رتبه‌بندی ۱۲ آلبوم تولید شده توسط گروه متالیکا از بهترین به ضعیف‌ترین

متالیکا (Metallica) یکی از بهترین گروه های متال تمام دوران است. از نگاه بسیاری بهترین؛ آن‌ها محبوب‌ترین بیگ‌فور معروف در دنیا ترش متال هستند، و وقتی به دیسکوگرافی‌شان نگاه می‌کنید، به راحتی می‌توان دلیل آن را فهمید. از زمانی که اولین آلبوم آنها با نام Kill ‘Em All در سال ۱۹۸۳ منتشر شد، گروه متالیکا با ریف‌های هیجان‌انگیز و تک‌نوازی شگفت‌انگیز گیتار شناخته شده است که برشمردن همه آنها دشوار است. حتی افرادی که معمولاً متال گوش نمی‌دهند می‌توانند متالیکا را دوست داشته باشند، زیرا کار آنها خیلی جاها پویا و شنیدنی است.

متالیکا با ۱۲ آلبوم که بسیاری از آنها طولانی هستند، آهنگ‌های حیرت‌انگیز، خوب و بد خود را دارد. همین را می‌توان در مورد کلیت آلبوم‌های آنها نیز گفت. برخی از آنها قطعاً بهتر از دیگران هستند – تا جایی که طرفداران اغلب دوران این گروه را به دو دوره روزهای قبل از آلبوم Black و روزهای بعد از آن تقسیم می‌کنند. آنها همچنین به متالیکای قبل از مرگ نابهنگام کلیف برتون در مقابل متالیکای بعد از مرگ کلیف برتون اشاره می‌کنند. در این مطلب می‌خواهیم ۱۲ آلبوم متالیکا را بررسی کرده و از بدترین به بهترین رتبه‌بندی کنیم.

۱۲- ۷۲ Seasons

تاریخ انتشار: ۱۴ آوریل ۲۰۲۳

۷۲ Seasons جدیدترین آلبوم متالیکاست، اولین آلبوم آن‌ها پس از ۷ سال، و به نظر می رسد باید کمی زمان بیشتری را برای پیاده کردن ایده های خود صرف می کردند. دو آهنگ اول بسیار ضعیف هستند و این کمابیش در مورد حال و هوای بقیه آلبوم نیز صدق می کند. ترانه Screaming Suicide چندان بد نیست، اما واقعاً چیزی نیست که فکر کنید بارها آن را گوش خواهید داد. Sleepwalk My Life Away شروعی قوی دارد که به طرز بدیعی باس رابرت تروهیو را برجسته می سازد، اما این آهنگ پس از رسیدن شعر نمی تواند به امیدها پاسخ دهد.

طبق معمول در این مرحله از تاریخ متالیکا، آهنگ‌های زیادی وجود دارد که خیلی طولانی هستند، اما حتی آهنگ‌های کوتاه‌تر مانند Lux Eterna و Too Far Gone؟ موفق به تحت تاثیر قرار دادن شنونده نمی شوند. آهنگ Chasing Light یک ریف بسیار جالب دارد، اما شروع شعر و صدای خواننده باعث می شود که شتاب اصلی آهنگ کاهش یابد. به طور کلی، به نظر می رسد که متالیکا در تهیه این آلبوم بسیار احساساتی و شتابزده عمل کرده است.

۱۱- St. Anger

تاریخ انتشار: ۵ ژوئن ۲۰۰۳

این یکی در نقطه مقابل آلبوم بالا از لحاظ نرمی و احساساتی شدن قرار دارد و بدین ترتیب بود که آلبوم آزمایشی St. Anger تقریباً توسط همگان مورد نقد قرار گرفت. انصافاً، تولید این آلبوم در یکی از سخت ترین دوره های گروه متالیکا اتفاق افتاد. این آلبوم صدایی بسیار مینیمال و خام با تغییر تن و سرعت ناگهانی دارد. در واقع، St. Anger پتانسیل های زیادی را نشان می دهد؛ ریف‌ها تا زمانی که اشعار شروع می شوند بسیار خوب هستند و آواز بسیار ضعیف جیمز هتفیلد مانع از ادامه این روند می‌شوند. ترانه Some Kind of Monster برای دو دقیقه اول بسیار عالی است و بسیاری آرزو می کنند که کاش ادامه این آهنگ را نیز اینسترومنتال نگه می داشتند.

همچنین کمبود قابل توجهی در تکنوازی کرک همت در این آلبوم وجود دارد، یک عنصر کلیدی برای آهنگ های متالیکا که اغلب ترانه ها را ارتقا می دهد و به بخش های مختلف اجازه می دهد به طور طبیعی در یکدیگر جریان پیدا کنند. سپس سبک غیر متعارف درام زدن لارس اولریخ از راه می رسد که طعمی اکتسابی دارد یعنی اینکه اگر در روزهای تاریکی باشید ممکن است رفته رفته به آن علاقمند شوید. ترانه‌ها معمولاً بخش‌هایی دارند که باکیفیت بوده و بخش‌هایی که جذاب نیستند، اما حداقل اشتیاق در این آلبوم وجود دارد. پس از مدتی، این آلبوم شروع به تکراری شدن می کند و بسیار طولانی تر از آنچه لازم است.

۱۰- Load

تاریخ انتشار: ۴ ژوئن ۱۹۹۶

آلبوم Metallica در سال ۱۹۹۱ به قدری موفقیت آمیز بود که برنامه شلوغ تور گروه، گرفتن وقت استودیو را دشوار می‌کرد. نیم دهه طول کشید تا رکورد بعدی آنها منتشر شود و بسیاری از طرفداران می‌توانند Load را اولین آلبوم متالیکا بخوانند که بدون شک در سمت ضعیف‌تر کارهای گروه قرار دارد. این آلبوم بیشتر هارد راک است تا هوی متال (چه رسد به ترش متال)، به نوعی شبیه متالیکای سبک شده، و بیشتر آن واقعاً خوب نیست. ترانه Hero of the Day با ریشه های گروه فاصله زیادی دارد و Mama Said اساساً یک ترانه کانتری است.

آیا Load از St. Anger? خیلی بهتر است؟ نه در بیشتر موارد، اما گهگاه درخشش های خلاقانه ای در آن وجود دارد – Poor Twisted Me ریتم مناسبی دارد در حالی که Thorn Within و Ronnie ریف های جذابی دارند. با این حال، آهنگ برجسته این آلبوم، ترانه نادیده گرفته شده Until it Sleeps است. این آلبوم بیش از حد طولانی، همراه با ترانه نسبتاً به یاد ماندنی King Nothing، چند آهنگ جذاب و به یادماندنی از دهه پر از زشتی ۹۰ که در آن گروه با هویت خود دست به گریبان بود را در خود دارد.

۹- Hardwired…to Self-Destruct

تاریخ انتشار: ۱۸ نوامبر ۲۰۱۶

از آنجایی که متالیکا تا حد زیادی با Death Magnetic به فرم خوب خود بازگشته بودند، طرفداران در نهایت می توانستند انتظارات (تا حدودی) بالایی برای آلبوم بعدی آن ها داشته باشند: Hardwired…to Self-Destruct. اولین آلبومی که توسط لیبل Blackened تولید شد، در کلیت خود آلبوم موفقی به شمار نمی آید. اما مطمئناً چیزهای خوبی در این آلبوم وجود دارد. Hardwired یک آهنگ ابتدایی مختصر و عصبانی است که ما را به یاد Battery می اندازد. این آهنگ با آهنگ بسیار باکیفیت، چند لایه و دائماً سنگین و خلاقانه Atlas, Rise! دنبال می شود.

Now that We’re Dead و چندین آهنگ دیگر احساس جدید بودن ندارند، اما Moth into Flame یکی از بهترین آهنگ‌های قرن آنهاست (مخصوصا همخوانی آهنگ) که پیامی به موقع درباره رسانه‌های اجتماعی و شهرت دارد. Hardwired…to Self-Destruct واقعاً لازم نبود که حدود ۷۷ دقیقه طول داشته باشد، اما Am I Savage? لحظات خوبی دارد و Spit Out the Bone یک پایان بسیار جالب برای یک آلبوم نامتجانس است.

۸- Reload

تاریخ انتشار: ۱۸ نوامبر ۱۹۹۷

اگر Load گاهی اوقات متالیکا را غیرقابل تشخیص می کرد، Reload به ما یادآوری می کند که آنها هنوز یک گروه متال موفق و معروف هستند. در Fuel شاهد بازگشت گروه به ریشه های ترش متال خود هستیم، اما مهمتر از آن نشان داد که آنها هنوز هم می توانند با این صدا عالی به نظر برسند. The Memory Remains سرعت کار را کاهش می‌دهد، اما نه به طرز بدی. Devil’s Dance ریف خوبی دارد، اگرچه صدای خواننده اصلی گروه در این آهنگ چندان کار نمی کند. پس از آن The Unforgiven II که به اندازه نسخه اورجینال قوی نیست از راه می رسد، اما همچنان تصنیف شایسته‌ای در یکی از آلبوم های قدیمی گروه است.

مانند چندین آلبوم گروه، به نظر می رسید که می شد چند مورد از آهنگ های این آلبوم را کوتاه تر کرد. Low Man’s Lyric و Fixxxer بسیار طولانی هستند، اگرچه حداقل دومی پایان مناسبی برای آلبومی است که نشان می دهد گروه همچنان می تواند مانند همیشه بهترین گروه متال باشد. اگر چه فاصله زیادی با یک آلبوم بی نقص دارد، اما بخش‌هایی از Reload هنوز ارزش گوش دادن دوباره را دارند.

۷- Garage Inc.

تاریخ انتشار: ۲۴ نوامبر ۱۹۹۸

پس از گذشت پنج سال برای پیگیری The Black Album، گروه سه سال متوالی آلبومی را منتشر کرد. Garage Inc. سومین آلبوم در این تداوم تولید آلبوم است و به دلیل اینکه یک آلبوم تلفیقی است منحصر به فرد به نظر می رسد (با وجود اینکه یک آلبوم استودیویی معمولی نیست، ما آن را در این لیست قرار خواهیم داد). در اینجا چیزهای زیادی وجود دارد – از جمله طولانی کردن آهنگ های کاور آنها از سال ۱۹۸۷ و چند ترانه دیگر از دهه ۸۰ ، که به طور قابل توجهی بهتر (و قدیمی تر) از آهنگ های جدیدتر هستند. کسانی که Motorhead کاور می کند بسیار خوشایند هستند.

بخش اول شامل کاورهایی است که اخیراً ضبط شده اند. همه چیز با Free Speech for the Dumb شروع می شود و کاورهای قوی از Turn the Page ساخته باب سیگر و Astronomy ساخت Blue Oyster Cult وجود دارد. باز هم یادآور آلبوم Load، این آلبوم یک کاور از Tuesday’s Gone With the Wind ساخته Lynyrd Skynyrd دارد که به طور غیرمنتظره ای به هیچ وجه متال نیست. این آلبوم دوبل طولانی فراز و نشیب های خود را دارد، اما قطعاً در نشان دادن وسعت کار گروه فوق العاده عمل کرده و در نهایت بیش از یک آهنگ را ارائه می دهد که هر طرفداری می تواند از آن لذت ببرد.

۶- Death Magnetic

تاریخ انتشار: ۱۲ سپتامبر ۲۰۰۸

اگر St. Anger نقطه پایین متالیکا بود، Death Magnetic آنها را احیا کرد. این مقدمه برای That Was Just Your Life راهی عالی برای شروع کار است، و ریف آن آنقدر خوب است که جای تعجب نیست که گروه در طول تور، اجرای خود را با این آهنگ شروع می کند. The End of the Line این آهنگ را با توجهی به همان اندازه شدید نسبت به ساختار و انتقال‌های قانع‌کننده دنبال می‌کند. Broken, Beat, & Scarred بسیار تاثیرگذار است و The Day That Never Comes یک ترانه حماسی است که به عظمت ترانه هایی مانند One و Fade to Black نزدیک می شود. زمانی که به آهنگ All Nightmare Long گوش می‌دهید، امیدوار هستید که گروه برای کل آلبوم این رویه خود را حفظ کند.

متأسفانه Death Magnetic در نیمه دوم خود (با شروع Cyanide و به طور ویژه پس از آن) قدرت خود را از دست می دهد. در عین حال، کل آلبوم به آن خوبی که می‌توانست ترکیبی نبود، اما آهنگ‌نویسی در چندین آهنگ اول آنقدر قوی است که با تمام نقص هایش، Death Magnetic به عنوان بهترین آلبوم استودیویی گروه در قرن بیست و یکم شناخته می‌شود – و هیچ آلبومی به آن نزدیک هم نمی شود.

۵- Kill ‘Em All

تاریخ انتشار: ۲۵ جولای ۱۹۸۳

Kill ‘Em All اولین رکورد متالیکا است و هنوز هم یکی از بهترین های متالیکا و موسیقی متال است. Hit the Lights به شکلی بسیار امیدوار کننده همگان را با این گروه آشنا کرد. فریادهای بلند جیمز هتفیلد، سرعت خشمگین گروه، تک نوازی دیو ماستین – همگی وقتی برای تلف کردن ندارند. آهنگ The Four Horsemen یکی از بزرگترین ترانه های حماسی متالیکاست که نشان می‌دهد آن‌ها قادر به اجرای آهنگ‌های طولانی‌تر و پیچیده‌تر هستند که قدرتشان را از دست نمی دهند. آهنگ (Anesthesia)—Pulling Teeth از کلیف برتون پیش درآمد بسیار جالبی برای آهنگ های اینسترومنتال بعدی مانند Orion است، در حالی که طول آن کافی است. همچنین ترانه های قوی مانند Whiplash، Phantom Lord و Seek & Destroy محبوب طرفداران نیز در این آلبوم وجود دارد.

Kill ‘Em All تنها حدود ۵۱ دقیقه طول می کشد (برخلاف آلبوم هایی که تا بیش از ۷۰ دقیقه ادامه می یابند)که نشان می دهد که یک آلبوم متالیکا چگونه است وقتی نیازی برای به دوش کشیدن بار آهنگ های ترکیبی و طولانی را احساس نکند. در واقع Jump in the Fire ، No Remorse و Metal Militia تنها آهنگ های این آلبوم هستند که احساس می‌کنیم می شود از آن ها گذشت.

۴- …And Justice for All

تاریخ انتشار: ۲۵ آگوست ۱۹۸۸

اولین آلبوم متالیکا پس از مرگ کلیف برتون، نوازنده مشهور باس گروه، … And Justice for All اولین آلبوم بلند آنها با جایگزینی جیسون نیوستد است. این آلبوم بیشتر یک نت تاریخی است تا یک نت موسیقایی، زیرا به ندرت در طول آلبوم از باس استفاده می شود. این حتی برای آهنگ One نیز صدق می کند، آهنگی که آنقدر فوق العاده است که هنوز هم یکی از مشهورترین تک آهنگ های متالیکا در تمام دوران به شمار می آید. نیوستد به نوشتن آهنگ آغازین آلبوم، Blackened کمک کرد که عالی است (به جز یک انحراف در آهنگ که هم شعر و هم همخوانی اش خوب پیش نمی رود).

آلبوم …And Justice for All به حق یکی از محبوب ترین آلبوم های گروه متالیکاست و منجر به یکی از بهترین کنسرت های متال تاریخ شد (اجرای سال ۸۹ آنها در سیاتل). اما این آلبوم رکوردی است که باعث شد متالیکا برای مدتی در نوشتن آهنگ های واقعا طولانی وقفه ایجاد کند. در حالی که To Live is to Die و One به اندازه کافی طولانی هستند، …And Justice for All, Eye of the Beholder و The Frayed Ends of Sanity اصلاً آهنگ هایی طولانی به شمار نمی آیند. با این وجود، جایگاه رفیع این آلبوم در ژانر هوی متال غیرقابل انکار است.

۳- Ride the Lightning

تاریخ انتشار: ۲۷ جولای ۱۹۸۴

Ride the Lightning دومین آلبوم متالیکا و آخرین آلبومی بود که شامل همکاری گیتاریست اصلی گروه، دیو ماستین بود، از آنجایی که کرک همت در طول ساخت آلبوم جایگزین او شد. آهنگ همنام آلبوم، یک ورودی بسیار قوی با تک‌نوازی رضایت بخشی است که تنش احساسی آلبوم را افزایش می‌دهد، اما بهترین ترانه های این آلبوم، ترانه تاریک اما زیبای Fade to Black، ترانه بسیار اتمسفریک و مسحور کننده For Whom the Bell Tolls (الهام گرفته از رمان های مشهور ارنست همینگوی) و شاهکار ترش متال Creeping Death است.

به نظر می‌رسد که سرآغاز ترانه Fight Fire with Fire الهام‌بخش تمام سرآغازهای آکوستیک فوق‌العاده متالیکا بوده است که کاملاً در تضاد با آهنگ‌های هوی متال بعدی است (برای مثال Battery و …And Justice for All). حتی آثار کمتر شناخته شده و ضعیف تری مانند Trapped Under Ice و Escape کیفیت های به یاد ماندنی خاص خود را دارند و در بهترین زمان به پایان می رسند. Ride the Lightning با آهنگ تا حدودی تکراری اما همچنان جذاب The Call of Ktulu به پایان می رسد و ورود گروه به عرصه های جدید را نشان داده و راه را برای عمق احساسی ژانر آن ها، بهتر از هر گروه دیگری، باز می کند.

۲- Metallica (یا The Black Album)

تاریخ انتشار: ۱۲ آگوست ۱۹۹۱

متالیکا با هدایت تهیه‌کننده جدیدشان، باب راک، فقدان باس در …And Justice for All را تصحیح کرد و آهنگ‌های کوتاه‌تری ساخت. این تصمیمات عاقلانه (و خیلی چیزهای دیگر) به آلبوم Metallica منجر شد، که بیشتر با نام The Black Album شناخته می شود. این روزها، یک سری طرفداران خودبزرگ پندار موسیقی متال وجود دارند که دوست دارند اصرار کنند که از زمانی که که هتفیلد شروع به شرکت در کلاس های خوانندگی کرد (کاری که برای این آلبوم انجام داد) دیگر متالیکا خوب نبود و گروه شروع به نوشتن آهنگ هایی کرد که هوی متال را برای مخاطبان بیشتری در دسترس قرار داد. این افراد اشتباه فکر می کنند. The Black Album به طرز خیره کننده ای کیفیت و رویکردی ثابت دارد؛ هر آهنگ یا خوب است یا بهتر.

Enter Sandman قطعاً بیش از حد طولانی می شود، و مطمئناً آهنگ هایی بهتر از آن در این آلبوم وجود دارد. پیش درآمد مبتنی بر باس آهنگ My Friend of Misery فوق العاده است، در حالی که Wherever I May Roam و Sad But True دو آهنگ قوی و ماندگار دیگر این آلبوم هسند که اصلاً قدیمی و فراموش نشده اند. جالب اینجاست که در میان قوی‌ترین آهنگ‌های این آلبوم می‌توان به تصنیف‌های قدرتی اشاره کرد: Nothing Else Matters و The Unforgiven که نشان می‌دهند متالیکا می‌تواند بدون از دست دادن خشم خود، به نقاط عمیق‌تر و حساس‌تر وضعیت انسانی نفوذ کند. آهنگ‌های ملودیک‌تری مانند Orion و Fade to Black آن‌ها را به این سمت هدایت می‌کردند، و در حالی که گروه در چند پروژه‌ی بعدی خیلی نرم پیش می‌رفت، Black Album از بهترین تعادل برخوردار بود.

۱- Master of Puppets

تاریخ انتشار: ۳ مارچ ۱۹۸۶

همه ما باید در برابر آلبوم یگانه و بی همتای Master of Puppets سر تعظیم فرود بیاوریم. این آلبوم همه چیزهایی را که طرفداران سرسخت همیشه در مورد متالیکا دوست داشته اند در خود دارد و تقریباً چهل سال پس از انتشار اولیه، هنوز هم یک آلبوم کلاسیک است. هیچ پیش درآمدی بهتر از Battery برای یک آلبوم متال وجود ندارد و می‌توان استدلال کرد که هر آهنگی که در بخش اول آلبوم می آید یک شاهکار است. به باور بسیاری، Master of Puppets بهترین آهنگ کل ژانر متال است، در حالی که The Thing That Should Not Be نشان می دهد که آنکه آهسته و پیوسته می رود می تواند در مسابقه پیروز شود، و Welcome Home (Sanitarium) ساختار اقناع کننده داستان گویی ملایم تری را ادامه می دهد که نیمه دوم ترش متالی را دنبال می کند که با Fade to Black شروع شده و با One ادامه پیدا کرد.

آهنگ Leper Messiah ضعیف ترین آهنگ این آلبوم است، اما حتی این آهنگ نیز در نیمه دومش واقعاً خوب ظاهر می شود. در کنار آهنگ حماسی ضدجنگ و کمتر دیده شده Disposable Heroes، هنرمندی فوق‌العاده کلیف برتون در Orion و خشم شدید در Damage Inc.، غیرممکن است که آلبومی پیدا کنید که بهتر نشان دهد متالیکا در اوج خود قادر به تولید چه موسیقی است.