پهپادهای بدون سرنشین و کوچک به طور فزاینده ای در میدان جنگ برجسته شده اند. پهپادهایی مانند شاهد-۱۳۶، یک پهپاد کامیکازه ایرانی که غربی ها مدعی هستند روسیه در جنگ جاری اوکراین از آن استفاده می کند، تهدید جدیدی برای نیروهای درگیر در جنگ ها هستند که به شکل بی سابقه ای وجهه جنگ ها را تغییر داده اند. پهپادهای کوچک، چابک و قادر به انجام عملیات در قالب گروهی، تهدیدی منحصربه‌فرد هستند که برای مقابله با آنها به رویکردی کاملاً جدید و فناوری‌های نورینی نیاز است.
و این موضوع تنها پس از موجی از مشاهدات هواپیماهای بدون سرنشین در آسمان نیوجرسی که از اواسط نوامبر آغاز شد، مهم تر نیز شد. ناظران گزارش داده اند که هواپیماهای بدون سرنشین در نزدیکی زرادخانه پیکاتینی متعلق به ارتش ایالات متحده و ایستگاه تسلیحات دریایی ارل در این ایالت پرواز می کرده اند. در نتیجه، هفته گذشته اداره هوانوردی فدرال ممنوعیت موقت پرواز هواپیماهای بدون سرنشین به آنجا و بر فراز زمین گلف نیوجرسی را صادر کرد که رئیس جمهور منتخب دونالد ترامپ مالک آن است. این مشاهدات به سرعت در سراسر ایالت و در سراسر کشور خبرساز شد و حداقل ده ایالت گزارش دادند که وسایل نقلیه هوایی به شیوه‌های عجیبی رفتار کرده و باعث هیستری عمومی شده اند.
به ادعای اف‌بی‌آی، که در تحقیقات فعال در مورد این مشاهدات مشارکت دارد، این پهپادها هیچ خطری برای غیرنظامیان ندارند. جان کربی، سخنگوی امنیت ملی کاخ سفید روز دوشنبه در یک نشست مطبوعاتی گفت که از ۵,۰۰۰ مشاهده پهپاد گزارش شده در چند هفته گذشته، اداره فقط احساس کرده که باید حدود ۱۰۰ مورد از آنها را پیگیری کند. اف‌بی‌آی از شهروندان می‌خواهد که از سرنگونی پهپادها یا نشانه رفتن لیزر به سمت آنها خودداری کنند، زیرا بسیاری از این مشاهدات به هیچ وجه مربوط به هواپیماهای بدون سرنشین نیستند، بلکه اشیاء کاملاً عادی مانند هواپیماهای مسافربری، هواپیماهای بدون سرنشین تجاری، هواپیماهای بدون سرنشین سرگرمی، سیارات و حتی صورت‌های فلکی هستند.
در حالی که دولت ایالات متحده اعلام کرده است که پهپادهای مشاهده شده بر فراز نیوجرسی خطری برای امنیت ملی نیستند، توانایی یک پهپاد برای تغییر سریع از یک محصول مصرفی غیرنظامی به سلاحی که می تواند سبک سنتی دفاع را دور بزند، بی سابقه است. به این ترتیب، در دهه گذشته، ارتش ایالات متحده بودجه هایی را به برنامه هایی برای محافظت از واحدهای رزمی در برابر نظارت و حملات هواپیماهای بدون سرنشین اختصاص داده است. اگر دشمنان خارجی بخواهند توانایی پنتاگون برای اعزام نیرو به خارج ار کشور را مختل کنند، حملات پهپادی به پایگاه های نظامی در قاره ایالات متحده یکی از راه های انجام آن خواهد بود.
به همین دلیل، تسلیحات ضد پهپادی آمریکا می‌توانند روزی برای دفاع از پایگاه‌های خارج از کشور و داخل کشور مورد استفاده قرار گیرند – و احتمالاً این موضوع قطعی است و تنها بحث زمان آن در میان است. اینها سلاح هایی هستند که برای مقابله با تهدیدات پهپادهای مدرن ساخته شده اند. در ادامه این مطلب شما را با تمام سیستم های ضد پهپادی توسعه یافته یا در حال توسعه ایالات متحده آشنا خواهیم کرد.
سیستم های دفاع پهپادی ارتش ایالات متحده
Sgt. Stout
در دهه ۲۰۱۰، زمانی که تهدید هواپیماهای بدون سرنشین برای اولین بار تحقق یافت، ارتش ایالات متحده به حالت آماده باش درآمد. برای حدود ۱۰۰ سال، توپ های خودکار، معمولاً توپ های ۲۰ تا ۳۰ میلی متری با کالیبر کوچک، استانداردی برای مقابله با تهدیدات هوایی در ارتفاع پایین بوده اند. در دهه ۱۹۶۰، ارتش ها شروع به استفاده از موشک های زمین به هوای کوتاه برد کردند. این موشک‌ها که با نام سیستم‌های دفاع هوایی قابل حمل توسط انسان (MANPADS) شناخته می‌شوند، به‌ویژه در جنگ اخیر اوکراین، سرنگونی پهپادها، هلیکوپترها، جنگنده‌های تهاجمی و حتی موشک‌های کروز، بسیار مرگبار بوده‌اند.
خودروی جدید ارتش ایالات متحده به نام دفاع هوایی مانور برد کوتاه (Maneuver-Short Range Air Defense (M-SHORAD)) که با نام Sgt. Stout نیز شناخته می شود، از هر لحاظ یکی از مسلح ترین وسایل نقلیه زرهی در خدمت است. Sgt. Stout که بر روی شاسی خودروی جنگی پیاده نظام Stryker ساخته شده است، به یک پرتابگر Stinger Vehicle Universal Launcher (SVUL) ساخت ریتون مجهز شده که خود به چهار موشک پدافند هوایی FIM-92 Stinger، یک پرتابگر M299 حامل دو موشک AGM-144L Hellfire Longbow، یک توپ خودکار XM914 ۳۰ میلیمتری بوشمستر XM914 و یک مسلسل ۷.۶۲ میلیمتری M227 مسلح شده است. موشک استینگر می‌تواند تهدیدات هوایی را در بردهای تا هشت کیلومتر از بین ببرد، در حالی که گلوله‌های مجاورتی XM914 زمانی که به نزدیکی پهپادها برسند منفجر شده و با ترکش‌های مرگبار خود آن ها را تکه تکه می کنند. موشک هلفایر می تواند هم با اهداف هوایی و هم با اهداف زمینی درگیر شود، در حالی که مسلسل ۷.۶۲ میلی متری باعث می شود که Stout قابلیت محافظت از خود در برابر پیاده نظام دشمن و سایر اهداف را داشته باشد.
Coyote
یکی از موثرترین راه‌ها برای شکست هواپیماهای بدون سرنشین استفاده از موشک‌های زمین به هواست. موشکی که توسط روشنگر رادار یا جستجوگر داخلی به سمت هدف هدایت می‌شود، معمولاً احتمال اصابت بسیار بالایی دارد و به رهگیرهای پهپادی کمتری نیاز دارد که به سمت هدف شوند. این همچنین می تواند منجر به نیاز به رهگیرهای کمتری در دسترس شود و نیازهای لجستیکی یک واحد ضد پهپادی را کاهش دهد – به ویژه برای نیروهای اعزامی مانند ارتش مدرن ایالات متحده مهم است.
RTX Coyote یک موشک زمین به هواث کوچک و با لانچر پرتاب لوله ای است. هنگامی که دستور رهگیری یک پهپاد داده می شود، Coyote با کمک یک بوستر راکتی از لانچر پرتاب خود بیرون می جهد. این بوستر به سرعت شکارچی پهپاد را به سرعتی می‌رساند که در آن، توربوجت داخلی بتواند قدرت را در دست بگیرد. هنگامی که به هوا رفت، سیستم ضدپهپادی Coyote توسط یک رادار باند Ku مستقر روی زمین به سمت هدف خود هدایت می شود. کایوت می‌تواند تا یک ساعت در هوا بماند و چندین کایوت می‌توانند با هم شبکه سازی کنند تا موجی از حملات پهپادی را شکست دهند.
در دسامبر ۲۰۲۳، ارتش ایالات متحده سفارش ۶,۷۰۰ دستگاه سیستم ضد پهپادی Coyote را صادر کرد – ۶,۰۰۰ دستگاه مجهز به کلاهک انفجاری جنبشی که برای از بین بردن پهپادهای دشمن طراحی شده اند و ۷۰۰ دستگاه با کلاهک غیر جنبشی، احتمالاً یک مختل کننده که ارتباط رادیویی بین پهپادهای دشمن و کنترل‌کننده‌های آنها را قطع می‌کند. کایوت ها در نبرد در عراق استفاده شده اند و از نیروهای آمریکایی در برابر پهپادهای کامیکازه محافظت می کنند.
DE M-SHORAD
هواپیماهای بدون سرنشین یک تهدید دائماً در حال تکامل هستند. در دهه ۲۰۱۰، راه‌حل‌های جدیدی برای شکست پهپادها شامل پرندگان شکاری آموزش دیده و حتی تفنگ‌های ساچمه‌ای به کار گرفته شد. تکامل پهپادها از ابزارهای تهاجمی منفرد به گروه‌های بزرگ و هماهنگ، تهدید را چند برابر کرده است، و به یک اقدام متقابل نیاز دارد که هم قادر به درگیری سریع با چندین هدف باشد و هم یک خشاب مهمات بزرگ و عمیق را در خود جای دهد. موشک ها در نقش سلاح های ضد پهپاد، گزینه های ایده آلی هستند، اما هزینه هر شلیک در صورت استفاده از این موشک ها بسیار بالاست. مسلسل ها و توپ های خودکار ارزان تر هستند، اما دقت کمتری دارند. سلاح‌های لیزری که توسط ژنراتورهای دیزلی تامین نیرو می شوند، از نظر تئوری می‌توانند تعداد نامحدودی گلوله را تا زمانی که سوخت موجود باشد شلیک کنند، در حالی که هزینه اصلی آن ها تنها هزینه سوخت است.
سیستم دفاع هوایی مانور کوتاه برد مستقیم انرژی (Directed Energy Maneuver-Short Range Air Defense System) یا DE M-SHORAD، مسلسل ها و موشک های M-SHORAD را با لیزر ۵۰ کیلوواتی به منظور سرنگونی پهپادهای دشمن جایگزین می کند. DE M-SHORAD با استفاده از شلیک نور لیزر متمرکز، سطح بدنه پهپاد را داغ کرده، پلاستیک و حتی فلز را ذوب می کند، روتورهای کوادکوپتر را می سوزاند یا بال های آن را آتش می زند. حتی نسوزترین بدنه پهپادها نیز ممکن است با صدمه به سنسورهای اپتیکی، آتش گرفتن منبع سوخت، یا انفجار زودرس محموله های انفجاری مواجه شوند. همانند Sgt. Stout، سیستم DE M-SHORAD بر روی یک خودروی رزمی پیاده نظام Stryker نصب شده است. گزارش شده است که DE M-SHORAD در میدان نبرد با مشکلاتی مواجه شده است، اما انتظار می رود که این مشکلات در نهایت برطرف شود. سلاح های لیزری آمده اند که بمانند.
Leonidas
یکی از سلاح‌های غیرمتعارف‌تر در زمینه سیستم‌های هوایی ضد بدون سرنشین (C-UAS) لئونیداس است. لئونیداس بر خلاف توپ لوله ای سنتی و سلاح های موشکی، از یک آرایه آنتن عمودی و بزرگ استفاده می‌کند که شبیه یک مگس کش غول پیگر و فلزی است. این سلاح به آن اندازه که به نظر می رسد نیز عجیب نیست، زیرا لئونیداس از پرتوهای نامرئی انرژی الکترومغناطیسی استفاده می کند تا به معنای واقعی کلمه دسته های پهپادهای مهاجم را در آسمان نابود کند.
در روزهای اولیه آزمایش هسته ای، ارتش ایالات متحده دریافت که انفجارهای هسته ای یک پالس الکترومغناطیسی (EMP) از انرژی تولید می کند که می تواند به معنای واقعی کلمه سیستم های الکترونیکی مدرن را در لحظه برشته کند. دستگاه های الکترونیکی در معرض الین پالس فوراً دچار مشکل شده و از کار می افتند. لئونیداس از یک ژنراتور مایکروویو پرقدرت برای هدف قرار دادن پهپادها با پالس الکترومغناطیس استفاده می کند. پالس الکترومغناطیسی، بی صدا و نامرئی، به وسایل الکترونیکی کنترل کننده پهپادهای نزدیک شونده حمله می کند و باعث می شود این پهپادها تمام سیستم تامین نیروی خود را از دست داده و سقوط کنند. آنتن بزرگ و تخت لئونیداس یک پرتو گسترده را پخش می‌کند که به این سیستم اجازه می‌دهد یکباره به گروهی از پهپادهای مهاجم حمله کند.
لئونیداس یکی از اولین تسلیحات مبتنی بر مایکروویو در ارتش ایالات متحده است و دیگری سیستم دفاعی پایگاه هوایی THOR نیروی هوایی است. لئونیداس در یک تریلر و سیستم مبتنی بر غلاف موجود است و اخیراً بر روی یک خودروی رزمی پیاده نظام Stryker نیز برای نیروی زمینی ارتش ایالات متحده نصب شده است. Epirus، توسعه دهنده و سازنده Leonidas، چهار سیستم از این سلاح ضد پهپاد را برای آزمایش در سال ۲۰۲۳ به ارتش تحویل داد.
سخن پایانی
پهپادها – کوچک، سریع و قادر به حمله به صورت دسته جمعی، حتی برای پیشرفته‌ترین ارتش‌ها از نظر فناوری، نیز تهدیدی دشوار و چالش برانگیز هستند. خوشبختانه، تلاش‌ها برای مقابله با آنها منجر به تولید برخی از سیستم های دفاعی بسیار توانمند، حتی فناوری‌های پیشرفته‌ای مانند لیزر که توسعه آنها دهه‌ها طول کشیده است، شده است. لیزرها و سلاح‌های مایکروویو که برخلاف گلوله‌های توپ و موشک‌ها در صورت از دست دادن هدف خود دوباره روی زمین فرود آمده و خود به تهدید جدیدی تبدیل می شوند، حتی می‌توانند با خیال راحت در مناطق غیرنظامی مستقر شوند.
بدون نظر