دونالد ترامپ اعلام کرده که قصد دارد زندان آلکاتراز را بازسازی و بازگشایی کند؛ ترامپ با این کار قصد کاهش جرائم خشونت‌آمیز و همچنین مقابله با مهاجران غیرقانونی را دارد. رئیس جمهور آمریکا طی پستی که شب یکشنبه در شبکه اجتماعی تروث سوشال منتشر کرده می‌نویسد: «بازگشایی آلکاتراز نماد قانون، نظم و عدالت خواهد بود… ما دیگر اجازه نمی‌دهیم که مجرمان، اراذل و قضاتی که از انجام وظیفه خود هراسی به دل دارند، کشور ما را به گروگان گرفته و مانع از اخراج مجرمانی شوند که به طور غیرقانونی وارد کشور شده‌اند».
این دستور پس از اینکه ترامپ بارها با دستگاه قضائی درگیر شده و سعی کرده اعضای باندهای متهم و مهاجران غیرقانونی را به زندانی در السالوادور منتقل کند، صادر شده است. زندان آلکاتراز با وجود اینکه از نظر امنیتی در سطح بسیار بالایی قرار داشت، در سال ۱۹۶۳ تعطیل شد. بازگشایی این زندان، رئیس جمهور آمریکا را قادر می‌سازد تا از احکام قضائی که مانع از اجرای طرح اخراج گسترده او می‌شود، عبور کند.
به نظر می‌رسد که دونالد ترامپ، مهاجران غیرقانونی را اولین گروهی می‌داند که به این زندان فرستاده خواهند شد. رئیس جمهور آمریکا همچنین دستور افتتاح بازداشتگاه گوانتانامو، کوبا را صادر کرده تا ۳۰,۰۰۰ نفر از آنچه که او «بدترین مهاجران جنایتکار» می‌خواند، در آنجا نگهداری شوند.
آلکاتراز یک زندان فدرال با امنیت بسیار بالا در نزدیکی سواحل سانفرانسیسکو بود که پس از ۲۹ سال فعالیت، در سال ۱۹۶۳ تعطیل شد. با وجود نگهداری تعدادی از زندانیان مشهور، این زندان در فیلم معروف صخره (The Rock) در سال ۱۹۹۶ با بازی شان کانری و نیکولاس کیج به شهرت رسید. اما یکی از دلایل اصلی تعطیلی دائمی آن، مربوط به هزینه‌های بازسازی و نگهداری آن می‌شد. اداره زندان‌ها در آن زمان اعلام کرد که برای باز نگه داشتن درهای زندان آلکاتراز، به ۳ تا ۵ میلیون دلار پول نیاز است.
بنا به گفته سخنگوی آن زمان: «این مبلغ فارغ از هزینه‌های روزانه عملیاتی است – اداره کردن آلکاتراز، تقریباً سه برابر گران‌تر از دیگر زندان‌های فدرال بود (در سال ۱۹۵۹، برای نگهداری هر زندانی در آلکاتراز روزانه ۱۰.۱۰ دلار هزینه می‌شد، در حالی که این رقم در زندان فدرال آتلانتا تنها ۳ دلار بود)». هزینه اصلی نیز به این دلیل بود که آلکاتراز در یک جزیره قرار داشت و تمام لوازم و کالاها باید از طریق دریا به آنجا حمل می‌شدند.
بنا به گفته سخنگوی آن زمان: «جزیره آلکاتراز منبع آب شیرین نداشت، بنابراین هر هفته تقریباً یک میلیون گالن آب باید به جزیره حمل می‌شد… دولت فدرال به این نتیجه رسید که ساخت یک زندان جدید از نظر هزینه‌ای مقرون به صرفه‌تر از باز نگه داشتن آلکاتراز است». پس از اعلام تعطیلی این زندان، که توسط رابرت کندی، دادستان کل ایالات متحده امضا شد، جمعیت زندانیان آلکاتراز به تدریج کاهش یافته و زندانیان به سایر زندان‌های فدرال منتقل شدند.
این زندان به دلیل شرایط نامناسب و سختی که داشت، شهرت بسیاری پیدا کرده بود. در طول مدت فعالیت آلکاتراز، ۱،۵۷۶ زندانی در آن نگهداری شدند. یک سخنگوی اداره زندان‌ها روز یکشنبه در بیانیه‌ای اعلام کرد که این نهاد «از تمام دستورات رئیس‌جمهور پیروی خواهد کرد».
در ژانویه گذشته، دان جونیور، فرزند ارشد دونالد ترامپ، در شبکه اجتماعی ایکس پستی منتشر کرد و پیشنهاد داد که آلکاتراز دوباره بازگشایی شود. این حرف دان جونیور باعث شد تا شایعاتی مبنی بر اینکه او نقش مهمی در تصمیم اخیر رئیس‌جمهور آمریکا داشته، مطرح گردد. دان جونیور در پاسخ به خبری که ترامپ قصد دارد بدترین جنایتکاران را به گوانتانامو منتقل کند، می‌گوید: «این یک ایده عالی است. شاید باید آلکاتراز را هم دوباره باز کنیم؟».
فرانک موریس، کلارنس انگلین و جان انگلین، سه نفر از سارقان بانک بودند که در سال ۱۹۶۲ از آلکاتراز فرار کردند؛ آنها برای فریب نگهبان‌ها، سرهای مصنوعی از گچ و موی انسان را داخل سلول‌هایشان گذاشتند؛ اگرچه هیچ‌گاه خبری از آنها نشد. برخی معتقدند که این سه زندانی در جریان‌های شدید و آب‌های یخ‌زده غرق شدند، اما فرار جسورانه آنها باعث شد تا نظریه‌های عجیبی مبنی بر اینکه شاید توانسته‌اند به ساحل رسیده و زندگی جدیدی آغاز کنند، مطرح شود.
برادران انگلین و موریس، تونلی در سلول‌هایشان ایجاد کرده و خود را از لوله‌های تهویه عبور دادند؛ سپس از یک درب خدماتی که نگهبان نداشت، خارج شدند. در نهایت نیز با استفاده از یک قایق دست‌ساز، از جزیره آلکاتراز، جایی که پر از کوسه‌های خطرناک بود، فرار کردند.
در سال‌هایی که آلکاتراز فعال بود، ۳۶ زندانی در ۱۴ نوبت مختلف تلاش کردند از این زندان فرار کنند؛ تلاش‌هایی که همه‌شان سرنوشت یکسانی نداشتند. طبق گزارش‌ها، ۲۳ نفر مجدداً دستگیر، ۶ نفر هنگام فرار با شلیک گلوله کشته شده و ۲ نفر نیز در آب غرق شدند؛ از ۵ نفر دیگر نیز هرگز خبری به دست نیامد.
تصاویر تاریخی، زندگی سخت در زندان جزیره‌ای آلکاتراز ـ که به صخره نیز معروف است ـ را به‌خوبی نشان می‌دهد؛ از سلول‌های ساده و خالی گرفته تا سالن غذاخوری پررفت‌و‌آمد و دفتر اصلی نگهبانان که شیشه‌های ضدگلوله داشت.
یک عکس تاریخی، سرآشپز زندان را نشان می‌دهد که در مقابل دوربین ایستاده و بالای سرش منوی ناهار کریسمس سال ۱۹۵۰ نوشته شده؛ در آن روز، زندانی‌ها با غذای ویژه‌ای پذیرایی شدند: بوقلمون بریان با سس جگر، سیب‌زمینی شیرین کاراملی، دسر کشمش و مغز، پوره سیب‌زمینی و نان.
در سال ۱۹۷۲، آلکاتراز به بخشی از یک پارک ملی جدید به نام منطقه تفریحی ملی گلدن گیت تبدیل شد و یک سال بعد، یعنی در سال ۱۹۷۳، به‌عنوان یک مکان تاریخی، مورد بازدید عموم قرار گرفت. این زندان در حال حاضر به طور سالانه بیش از ۱.۵ میلیون بازدیدکننده دارد. بلیت‌های بازدید از آن، تقریباً هر روز پیش‌فروش شده و گاهی حتی هفته‌ها پیش از موعد تمام می‌شوند؛ بازدیدی که همراه با شنیدن توضیحات صوتی درباره بخش اصلی زندان و حیاط زندانیان است و فرصت قدم زدن در میان باغ‌ها و ساختمان‌های مخروبه جزیره را نیز فراهم می‌کند.
بدون نظر