مستقل روسیه، به عنوان نیروی تهاجمی اصلی تنها ناو هواپیمابر کشورش عمل می کرد.
این هواپیما به گونه ای طراحی شده بود که نسل جدید جنگنده مبتنی بر ناو باشد
جنگنده Sukhoi Su-33 به عنوان یک هواپیمای جنگنده دو موتوره برتری هوایی با قابلیت عملیات در همه شرایط آب و هوایی طراحی شد که توسط دفتر طراحی دولتی سوخوی طراحی و توسط انجمن تولید هواپیما Komsomolsk-on-Amur ساخته شد. این هواپیما از جنگنده Su-27 مشتق شده و در ابتدا به عنوان گونه ای از نسل قبلی خود به بازار عرضه شد.
در مقایسه با Su-27، این هواپیما دارای تغییرات متعددی بود که برای پشتیبانی از عملیات مبتنی بر ناو طراحی شده بودند، از جمله یک زیرساخت مستحکم شده و یک ساختار تقویت‌شده، که هر دو در نظر گرفته شده بودند تا به هواپیما اجازه دهند در برابر فشارهای عملیات از روی ناو مقاومت کند. بال‌های هواپیما نیز می‌توانستند تا شوند که به آن اجازه می‌دادند به راحتی در آشیانه هواپیما قرار بگیرد، و همچنین کاناردهای دماغه‌ای برای مانورپذیری عالی تعبیه شده بودند.
این هواپیما به طور قابل توجهی بال‌های بزرگتری نسبت به همتایان خود در نسخه زمین پایه داشت (ویژگی که در هواپیماهای ناونشنیی که بر اساس جنگنده‌های معمولی توسعه یافته اند رایج است)، که به آن اجازه می‌داد سرعت توقف بسیار کمتری داشته باشد. همچنین Su-33 دارای موتورهای ارتقا یافته و چرخ دماغه دوقلو بود. علاوه بر این، این جنگنده می تواند در هوا سوخت گیری کند که برد رزمی عملیاتی آن را به میزان قابل توجهی افزایش می دهد.
این جنگنده پویا برای اولین بار در سال ۱۹۹۵ در ناو هواپیمابر Admiral Kuznetsov ساخت دوران شوروی مورد استفاده قرار گرفت، اگرچه اسناد رسمی تاریخ ورود به خدمت آن را آگوست ۱۹۹۸ می دانند زیرا این اولین باری بود که از طرح جداگانه Su-33 استفاده شد. در سال های پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، نیروی دریایی روسیه به طور قابل توجهی کوچک شد که منجر به حذف برنامه Su-33 گردید و تنها ۲۴ فروند از این جنگنده از خطوط مونتاژ خارج شد.
در اواسط دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰، اتحاد جماهیر شوروی تلاش کرد تا کشورهای خارجی علاقه مند به خرید Su-33 پیدا کند، از جمله هند و چین. هم چین و هم هند ناوهای هواپیمابر ساخت شوروی را در اختیار داشتند که Su-33 برای آنها مناسب می بود. چینی‌ها هنوز از ناو هواپیمابر لیائونینگ استفاده می‌کنند، یک ناو هواپیمابر از کلاس کوزنتسوف که در نهایت توسط اوکراین به این کشور فروخته شده و در خدمت نیروی دریایی ارتش آزادی‌بخش خلق قرار گرفت.
علیرغم اینکه چین و هند خریداران بالقوه این هواپیما به نظر می‌رسیدند، هرگز مذاکراتی در این زمینه صورت نگرفت، بدین معنی که Su-33 هرگز در خارج از روسیه وارد خدمت نمی‌شود و هیچ‌گونه سفارش خارجی برای آن صورت نمی گیرد. در سال ۲۰۰۹، جنگنده Su-33 رفته رفته سن بالای خود را نشان داد و رهبران نیروی دریایی روسیه شروع به جستجوی جایگزین برای آن کردند. MiG-29K، یک جنگنده نسل چهارم با قابلیت ناونشینی، سفارش داده شد تا نسل بعدی هواپیمای اصلی روی ناو آدمیرال کوزنتسوف و هر ناو هواپیمابر روسی در آینده باشد.
مروری بر مشخصات طراحی و قابلیت های جنگنده Su-33
همانطور که قبلاً بحث شد، Su-27 برای عملیات های مبتنی بر ناو، در قالب جنگنده Su-33 و از طریق تغییرات ساختاری و آیرودینامیکی که برای فرود و برخاستن به آن ها نیاز داشت، بازسازی شد. بر اساس تجزیه و تحلیلی از Australian Aviation، این هواپیما ساختاری دارد که به آن اجازه می دهد فرودهای سریع و پر تنش را با سطوح کنترلی تقویت شده به منظور افزایش قدرت مانور انجام دهد، در حالی که همان طول بال جنگنده اصلی را حفظ کرده است.
این هواپیما دارای بالک های دو شکاف با شهپرهای رو به بیرون بود که مساحت کل بال را حدود ۱۰ تا ۱۲ درصد افزایش می‌داد. به منظورحفظ کارآیی محل نگهداری، این امر مستلزم داشتن بال های تاشو بود. موتورهای توربوفن قدرتمند این هواپیما، نسبت رانش به وزن آن را فراتر از همتایان زمینی خود پیش برده و کاناردهای اضافه شده (که طراحی آن ها دشوار بوده و نیاز به بازسازی اکستنشن های ریشه نوک بال داشتند) برای مانور دادن با این هواپیمای سنگین تر و بزرگتر، حیاتی بودند. قسمت‌های عقب هواپیما نیز باید اصلاح می‌شد تا از برخورد ناخواسته با باند در هنگام فرود با زوایای حمله بالا جلوگیری شود.
Su-33 برد و قدرت حمل محموله قابل توجهی داشته و در این زمینه ها، از جانشین خود، MiG-29K بسیار بهتر بود. این هواپیما به دلیل مخازن سوخت بزرگتر می تواندبه مسافت هایی بسیار دورتر از MiG-29K پرواز کند و دارای حداکثر وزن برخاست حدود ۵۰ درصد بیشتر نیز هست که به آن امکان می دهد سلاح های بیشتری حمل کند. این جنگنده دارای سرعت های توقف پایین تری است که فرود آمدن بر روی ناوهای هواپیمابر مانند Admiral Kuznetsov را آسان تر می کند. در اینجا برخی از قابلیت های سوخو Su-33 آورده شده است:
دسته
قابلیت های Su-33
حداکثر وزن برخاست
۳۳ تن
حداکثر سرعت
۲.۱۷ ماخ
سقف پروازی
۵۶,۰۰۰ فوت
Su-33 مجهز به موشک های هدایت شونده R-73 و R-27E بوده، دارای قابلیت عملیات هوا به هوا و تهاجمی دوربرد بود و از یک توپ ۳۰ میلی متری GSh-30-1 برای درگیری های هوایی در برد نزدیک نیز استفاده می کرد. این هواپیما هم برای عملیات در روز و هم در شب طراحی شده است، تقریباً تحت هر شرایطی قادر به عملیات بوده و می تواند مجموعه ای از مهمات هوا به زمین را بدون توجه به آب و هوا یا بال حمل کند.
با وجود توانایی‌هایش، سوخو-۳۳ هنوز در زمینه برخی از فناوری‌های مدرن که در جدیدترین جت‌های جنگنده استاندارد هستند، جایگاه ضعیف تری دارد. سیستم راداری پیشرفته «Slot Back» این هواپیما قابلیت‌های ردیابی چند هدفه ضعیف‌تری را ارائه می‌کند و باعث می شود که این هواپیما برای هدایت به پلتفرم های شناسایی و هشدار اولیه هوابرد نیاز داشته باشد. قابلیت های رهگیری موشک های ضد کشتی در این هواپیما نیز محدود بوده و قابلیت رادار نگاه به پایین آن از استانداردهای مدرن عقب تر است.
سابقه عملیاتی و تلاش های خارجی ناموفق برای بدست آوردن این جت
Su-33 در اواسط دهه ۱۹۹۰ و در سالهای پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی معرفی شد و در حال حاضر برای مدتی بیش از حد انتظار خدمت کرده است، با توجه به مشکلات بودجه ای متعدد و چالش های سیاسی که منجر به روند توسعه طولانی برای جانشین مورد نظر این هواپیما شده است. این هواپیما برای اولین بار در ۳۱ آگوست ۱۹۹۸ عملیاتی شد، زمانی که به طور رسمی اولین ماموریت های خود را در هنگ ۲۷۹ ترابری دریایی تهاجمی انجام داد.
در سال ۲۰۰۹، نیروی دریایی روسیه جایگزینی برخی از Su-33 های خود با هواپیمای سبک وزن مدرن تر MiG-29K، به خاطر قدرت مانور بالاتر و تجهیزات اویونیک مدرن تر آن ها، آغاز کرد. با این حال، Su-33 به خدمت خود ادامه داد و امروز نیز در خدمت است. در سال ۲۰۱۶، مجموعه ای متشکل از شش جت سو-۳۳ با سیستم های هدف گیری ارتقا یافته به روز شد تا برای مداخله نظامی روسیه در سوریه مورد استفاده قرار گیرد.
این هواپیما به طور گسترده برای انجام حملات دقیق علیه سازه های نیروهای مخالف بشار اسد مورد استفاده قرار گرفت. به ادعای The Aviationist، یکی از این Su-33ها در جریان درگیری از دست رفت، زمانی که یکی از آنها به دلیل مشکل در کابل متوقف کننده دچار سانحه شد، اگرچه خلبان جان سالم به در برد. در حالی که این یکی از تنها درگیری‌های مهمی بود که Su-33 در سرتاسر دوران فعالیتش در آن شرکت داشت، به این هواپیما اجازه داد تا توانایی‌های رزمی خود را ثابت کند.
چین در نهایت برای یک قرارداد خرید احتمالی برای نسخه مهندسی معکوس شده Su-33 با روسیه مذاکره کرد اما بعداً این خرید را به نفع توسعه جت جنگنده مبتنی بر ناو بومی J-15 کنار گذاشت. هند نیز برای مدت کوتاهی به خرید این جت فکر می کرد، اما بعداً تصمیم گرفت به جای آن هواپیمای کوچکتر MiG-29K را خریداری کند.
در سالهای اخیر، روسیه بار دیگر با استفاده از نوآوری‌های فناوری های بکار رفته در Sukhoi Su-3، یکی دیگر از جنگنده‌های برتری هوایی با قابلیت مانور بسیار بالای روسیه، تلاش کرده است ناوگان Su-33های خود را نوسازی کند. مشخص نیست که سوخو-۳۳ چه نقشی در جنگ روسیه علیه اوکراین ایفا می کند، به ویژه با توجه به اینکه ناو هواپیمابر آدمیرال کوزنتسوف در حال حاضر در سرویس نبوده و تحت بازسازی های گسترده قرار دارد.
بدون نظر