۱۰ بازیکن برتر تاریخ بسکتبال NBA همراه با افتخارات و رکوردهای هر کدام [رتبه‌بندی]

انجمن ملی بسکتبال یا همان ان‌بی‌اَی (NBA) بی‌تردید محبوب‌ترین لیگ بسکتبال در سراسر جهان است. با بیش از ۷۵ سال سابقه، این لیگ همواره پذیرای بهترین بازیکنان در دوره‌های مختلف بوده است.

حداقل در زمان نگارش این مطلب، به‌نظر می‌رسد که برای نخستین‌بار پس از مدت‌ها، سطحی از توازن در NBA وجود دارد. بیشتر قرن ۲۱ تحت سلطه تیم‌هایی بود که در دوره‌هایی خاص بر لیگ بسکتبال آمریکا مسلط بودند؛ از جمله سن آنتونیو اسپرز، لس‌آنجلس لیکرز، میامی هیت و گلدن استیت واریرز.

تسلط یک تیم بر لیگ پدیده جدیدی در NBA نیست؛ این لیگ در طول دهه‌ها شاهد تیم‌هایی بوده که در بازه‌هایی خاص بهترین بودند. این امر به بازیکنانی برمی‌گردد که این تیم‌ها را نمایندگی کرده‌اند، اما در بیشتر موارد، هر تیم فوق‌العاده‌ای توسط یک ابرستاره هدایت می‌شد؛ کسی که به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین استعدادهای تاریخ لیگ شناخته می‌شود. با این حساب، کدام ده بازیکن بهترین‌های تاریخ NBA هستند؟

مقیاس‌های رتبه‌بندی:

چندین عامل در رتبه‌بندی این فهرست در نظر گرفته شده است، از جمله:

• تأثیر کلی بر بازی – واضح است: هر بازیکن در طول حرفه‌اش چه دستاوردهایی داشته؟
• تعداد افتخارات – چه جوایز MVP، چه قهرمانی‌های NBA؛ هر بازیکن چه افتخاراتی به دست آورده؟
• نظر هواداران و میراث – هواداران چگونه از بازیکن یاد می‌کنند؟ میراث او چقدر ماندگار است؟
• اثرگذاری در زمین – به‌طور خلاصه، هر بازیکن در این فهرست عملکردی استثنایی داشته است.

۱۰ بازیکن برتر تاریخ NBA

۱۰. استفن کری

کمتر ورزشکاری در هر رشته‌ای، نه تنها بسکتبال، توانسته تأثیری در این سطح بر کل نحوه بازی داشته باشد. اما استفن کری از معدود استثناهاست. این بازیکن پست پوینت گارد در سال ۲۰۰۹ توسط گلدن استیت واریرز استخدام شد و از آن زمان تاکنون برای این تیم بازی می‌کند، و با آن‌ها چهار قهرمانی NBA کسب کرده و یکی از بهترین بازیکنان تاریخ این تیم به شمار می آید.

کری یک شوت‌زن مرگبار است و تأکید او بر شوت سه‌امتیازی باعث شده سایر تیم‌ها نیز اهمیت بیشتری به این بخش از بازی بدهند. آمار بی‌سابقه‌ی پرتاب‌های سه‌امتیازی در سال‌های اخیر، به‌طور مستقیم نتیجه تأثیر کری است.

او دو بار عنوان بهترین امتیازآور فصل را کسب کرده و در فصل ۲۰۱۶ که گلدن استیت ۷۳ برد ثبت کرد، کری به نخستین بازیکنی تبدیل شد که به اجماع همگان به‌عنوان باارزش‌ترین بازیکن لیگ انتخاب شد.

۹. کوبی برایانت

برنده جایزه MVP، پنج‌بار قهرمان NBA و هجده بار انتخاب در تیم آل‌استار، کوبی برایانت هنوز هم به درستی چهره‌ای محترم در میان هواداران بسکتبال است. این بازیکن پست شوتینگ گارد در سال ۱۹۹۶ توسط شارلوت هورنتس انتخاب شد، اما تمام ۲۰ سال دوران حرفه‌ای‌اش را در لس‌آنجلس لیکرز گذراند و در این تیم افسانه شد.

با قدی نزدیک به دو متر، او مدافعان را به‌راحتی به دردسر می‌انداخت. در اوایل دوران حرفه ایش، به‌خاطر تعداد بالای شوت‌هایی که می‌زد، مورد انتقاد قرار می‌گرفت، اما با گذشت زمان و بلوغ، به‌خاطر توانایی‌اش در امتیازآوری در لحظات حساس و مقابل چند مدافع، به شهرت رسید.

برایانت به غرور زیادش معروف بود، اما شاید همین غرور برای رسیدن به بزرگی در حد و اندازه های برایانت در عمده دوران حرفه ایش، لازم بود.

۸. تیم دانکن

تیم دانکن، انتخاب اول در فصل ۱۹۹۷، مانند برایانت، تمام دوران حرفه‌ای‌اش را در یک تیم سپری کرد. او که در دوران اولیه سرمربیگری گرگ پوپوویچ انتخاب شده بود، به هسته‌ای کلیدی در قلب سیستمی تبدیل شد که سن آنتونیو اسپرز را به قدرتی بزرگ در دنیای بسکتبال در دهه‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۱۰ بدل کرد.

در دومین سال حرفه‌ای‌اش، دانکن با کمک به قهرمانی اسپرز در سال ۱۹۹۹، عنوان MVP فینال را کسب کرد. او به خاطر سبک بازی ساده اما مؤثرش به «بیگ فاندامنتال» مشهور شد و با تونی پارکر و مانو جینوبیلی هسته تیم را تشکیل داد.

دانکن بیش از ۲۵,۰۰۰ امتیاز و ۱۵,۰۰۰ در دوران حرفه ایش ریباند ثبت کرد و میانگین بیش از دو بلاک در هر بازی داشت. او کیفیتی ثابت در دوران حرفه ایش داشت و به خوبی با سبک مربیگری پوپوویچ سازگار می شد. در طی ۱۹ سال بازی، دانکن دو بار به عنوان MVP لیگ انتخاب شد.

۷. ویلت چمبرلین

سخت است تنها بسکتبالیستی که طی یک بازی NBA توانسته ۱۰۰ امتیاز بگیرد را در این فهرست جای نداد. برای ویلت چمبرلین، ۱۰۰ امتیاز در یک بازی تنها یکی از رکوردهای متعددی بود که او در دوران حرفه ایش به ثبت رساند. بعد از یک سال حضور در هارلم گلوبتروترز، چمبرلین در سال ۱۹۵۹ به NBA آمد.

او که برای وریرز بازی می کرد که پیش از نقل مکان به سان فرانسیسکو در فیلادلفیا حضور داشت، چمبرلین در اولین فصل حضور خود در این تیم یکی از امتیازآورترین بازیکنان تیمش بود. در سومین فصل حرفه‌ای‌اش آمار امتیازگیری او به اوج خود رسید، جایی که چمبرلین میانگین ۵۰.۴ امتیاز و ۲۵.۷ ریباند در هر بازی را ثبت کرد. جالب اینکه موفقیت او در کسب قهرمانی‌ها در دورانی رخ داد که نقشش در تیم بیشتر نقشی تیمی بود تا فردی. او دو قهرمانی NBA دارد؛ یکی با فیلادلفیا و یکی با لیکرز، که در این فصل‌ها، امتیازاتش کاهش اما پاس گل‌هایش افزایش یافته بودند.

۶. لری برد

لری برد که هم به عنوان فوروارد کوچک و هم پاور فوروارد راحت بازی می کرد، در فصل بازیکن گیری ۱۹۷۸ به عنوان بازیکن ششم توسط بوستون سلتیکس انتخاب شد. بعد از یک سال دیگر حضور در کالج، برد سال بعد بازی برای بوستون را آغاز کرد و به سرعت تاثیر خود را نشان داد، جایی که سلتیکس ۳۰ بازی بیشتر از فصل قبل را به سود خود تمام کرد و به فینال کنفرانس در پلی آف ها رسید.

برد تمام ۱۳ سال دوران حرفه‌ای‌اش را در بوستون گذراند، جایی که نام خود را به عنوان یکی از افسانه های بازی بسکتبال تثبیت کرد. «لری لجند» به‌خاطر شوت‌های سه‌امتیازی مرگبارش مشهور بود، بازیکنی که از این روش امتیازگیری تازه (در آن دوران) نهایت استفاده را برد. با اینکه مصدومیت‌ها باعث بازنشستگی زودهنگامش در سال ۱۹۹۲ شد، برد سه قهرمانی و سه عنوان MVP (به‌صورت متوالی از ۱۹۸۴ تا ۱۹۸۶) را کسب کرد.

در آن دوران خط مقدم زمین تیم سلتیکس را برد، رابرت پریش و کوین مک هیل تشکیل می دادند که همگی از بهترین بازیکنان تاریخ NBA به شمار می آیند.

۵. مجیک جانسون

ممکن است هرگز پوینت گاردی مانند مجیک جانسون ظهور نکند. با قد ۲۰۵ سانتیمتر، جثه جانسون بیش از پیش به برد پاس و دید او کمک کرد. او که در سال ۱۹۷۹ توسط لیکرز به خدمت گرفته شد، نقش مهمی در دوران «نمایش» لیکرز داشت که با ۵ قهرمانی NBA همراه بود.

جانسون میانگین ۱۱.۲ پاس گل در هر بازی را در کارنامه دارد که هنوز هم یک رکورد در تاریخ این لیگ بوته و تاکیدی است بر قدرت او به عنوان یک بازیساز قابل اعتماد در تمام دوران بازی اش. جانسون در چهار فصل مختلف، بهترین پاسور لیگ بود. او در بیشتر دوران حرفه‌ای‌اش در کنار کریم عبدالجبار بازی می‌کرد که خود گلزنی قهار به شمار می رفت.

در زمان بازنشستگی، او دومین بازیکن تاریخ NBA از نظر تریپل-دابل بود. در حالی که هم راسل وستبروک و هم نیکولا یوویچ توانسته اند از این رکورد عبور کنند، این آمار نشان می دهد که جانسون چطور در هر جنبه از این ورزش اهمیت داشت، بازیکنی که حتی بدون کسب امتیاز نیز تهدیدی برای تیم حریف بود.

۴. بیل راسل

فقط یک بازیکن در تاریخ NBA توانسته ۱۱ قهرمانی کسب کند: افسانه بوستون سلتیکس، بیل راسل. با توجه به دورنمای مدرن این لیگ بسکتبال، دشوار است تصور کرد که بازیکنی بتواند در آینده ای نزدیک به این عدد دست یابد. در یک دوران ۱۳ ساله، راسل فقط دو فصل بدون قهرمانی را تجربه کرد.

با پنج عنوان MVP و چهار فصل به‌عنوان بهترین ریباندر، توانایی دفاعی و تسلط او در زمین بی‌نظیر بود، قدرتی که تعداد قهرمانی هایش تاییدی بر آن خواهد بود. علیرغم دوستی شان در خارج از زمین، رقابت راسل با ویلت چمبرلین از مشهورترین دوئل‌های تاریخ بسکتبال است، بازیکنانی که در چندین مسابقه پلی آف مقابل هم قرار گرفتند.

راسل همچنان بازیکن محترمی در میان طرفداران بوستون است و شماره ۶ او اکنون در ورزشگاه TD Garden بازنشسته شده که نشان از تاثیرگذاری و میراث ماندگار او در این تیم دارد.

۳. کریم عبدالجبار

کریم عبدالجبار، با ۲۰ سال سابقه حرفه‌ای، در ابتدا با نام لو آلسیندور وارد NBA شد و در سال ۱۹۶۹ به تیم تازه تاسیس میلواکی باکس پیوست. در دومین سال حضور در لیگ ملی آمریکا، این سنتر توانمند تیمش را به تنها قهرمانی لیگ و خودش را به عنوان MVP رساند.

او پس از کسب این قهرمانی نام خود را به کریم عبدالجبار تغییر داد، دو MVP دیگر با باکس کسب کرد و در سال ۱۹۷۵ به لیکرز پیوست، جایی که ۱۴ سال بعدی دوران حرفه ایش را گذراند. در لس‌آنجلس، عبدالجبار پنج قهرمانی دیگر و پنج جایزه MVP دیگر کسب کرد؛ رکوردی که هنوز هم پابرجاست. در هنگام نوشتن این مقاله هیچ بازیکنی در دنیای بسکتبال NBA نتوانسته با این تعداد عنوان بهترین بازیکن فصل برابری کند.

با تکنیک اسکای هوک معروفش، او تقریباً غیرقابل مهار بود و برای چند فصل یکی از امتیازآورترین بازیکنان لیگ بود. در زمان بازنشستگی در سال ۱۹۸۹، عبدالجبار با ۳۸,۳۸۷ امتیاز، امتیازآورترین بازیکن تاریخ لیگ NBA بود، رکوردی که تنها لبران جیمز توانسته از آن عبور کند.

۲. لبران جیمز

در ۴۰ سالگی، لبران جیمز در ۲۲امین فصل دوران حرفه ای جادویی اش هنوز هم در حال درخشش است. او در سال ۲۰۰۳ مستقیماً از دبیرستان وارد NBA شد و توسط کلیولند کاوالیرز به کار گرفته شد. از همان ابتدا مشخص بود که آینده ای درخشان در انتظار اوست. او به سرعت رشد کرد و در فصل سوم حرفه ای خود میانگین ۳۱.۴ امتیاز را ثبت کرد. تعداد امتیازهای او برای سال ها در هر بازی دستکم ۲۵ امتیاز بود و در سال ۲۰۰۹ نخستین MVP خود را گرفت؛ او در مجموع، چهار MVP بین ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۳ کسب کرد.

در سال ۲۰۱۰ جیمز به میامی رفت و در سال های ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ دو قهرمانی پیاپی با این تیم به دست آورد. سپس در سال ۲۰۱۴ به کلیولند بازگشت و در سال ۲۰۱۶ اولین قهرمانی تاریخی این شهر در هر ورزشی در ۵۲ سال گذشته را رقم زد. او در سال ۲۰۱۸ از کاوالیرز جدا شد و به لیکرز پیوست، تیمی که هنوز برای آن بازی می کند.

با تیم لیکرز، جیمز در سال ۲۰۲۰ چهارمین قهرمانی خود را کسب کرد و یک بار دیگر به عنوان یکی از بهترین بازیکنان فصل انتخاب شد، اتفاقی که برای ۲۱ سال متوالی رخ داده بود. جیمز همچنین پرامتیازترین بازیکن تاریخ بسکتبال بوده و در ۱۰ فینال NBA حضور داشته است. از نگاه بسیاری، او بهترین بازیکن تاریخ بسکتبال است و چنان اعتبار و قدرتی دارد که تنها و تنها با یک بازیکن دیگر مقایسه می شود، کسی که او نیز یکی از دو کاندیدای عنوان بهترین بازیکن تاریخ این ورزش است.

۱. مایکل جردن

یک سوپراستار به معنای واقعی کلمه و از هر جنبه ای، مایکل جردن در دوران بازی اش در شش فینال NBA بازی کرد و در همه آن‌ها قهرمان و ارزشمندترین بازیکن فینال شد. او همه این افتخارات را با شیکاگو بولز کسب کرد و آن تیم را به دوران طلایی‌اش رساند.

جردن با میانگین ۳۰.۱۲ امتیاز در هر بازی، بالاترین میانگین امتیاز تاریخ را دارد. او در ۱۳ فصل بازی برای شیکاگو بولز، ده بار بهترین گلزن فصل بود و تنها در دو سال اول دوران حرفه ایش و در فصل ۱۹۹۴/۹۵ که فصل بازگشتش به بسکتبال بعد از اولین بازنشستگی بود، به این عنوان دست نیافت.

«ایر جردن» بازیکنی همه‌فن‌حریف بود؛ چه در شوت‌های دور، چه در نفوذ به سمت سبد. او در دوران حرفه ایش به‌ندرت مصدوم می‌شد و در لحظات حساس، تکیه‌گاهی مطمئن برای تیم خود بود. به عنوان یک گارد، جوردن در سال ۱۹۸۸، هم MVP لیگ شد و هم بهترین مدافع سال، عناوینی که شاهدی بر توانایی های او در هر دو سوی زمین بسکتبال داشت.

مقایسه جردن و لبران و بحث بر سر اینکه کدام یک بهتر است برای سال های آینده نیز ادامه خواهد داشت، اما با نگاهی به رکورد جردن در فینال‌ها، میانگین امتیازها در دوران حرفه ایش، و تأثیر جهانی‌اش بر بازی بسکتبال، هنوز هم می‌توان با اطمینان گفت که او بزرگ‌ترین بازیکن تاریخ NBA است.