وقتی به شلیک یک موشک فکر می‌کنید، احتمالاً تصویری از یک پرتابه بزرگ در ذهنتان نقش می‌بندد که به هوا پرتاب می‌شود و به‌طور مستقل به سمت آسمان اوج می‌گیرد؛ اما واقعیت این است که همه موشک‌ها این‌گونه نیستند. موشک‌ها در انواع و اندازه‌های مختلف و با کاربردهای گوناگون ساخته می‌شوند و برخی از آن‌ها ویژگی‌هایی دارند که اگر با هدف طراحی‌شان آشنا نباشید، شاید در نگاه اول عجیب یا بی‌معنا به نظر برسند. یکی از نمونه‌های جالب این نوع موشک‌ها، موشک تاو (TOW) است.
نام این موشک مخفف عبارت پرتاب‌شونده از تیوب، با هدف‌گیری اپتیکی و هدایت سیمی (Tube-launched, Optically-tracked, Wire-guided) است که به‌خوبی ساختار خاص آن را توضیح می‌دهد. طرح اولیه موشک تاو به دوران جنگ جهانی دوم بازمی‌گردد و ویژگی منحصربه‌فرد آن—که هم در نام و هم در طراحی‌اش به چشم می‌خورد—وجود یک سیم بلند است که هنگام پرواز از پشت موشک کشیده می‌شود. برخلاف موشک‌های دوربرد که با سیستم‌های هدایت از راه دور کار می‌کنند، موشک‌های کوتاه‌بُردی مثل تاو، فرمان‌های خود را به‌طور مستقیم از یک اپراتور می‌گیرند؛ آن هم از طریق سیگنال‌های الکتریکی که از طریق همان سیم به موشک منتقل می‌شود.
ممکن است عجیب به نظر برسد که یک سیم به چیزی که قرار است منفجر شود متصل باشد، اما در واقع این سیم به توپخانه‌چی‌ها این امکان را می‌دهد که مسیر و سرعت موشک را به‌صورت مستقیم و دقیق کنترل کنند. همین قابلیت باعث شده تا موشک تاو در هدف‌گیری و نفوذ به اهداف مستحکم، مانند تانک‌ها و سنگرهای بتنی، عملکرد فوق‌العاده‌ای داشته باشد.
سیم‌هایی موشک TOW نقش هدایت آن در فواصل نسبتاً کوتاه را بر عهده دارند
برخلاف موشک‌های دوربرد مانند موشک‌های بالستیک قاره‌پیما (ICBM) که برای کنترل از راه دور طراحی شده‌اند (چون فاصله بسیار زیادی را طی می‌کنند)؛ موشک‌های تاو بُرد کوتاه‌تری دارند و معمولاً از وسایلی مانند جیپ، هلیکوپتر یا خودروهای زرهی مثل برادلی (M2 Bradley) شلیک می‌شوند؛ آن هم به سمت اهدافی که تنها چند کیلومتر فاصله دارند. به همین دلیل استفاده از سیستم هدایت از راه دور برای این موشک‌ها چندان مقرون‌به‌صرفه و منطقی نیست.
زمانی که موشک تاو را به سمت هدف شلیک می‌کنند، یک قرقره سیم بلند که به آن متصل است، در طول مسیر پرواز باز می‌شود؛ این سیم مستقیماً به سیستم هدایت دستی در داخل یا روی وسیله‌ی پرتاب متصل است و اپراتور می‌تواند سرعت، مسیر و سایر تنظیمات موشک را به‌صورت لحظه‌ای کنترل کند. طول این سیم طوری در نظر گرفته شده که دقیقاً تا زمان رسیدن موشک به هدف و انفجار آن، متصل می‌ماند؛ با این هدف که هدایت دقیق آن توسط اپراتور صورت گیرد.
موشک‌های تاو بیشتر برای هدف قرار دادن ادوات زرهی مثل تانک‌ها و سنگرها استفاده می‌شوند. کلاهک انفجاری با شارژ شکل‌دار (shaped charge) که روی این موشک نصب شده، برای نفوذ به زره‌های ضخیم کاملاً مناسب است. هدایت سیمی هم این اطمینان را می‌دهد که موشک با دقت به هدف برخورد کند. از آن‌جایی که این سیم یک اتصال فیزیکی سخت ایجاد می‌کند، اخلال در مسیر موشک بسیار سخت‌تر از موشک‌هایی با کنترل از راه دور خواهد بود—و علاوه بر این، سیم آنقدر نازک است که با چشم غیرمسلح به‌سختی دیده می‌شود.
بدون نظر