۱۵ بازیکن شماره هفت برتر تاریخ فوتبال؛ از اریک کانتونا تا آندری شوچنکو

شماره ۷ در فوتبال، بار معنایی سنگینی دارد. این شماره اغلب (اگرچه نه همیشه) به بازیکنی هجومی تعلق می‌گیرد و در میان شماره‌های تک‌رقمی، اعتباری ویژه دارد که معمولاً نشان‌دهنده جایگاه و اهمیت بازیکن در تیم است. همان‌طور که هر مهاجم آرزو دارد روزی پیراهن شماره ۹ را بر تن کند، هر دروازه‌بان در پی شماره ۱ است و مدافعان مرکزی به دنبال شماره ۶، شماره ۷ نیز هدفی است که به‌ویژه وینگرها برای رسیدن به آن تلاش می‌کنند.

با تلاش‌های بسیاری از بازیکنانی که نامشان در این فهرست آمده، شماره ۷ به عددی تبدیل شده که بسیاری از بازیکنان آن را به‌عنوان نماد اوج عملکرد خود می‌دانند؛ چرا که تنها بازیکنی که مورد اعتماد کامل باشگاه است، چنین شماره‌ای را دریافت می‌کند. در نسل جدید نیز بازیکنانی چون بوکایو ساکا از آرسنال و وینیسیوس جونیور از رئال مادرید، در فصل ۲۰۲۴/۲۵ این مسئولیت را بر دوش گرفته‌اند و تاکنون نیز فراتر از انتظار ظاهر شده‌اند.

با در نظر گرفتن همه این موارد، پرسش این است: چه کسانی بزرگ‌ترین شماره ۷های تاریخ فوتبال هستند؟

معیارهای رتبه‌بندی:

فهرست‌ بهترین‌ها همیشه ذاتاً شخصی هستند و منطقی است که دو فهرست با موضوع مشابه، ورودی‌های متفاوتی داشته باشند. با این حال، رتبه‌بندی حاضر بر اساس معیارهای زیر صورت گرفته است:

• کیفیت کلی – بازیکن در طول دوران حرفه‌ای خود چقدر خوب بوده است؟
• افتخارات کسب‌شده – بازیکنان بزرگ معمولاً تیم خود را به موفقیت می‌رسانند.
• طول عمر حرفه‌ای – بازیکن چند سال در فوتبال حرفه‌ای فعال بوده؟
• واکنش هواداران – میزان علاقه و تحسین طرفداران نسبت به بازیکن، در دوران بازی و پس از آن.

۱۵ شماره ۷ برتر تاریخ فوتبال

۱۵- انگولو کانته (۲۰۱۲–تاکنون)

پس از پیوستن به لسترسیتی در سال ۲۰۱۵، انگولو کانته دیگر هرگز پشت سر خود را نگاه نکرد. او بخش جدایی‌ناپذیری از تیم کلودیو رانیری بود که با قهرمانی شگفت‌انگیز در لیگ برتر فصل ۲۰۱۵/۱۶ دنیای فوتبال را حیرت‌زده کرد؛ قهرمانی‌ای که بلافاصله پس از آن، به انتقال او به چلسی منجر شد.

کانته در هفت سال حضورش در لندن بیش از پیش رشد کرد و به یکی از بهترین هافبک‌های جهان تبدیل شد. او در نقش هافبک تدافعی، سطح بالایی از کیفیت را به نمایش گذاشت و به چلسی کمک کرد تا یک عنوان قهرمانی لیگ برتر، لیگ قهرمانان اروپا، لیگ اروپا و جام حذفی را کسب کند.

در عرصه ملی، کانته درست پیش از جام جهانی ۲۰۱۸ وارد ترکیب تیم ملی فرانسه شد و در قهرمانی این تیم در جام جهانی روسیه، بیست سال پس از نخستین قهرمانی‌شان، نقشی کلیدی ایفا کرد. او اکنون در عربستان بازی می‌کند، اما همچنان عضو تیم ملی فرانسه است و هرازگاهی با نمایش‌های خود، به جهانیان یادآوری می‌کند که چه بازیکن بزرگی است.

۱۴- داوید ویا (۲۰۲۰–۲۰۰۰)

بهترین گلزن تاریخ تیم ملی اسپانیا، داوید ویا، در طول دوران حرفه‌ای‌اش به عنوان یک تمام‌کننده مرگبار شهرت یافت. «ال گواخه» دوران اوج خود را در اسپانیا سپری کرد؛ جایی که با اسپورتینگ خیخون و رئال ساراگوسا نامی برای خود دست و پا کرد. در سال ۲۰۰۵ و هم‌زمان با اولین حضورش در ترکیب تیم ملی اسپانیا، به والنسیا پیوست و طی پنج سال، خود را به یکی از گلزن‌ترین مهاجمان اروپا تبدیل کرد.

سرعت فوق‌العاده و توانایی استفاده از هر دو پا باعث شد که ویا در نهایت راهی بارسلونا شده و در این تیم نیز لیگ قهرمانان اروپا را فتح کند. در رده ملی، ویا عضو ثابت ترکیب طلایی اسپانیا بود که با هدایت ویسنته دل‌بوسکه، یورو ۲۰۰۸ و جام جهانی ۲۰۱۰ را به‌صورت پیاپی فتح کردند.

۱۳- فرانک ریبری (۲۰۲۲–۲۰۰۰)

فرانک ریبری، ستاره فرانسوی، دوران حرفه‌ای خود را با بازی در پنج باشگاه مختلف در طی پنج سال آغاز کرد. پس از دو فصل در مارسی، ریبری در سال ۲۰۰۷ به بایرن مونیخ پیوست؛ جایی که نه‌تنها خانه‌ای همیشگی برای خود یافت، بلکه بهترین فرم حرفه‌ای‌اش را در آنجا تجربه نمود.

او با آرین روبن هلندی زوجی مرگبار ساخت که به «روبری» شهرت یافت. این دو وینگر، ستون حملات بایرن بوده و باشگاه را به یک قدرت بلامنازع در فوتبال اروپا تبدیل کردند. ریبری در ۱۲ فصل حضورش در بایرن، ۹ قهرمانی بوندس‌لیگا کسب کرد و در پایان فصل ۲۰۱۲/۱۳، به قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا نیز رسید. ریبری با تکنیک خیره‌کننده و سرعت بالایش، به وینگری شناخته‌شده بدل شد. تا زمان جدایی‌اش در سال ۲۰۱۹ و انتقال به فیورنتینا، ریبری جایگاه خود به‌عنوان اسطوره باشگاه بایرن مونیخ را تثبیت کرده بود.

۱۲- کوین کیگان (۱۹۸۵–۱۹۶۸)

کوین کیگان، برنده دو توپ طلای پیاپی و کاپیتان آینده تیم ملی انگلستان، پس از سه سال بازی در اسکانتورپ، با توصیه بیل شنکلی به لیورپول پیوست. او در شش سال حضور در مرسی‌ساید، تمامی توانایی‌های خود را به نمایش گذاشت و به لیورپول کمک کرد تا چندین قهرمانی در لیگ دسته اول، جام حذفی و لیگ قهرمانان اروپا (جام باشگاه‌های اروپا) کسب کند.

در سال ۱۹۷۷، کیگان با انتقالی رکوردشکن به هامبورگ رفت و گران‌ترین خرید تاریخ فوتبال آلمان شد. با وجود مشکلات اولیه، او به چهره‌ای محبوب میان هواداران هامبورگ تبدیل شد و لقب «موش نیرومند» را گرفت. در فصل پایانی حضورش در این باشگاه، تیم را به فینال جام باشگاه‌های اروپا رساند، هرچند در نهایت با شکست برابر ناتینگهام فارست، از دستیابی به جام قهرمانی باز ماندند.

۱۱- آندری شوچنکو (۲۰۱۲–۱۹۹۳)

در انگلستان، آندری شوچنکو بیشتر به‌خاطر دوران حضورش در چلسی شناخته می‌شود؛ دورانی که هرچند بد نبود، اما به اندازه سال های قبلش برای او پربار نبود. اما پیش از آن، در هفت سال حضور در آث میلان، شوچنکو جایگاه خود را به‌عنوان یکی از بهترین مهاجمان اروپا تثبیت کرد و در همین دوران موفق به کسب توپ طلا شد.

شوچنکو یکی از ارکان کلیدی تیم میلان در آغاز دهه ۲۰۰۰ بود و با این تیم، یک قهرمانی سری‌آ، یک کوپا ایتالیا و یک لیگ قهرمانان اروپا را به دست آورد. او به‌عنوان بهترین گلزن تاریخ فوتبال اوکراین، بازیکنی همه‌کاره در خط حمله بود و با دریبل‌زنی قوی و تمام‌کنندگی بالا، قدرت تأثیرگذاری‌اش در میدان را دوچندان می‌کرد.

۱۰- جرزینیو (۱۹۸۲–۱۹۶۰)

جرزینیو که جانشین گارینشا در سطح باشگاهی و ملی شده بود، وظیفه‌ای دشوار پیش روی داشت؛ زیرا گارینشا از محبوب‌ترین بازیکنان تاریخ برزیل به شمار می‌رفت. با این حال، جرزینیو به‌خوبی از عهده این وظیفه برآمد و با سرعت و مهارت فنی‌اش، نامی برای خود دست‌وپا کرد.
پس از بازنشستگی گارینشا، جرزینیو به پست وینگر راست مورد علاقه‌اش رسید و در مقدماتی جام جهانی ۱۹۷۰ نمایش‌هایی درخشانی برای تیم ملی برزیل ارائه داد.

اما در خود جام جهانی بود که این برزیلی ستاره شد؛ در آن تورنمنت، او در تمام بازی‌ها گل زد، از جمله فینال برابر ایتالیا، و نقش مهمی در قهرمانی برزیل در این مسابقات داشت. او لقب «طوفان» را به دست آورد و تا امروز یکی از نمادهای فوتبال هجومی برزیل محسوب می‌شود.

۹- روبرت پیرس (۲۰۱۵–۱۹۹۱)

روبرت پیرس هنگام پیوستن به آرسنال، جایگزین مارک اورمارس شد که با انتقالی گران‌قیمت راهی بارسلونا شده بود. پیرس هنگام پیوستن به لیگ برتر در اواسط دهه بیست زندگی‌اش بود، و کمی زمان برد تا با سبک فوتبال انگلیس سازگار شود. اما وقتی توانست خود را با این سبک جدید فوتبال سازگار کند دیگر کسی جلودارش نبود.

پس از یکی دو فصل، پیرس به ستاره‌ای در ترکیب آرسنال بدل شد و عملکردی ثابت و چشمگیر ارائه داد. او عضو تیم افسانه‌ای «شکست‌ناپذیران» آرسنال بود که در فصل ۲۰۰۳/۰۴ بدون باخت قهرمان لیگ برتر شد. در آن فصل، پیرس ۱۴ گل زد و ۷ پاس گل داد. او از جمله وینگرهای مدرن، خلاق و باهوشی بود که در دوران اوجش، با کمترین لمس توپ، بیشترین تأثیر را بر بازی می‌گذاشت.

۸- دیوید بکام (۲۰۱۳–۱۹۹۲)

اگر هنگام فکر کردن به شماره ۷ منچستریونایتد، اولین نامی که به ذهن نیاید کریستیانو رونالدو باشد، بدون شک آن نام دیوید بکام است. بکام به‌خاطر تخصصش در ضربات ایستگاهی، ارسال‌های دقیق و توانایی فنی فوق‌العاده‌اش مشهور بود؛ مهارت‌هایی که کمبود سرعت طبیعی‌اش در مقایسه با دیگر وینگرها را جبران می‌کرد.

بکام در ترکیب تیم ملی انگلیس نیز اغلب شماره ۷ را می‌پوشید و شش سال نیز بازوبند کاپیتانی این تیم را بر بازو داشت. بکام در دوران بازی‌اش در یونایتد و رئال مادرید در پست‌های متنوعی از جمله مرکز میدان بازی کرد. سر الکس فرگوسن با تمجید از دیدگاه بکام نسبت به بازی فوتبال گفته بود: «او به شکل بی وقفه و خستگی ناپذیر تمرین می کند که اکثر بازیکنان کم‌استعدادتر حتی به آن فکر هم نمی‌کنند.»

۷- کنی داگلیش (۱۹۹۰–۱۹۶۹)

«کینگ کنی»، لقبی است که هواداران سلتیک و لیورپول با عشق برایش برگزیده‌اند. او فوتبال حرفه‌ای را در زادگاهش اسکاتلند و با سلتیک آغاز کرد و پس از هشت سال پرافتخار، در سال ۱۹۷۷ به آنفیلد پیوست و ۱۳ سال در آن‌جا ماند و همانجا بازنشسته شد.

این گلزن قهار در سال‌های نخست حضورش، گلزنی‌های متعددی داشت، اما با افزایش سن، نقش‌های متفاوتی در ترکیب تیم ایفا کرد. در دهه ۸۰، داگلیشن همچنان یکی از مهره‌های کلیدی لیورپول بود و در ادامه، به‌عنوان مربی–بازیکن نیز به تیم لیورپول خدمت کرد. داگلیش در سال های پایانی بازی اش به عنوان راهنما، بازیکنان جوان را به جلو هدایت می کرد و خود را به اسطوره مرسی ساید تبدیل کرد. او رکورددار بیشترین بازی و همراه با دنیس لاو، بهترین گلزن تاریخ تیم ملی اسکاتلند با ۳۰ گل است.

۶- رائول (۲۰۱۵–۱۹۹۴)

رائول که اکنون هدایت تیم دوم رئال مادرید (کاستیا) را بر عهده دارد و از سال ۲۰۱۹ این مسئولیت را بر عهده دارد، نامش با این باشگاه گره خورده است. او در سال ۱۹۹۲ از آکادمی اتلتیکو مادرید، تیم رقیب همشهری، به رئال پیوست و تنها دو سال بعد، به تیم بزرگسالان راه یافت. در ۱۶ سال حضور در تیم اصلی، رائول ۶ قهرمانی لالیگا و ۳ قهرمانی لیگ قهرمانان را با مادرید تجربه کرد.

با وجود آن‌که تمرکز اصلی رائول گلزنی بود، توانایی او در خلق موقعیت و بازی‌سازی نیز تحسین‌برانگیز بود. این بازیکن اسپانیایی در اواخر دوران حرفه‌ای‌اش، به دلیل کاهش سرعتش در نقش هافبک هجومی نیز به‌کار گرفته شد، اما چیزی که هرگز در بازی رائول دچار نقصان نشد، هوش او بود و بسیاری او را به خاطر هوش بازی خوانی بالایش در زمین می ستودند.

۵- لوئیس فیگو (۲۰۰۹–۱۹۸۹)

لوئیس فیگو، یکی از تکنیکی‌ترین و سریع‌ترین وینگرهای نسل خود، در سال ۲۰۰۰ با کسب توپ طلا به اوج رسید. همان سال، با انتقالی جنجالی از بارسلونا به تیم رقیب، رئال مادرید، رکورد نقل‌وانتقال جهان را شکست؛ انتقالی که هنوز هم در تاریخ ال‌کلاسیکو‌ها نقل محافل است.

فیگو بیشتر دوران حرفه‌ای‌اش را در لالیگا سپری کرد و با سرعت بالا، قدرت دریبل‌زنی و ارسال‌های دقیقش، مدافعان حریف را سردرگم کرده و به راحتی آن ها را مغلوب می کرد. پس از انتقال به اینتر و افزایش سن، فیگو به مرکز میدان رفت و با اتکا به تکنیک بالایش، این انتقال پست هرگز باعث کاهش تاثیرگذاری این بازیکن در زمین نشد.

۴- اریک کانتونا (۱۹۹۷–۱۹۸۳)

لقب «پادشاه» در فوتبال به‌سادگی به کسی داده نمی‌شود، اما اریک کانتونا با عملکردش در منچستریونایتد به این جایگاه رسید. او ابتدا در لیدز یونایتد کسب تجربه کرد و کانتونا به سفیدها کمک کرد که آخرین دوره لیگ اول فوتبال انگلیس را با قهرمانی به پایان برسانند، مسابقاتی که سال بعد با عنوان لیگ برتر برگزار شد. سپس در همان سال بود که کانتونا به منچستر آمد و در پنج فصل حضورش در اولدترافورد، به یکی از تأثیرگذارترین مهاجمان دهه بدل شد.

بازیکنی نابغه در بازی با توپ، کانتونا به خاطر جایگاه و اعتماد به نفسش در جلوی میدان شناخته می شد. علیرغم بازی در مقابل دروازه حریف، کانتونا دارای قدرت بازی دفاعی خیره کننده ای بود و با صلابت مانع از ضدحمله های حریف می شد. کانتونا دوران درخشان و ماندگاری در اولدترافورد داشت و خیلی زود، در سن ۳۰ سالگی بازنشسته شد بدون اینکه طعم بازی در جام جهانی را بچشد.

۳- جورج بست (۱۹۸۴–۱۹۶۳)

گرچه بسیاری جورج بست را به خاطر سبک زندگی پرحاشیه‌اش می‌شناسند، اما هیچ شکی نیست که او یکی از بهترین شماره ۷های تاریخ فوتبال است. علیرغم تمام جنجال هایی که داشت، او یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال انگلیس و حتی جهان است. بست با هر دو پا بازی می‌کرد، سرعتی فوق‌العاده داشت و در کنترل توپ، به یک اندازه تماشاگران و مدافعان را شگفت‌زده می‌کرد. مدافعی نبود که به‌سادگی از پس مهار او برآید.

او با سرعت بالایش، تجسم کامل بازیکن خلاق دهه ۶۰ و ۷۰ بود و تأثیری عمیق بر فرهنگ فوتبال و هواداران نسل‌های بعدی گذاشت. کارهایی که جورج بست با توپ می کرد، به این معنا بود که هیچ مدافعی شانس زیادی برای گرفتن توپ از او نداشت.

۲. گارینشا (۱۹۷۲–۱۹۵۳)

گارینشا علیرغم اینکه مادرزادی با یک پای کوتاه تر نسبت به پای دیگر به دنیا آمده بود و تا اواخر دوران نوجوانی علاقه‌ای به فوتبال حرفه‌ای نداشت، اما به یکی از نمادهای شماره ۷ و خلاقیت در تاریخ فوتبال بدل شد. این ستاره برزیلی ابداع کننده بسیاری از ترفندها و تکنیک های فوتبالی و کارهای عجیب با توپ بود.

او به عنوان یکی از استعدادهای متعدد برزیل در میانه قرن بیستم،‌ در کنار پله، طلایی‌ترین دوران تیم ملی برزیل را رقم زد و در جام جهانی ۱۹۶۲ که پله مصدوم شد، ستاره تیم بود. این دو در ۴۰ بازی ملی کنار هم بازی کردند و هیچ‌گاه شکست نخوردند. در سال ۲۰۱۶ و به مناسبت شصتمین سالگرد توپ طلا، گارینشا به‌عنوان برنده جایگزین سال ۱۹۶۲ (که فقط به بازیکنان اروپایی داده می‌شد) انتخاب شد، جایزه ای که آن سال به جوزف ماسوپوست رسیده بود.

۱- کریستیانو رونالدو (۲۰۰۲–تاکنون)

برترین گلزن تاریخ فوتبال و بازیکنی که بیشترین تعداد بازی رسمی را انجام داده است، کریستیانو رونالدو را باید فراتر از یک اسطوره دانست، ستاره ای که بسیاری او را بهترین بازیکن تاریخ می دانند. او پس از تنها یک فصل در تیم اصلی اسپورتینگ، با انتقالی بزرگ راهی منچستریونایتد شد و در آن‌جا به ستاره‌ای جهانی تبدیل گردید. رونالدو در اولدترافورد به یک سوپراستار تمام عیار تبدیل شد و در انتقالی بزرگ و خبرساز به رئال مادرید پیوست، جایی که ۹ سال افتخار آفرینی را رقم زد.

در رئال مادرید بود که رونالدو به اوج شهرت، افتخار و اعتبار رسید؛ جایی که ۴ قهرمانی لیگ قهرمانان و ۲ لالیگا کسب کرد. سه قهرمانی متوالی اروپا بین ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۸، دوران طلایی رونالدو در رئال را جاودانه ساخت. پس از ترک رئال، رونالدو در یوونتوس، منچستر و اکنون در النصر عربستان بازی می‌کند. رونالدو در ۴۰ سالگی همچنان در بالاترین سطح بازی می‌کند و تاریخ‌سازی‌اش ادامه دارد. روزی که رونالدو بازنشسته شود، پایان یک عصر مهم در تاریخ فوتبال خواهد بود.